ÆÆÆÆÆÆ!!!!!!

Skyndilega er allt fullt af kommentum um akstur - æ mig auman! Jeg sem sat í mesta sakleysi og tók upp einfalda umsøgn frá konunni um gøngu hjúkrunarfrædinga annars vegar og kappakstur hins vegar - tvær frjettir sem vega salt. Nú er umræda á bloggsídunni OKKAR farin ad snúast um BÍLA - thetta er HLAUPASÍDA!!! Go away! Axel Kvaran flaug druslunni til Køben, nákvæmnismadur eins og bródir hans, prófessor Fródi. Í gvuds fridi. Ritari.

Óheppileg tímasetning eða hvað?

Það vekur athygli að kappakstursmaður fær tækifæri til þess að sýna "listir" sínar í Smáralind á sama tíma og hjúkrunarfræðingar í Reykjavík, Akureyri og á Selfossi standa fyrir fjöldagöngu til þess að hvetja til varkárni í umferðinni með það að markmiði að fækka alvarlegum slysum - hvort sem þau valda dauða eða varanlegri örorku. Annað hvort er þetta einkar óheppileg tímasetning eða sérdeilis merkileg kaldhæðni...

Formúluökumaður sýnir listir sínar við Smáralind

Enn meiri spæling

Hlauparar eru útivistarfólk. Þeir hata loftlausa líkamsræktarsali. Yndi þeirra er að hlaupa úti í náttúrunni, í hreina loftinu, njóta útsýnis, frelsis, njóta fagurrar náttúru, finna fjörið færast í kroppinn, finna kraftinn aukast með hverri hreyfingu, svitann spretta út á skrokknum. Hlauparar elska að hreyfa sig. Til samanburðar má segja að aðrir hópar "íþróttamanna" leggi minni áherslu á sjálfa hreyfinguna. Golfarar, svo að dæmi sé tekið, vilja hreyfa sig, en nenna því ekki. Hestamenn nenna ekki að hreyfa sig , svo að þeir láta aðra um að flytja sig milli staða. Veiðimenn - þeir eru verstir - þeir skjóta allt sem hreyfir sig. Þetta var helsti vísdómur sem var að hafa í hlaupi dagsins. Þátt tóku: Haukur, Vilhjálmur, Ólafur, Flosi, Gísli, Ágúst, Sjúl, Benedikt, Birgir, Jörundur, dr. Jóhanna og Guðmundur. Það er erfitt að átta sig á því hvort stígandi sé í hópnum, hvort okkur fari fram eða aftur. Þeir einu sem virtust sæmilega sprækir í dag voru Benni og Sjúl - aðrir voru einfaldlega slappir, hvernig sem á það er litið. Nú er brýnt að fara að fá æfingaáætlun fyrir maraþonið svo að maður fari að sjá framför milli hlaupa og hafi að einhverju að stefna.

Í brottfararsal voru menn mættir snemma, en voru hljóðir framan af. Allt þar til Gísli mætti, þá byrjaði skvaldrið og færðist í aukana eftir því sem fleiri bættust í hópinn. Alla vega þrír hlauparar voru útrústaðir Garmin-tæki og hófu að stilla og ná tungli. Jörundur hélt áfram að nudda salti í sár ritara fyrir slakan árangur í Miðnæturhlaupi, maðurinn væri brottrækur fyrir aumingjaskap, fiskisúpa væri yfirvarp, enginn sómakær hlaupari vildi kannast við svona "hlaupara" og annað eftir því. Gísli reyndi að vera jákvæðari og sagði að það væri alltaf afrek að ljúka hlaupi sama dag og það hæfist og svo hefði verið í þetta skipti, og NB, skammt lifði dags er hlaup hófst. Svo var byrjað að hæla þeim stöllum af Nesi sem báðar luku hlaupi á innan við 50 mín. Þá var þessum hlaupara alveg lokið, stóð upp og sagði: Á bara að sitja hér og kjafta - erum við ekki hér til að hlaupa?

Enn gerðist það að Ágúst var seinn fyrir og var ekki búinn að ná tungli þegar hlauparar voru lagðir af stað. Við Jörundur stöldruðum aðeins við, en fórum svo af stað vitandi að hann myndi ná okkur og segja: Fögur er fjallasýn! Bjart og hlýtt í veðri, en einhver vindur norðanstæður. Farið hefðbundið frá laugu, Hofsvallagötu, Hagamel, Espimel, yfir Birkimel norðan við Þjóðarbókhlöðu út á Suðurgötu og út í Skerjafjörð, út að olíustöð og snúið við í vestur út á Ægisíðu. Í minni porsjón af hlaupurum kom upp eftirfarandi umræða: Við þurfum að verða svolítið sýnilegri, er það ekki, krakkar? Jú, þetta er alveg rétt! Við þurfum að ráða fram úr þessum formannsvandræðum sem eru einhvern veginn enn að hrjá okkur, þetta virðist ekki komið almennilega á hreint hvað gildir. Hér setti einhver fram bráðsnjalla lausn á vandanum, hafa formannsembætti af ólíkum gráðum. Það mætti hafa formann til lífstíðar, formann til sýnis, formann athafna, formann ritunar og sagnlistar, formann fjölmiðlasamskipta og upplýsingatækni, formann mataraðfanga, eldunar og drykkju, og loks, formann bakvið tjöldin. Já, sagði einhver, heldurðu að þetta mælist vel fyrir? Nei, það er önnur saga, sagði umræddur aðili, sem ekki verður nafngreindur vegna þess hversu sprengifimt málefnið er.

