Inn í skóginn - út úr honum aftur...

Um svipað leyti og syfjaðir prófessorar heima á Skerinu voru að nudda stírur úr augum í morgun lagði ykkar maður í Svíþjóð, ritari Hlaupasamtaka Lýðveldisins, af stað í langhlaup um skógarstíga og götur í henni Uppsala. Samkvæmt hlaupaáætlun skyldi farið langt - eitthvað um 25 km. Ég skoðaði kort af borginni fyrst og sá að það yrði metnaðarfullt að stefna á Gömlu Uppsala, hið forna höfðingjasetur Upplands, þar sem er að finna gamlar höfðingjagrafir, hauga, sem hýsa hinsta legstað höfðingja eða konunga frá 6. öld. Þar er einnig auðvelt að sjá fyrir sér senur úr henni Heimskringlu og næsta ljóst að Snorri Sturluson hefur verið þar á ferð fyrr á tíð að viða sér efni í frásögur sínar. Ég áttaði mig ekki vel á vegalengdum en sá að þetta gæti orðið langt og gott hlaup.

Leiðin olli engum vonbrigðum, hiti um 14 gráður, hálfskýjað, vindur sem kældi mann á leiðinni. Það er yndislegt að hlaupa í Uppsölum, þar eru endalausir stígar og gönguleiðir og engin hætta á að maður villist - það þarf ekki annað en skima eftir turnum dómkirkjunnar eða eftir Höllinni - þá getur maður staðsett sig. Eina hættan er að halda sig ekki réttu megin á stígunum þegar maður mætir hjólafólki, því að fátt þykir Svíum hneykslanlegra en maður, hlaupandi eða gangandi, sem heldur sig röngu megin á göngustíg. Og maður fær að heyra það ef maður lendir í þeirri reginvillu að vera vitlausu megin á stígnum. Ég reyndi því að vera réttu megin þegar ég mætti fólki og alltaf reiðubúinn að víkja.

Ég var með nægan orkuvökva með mér og í verulega góðu formi, fann að það væri ekkert annað að gera en að hlaupa. Varð hugsað til félaga minna heima, nú gætu þeir verið stoltir af sínum manni. Eina sem vantaði var kalt vatn til þess að kæla sig í og heitur pottur á eftir til að slaka á í og heyra kjaftasögur. Þótt það virðist langt á korti að fara til Gömlu Uppsala var það í raun ekki svo langt og virðist mér eftir á að þetta hafi verið góður Goldfinger, ca. 24-25 km. Ég rölti aðeins um svæðið og las á skilti - en haskaði mér svo tilbaka þegar það var orðið dumbungslegt og farið að blása. Það var ótrúlega fámennt á leiðum og fáir hlauparar, sem er merkilegt miðað við hvað það er kjörið að hlaupa um skóga og stíga við kjöraðstæður.

Fátt markvert eða frásagnarvert gerðist á leiðinni. Ég var léttur og frískur á mér, íklæddur nýjum, stuttum hlaupabuxum sem eru miklu betri en þær gömlu því að þær límdust bókstaflega á fæturna á mér og þyngdu mig. Bolurinn sömuleiðis ídeal, hleypti út miklu vatni sem flæddi frítt. Ég var farinn að þreytast á heimleiðinni en gaf mig ekki og hljóp alla leið. Næst verður farið á föstudag, ca. 15 km. Sé svo til hvort ég næ ekki 30 km. á laugardag. En hef hugsað mér að fara Elliðavatnshringinn miðvikudaginn 25. júlí í upptrappningu fyrir Reykjavíkurmaraþon - byrja snemma, kl. 16:30 og taka sjóbað á bakaleiðinni. Hafi einhverjir áhuga á þessu hlaupi er þeim frjálst að slást í hópinn.

PS - ég sendi heillaóskir þeim Einari blómasala og Önnu Birnu, sannarlega kraftaverkafólk og sómar Hlaupasamtakanna, gera okkur hinum skömm til og megum við eymingjar heita að hafa misst af Lónssundi. Nú fyrst skilur maður af hverju Einar er svona tregur til sjóbaða - sjórinn er einfaldlega ekki nógur kaldur!

Virðingarfyllst,
ritari

Á afmæli sessunnar

Ritari Hlaupasamtaka Lýðveldisins biður fyrir kveðju Guðs og sína héðan úr Svíaríki, daginn eftir að Viktoría krónprinsessa hefur fyllt þriðja tuginn. Hér var gott veður í gær, sól og 20 stiga hiti. Í dag er hins vegar dumbungur, þótt ekki sé kalt. Kjörveður til hlaupa enda voru skór reimaðir á fætur þessa hlaupara og hann af stað. Þeim, sem kunnugir eru í Uppsala til fróðleiks, skal upplýst að lagt var af stað  frá skógivöxnu íbúðahverfi sem heitir Malma, farið um götur sem leið liggur til Eriksberg og Flogsta, þaðan inn í miðbæ, framhjá Höllinni og út á Dag Hammarskjöldsveg og tilbaka þá leið, framhjá Botaniska. Þetta var túr upp á tæpan einn og hálfan klukkutíma á góðum Jörundartakti, sem sagt hægt. Ritara þykir gott að hlaupa í Svíþjóð og hafði á tilfinningunni að hann gæti hlaupið endalaust. En það er hundleiðinlegt að hlaupa einn, fátt sagt, engar sögur af einkennilegu fólki né nokkur ættfræði að ráði. Þess vegna er pistill með styttra móti í dag - en ég skrepp til Brussel á morgun og hleyp því ekki fyrr en á miðvikudag næst - ég ætla að reyna að komast út í Gömlu Uppsala sem er sögusvið eins kafla í Ólafs sögu helga, eins og fram hefur komið á þessum blöðum áður. Læt ykkur fylgjast með.

Góðar stundir. Ritari. 

Vindlareykingar

Þema dagsins var vindlareykingar. Vilhjálmur Bjarnason lagði línurnar þegar í upphafi þegar hann gekk að Gunnlaugi Pétri og sagði: þú ert mikill lærdómsmaður úr því að Ólafur Grétar gat kennt þér vindlareykingar á ungum aldri. Gunnlaugur kom af fjöllum og var greinilega búinn að gleyma orðræðu fyrra árs um vindlareykingar. Ég rifjaði upp fyrir honum fyrstu kynni hans af launhelgum vindlareykinga í Rottuhúsinu á Hjarðarhaga 19 einhvern tímann 1968-69 og það kviknaði dauft ljós - jú, mig rámar í eitthvað í þessa veru.

Mætt til hlaupa á þessum fagra föstudegi: Ágúst, Jörundur, Birgir, Kári, Brynja, Magnús, Rúna, Vilhjálmur, Gunnlaugur Pétur og ritari. Góður, þéttur hópur. Vilhjálmur kvaddi þegar í upphafi - og virtist sáttur við að skilja við okkur. Ágúst var ánægður með sig, hann þakkaði ritara góð orð í sinn garð, lýsti yfir því að framkoma hans s.l. miðvikudag hefði haft tilætluð áhrif, brotið hlauparann niður, lætt inn samvizkubiti og skömm og verið hvati að löngu hlaupi á fimmtudaginn. Þetta hafi verið það sem vakti fyrir þjálfaranum. Það verði enginn góður hlaupari á því að sitja heima og vorkenna sjálfum sér. Vitnaði í Nagamura. Jörundur lýsti yfir samstöðu með ritara og þakkaði honum fyrir að segja sannleikann um próf. Fróða. 

En Jörundur kom færandi með frekari upplýsingar. Hafði verið að hlusta á Úbbartið og heyrt þar kunnuglega rödd, félaga í Hlaupasamtökum Lýðveldisins, í debatt við Eyjajarl, sæúlf og útgerðarjálk, sem er nýbúinn að hirða Toyota-umboðið af fátækum Dönum. Og hvert var umræðuefnið? PÉÉNINGAR! PÉÉNINGAR! Var minnst á Hlaupasamtökin? Nei, aldeilis ekki. Var mætt til hlaupa að því loknu? Nei, aldeilis ekki. Hlauparar sem þannig hegða sér setur niður meðal félaga sinna og þurfa að bæta ráð sitt.

Geysilega stemmndur hópur, Birgir nýkominn frá Svíþjóðu, eitthvað hlaupið, en ekki skipulega ef ég skildi hann rétt. Veður eins og bezt verður á kosið - kjaftað fulllengi úti á stétt eins og menn væru ekki æstir í að fara af stað. Loks komst hreyfing á hersinguna og það var kjagað af stað. Forystu tóku Gunnlaugur, Ágúst og Ólafur ritari - og fljótlega bættist Birgir í hópinn. Við sáum ekki til hinna eftir það, nema hvað Magnús náði okkur Birgi einhvers staðar, líklega í Nauthólsvík. Einhverra hluta vegna duttum við inn í umræðu um áfengi, áfengisstefnu, aðgengi að áfengi - og fleira í þeim dúr. Upplýst að þessi umræða fari gjarnan af stað á föstudögum og virðist sem sumir hlauparar séu knúnir áfram af tilhugsuninni um bjórglasið sem bíður þeirra er heim verður komið. Sannarlega ekki íþróttamannslegt hugarfar - en svona erum við! Öðruvísi.

Það var hratt tempó á fremsta hópi, Gunnlaugur ólmur að taka sprett, Ágúst þreyttur og vildi fara hægt, við Birgir náðum að hanga í þeim, og síðar Magnús líka. Þeir komu gjarnan aftur og sóttu okkur hina lakari hlaupara. Ég færði í tal sjóbað, en fékk litlar undirtektir. Hefðbundið um Nauthól og Hi-Lux - sprettur upp brekkuna. Rætt um vindlareykingar, Birgir hafði fjárfest í Kúbuvindlum á leið til Svíþjóðar og taldi þá vera mjög til þess fallna að bæta heilsuna. Hér hafði ég dregist aftur úr og heyrði ekki hverjar undirtektir voru.  En svo gerðist það að á þessum tímapunkti fann ég fyrir auknum krafti og gat vel fylgt eftir fremstu mönnum, skeiðað um Hlíðar, Klambra, Hlemm og út á Sæbraut, þá var ég skyndilega orðinn fremstur og fékk mér að drekka vatn á vatnshana við Sæbraut. Missti af fremstu mönnum fram úr mér. Þrátt fyrir að ég hefði lagt til lengingu á Nes og sjóbað þar kusu félagar mínir að stytta um Ægisgötu - ekki skil ég hvers vegna þegar lenging er í boði. Á Sæbraut var tekið eftir manni er ók bláum Toyota jeppa, HY-060, og flautaði einhver ósköp á okkur - kunnugir töldu sig þekkja þar ónefndan blómasala sem var að koma heim úr vinnu kl. 18:30 - akandi alla leið úr Havnefjord. Mörg ljót orð um það byggðarlag féllu á þessum stað í hlaupi.

Skeiðað niður Hofsvallagötu - það angraði mig að hafa ekki komist í sjó í einhvern tíma. Var orðinn mjög heitur og sveittur. Birgir sagði: nú væri gott að komast í sjó. Ég lagði til sjóbað við Ægisíðu. Hann bar við veikindum. Þegar til Laugar var komið greip ég hjólfák minn og hjólaði niður á Ægisíðu, fann þar góða baðströnd, svipti mig klæðum og henti mér í svala Atlanzhafsölduna - þvílík tilfinning! Er tilbaka var komið kom áhyggjusvipur á próf. Fróða: hvernig ætlarðu að skrá þetta? Þú varst einn, ég var ekki á vettvangi, sjóbaðið var ekki boðað fyrirfram, engar reglur höfðu verið samþykktar... Prófessorinn klóraði sér í hausnum yfir þessu, en var greinilega mjög irriteraður yfir að menn væru að búa til nýjar sjóbaðskategóríur án þess að nokkurt samráð væri haft við hann.

Það var legið lengi í potti og rætt um málefni efnafræðilegs eðlis. Ekki tókst að efna til Fyrsta Föstudags, sem út af fyrir sig er teikn um bindindissemi félaga í Hlaupasamtökum Lýðveldisins nú þegar menn kjósa að njóta veðurblíðu og samveru við fjölskyldu og ættmenni.

Félagar verða vítt og breitt næstu vikur, Gísli og Magnús í Noregi, ritari í Svíþjóð - pistlar munu áfram berast af afrekum  á slóðum Heimskringlu í Gömlu Uppsala þar sem Þórgnýr Þórgnýsson hélt ræðuna frægu sællar minningar til þess að fá Ólaf hinn sænska Eiríksson konung að sættast við konung Noregs, Ólaf digra Haraldsson helga.

Í gvuðs friði. Ritari, over and out.

Vandur er vinlaus maður

Ritari Hlaupasamtaka Lýðveldisins er viðkvæm sál og auðsærð eins og félagar hans vita. Og einföld. Hann var varla lentur eftir flug frá París þegar konan segir: "Farðu nú og finndu félaga þína þó þú sleppir hlaupi í dag! Þeir verða áreiðanlega glaðir að sjá þig!" Þetta hafði mér ekki dottið í hug sjálfum, en um leið og hún sagði það sá ég að þetta var snjallræði. Þannig stóð nefnilega á að ég hafði misst mig í hreindýrakjöti í vélinni og ekki beinlínis vel upp lagður fyrir hlaup. Brá mér því á bak hjólfáki mínum og hjólaði til laugar. Þar var geysilega fríður hópur kominn út á brottfararplan, og man ég að greina frá þessum: Hauki, Magnúsi, Ólöfu Þorsteinsdóttur, Rúnu, Brynju, Jörundi, Önnu Birnu, Sjúl, Ágústi, Benedikt, dr. Friðriki, dr. Jóhönnu, Kára og Einari blómasala. Ég gerði fólki strax ljóst að ég myndi ekki hlaupa í dag, en datt niður á það óráð að gefa misvísandi skýringar á hvers vegna það væri, einum sagði ég að hlaupagírið væri óhreint, öðrum að ég hreinlega hefði ekki haft tíma til að... og varð svo óskýr í máli þannig að afgangurinn tapaðist. Ég vissi sem var að menn myndu ekki sýna ástæðum mínum skilning. Aðeins Einari blómasala sagði ég sannleikann: ég réð ekki við fíkn mína í hreindýrakjöt. Vissi sem var að hann myndi sýna mannlegum breyskleika skilning, enda er hann einstakur mannvinur og skilningsríkur.