Þeir Sjúl og Benedikt voru löngu horfnir og koma ekkert meira við þessa sögu. Maður þarf eiginlega að fara að taka af þeim mynd svo maður muni hvernig þeir líta út, þeir hlaupa ekkert með okkur hinum lengur, missa af öllum gáfulegum samræðum, allri persónufræði og skemmtilegheitum. Til hvers er svona fólk að hlaupa, spyr maður sig? Til að reyna á sig? Maður bara skilur ekki svona... Það var góður, þéttur hópur sem skeiðaði vestur Ægisíðu, og mætti afar tvístruðum Neshópi á austurleið, það vantaði alveg fótgönguliðana sem fylgja hinum fremstu eftir - líklega komnir í sumarfrí. Þar fóru þó þær stöllur af Nesi, skælbrosandi svo manni varð ekki um sel.

Nú var stefnan sett á næsta sveitarfélag. Ágúst rakst á Ingólf Margeirsson í Skjólunum og varð að taka við hann tal þar - það tafði hann talsvert. Við hinir fengum þá eitthvert forskot sem Gústi varð að vinna upp. Við Birgir og Jörundur héldum hópinn ásamt dr. Jóhönnu - en hún lét nægja að fara að Bakkatjörn, við fórum fyrir golfvöllinn. Krían heillum horfin, maður hleypur í friði allan hringinn. Óttast bara að fá golfkúlu í hausinn. Jörundur var í essinu sínu, hér var ekki lúpínan. Hann taldi upp allar jurtir sem urðu á leið okkar, melgresi, njóli, fífill, baldursbrá, og sagði: þetta eru allt orginalar íslenzkar jurtir! Hér er gott að vera. Maður fékk svona GunnarsáHlíðarendafíling út úr þessu, beið bara eftir því að hann hrasaði og segði: ég fer hvörgi.

Er við komum framhjá Gróttu var ljóst að ekki yrði farið í sjóinn þar - það var útfiri og óttaleg fýla af hafi. Haldið áfram - kvartað yfir slæmum vatnsgæðum úr drykkjarfonti, lítil buna og vatnið volgt. Er hér var komið hafði Ágúst náð okkur og var brattur. Hann var ánægður með að þurfa ekki að fara í sjóinn og taldi að þar með væri málið afgreitt. Fylgdi okkur eitthvað áfram, en gaf svo í og skildi okkur eftir, þurfti að taka þétting. Þá gerðust hlutirnir. Einhvers staðar milli Seilugranda og Rekagranda varð okkur litið niður í fjöruna og sáum baðströnd: hvítan sand, svala öldu - hún kallaði okkur til sín (fólið kom upp í ritara). Við (Biggi og ritari) niðureftir, yfir urð og grjót, niður á sandinn, úr fötunum og hentum okkur í ölduna. Jörundur hélt áfram og vildi ekki meira af okkur vita. Það var unaðslegt að synda í úrsvölum sjónum og fljóta með öldunum eins og í útlöndum. Uppi á hlaupastígnum sáum við Neshlaupara á heimleið, þeir horfðu mjög til sjávar, á selina sem þar flutu.

Við vorum svoldið stirðir eftir sundið, klæddumst að nýju og hlupum rétta leið til laugar, út á Grandaveg, yfir á Víðimel og svo Hofsvallagötuna til baka. Í potti hafði greinilega spurst að við hefðum farið í sjóinn, því við fengum komment eins og: svakalega eruð þið brúnir, strákar! Voruð þið að baða ykkur í skólpinu af Nesinu? Annað álíka smekklegt. En það var einkar ánægjulegt að nudda Ágústi upp úr þessu sjóbaði og skylmast við hann um skráningar, hann þvertók fyrir að þetta gæti verið löglegt sjóbað, það þyrfti að búa til sértöflu fyrir það, tilkynna bað með minnst viku fyrirvara, hafa áreiðanlega tilsjónarmenn sem votta og annað eftir því. Rætt áfram um stigann hans Birgis, reipið hans Jörundar, fuglahússkaup Birgis, baráttuna við starann, deiluna um hvort starinn hefði trítlað niður stigann (Magnús) eða kötturinn klifrað upp stigann til þess að gera út af við starann (Birgir). Jörundur sagði að kötturinn hans Birgis væri sá allatasti köttur sem hann hefði vitað til að existéraði. Þá sagði Ágúst söguna af hundi móður sinnar sem var svo latur að ef hann klifraði upp á stól, varð að hjálpa honum ofan af stólnum aftur. Annað eftir þessu.

Nú gerast hlaup treg. Hlaupari fjarvistum. Öfundar sína bræður og systur af hlaupi og sjóbaði á miðvikudag. Í gvuðs friði.

Engir hálfvitar á ferð

Sunnudagahlaup eru kategóría út af fyrir sig. Þá mæta aðeins vel informéraðir menn til hlaupa, rjómi Hlaupasamtaka Lýðveldisins. Í dag voru þeir fjórir: Vilhjálmur, Þorvaldur, ritari og Birgir. Steinunn sagði að Öl-hópurinn ("Jörundur og skólastjórinn...") hefði lagt í hann kl. 9:30 um morguninn. Vilhjálmur hefur verið á Ítalíu s.l. þrjár vikur og mun hafa hlaupið þar. Ítalía hefur lítið gert til þess að milda skap hans - það var byrjað með allsherjarárás á ritara og ásökunum að hann væri að reyna að koma Hlaupasamtökunum út úr húsi með kjaftavaðli og dónaskap, kvaðst hafa heyrt alla leið út til Gardavatns af framgöngu minni. Ég útskýrði fyrir honum hvernig málin væru í pottinn búin og að þetta yrði líklega allt í lagi. Við það virtist hann róast eilítið.

Veður var afar hagstætt til hlaupa á þessum morgni, fremur hlýtt, bjartviðri og nánast logn. Ægisíðan var auð af mannfólki, mættum aðeins örfáum hræðum (hvað ætli hræða merki í raun og veru? er það neikvætt að vera hræða? sbr. fuglahræða?) Í persónufræðikafla dagsins var rætt um rangfeðranir, tölfræðilega útbreiðslu, nefnd dæmi og getum leitt að félagslegum afleiðingum þessa sérkennis íslensks samfélags um aldir. Menn voru almennt inni á því að ættfræði væri einhver hagnýtasta fræðigrein sem unnt væri að stunda á Íslandi - með henni mætti útskýra miklu fleira heldur en önnur vísindi réðu við. Önnur fræði bliknuðu við hlið ættfræðinnar. Þegar menn stæðu á gati frammi fyrir erfiðum spurningum mætti oft finna svörin með því að rýna í persónu- og ættfræðina að baki spurningunni.

Í Nauthólsvík var varpað fram vísbendingaspurningu: spurt er um mann sem er framarlega í flokki iðnsveinahreyfingarinnar á Íslandi og með afar sérstætt millinafn. Vilhjálmur hugsaði sig um í fimm sekúndur og svaraði svo: Finnbjörn Aðalvíkingur Hermannsson. Hvílík snilld! Hvílík þekking á persónuflóru íslensks samfélags! Ég held það þurfi vart að endurtaka það sem áður hefur komið fram, að þeir sem hlaupa með Hlaupasamtökum Lýðveldisins hlaupa ekki með hálfvitum. Austur á Flönum varð ljóst að Jörundur hafði farið þar um, lúpínan lá á víð og dreif um hlaupastíginn. Vöngum var velt um ástæður þessa lúpínuhaturs Jörundar og komust menn að þeirri niðurstöðu að hann væri þjóðernissinni inn við beinið og vildi fá sitt gamla, gróðursnauða Ísland aftur, án þessa innflutta gróðurs sem ætti ekki heima hér.

Áfram um kirkjugarð, drykkjarstopp, ritari fann óvænt leiði löngu látins móðurbróður síns - undruðust menn það að hann skyldi ekki hafa vitað af því þarna. Skoðuð leiði þýskra hermanna sem féllu í Síðari heimsstyrjöldinni, og svo áfram. Veðurstofa, Hlíðar, Klambratún, á Rauðarárstíg var óvenju mikið af drykkjumönnum sem sátu á bekkjum, en voru spakir og fengum við engar glósur frá þeim um hlaupahraða eða atgervi. Hér dæsti Birgir og sagði eitthvað á þá leið að stundum væri gott að hlaupa án próf. Fróða - fara þetta bara í makindum. Farið út á Sæbraut og þá leið tilbaka.

Öl-hópurinn kominn úr 21 km hlaupi er við mættum á brottfararplan, Jörundur og Svanur. Jörundur spurði um gengi mitt í Miðnæturhlaupinu, já minnstu ekki á það ógrátandi sagði ég, sagði honum frá fiskisúpunni og því dæmi öllu. Og tímanum. Það var á honum að heyra að honum þætti þetta allt hið versta mál og mikil hneisa fyrir Hlaupasamtökin að hlaupari úr röðum þeirra næði ekki settu marki í hlaupi.

Í pott vantaði tilfinnanlega dr. Baldur til þess að lyfta umræðunni í menningarlegar hæðir. Sem fyrr rætt um sýslumannaævir og presta. Á morgun er nýr dagur, mánudagur. Þá er hlaupið á Nes. Spá góð. Gaman væri að fara fyrir golfvöllinn og staldra við norðurhornið hjá Gróttu, fara í sjóinn þar, synda, berjast við hákarla sem þar ku vera, jafnvel höfrunga, fótabað á eftir og svo ljúka hlaupi. Vel mætt!

Miðnæturhlaup og Mývatn

Það væri synd að segja að hlauparar Hlaupasamtakanna hafi fjölmennt til almenningshlaupa þessa helgina: aðeins var vitað um tvo félaga í Mývatnsmaraþoni og einn var skráður í Miðnæturhlaupið í Laugardalnum - en tveir til viðbótar ef við lítum svo á að Rúna og Brynja hafi auka-aðild. Að norðan berast oss þau tíðindi að félagi Benedikt hafi hlaupið hálft maraþon í sex stiga hita og norðangarra á 1:41:08 sem er meðaltempó upp á 4;48 mín/km að því er próf. Fróði segir. Til hamingju með þetta Benedikt, þú eykur hróður Hlaupasamtakanna með þessari frammistöðu.