Þar sem ég stóð við inngöngudyr Vesturbæjarlaugar og ræddi við vin minn og sálufélaga Einar blómasala leit prófessor Fróði á klukkuna sína og sagði: "Mér sýnist ritarinn vera eitthvað rólegur í tíðinni, við erum að leggja í hann..." Þegar honum svo skildist að ritarinn hygðist ekki hlaupa að sinni sagði hann: "Er ÞESSI maður að æfa fyrir maraþon?" ÞESSI var skáletrað, undirstrikað, með hástöfum og fyrirlitningu. Sjaldan hefur ritara sárnað meira orð félaga síns, nýbúinn að hlaupa ALEINN upp að Árbæjarlaug, eina 22-23 km - og með fullan hug á að byggja sig vel upp fyrir Reykjavíkurmaraþon, búinn að senda hlaupaáætlun út á allan hópinn. Nei, þá er bara reynt að brjóta mann niður með andlegu ofbeldi og einelti.

Ég lét ekki bugast, kvaddi vin minn og hélt til potts. Hitaði mig vel upp og hreinsaði mig innra sem ytra eftir erfiða daga á erlendri grund. Hitti svo Hauk og Magnús er þeir komu tilbaka. Oss hafa borist nánari lýsingar á hlaupi dagsins, svofelldar (heimild: próf. Fróði):

Ágúst fór í sjóinn ásamt Kára, konunni hans Kára, Friðriki lækni, Einari blómasala og 1/4 x Ólöfu. Þar fór fram ítarleg myndataka og heimildasöfnun um sjósundsafrek félagsmanna af hálfu Pegasus
kvikmyndafyrirtækisins fyrir erlent orkufyrirtæki. Ljóst er að frægð og frami bíður allra þeirra er "opinberuðu" sig.

Sjúl og Benedikt hirtu ekki um frægðina og skunduðu saman í "Goldfinger og 69"

Eftir sjósund hélt hópur fólks (Rúna, Brynja, dr. Jóhanna, Kári, Jörundur, Einar og Ágúst) austur Fossvogsdal. Í nánd við Víkingsheimilið skildi Ágúst við hópinn og hélt í austurveg ... Goldfinger etc. ALEINN og einmana og hélt í humátt á eftir þeim félögum Sjúl og Benna. Náði þeim í heita pottinum. Aðrir fóru Stokkinn. Vegalengd gagnasafnara var ca 25 km.

Af Sjúl og Benedikt þetta (Sjúl hefur orðið): 
Við Benedikt hlupum Goldfinger og 69. Samtals 24,5 km. Hlaupið var frekar hratt og ekkert gefið eftir, sérstaklega í byrjun. Benedikt fann eitthvað fyrir vöðvatognuninni í lærinu í byrjun hlaups og var heldur varkár, tók ekki neina þéttinga og lét mig sjá um tempóið. En semsé, við urðum strax langfremstir og misstum allt samband við hinn hluta hópsins strax á Ægisíðunni. En sem sannur meðlimur Hlaupasamtaka Lýðveldisins lét Bensi þessi meiðsl sín ekki hafa nein áhrif á sig enda fór svo að um mitt hlaup voru verkirnir horfnir og hann orðinn miklu öflugri en ég. Hann lét mig enn ráða hraðanum enda skynsemispiltur og heildartíminn varð tæpir 2 tímar og 13 mínútur sem er mjög gott miðað við fyrri hlaup mín. Við litum inn í Árbæjarlaug og Olís við Glæsibæ rétt til að skvetta í okkur smá vatni.

Ritari hafði samvizkubit yfir því að hafa ekki hlaupið á miðvikudag. Af þeim sökum mætti hann til Laugar í dag kl. 17 og reimaði á sig skóna. Hann fór einn í prýðisveðri inn að Elliðaám, í gassandi hita í Fossvogsdal, fullt af hlaupurum út um allt. Á leiðinni varð honum hugsað til þess að víða á stígum eru hjólreiðamenn og fara hratt yfir. Það virðist óvarlegt að líta svo til að reiðhjólastígar séu ætlaðir undir æfingar keppnisfólks á reiðhjólum. Þarna ægir öllu saman á sama stígnum, gangandi vegfarendum, börnum, hundum, hlaupurum og eina reglan sem gengur upp er skynsemi og tillitssemi. Það er ekki hægt að ganga út frá að þó menn haldi sig þeim megin sem merkt er reiðhjólum leyfist þeim allt. Þá sé í lagi að setja allt á fullt og svo mega bara aðrir passa sig. Halló! Hér kem ÉG, ekki vera fyrir MÉR eða þið hafið verra af! Börn eru óútreiknanleg og alltaf að færa sig til og frá, hafa litla yfirsýn og fylgjast ekki með því sem framundan er. Eins og þessi hlaupari upplifði því minnstu munaði að hann yrði undir hlaupahjólum smæstu borgaranna í tvígang á hlaupi dagsins. Ég velti því sumsé fyrir mér hvort ekki væri nauðsynlegt að borgaryfirvöld settu einhverjar nánari reglur um það hvað má og hvað má ekki á útivistarstígum Borgarlandsins. Í þeim tilgangi að forða frá slysum, sem hljóta að gerast ef menn halda áfram að hjóla með því hugarfari að þeir eigi réttinn á þeim hluta stígsins sem er merktur hjólum og svo mega aðrir vegfarendur bara passa sig!

Mig dauðlangaði í sjóinn en lét ekki verða af því - einhver spéhræðsla eða aumingjaskapur. "Ég fer á Nesinu" hugsaði ég eins og Þórbergur í Framhjágöngunni. Fór yfir Elliðaárnar og öfundaði þar blessuð börnin sem busluðu í svölu árvatninu. Aftur yfir og tilbaka og hefðbundna 69. Var með nóga orku með mér að drekka. Mætti fleira fólki. Heyrði það síðar í fréttum að von væri á Stefano Baldini, gullmanni Ólympíuleikanna í Aþenu í maraþoni, á Reykjavíkurmaraþon, þar sem hann ætlar að hlaupa hálft. Norska hlaupadrottningin Grete Waitz kynnti þetta í Höfða í dag. Ég þurfti að leita lengi að þessari frétt á Moggavefnum, þar er ekki fjallað um annað en fótbolta. Ætla mætti að fóbbolti væri sterkasta keppnisgrein íslenzku þjóðarinnar - en því er nú aldeilis ekki að heilsa, ekki nema þá kvenþjóðarinnar!