Í Laugardalnum var skaplegra veður en fyrir norðan, smá andvari og 16 stiga hiti kl. 22. Töluverður hópur safnaðist saman fyrir framan Laugardalslaug til að hita upp - en þó heyrði ég menn segja að þátttaka hafi verið minni en undanfarin ár. Ástæðan er trúlega sú að fólk er farið að fara meira út úr bænum um helgar og auk þess var margt annað í boði þennan dag: kapphlaup á Esjuna, Jónsmessuferð á Esjuna um kvöldið, o.fl. o.fl. Ég fór rólega af stað í hlaupinu, enda ekki búinn að hita upp. Þar að auki hafði ég asnast til að fá mér fiskisúpu fyrr um kvöldið sem reyndist ekki vera fyllilega sammála mér um að 10 km hlaup væri góð hugmynd. Það gutlaði í mér fyrstu 6-7 km svo að ég komst aldrei á verulega hreyfingu. Auk þess var ég niðurdreginn yfir því að hitta ekki einn einasta úr hinum glæsilega hópi Hlaupasamtakanna - einsemdin enn á ný...

Þegar ég hleyp svona þenkjandi meðfram Suðurlandsbraut sprettur mannvera upp úr grasinu, mér datt fyrst í hug írskur skógarálfur, en sé svo að hún er í gulum hjólajakka og útrústuð sem slík. Er þar ekki kominn próf. dr. Ágúst og mundar myndavél svo hrópandi: Glææææsilegt hjá þér, smellir af áður en ég næ að draga inn bumbuna, sperra kassann og líta upp - ósköp hlýt ég að hafa verið eymdarlegur á myndinni. En ég braggaðist loks af að hitta félaga minn og herti upp hugann. Svona fylgdi hann mér eftir á öllu hlaupinu, spratt upp hér og hvar á leiðinni þegar minnst varði og smellti af, og hrópaði: Glææææsilegt! Mér fannst hlaupið í raun varla hafið þegar ég kom í mark, upplifði það meira sem létta upphitun - og tíminn er sosum ekki neitt til að skrifa heim um 57 mín. eitthvað! Svona á maður náttúrlega bara að skammast sín fyrir og láta engan mann heyra, ég sem stefndi að því að fara undir 50 mín. (sem ég hef aldrei náð að gera). En fiskisúpa er fiskisúpa - ég heyrði að aðrir sem fengu sér af sömu porsjón hefðu legið fárveikir á eftir - ég fór þó 10 km! Ágúst sagði mér að Rúnu og Brynju hefði gengið vel, jafnvel farið undir 50... Hann hughreysti mig með því að segja að ég hefði þó sloppið undan skátunum. Skátarnir eru fólk sem fylgir hlaupurum eftir og tínir þá upp sem guggna á hlaupi. Mun það hafa gerst einhvern tíma er Ágúst veiktist í hlaupi, fékk svima og varð allur skrítinn, hélt sér við staur, að skátar komu, hentu honum aftur í bíl og hlúðu að honum. Var hann hinn versti yfir að fá ekki að ljúka hlaupi. Hefur aldrei þolað skáta eftir það.

Geri ráð fyrir að Ágúst birti myndir úr hlaupinu innan tíðar.

Það er hefðbundinn sunnudagur í dag - mæting 10:10.

Myndir frá Minningarhlaupi

Myndir frá minningarhlaupi Guðmundar Gíslasonar má nálgast hér

 

Austur á Flönum

Það var fjórði dagur í röð fyrir okkur Gísla að hlaupa svo ekki voru fyrirheit um löng hlaup. Fleiri voru sama sinnis, Benedikt á leið í Mývatnsmaraþon og því ekki stemmdur fyrir Goldfinger. Hlaupasamtökin eiga aðeins tvo hlaupara fyrir norðan um næstu helgi, hann og Guðjón Eirík. Þeim fylgja beztu kveðjur um gott gengi nyrðra. Aðrir mættir þessir: Gísli, ritari, Flosi, Kári, dr. Jóhanna, Þorvaldur, Magnús, Sjúl, Benedikt, Ágúst og Birgir. Við Gísli fórum dult með fyrirætlanir okkar um sjóbað og létum ekkert uppskátt um áform í þá veru. Töldum nær öruggt að prófessor Fróði myndi vilja fara langt og því sleppa sjóbaði - enda væri júníbað afstaðið. Það kom á daginn að prófessorinn var ekki æstur að fara í sjóinn, júníbaði væri lokið. "Já, já, Gústi minn, þið Benni hlaupið bara á undan og við komum í humáttina á eftir ykkur stórhlaupurunum" sagði Gísli og sendi mér leynilegt augntillit.

Þá að orðfræðinni. Lön merkir aflangt heysæti. Lanir í fleirtölu. Flön gæti því sem bezt merkt grösugur bali, eða þannig gekk umræðan í dag alla vega. Samstaða var um að kalla svæðið austur af Nauthólsvík Flanir, því að þar eru miklar breiður af lúpínu, helzta hatursefni Lúpínuhatarafélags Lýðveldisins.  Ristru gæti verið eitthvað úr papísku, gelíska yfir eitthvert náttúrufyrirbæri sem stóð írsku múkunum nærri hjarta. En sem kunnugt er voru þeir upphafsmenn hlaupa á Íslandi og forverar Samtakanna allt þar til Ingólfur nam land. Hver getur gleymt hinum frábæru Papeyjarhlaupum sem írsku bækurnar segja frá?

Af einhverri undarlegri ástæðu var maður upplagðari fyrir hlaup í dag en í gær, léttari, kraftmeiri og fann sig vel í hlaupi. Fleiri af hlaupurum gærdagsins voru sama sinnis. Þeir doktorar og fræðimenn sem á eftir okkur hlupu voru dottnir ofan í einhverja undarlega umræðu um x-ása og y-ása sem ég skildi ekki - enda ekki stærðfræðideildarstúdent úr Reykjavíkur Lærða Skóla. Hér sagði Magnús söguna af því þegar hann var í gufubaðinu í Finnlandi og striplaðist með kollega sínum og vænti einskis óvænts. Ryðjast þá ekki inn finnskar valkyrjur og þeir berrassaðir! Okkar maður grípur um helgidóminn, en Finninn um andlitið. Þegar dömurnar voru farnar spyr sá finnski: af hverju greipstu um miðjuna á þér en ekki andlitið? Nú, svo að þær sæju ekki það allra heilagasta! Já, segir sá finnski. Hér í Finnlandi bera menn kennsl á fólk út frá andlitinu - ekki hreðjunum.

Þannig út í Nauthólsvík. Ágúst og Benedikt voru nokkuð á undan og stefndu upp á Flanir. Við hinir sveigðum niður að sjó - en viti menn! Kom ekki prófessorinn skeiðandi niðureftir sigri hrósandi: þetta vissi ég! Það átti að svíkja mann! Skipti nú engum togum að fimm menn sviptu sig klæðum á rampinum og lögðust til sunds í hlýjum sjónum, 11 gráður skv. mælingum Hafró í Reykjavíkurhöfn. Þessir voru Birgir, Gísli, Ágúst, Kári og ritari. Flosi gekk niður að sjávarborði og dýfði fremsta hluta skúa sinna í ölduna og lýsti yfir að hann myndi kannski baðast í ágúst. Það var notalegt að svala sér í sjónum, þótt hann væri fullheitur fyrir okkur, og líka óþarflega óhreinn. Þá er aldan hreinni á Nesi eins og við Birgir upplifðum s.l. mánudag. Fórum upp á flotbryggjuna (Ágúst, Kári, ritari) og hentum okkur ofan í grængolandi Atlanzhafið. Mikið var það yndislegt! Þegar hér var komið rifjaðist það upp fyrir Birgi að ástæðan fyrir því að hann var staddur fyrir utan Vesturbæjarlaug fyrir hálftíma síðan var sú að kona hans hafði sent hann í Melabúðina að kaupa í matinn. En það sló út í fyrir okkar manni þegar hann sá glaðbeitta gutta og gellur í Brottfararsal og slóst með í för. Er hér var komið var ekki undan því vikist að snúa við og ljúka erindi sínu í hverfisverzluninni. Með honum snöru við Flosi og Gísli. Sjúl og Benedikt höfðu farið á undan, og Magnús og Þorvaldur trúlega farið um Hlíðarfót ef maður þekkir þeirra venjur rétt.

Að baði loknu tók við ferð um hinar sælu veiðilendur Lúpínuhatara, Flanir, austur af Nauthóli. Hér gætu vinnufúsar hendur Lúpínuhatara áorkað miklu til þess að uppræta þennan fjanda umhverfisverndarfólks á Íslandi. Okkur var hins vegar umhugað um að ná þeim Sjúl og Benna, einkum virtist Ágúst telja einhverjar líkur að af því gæti orðið. Þrátt fyrir að maður hafi í upphafi ekki verið stemmdur fyrir langt hlaup - var líðanin slík að ástæðulaust var að stytta - stefnan tekin á 69, tæpa 18 km. Farið sem leið liggur niður í Fossvogsdalinn, framhjá Víkingsheimili, undir Breiðholtsbrúna, yfir Elliðaárnar, út á hólmann, og svo aftur yfir árnar og undir brautina hjá gamla Fáksheimilinu, út á Miklubraut. Er hér var komið vorum við dr. Jóhanna orðin ein, Ágúst lengdi upp að Árbæjarlaug, Kári var á eftir okkur og fór Stokkinn. Við lukum hins vegar fullri 69 með glans og fórum nokkuð hratt. Stoppuðum á Olís í Álfheimum og fengum vatn að drekka. Áfram um Laugardalinn sem var fullur af unglingum er taka munu þátt í Borgaleikunum næstu daga. Loks er farið að verða fært um Kalkofnsveg eftir miklar framkvæmdir undanfarna mánuði. Það var bara haldið áfram og ekkert slegið af - alla leið til laugar. Líðan góð á eftir, teygt.

Í potti biðu Gísli, Flosi og Kári - og þar hélt Sæmi rokk ádíens. Kári lýsti aðstæðum sínum þessa dagana, grasekkilsstandi sínu og matarsókn sonarins. Þar átti hann allan skilning og samúð ritara, sem upplifir það sama dag hvern. Synirnir eru sem hlekkjaðir við ísskápinn, og þarf helst að draga þá út úr honum hvenær sem heim er komið. "Hann er eins og Doberman-hundur sem þarf að draga út úr skápnum með valdi!" sagði einhver. Svo er alltaf viðkvæðið að ekkert sé til að borða: er ekki til skinka, ekki til ostur? Hvað eigum við að borða í kvöld? Það er hringt í mann í vinnunni: "Pabbi, ég er svangur. Hvað ætlarðu að gera í málinu?"