Þegar upp var staðið lét ég nægja að fara 69 - sleppti Nesi og sjóbaði. 17,5 km eins og hlaupaáætlun gerði ráð fyrir. Á morgun er hefðbundinn föstudagur - minnt er á að ekki er enn búið að taka út Fyrsta Föstudag. Svo fer ritari í frí til Svíþjóðar í rigninguna, maður er orðinn langþreyttur á öllu þessu sólskini á Skerinu. Verð í 10 daga, en stefni að því að hlaupa af kappi á sléttum Uppsalaauðs og rapportéra daglega.

Vel mætt. Í gvuðs friði.
ritari


 

Það var langt í dag...

Svo sem boðað var í föstudagspistli var boðið upp á langhlaup í dag. Ritari Hlaupasamtaka Lýðveldisins var mættur í brottfararsal Vesturbæjarlaugar kl. 8:50 og beið þess að þar hópaðist fólk til langhlaups á fögrum sumarmorgni. Einu kunnuglegu andlitin sem birtust tilheyrðu Helmut og dr. Jóhönnu og sonum - öll með stírur í augum og ekki þessleg að þau stefndu á hlaup. Það var því einmana hlaupari sem lagði í hann í glimrandi hlaupaveðri, 13 stiga hita og logni. Það reyndi á andlegan styrk og karaktér að hefja hlaup að þessu sinni, aleinn eins og áður er komið fram, og vitandi það að framundan væru 25 langir kílómetrar í fullkominni einveru og einsemd. Vitanlega hefði verið skemmtilegra að hafa nokkra góða félaga við hlið sér, en það verður víst ekki á allt kosið öllum stundum. Þannig að ég reyndi að herða upp hugann, vera bjartsýnn, einbeittur og viljasterkur. Sem betur fer var fullkomið hlaupaveður og því hrein unun að streyma fram Ægisíðu á útopnuðu.

Mér varð hugsað til þess sem dr. Jóhanna sagði, hún rifjaði upp spurningu í potti í gær. Haukur spyr tvo pilta sem staddir voru í potti og töluðu sín á milli íslenzku: Eruð þið íslenzkir? Þeir horfðu hissa á hann og sögðu: Já! Og spurðu tilbaka: Eruð þið íslenzk? Já, sagði Haukur, við erum nú vön að hafa vara á okkur þegar við tölum saman um okkar heimulleg málefni og viðstaddir kunna að skilja það sem á milli okkar fer. Spurningin þótti svo einkennileg að furðu sætti.

Skeiðaði af krafti út í Nauthólsvík - ekki margir á ferli, fáir hlauparar. Mætti Sif Jónsdóttur langhlaupara í Fossvogi. Áfram inn að Víkingsheimili, undir Breiðholtsbraut og sem leið liggur upp Elliðaárdalinn og alla leið upp að Árbæjarlaug. Staldrað við, fyllt á vatnsbrúsa og svo tilbaka. Fór niður hinumegin í dalnum, og svo yfir á hólmann og þannig niðureftir. Aftur undir Breiðholtsbraut og inn í Fossvog. Þannig tilbaka. Líklega einir 22 km - nennti ekki í Laugardalinn, gat hugsað mér að fara í sjó í Nauthólsvík á bakaleiðinni - en þegar til kom var farið að kólna í veðri, hafgola, og ekki baðveður að sumri. Auk þess var ég einn að hlaupi, eins og áður er fram komið, og skv. reglum Ágústs telst það ekki sjóbað þegar menn fara einir í sjóinn og án eftirlits.
´
Mér fannst hlaup takast gizka vel. Ekki nein veruleg þreyta eða mæði í lokin. Nú verður hvílst meðan ritari heldur til starfa í þágu Lýðveldisins á erlendri grund - en stefnt er að löngu næstkomandi miðvikudag. Hvatt er til þess að hver og einn hlaupara stilli sig af miðað við hlaupaáætlun Ágústs og skrái samvizkusamlega öll hlaup. Vitanlega geta komið upp frávik og menn geta þurft að hliðra til með hlaup hér og hvar eins og raunin varð á s.l. miðvikudag hvað þennan hlaupara áhrærir. En menn geta alltaf bætt sér slík frávik upp, eins og gert var á þessum fagra degi.

Hittumst heil - hvet til átakahlaups á morgun, sunnudag, og á mánudag, þó án sjóbaða.

Góðar stundir!
Ritari

Merkilegur dagur

Þetta var dagur stórra fyrirheita. Ritari Hlaupasamtaka Lýðveldisins hafði sent prófessor Fróða tillögu að hlaupaáætlun vegna maraþonhlaups í ágúst. Engin svör. Í dag var prófessorinn inntur viðbragða við áætluninni: nú, það var ekki við neinu að bregðast, þetta er áætlunin mín frá því í fyrra! Það er ekki við neinu að bregðast.

Við Haukur vorum mættir snemma, og Magnús var í potti löngu fyrir hlaup, þvílík var spennan fyrir hlaupi dagsins! Ég og Haukur klæddumst hlaupafatnaði og sátum eins og prúðir fermingardrengir í brottfararsal Vesturbæjarlaugar. "Það er ekki hávaðinn í okkur" sagði ég við Hauk. "Nei, við erum kyrrlátir." En þetta átti eftir að breytast eftir því sem bættist í hópinn: prof. dr. Ágúst, Gísli, Kári, Einar, Helmut, dr. Jóhanna, Gunnlaugur Pétur ásamt með frænda sem hefur líklega heitið Gunnmar, dr. Sigurður Júlíusson, og svo kom Jörundur. Maður fann hvernig andrúmsloftið þykknaði við komu Jörundar, hann kreppti hnúana svo þeir hvítnuðu, hann spennti glyrnurnar í Magnús, sem var ekki viðbúinn þessu viðmóti og hafði engu öðru að skreyta sig með en ljúfmennskunni. Um þetta leyti tókum við Haukur eftir því að hávaði hafði magnast í brottfararsal og má með sönnu segja að hann hafi verið nánast óbærilegur og hlýtur í vinnuverndarlegu sjónarmiði að flokkast sem umhverfismengun og skaðlegur heilsu starfsmanna í móttöku. Er ekki laust við að skilningur hafi glæðst með ritara á þeim sjónarmiðum sem fram hafa komið um fælniáhrif Hlaupasamtakanna gagnvart væntanlegum baðgestum Vesturbæjarlaugar - en ég hélt þessum sjónarmiðum út af fyrir sjálfan mig.