Ýmislegt er framundan, Mývatnsmaraþon, Miðnæturhlaup. Framundan er hvíld - en líklega munu einhverjir vilja spretta úr spori á föstudag. Hins vegar mælir ritari með mætingum í Miðnæturhlaup - það er engu líkt! Spáin er góð - það verður sólríkt kvöld og bjart. Vel mætt. Ritari. 

Í minningu hlaupara

Í kvöld var hlaupið í minningu Guðmundar Gíslasonar hlaupara, sem lést í vélhjólaslysi hinn 7. júní 2004. Félagar Gísla Ragnarssonar, föður Guðmundar, hittust við Hrafnhólaafleggjarann á Þingvallavegi kl. 17:30, og voru þar auk Gísla þessi: próf.dr. Ágúst Kvaran, próf.dr. Sigurður Ingvarsson og frú, Helmut og dr. Jóhanna, Ólafur ritari, Halldór "bro" Guðmundsson og frú, Gísli Ásgeirsson, og loks kom Guðjón nokkur Eiríkur Ólafsson, hrekkjusvínafræðingur. Þá slóst Sigurður Gunnsteinsson í hópinn við Skálafellsveg.

Opinber lýsing á hlaupaleið er þessi: "Fyrst er hlaupið að Skeggjastöðum, upp með Leirvogsá, framhjá Tröllafossi og yfir ána. Þá er farið sunnan Stardalshnúks, að Stardal, út á þjóðveg aftur og að gatnamótum Skálafellsvegar. Þar er stoppað um um stund og því næst hlaupinn þjóðvegurinn til baka." Þetta hljómar stutt og snaggaralegt, en leiðin er hreint ótrúleg. Ekki spillti fyrir að veður var eins og best var á kosið í dag, 15-16 stiga hiti, sólskin og hægur vindur. Fyrsta leiðin er á fótinn og ekki á óskalista sumra hlaupara að byrja hlaup þannig, en það hafðist. Leiðin upp með Leirvogsá var ævintýraleg, þarna er mikil náttúrufegurð sem er falin fyrir þeim sem fara um þjóðveginn. Einkum er hrikalegt að koma að Tröllafossi og þverhníptum hamrinum þar. Við stöldruðum við þar, fórum út á höfðann, en ég segi fyrir sjálfan mig að ég treysti ekki samferðafólki mínu nægilega vel til þess að fara mjög nálægt brúninni. Efra varð mönnum hugsað til Jörundar félaga okkar, þarna var alautt af lúpínu, og Lúpínuhatarafélag Íslands hefði farið erindisleysi inn á þetta svæði. Jörundur hefði þurft að vera nærstaddur til að upplifa óspillta íslenzka náttúru eins og hún gerist best.

Haldið áfram í átt að Stardalshnúk, Stardal, yfir Stardalsá, menn óðu hugsunarlaust yfir, dr. Jóhanna ætlaði að vera pen og reima af sér skóna, en skipti um skoðun þegar hún sá aðfarirnar og skellti sér út í. Þarna voru hestar í haga sem fylltust hlaupalöngun þegar þeir sáu til okkar, komu að girðingunni. Guðjón sagði söguna af Sigurbirni fræðslustjóra Vesturlands sem las yfir öxl konu sinnar í Morgunblaðinu að skólager væri til sölu. "Hvað er að gerast, skólager til sölu?" Konan sagði: "Sigurbjörn minn, ég held nú sé kominn tími fyrir þig til að hætta í skólamálunum!" Svo kom fjöldi bíla á móti okkur, voru greinilega á leið til hesta. Leið okkar lá upp á þjóðveg og var það erfiður kafli, mestmegnis upp í móti. Síðan var haldið áfram sem leið lá upp að Skálafellsafleggjara. Þar er minnisvarði um Guðmund, með húfu föðurins og viðurkenningarpeningi hans fyrir Reykjavíkurmaraþon 2004. Þar beið okkar kók og bananar, vel þegin næring eftir erfitt hlaup. Við svolgruðum í okkur kókið, en gáfum Gumma líka svoldið. Loks hringuðum við minnisvarðann og minntumst hlauparans Guðmundar Gíslasonar. Það var áhrifamikil stund og þó án allrar væmni.

Nú var eftir að koma sér niður að upphafsstað. Sú leið var aðeins styttri en leiðin uppeftir, en það var farið að blása á þjóðveginum, og við áttum brekku ettir eins og segir í kvæðinu. Bílar óku eftir veginum og sýndu flestir tillitssemi, en sumir slógu lítt af hraðanum og þá stóð manni ekki alveg á sama. Hér var af þessum hlaupara dregið enda þriðji dagur í röð sem er hlaupið. Þá kom í góðar þarfir að eiga gott mantra að kyrja, það var svona: Ristru Flanir, Ristru Flanir. Þetta hljómaði í kollinum á mér alla fimm kílómetrana tilbaka. En mikið déskoti var ég samt orðinn þreyttur á því undir lokin!