Það var gefið út að farið yrði langt. Þótt hlaupaáætlun ritara hafi ekki fengið almenna útbreiðslu og yfirblessun yfirhlaupara prof. dr. Fróða - þá voru stór plön um átakahlaup. Hinu er rétt að halda til haga að ritari er fjölskyldumaður eins og fleiri hlauparar. Hann tilkynnti þegar í upphafi hlaups að hann hafi verið boðaður í fjölskyldugrill kl. 19 og gæti því ekki farið langt. Þessi tilkynning virtist smjúga gegnum höfuðið á tilteknum hlaupurum án þess þeir tækju eftir henni. Úti á stétt voru þrír hlauparar með Garmin á handlegg - "hvað er nú þetta?" spurði Stórhlaupari Gunnlaugur. Svona talar aðeins Sannur hlaupari í Hlaupasamtökum Lýðveldisins. "Til hvers er þetta?" hélt hlauparinn áfram - það komu vöfflur á prófessor Fróða og hann átti ekki fyllilega svör við þessum óvæntu spurningum.

Hlauparar fögnuðu dr. Ágústi, nú var engum vafa undirorpið hver hefði forystuna og gæti hafið hlaup. Engum þarf að koma á óvart hverjir tóku forystuna, og þeim lá á. Við hinir fylgdum á eftir og vorum þungir og þreyttir. Það var spenna í mannskapnum því að framundan var sjóbað. Ekkert óvænt fram að Nauthólsvík - en samt ákveðin óvissa um hvað prófessorinn gerði. Er þangað var komið var stefnan tekin á rampinn og eftirtaldir skelltu sér í sjóinn: Ágúst, Ólafur, Gísli, Helmut, Kári, og Lo and Behold: Sjúl, Gunnlaugur og Einar blómsali sáust tína hikandi af sér spjarirnar og fikra sig niður í svala ölduna, allir fóru þeir á kaf og munu hafa sleppt fótfestu og tekið sundtök: fullkomnað sjósund. Hvílíkur dagur! Okkur hinum fannst sjórinn of heitur, syntum út að flotbryggju, klifruðum upp, spókuðum okkur og stungum okkur svo í öldur Atlanzhafsins. Það var uppfrískandi að synda, jafnvel hinir nýju sjósundsmenn viðurkenndu að baðið hefði haft hressandi áhrif á þá.

Gísli hafði áhyggjur af því hvað fólk héldi þegar það sæi hann í blautum stuttbuxunum, það liti ekki vel út. Ýmsar útfærslur af þeirri hugmynd, en engin hafandi eftir. Nú var haldið áfram og voru menn léttir á sér eftir sundið: Sjúl, Ágúst og Gunnlaugur fóru Goldfinger (eða stefndu þangað alla vega), við hinir fórum Stokk. Ritari var orðinn nokkuð nervös því að hann var tímabundinn, en hafði látið plata sig að fara lengra en góðu hófi gegndi. Það var farinn Stokkur, við Gísli, Kári og Einar höfðum samfylgd og reyndum að hafa uppbyggileg áhrif hver á annan. Skeiðað upp hitaveitustokkinn - en í Stóragerðinu sagði ég skilið við þá kumpána - þurfti að fara hraðar en í boði var. Sá fyrir mér frúvu mína sem væri farin að örvænta um að ég skilaði mér á tilskildum tíma. Því setti ég í gang túrbóinn og spretti úr spori. Tók upp gífurlegt tempó sem ég hélt alla leið - og sá þá að líkaminn væri ekki hindrunin fyrir því að hlaupa hratt - það er andinn sem ræður. Óttinn við að hitta fyrir reiða konu. Blómasalinn var eitthvað að sperra sig á leiðinni, rembdist við að fara fram úr mér - en það er bara hans stíll. Allt kom fyrir ekki, ég kom seint til laugar og bakaði mér mikil vandræði. Þar voru staddir margir dánumenn sem voru uppfullir af góðum hugmyndum um hvernig taka mætti á málum svo að ekki hlytust vandræði af.

Allt fór þetta einhvern veginn og ég er hér til frásagnar. Út verður send hlaupaáætlun, hefðbundið föstudagshlaup og Fyrsti Föstudagur liður þar í. Í gvuðs friði, ritari.

Sjór og sól á Nesi

Þrálátur orðrómur er uppi um að Magnús hafi í hyggju að planta lúpínufræjum í garð Jörundar. Jörundur er vakinn og sofinn yfir garði sínum og fær sér enga hvíld veitt af áhyggjum yfir þessum fyrirætlunum tannlæknisins. Hann er á vaktinni 24:7 - á útkíkkinu allan sólarhringinn, með kíkinn við augað. Magnús má sig hvergi hræra úr húsi - þá sprettur prentarinn hálfsjötugi úr fleti sínu og sperrir upp augu og eyru og fylgist með hverri hreyfingu tannlæknisins. Hvar endar þetta? Birgir er beðinn að fylgjast með framvindunni.

Í hlaupi dagsins bar það nýtt við að Einar blómasali var endurheimtur úr löngu fríi og var vel fagnað af félögum sínum sem höfðu saknað hans mikið undanfarnar vikur; sömuleiðis var gerður góður rómur að nærveru prof. dr. Gunnlaugs Péturs Nielsens úr Harvard í Boston, legendarískum hlaupara Hlaupasamtaka Lýðveldisins og einhvers fræknasta hlaupara sem samtökin geta státað af. Aðrir þessir: Kári, Haukur, Gísli, Ólafur ritari, Sigurður Júlíusson, dr. Jóhanna, Guðmundur sterki, Vilhjálmur Bjarnason. Ekki skulu taldir þeir sem voru fjarverandi - en fjarvera þeirra var sláandi og mikið rætt um ástæður þess að einstakir meðlimir voru ekki mættir til hlaupa. Ekki verður meira fjallað um þetta að sinni, en þess er vænst að téðír aðilar sjái sóma sinn í að mæta í næsta hlaup. Meira um það seinna.

Menn glaðir og keikir - enda einstök mæting afburðafólks og veðurblíða með eindæmum. Í brottfararsal er nú boðið upp á þjónustukönnun um Vesturbæjarlaug og tóku allir viðstaddir þátt í könnuninni - allt miðaldra, jákvætt, háskólafólk. Niðurstaðan verður trúlega góð fyrir laugina. Það var hnýtt í blómasalann fyrir að hafa misst sig í mat og drykk í útlandinu og ekki hlaupið. "Það var ekki hægt að hlaupa í þessum hita!" reyndi blómasalinn að verja sig, en menn tóku ekki mikið mark á þessu.

Við vorum nokkuð mörg í anddyrinu og dálítið hávaðasöm - því var brugðið á það ráð að fara út á stétt og undirbúa hlaup. Tvær mínútur voru í brottför og hlauparar ólmir að leggja í hann. Eins og ólmir fákar. Við vorum höfuðlaus her án foringja vors Ágústs stórhlaupara, sem mun hafa verið á ráðstefnu á Nesjavöllum að ræða um einn milljarðasta úr einum milljarðasta úr einni sekúndu - eitthvað sem vekur áhuga sérstakrar manntegundar. Loks tók Gísli af skarið og leiddi hópinn út á Hofsvallagötu - en um stund hafði maður áhyggjur af því hvernig þetta gæti byrjað. Sjúl spurði mig: hvað gerist næst? Hver á að vera í forystu? Formaðurinn....?

En allt tókst þetta mæta vel. Hlaup fór vel af stað. Nú voru engir yfirlýstir hraðafantar að eyðileggja hlaup þegar í upphafi, svo að þessir tóku að sér að vera í forystu: Sjúl, Ólafur ritari og Gulli Pétur. Á Suðurgötunni sagði sá síðastnefndi skilið við okkur hina og hvarf. Við héldum hratt tempó og týndum fljótlega þeim sem á eftir komu. Það er gagnlegt að hlaupa með lækni. Við höfðum t.d. þungar áhyggjur af honum Kára okkar sem virðist ekki njóta sama ávinnings af því að hlaupa og aðrir meðlimir Hlaupasamtakanna. Sjúl kom með mjög merkilega greiningu e-s staðar í Skerjafirði: maðurinn dregur í sig svo mikla andlega næringu á hlaupum að hann hleypur í andlegt spik í stað þess að léttast! Brilljant greining! Það eru ábyggilega til einhverjar többlur við þessu.

Það var skeiðað greitt á Ægisíðu, Neshópur kom seint og illa, maður kannaðist við fáa, Guðrúnu Geirs og minn gamla skólafélaga, Sæmund Þorsteins. Þegar komið var út að Hofsvallagötu ákváðum vð Sjúl að niðurlægja hina hlauparana með því að hlaupa til móts við þá. En þannig tryggðum við að með á Nes fylgdu Magnús, Gísli, dr. Jóhanna, og sjálfsagt einhverjir fleiri. Stefnt á sjóbað. Farið rólega. Sagðar sögur sem ekki þola birtingu á bloggi. Við Gísli, dr. Jóhanna og ritari héldum hópinn, fórum um Bakkatjörn, en Sjúl og Gulli Pétur fóru fyrir golfvöllinn. Við Gísli skelltum okkur í sjóinn í Nestjörn og svo út á Flóann - þá gerðust hlutirnir, brjáluð hákarlavaða réðst að okkur í mynni Hvalfjarðar, en ritari snerist til varnar og beit tilbaka. Er enn með óbragð í munni - en það rjátlar sjálfsagt af með tímanum.

Mikið hefði verið indælt að hafa almennilega vatnsfonta á leiðinni - maður var orðinn þyrstur af löngu hlaupi, sjósundi og heitu veðri. Þeir Gunnlaugur og Sjúl hittu okkur er við vorum komnir á Norðurströnd og svo var skeiðað af stað í mark. Gunnlaugur og Gísli gáfu í og skildu okkur Sjúl eftir - kraftur í þeim gamla. En við héldum nokkuð góðu tempói það sem eftir lifði hlaups og komum nokkuð jafnsnemma til Laugar. Teygt í skamma stund - samvera í potti, þar sem Helmut hélt ádíens.

Helzta niðurstaða hlaups var að það vantaði áætlun til uppbyggingar hlaupurum hinnar miklu Hlaupasveitar Kommúnistanna fyrir Reykjavíkurmaraþon í ágúst n.k. Þeir sem koma til greina þar eru: Ágúst, SIngv, Benedikt, Sjúl, Birgir, Gísli, Jörundur, dr. Jóhanna, Eiríkur, ritari, blómasali, Haukur, og ef fjarstöddum félögum þóknast að láta sjá sig: Guðjón E. Ólafsson. Þeir sem ég hljóp með töldu að nú þyrfti yfirþjálfari (prof. dr. Fróði) að koma með áætlun, því að fólk er að fara í frí og þarf að þjálfa sig fjarri stöðugri yfirsýn og yfirlegu þjálfarans.

Á miðvikudag heldur prógrammið áfram: Goldfinger, Árbæjarlaug (25 km) - nú er tækifærið til þess að hrista slenið af ónefndum blómasölum sem þurfa að losna við nokkra Smarties pakka framan af belgnum af sér.

Í gvuðs friði - ritari.

Hefðbundinn sunnudagur

Brunahringing árla dags. Hinum megin á línunni var stórvinur vor og frændi úr Víkingi, staddur í Trieste, tilkynnti að hann væri að fara um borð í farkostinn sem mundi flytja hann heim til Íslands.

Í gær var hlaupið Bláskógahlaup. Þar  voru mættir tveir fulltrúar Hlaupasamtaka Lýðveldisins, þeir Jörundur og Haukur. Eitthvað voru þeir ósamstíga um upphafstíma hlaups, og sagði Haukur við ritara að Jörundur hefði sagt sér ósatt um hvenær hlaup hæfist. Þetta sagði Jörundur að væri skrök, Haukur gæti sjálfum sér um kennt. Hvað sem þessu líður óku þeir báðir í loftköstunum á eftir rútunni sem flutti hlauparana frá Laugarvatni að Gjábakkaafleggjaranum. Aðeins annar þeirra hljóp, Jörundur sigraði í flokki hlaupara 60+. Hefði Haukur hlaupið hefði hann sigrað í hópi hlaupara 50+ - þar var enginn skráður. Þá hefðu Hlaupasamtökin átt tvo sigurvegara í Bláskógaskokki - en svona ganga hlutirnir stundum fyrir sig.

Það var hlaupið frá Vesturbæjarlaug í dag kl. 10:10 eins og alla sunnudaga, mættir til hlaups voru Vilhjálmur Bjarnason og Ólafur ritari Samtakanna. Fjarvera annarra hlaupara breytti því ekki að tveir hnarreistir hlauparar lögðu af stað í fögru veðri og hlupu hefðbundið, með öllum lögákveðnum stoppum, umræðum um rekstrarmál og persónufræði. Pétur Reimarsson hljóp fram úr okkur og spurði hvort þetta væri Gönguklúbbur Lýðveldisins. Sumir munu aldrei skilja inntak sunnudagshlaupa í Vesturbænum. Í pott mætti jafnframt téður Jörundur og dr. Baldur. Viðræður allar spaklegar, og þó stilltar.

Ekki lét ég staðar numið við hefðbundið sunnudagshlaup - veðrið var einhvern veginn allt of gott til að gera ekki eitthvað meira. Tók því fram fótknúinn fararskjóta minn og hjólaði eftir hádegið úr Vesturbænum sem leið liggur inn í Fossvog og svo áfram inn í Elliðaárdalinn og upp að Árbæjarlaug. Þar var gert stutt stopp, keyptur orkudrykkur, og haldið áfram. Farið áfram hefðbundna 69 um Laugardalinn - frábær tveggja tíma ferð í fögru veðri. Enn er sláandi hversu fáar drykkjarstöðvar eru á göngustígum - stígarnir eru tugir kílómetra, en stöðvarnar aðeins þrjár eða fjórar. Úr þessu þarf að bæta.