Þegar upp var staðið og mælar höfðu verið stoppaðir og vegalengdir teknar kom í ljós að við höfðum farið 14,3 km - aðeins meira en þessir "á að giska 13 km" sem tilkynnt var um í boðun hlaups. Dæmigerður Ágúst, að ljúga að grunlausu fólki að þetta yrði bara stutt, bæta svo við ágústínskum sveigjum og lengja í leiðinni um nokkra kílómetra. Hlaupurum var afhent í lokin ársskýrsla Tilraunastöðvar Háskóla Íslands í meinafræði að Keldum 2006 í viðurkenningarskyni, fer hún hvað þennan hlaupara varðar beint á náttborðið við hlið doktorsritgerðar dr. Sigurðar Júlíussonar, Allergic Inflammation in the Nasal Mucosa, sem á sinn fasta sess í næturlesningu þegar andvaka sækir að.

Einstaklega vel heppnað og ánægjulegt hlaup sem ég hvet fleiri hlaupara til að taka þátt í, þótt ekki sé nema vegna náttúrufegurðarinnar efra. Á morgun er Goldfinger, 69, Stokkur með sjóbaði og hvaðeina sem fólk lystir til að gera - innan vissra marka, eins og ávallt.

Góðar stundir,
ritari 

Í mér blundar fól

Fleyg ummæli voru ritara ofarlega í hug er hann sté af hafi líkt og gyðjan forðum, meira um það seinna. Þetta var dagur hinna óvæntu atburða, ekki færri en tveir klassískir hlauparar sem fyrir löngu eru umvafðir slæðu firrðar og þjóðsagna mættu til hlaups í dag: konrektor ungdómsakademíunnar við Hagatorg, nánar tiltekið Flosi, bróðir ritara, og Ólöf Þorsteinsdóttir, eitt sinn maraþonmeistari Íslands. Báðum var vel fagnað. Minni var fögnuðurinn sem mætti ágætum félaga vorum Þorvaldi er hann lagði bíl sínum, baðgestur nokkur gerði athugasemdir við hvernig hann lagði bílnum. Er Þorvaldur þverskallaðist við og neitaði að hrófla við bíl sínum hélt hinn áfram, elti hann inn í brottfararsal VBL með athugasemdum. Ekki linnti látum er komið var niður í klefa: hvenær tókst þú bílprófið? Lærðiru ekki að bakka? Hefðiru tekið prófið í dag hefðiru örugglega fallið! Og svona áfram og áfram. En félagi vor er rólyndismaður og tók þessar athugasemdir ekki nærri sér, íklæddist hlaupagalla sínum af æðruleysi og gekk upp þrepin til félaga sinna. Mætt til hlaupa voru áður nefnd Flosi, Ólöf, Þorvaldur, og Gísli, Magnús, Kári, Sjúl, ritari, Helmut, dr. Jóhanna, Ágúst, Benedikt og Birgir. Mikil glaðværð fylgdi nærveru okkar í brottfararsal og höfðu menn litlar áhyggjur af truflunum sem vera Hlaupasamtakanna gat valdið á þessum kyrrláta stað. Ég heyrði að Gísli ræddi við Sjúl um nýjasta réttinn, náði ekki alveg heitinu, heyrðist hann segja Ristru Flanir, ætli það sé ekki það sem Svíar kalla flarn. Varð honum mjög tíðrætt um þennan ofnbakaða rétt.

Hvílíkur dagur til hlaups! 14 stiga hiti utandyra og sólskin. Svo ólmir voru hlauparar að hefja hlaupið að Ágúst gleymdist, aðeins fáeinir sómakærir og tryggir félagar biðu eftir stórhlauparanum sem var ekki einu sinni kominn með tungl er hann kom út á stétt. Við lögðum í hann, en vorum alveg róleg. Mikill léttleiki var yfir hlaupurum í dag og varð einhverjum á orði eftir hlaup að það hefði verið hlegið alla leiðina. Sjúl nýkominn frá Amsterdam og sagði okkur fagrar sögur af heimsóknum á söfn og í kirkjur. Einhver hafði fréttir af fjarstöddum félögum, Vilhjálmi og Ó. Þorsteinssyni, brunahringingar gengu milli Garda-vatns og Króatíu, áhyggjur af því að verið væri að úthýsa Hlaupasamtökunum úr Vesturbæjarlaug. Samkvæmt síðustu fréttum tókst að lægja tilfinningaöldurnar sem gengu syðra.

Nýir hlauparar voru skynsamir og fóru rólega yfir og hægt. Fóru stutt. Aðrir voru hraðari og æstari. Á Ægisíðunni fór hópurinn að þéttast og ljóst hverjir færu á Nesið. Við mættum Neshópi sem er að skríða saman eftir nokkurra vikna Niederlag, þau mættu okkur af mikilli kurteisi og buðu góðan daginn. Við drógum inn bumburnar, sperrtum fram kassana og jukum hraðann. Nú var Ágúst kominn í takt við Benedikt og þéttingar tóku við. Þeir tveir félagarnir fóru fremstir og svo komu á eftir þeim dr. Jóhanna, Þorvaldur, Sjúl, ritari og Birgir.