Mánudagshlaup á morgun 17:30.

Enn meiri spæling

Hlauparar eru útivistarfólk. Þeir hata loftlausa líkamsræktarsali. Yndi þeirra er að hlaupa úti í náttúrunni, í hreina loftinu, njóta útsýnis, frelsis, njóta fagurrar náttúru, finna fjörið færast í kroppinn, finna kraftinn aukast með hverri hreyfingu, svitann spretta út á skrokknum. Hlauparar elska að hreyfa sig. Til samanburðar má segja að aðrir hópar "íþróttamanna" leggi minni áherslu á sjálfa hreyfinguna. Golfarar, svo að dæmi sé tekið, vilja hreyfa sig, en nenna því ekki. Hestamenn nenna ekki að hreyfa sig , svo að þeir láta aðra um að flytja sig milli staða. Veiðimenn - þeir eru verstir - þeir skjóta allt sem hreyfir sig. Þetta var helsti vísdómur sem var að hafa í hlaupi dagsins. Þátt tóku: Haukur, Vilhjálmur, Ólafur, Flosi, Gísli, Ágúst, Sjúl, Benedikt, Birgir, Jörundur, dr. Jóhanna og Guðmundur. Það er erfitt að átta sig á því hvort stígandi sé í hópnum, hvort okkur fari fram eða aftur. Þeir einu sem virtust sæmilega sprækir í dag voru Benni og Sjúl - aðrir voru einfaldlega slappir, hvernig sem á það er litið. Nú er brýnt að fara að fá æfingaáætlun fyrir maraþonið svo að maður fari að sjá framför milli hlaupa og hafi að einhverju að stefna.

Í brottfararsal voru menn mættir snemma, en voru hljóðir framan af. Allt þar til Gísli mætti, þá byrjaði skvaldrið og færðist í aukana eftir því sem fleiri bættust í hópinn. Alla vega þrír hlauparar voru útrústaðir Garmin-tæki og hófu að stilla og ná tungli. Jörundur hélt áfram að nudda salti í sár ritara fyrir slakan árangur í Miðnæturhlaupi, maðurinn væri brottrækur fyrir aumingjaskap, fiskisúpa væri yfirvarp, enginn sómakær hlaupari vildi kannast við svona "hlaupara" og annað eftir því. Gísli reyndi að vera jákvæðari og sagði að það væri alltaf afrek að ljúka hlaupi sama dag og það hæfist og svo hefði verið í þetta skipti, og NB, skammt lifði dags er hlaup hófst. Svo var byrjað að hæla þeim stöllum af Nesi sem báðar luku hlaupi á innan við 50 mín. Þá var þessum hlaupara alveg lokið, stóð upp og sagði: Á bara að sitja hér og kjafta - erum við ekki hér til að hlaupa?

Enn gerðist það að Ágúst var seinn fyrir og var ekki búinn að ná tungli þegar hlauparar voru lagðir af stað. Við Jörundur stöldruðum aðeins við, en fórum svo af stað vitandi að hann myndi ná okkur og segja: Fögur er fjallasýn! Bjart og hlýtt í veðri, en einhver vindur norðanstæður. Farið hefðbundið frá laugu, Hofsvallagötu, Hagamel, Espimel, yfir Birkimel norðan við Þjóðarbókhlöðu út á Suðurgötu og út í Skerjafjörð, út að olíustöð og snúið við í vestur út á Ægisíðu. Í minni porsjón af hlaupurum kom upp eftirfarandi umræða: Við þurfum að verða svolítið sýnilegri, er það ekki, krakkar? Jú, þetta er alveg rétt! Við þurfum að ráða fram úr þessum formannsvandræðum sem eru einhvern veginn enn að hrjá okkur, þetta virðist ekki komið almennilega á hreint hvað gildir. Hér setti einhver fram bráðsnjalla lausn á vandanum, hafa formannsembætti af ólíkum gráðum. Það mætti hafa formann til lífstíðar, formann til sýnis, formann athafna, formann ritunar og sagnlistar, formann fjölmiðlasamskipta og upplýsingatækni, formann mataraðfanga, eldunar og drykkju, og loks, formann bakvið tjöldin. Já, sagði einhver, heldurðu að þetta mælist vel fyrir? Nei, það er önnur saga, sagði umræddur aðili, sem ekki verður nafngreindur vegna þess hversu sprengifimt málefnið er.

Þeir Sjúl og Benedikt voru löngu horfnir og koma ekkert meira við þessa sögu. Maður þarf eiginlega að fara að taka af þeim mynd svo maður muni hvernig þeir líta út, þeir hlaupa ekkert með okkur hinum lengur, missa af öllum gáfulegum samræðum, allri persónufræði og skemmtilegheitum. Til hvers er svona fólk að hlaupa, spyr maður sig? Til að reyna á sig? Maður bara skilur ekki svona... Það var góður, þéttur hópur sem skeiðaði vestur Ægisíðu, og mætti afar tvístruðum Neshópi á austurleið, það vantaði alveg fótgönguliðana sem fylgja hinum fremstu eftir - líklega komnir í sumarfrí. Þar fóru þó þær stöllur af Nesi, skælbrosandi svo manni varð ekki um sel.

Nú var stefnan sett á næsta sveitarfélag. Ágúst rakst á Ingólf Margeirsson í Skjólunum og varð að taka við hann tal þar - það tafði hann talsvert. Við hinir fengum þá eitthvert forskot sem Gústi varð að vinna upp. Við Birgir og Jörundur héldum hópinn ásamt dr. Jóhönnu - en hún lét nægja að fara að Bakkatjörn, við fórum fyrir golfvöllinn. Krían heillum horfin, maður hleypur í friði allan hringinn. Óttast bara að fá golfkúlu í hausinn. Jörundur var í essinu sínu, hér var ekki lúpínan. Hann taldi upp allar jurtir sem urðu á leið okkar, melgresi, njóli, fífill, baldursbrá, og sagði: þetta eru allt orginalar íslenzkar jurtir! Hér er gott að vera. Maður fékk svona GunnarsáHlíðarendafíling út úr þessu, beið bara eftir því að hann hrasaði og segði: ég fer hvörgi.

Er við komum framhjá Gróttu var ljóst að ekki yrði farið í sjóinn þar - það var útfiri og óttaleg fýla af hafi. Haldið áfram - kvartað yfir slæmum vatnsgæðum úr drykkjarfonti, lítil buna og vatnið volgt. Er hér var komið hafði Ágúst náð okkur og var brattur. Hann var ánægður með að þurfa ekki að fara í sjóinn og taldi að þar með væri málið afgreitt. Fylgdi okkur eitthvað áfram, en gaf svo í og skildi okkur eftir, þurfti að taka þétting. Þá gerðust hlutirnir. Einhvers staðar milli Seilugranda og Rekagranda varð okkur litið niður í fjöruna og sáum baðströnd: hvítan sand, svala öldu - hún kallaði okkur til sín (fólið kom upp í ritara). Við (Biggi og ritari) niðureftir, yfir urð og grjót, niður á sandinn, úr fötunum og hentum okkur í ölduna. Jörundur hélt áfram og vildi ekki meira af okkur vita. Það var unaðslegt að synda í úrsvölum sjónum og fljóta með öldunum eins og í útlöndum. Uppi á hlaupastígnum sáum við Neshlaupara á heimleið, þeir horfðu mjög til sjávar, á selina sem þar flutu.

Við vorum svoldið stirðir eftir sundið, klæddumst að nýju og hlupum rétta leið til laugar, út á Grandaveg, yfir á Víðimel og svo Hofsvallagötuna til baka. Í potti hafði greinilega spurst að við hefðum farið í sjóinn, því við fengum komment eins og: svakalega eruð þið brúnir, strákar! Voruð þið að baða ykkur í skólpinu af Nesinu? Annað álíka smekklegt. En það var einkar ánægjulegt að nudda Ágústi upp úr þessu sjóbaði og skylmast við hann um skráningar, hann þvertók fyrir að þetta gæti verið löglegt sjóbað, það þyrfti að búa til sértöflu fyrir það, tilkynna bað með minnst viku fyrirvara, hafa áreiðanlega tilsjónarmenn sem votta og annað eftir því. Rætt áfram um stigann hans Birgis, reipið hans Jörundar, fuglahússkaup Birgis, baráttuna við starann, deiluna um hvort starinn hefði trítlað niður stigann (Magnús) eða kötturinn klifrað upp stigann til þess að gera út af við starann (Birgir). Jörundur sagði að kötturinn hans Birgis væri sá allatasti köttur sem hann hefði vitað til að existéraði. Þá sagði Ágúst söguna af hundi móður sinnar sem var svo latur að ef hann klifraði upp á stól, varð að hjálpa honum ofan af stólnum aftur. Annað eftir þessu.

Nú gerast hlaup treg. Hlaupari fjarvistum. Öfundar sína bræður og systur af hlaupi og sjóbaði á miðvikudag. Í gvuðs friði.

Engir hálfvitar á ferð

Sunnudagahlaup eru kategóría út af fyrir sig. Þá mæta aðeins vel informéraðir menn til hlaupa, rjómi Hlaupasamtaka Lýðveldisins. Í dag voru þeir fjórir: Vilhjálmur, Þorvaldur, ritari og Birgir. Steinunn sagði að Öl-hópurinn ("Jörundur og skólastjórinn...") hefði lagt í hann kl. 9:30 um morguninn. Vilhjálmur hefur verið á Ítalíu s.l. þrjár vikur og mun hafa hlaupið þar. Ítalía hefur lítið gert til þess að milda skap hans - það var byrjað með allsherjarárás á ritara og ásökunum að hann væri að reyna að koma Hlaupasamtökunum út úr húsi með kjaftavaðli og dónaskap, kvaðst hafa heyrt alla leið út til Gardavatns af framgöngu minni. Ég útskýrði fyrir honum hvernig málin væru í pottinn búin og að þetta yrði líklega allt í lagi. Við það virtist hann róast eilítið.

Veður var afar hagstætt til hlaupa á þessum morgni, fremur hlýtt, bjartviðri og nánast logn. Ægisíðan var auð af mannfólki, mættum aðeins örfáum hræðum (hvað ætli hræða merki í raun og veru? er það neikvætt að vera hræða? sbr. fuglahræða?) Í persónufræðikafla dagsins var rætt um rangfeðranir, tölfræðilega útbreiðslu, nefnd dæmi og getum leitt að félagslegum afleiðingum þessa sérkennis íslensks samfélags um aldir. Menn voru almennt inni á því að ættfræði væri einhver hagnýtasta fræðigrein sem unnt væri að stunda á Íslandi - með henni mætti útskýra miklu fleira heldur en önnur vísindi réðu við. Önnur fræði bliknuðu við hlið ættfræðinnar. Þegar menn stæðu á gati frammi fyrir erfiðum spurningum mætti oft finna svörin með því að rýna í persónu- og ættfræðina að baki spurningunni.

Í Nauthólsvík var varpað fram vísbendingaspurningu: spurt er um mann sem er framarlega í flokki iðnsveinahreyfingarinnar á Íslandi og með afar sérstætt millinafn. Vilhjálmur hugsaði sig um í fimm sekúndur og svaraði svo: Finnbjörn Aðalvíkingur Hermannsson. Hvílík snilld! Hvílík þekking á persónuflóru íslensks samfélags! Ég held það þurfi vart að endurtaka það sem áður hefur komið fram, að þeir sem hlaupa með Hlaupasamtökum Lýðveldisins hlaupa ekki með hálfvitum. Austur á Flönum varð ljóst að Jörundur hafði farið þar um, lúpínan lá á víð og dreif um hlaupastíginn. Vöngum var velt um ástæður þessa lúpínuhaturs Jörundar og komust menn að þeirri niðurstöðu að hann væri þjóðernissinni inn við beinið og vildi fá sitt gamla, gróðursnauða Ísland aftur, án þessa innflutta gróðurs sem ætti ekki heima hér.

Áfram um kirkjugarð, drykkjarstopp, ritari fann óvænt leiði löngu látins móðurbróður síns - undruðust menn það að hann skyldi ekki hafa vitað af því þarna. Skoðuð leiði þýskra hermanna sem féllu í Síðari heimsstyrjöldinni, og svo áfram. Veðurstofa, Hlíðar, Klambratún, á Rauðarárstíg var óvenju mikið af drykkjumönnum sem sátu á bekkjum, en voru spakir og fengum við engar glósur frá þeim um hlaupahraða eða atgervi. Hér dæsti Birgir og sagði eitthvað á þá leið að stundum væri gott að hlaupa án próf. Fróða - fara þetta bara í makindum. Farið út á Sæbraut og þá leið tilbaka.

Öl-hópurinn kominn úr 21 km hlaupi er við mættum á brottfararplan, Jörundur og Svanur. Jörundur spurði um gengi mitt í Miðnæturhlaupinu, já minnstu ekki á það ógrátandi sagði ég, sagði honum frá fiskisúpunni og því dæmi öllu. Og tímanum. Það var á honum að heyra að honum þætti þetta allt hið versta mál og mikil hneisa fyrir Hlaupasamtökin að hlaupari úr röðum þeirra næði ekki settu marki í hlaupi.

Í pott vantaði tilfinnanlega dr. Baldur til þess að lyfta umræðunni í menningarlegar hæðir. Sem fyrr rætt um sýslumannaævir og presta. Á morgun er nýr dagur, mánudagur. Þá er hlaupið á Nes. Spá góð. Gaman væri að fara fyrir golfvöllinn og staldra við norðurhornið hjá Gróttu, fara í sjóinn þar, synda, berjast við hákarla sem þar ku vera, jafnvel höfrunga, fótabað á eftir og svo ljúka hlaupi. Vel mætt!