Ágúst og Benedikt fóru fyrir golfvöllinn og nokkuð hratt, að eigin sögn. Næsti flokkur var fullur af úrtölufólki og reyndist auðvelt að fá hlaupara til að fara hjá Bakkatjörn og út að Gróttu. Heitt var í veðri er hér var komið, og voru hlauparar sveittir og heitir. Hér ráku hlauparar augun í baðströndina, svala ölduna, tveir hlauparar hikuðu, stöldruðu við, "eigum við?", "ættum við?" - Sjúl og dr. Jóhanna héldu áfram hlaupinu, en Birgir og ritari stóðust ekki freistinguna, skelltu sér niður á svartan fjörusandinn, tíndu af sér spjarirnar og hentu sér í svalan sæinn. Þar svömluðum við eins og selir og rákum upp frygðarstunur sem trúlega hafa heyrst um allt Nesið. Seinna fréttist að húsmæður hefðu opnað glugga sína og sperrt eyrun til þess að heyra hvaðan þessi hávaði kæmi. Skyndilega urðum við meðvitaðir um þetta syndsamlega athæfi, drifum okkur í land, beint í heitt fótabað sem er austan við harðfiskhjallinn og þerrðum okkur. Um það leyti bar þá Ágúst og Benedikt að. "Þú munt aldrei geta þér rétt til um hvað við vorum að gera!" sögðum við. Ágústi datt ekkert nema einhver dónaskapur í hug. Þegar við sögðum hið rétta hrópaði hann: "Fóruð þið í sjóinn!" Við fundum að við hefðum ekki getað gert honum meiri skráveifu. Birgir kvaðst hafa fundið að aðalhvatinn að baki ósk ritara um sjóbað hafi verið vonin um að geta spælt Ágúst. Það var á þessu augnabliki sem ritara var ljóst að í honum blundaði fól. Sú staðreynd var síðar staðfest í potti af Flosa, bróður ritara, er hann sagði: Þið eruð skepnur! Að hafa sjóbað af Ágústi er slæmt, en að segja að sjóbaðið hafi verið yndislegt er mannvonska.

Þessir fjórir héldu síðan hópinn tilbaka, en tempó um golfvöll hafði víst verið nokkuð hratt og var af þeim kumpánum dregið. Sjóbaðið hafði hins vegar hresst okkur Birgi og var ákveðið á staðnum að búa til nýja kategoríu sjóbaða: mánudagsböð á Nesi þegar veður leyfir. Farið var fram á skráningu þegar á þessum degi. Ágúst fór strax að setja fyrirvara og boða nýjar reglur sem myndu gera sjóbað dagsins ólöglegt. Honum var þá tjáð að fleiri gætu fært bókhald um sjóböð en hann.

Þetta var góður hlaupadagur. Frábært veður, frábær skilyrði og yndissslegt sjóbað!

Í gvuðs friði.
ritari

Einmana og vinalaus aumingi

Einsemdin er fylgikona langhlauparans. Þetta eru alkunn vísindi í hópi vorum. Sjaldan er maður jafneinmana og þegar maður hleypur í fimmtán manna, blaðskellandi flokki eftir Ægisíðunni. En í dag, á þjóðhátíðardegi Íslendinga, birtist einsemdin með enn grafískara hætti en fyrr: einn hlaupari mætti til boðaðs hlaups að morgni 17. júní, það var ritari Hlaupasamtaka Lýðveldisins. Tómlegt var í brottfararsal - engin læti eða hávaði þar, enda flykktust baðgestir til laugar. Þeim mun einfaldara reyndist að velja hlaupaleið - til þess að gera einsemdina ekki enn dramatískari var ákveðið að hlaupa á Nes, og litið svo til að þetta nágrannasveitarfélag yrði að mestu í svefni og ekki margir til þess að veita athygli einsömlum hlaupara sem þar skeiðaði. Sú ákvörðun reyndist rétt, því að fáar sálir voru á ferli, ein hlaupakona á grænum hlírabol sem heilsaði glaðlega, nokkrir golfarar á vellinum, foreldrar með börn í kerru eða hunda í bandi - mikið meira var það ekki. En hvílík blíða! Það bærðist vart hár á höfði í 16 stiga hita og er ekki oft sem þannig viðrar á Nesi. Lítið um kríu svo að maður gat hlaupið óáreittur um stígana.

Á Seltjarnarnesi hagar þannig til að komið hefur verið fyrir drykkjarfontum hér og þar, samtals þremur. Úr þeim streymir vatn svo að þorstlátir geta svalað þorsta sínum. Í Reykjavík eru slíkir fontar einnig þekktir, þeir eru hlutfallslega mun færri sé miðað við lengd göngustíga, og það sem verra er: það er skrúfað fyrir þá megnið af árinu þannig að þeir koma engum að gagni. Mikið væri óskandi að einhver glöggur borgarstarfsmaður fyndi upp á því að skrúfa frá vatninu svo að þeir gætu gegnt hlutverki sínu. Það mætti líka hafa bununa svolítið myndarlega þannig að maður næði einhverju magni af vatni upp í sig, en ekki bara lofti. Einhverjir hafa líka vakið athygli á því að það vanti almenningssalerni meðfram göngustígum borgarlandsins - þetta kann að vera rétt, og yrðu bílar borgarbúa þá e.t.v. eilítið þrifalegri ef bætt yrði úr þessu.

Mér varð hugsað til föstudagshlaups sem próf. Ágúst hefur lýst á mynd er birst hefur hér á blogginu. Þá voru mun fleiri mættir en í dag, Ágúst, Magnús, Kári, ritari, Gísli, Benedikt og þær stöllur úr Neshópi, Rúna og Brynja. Svona meðalmæting miðað við bestu daga. Föstudagsleiðin liggur um Ægisíðu, Skerjafjörð, flugvöll, Nauthólsvík, upp Hi-Lux-brekkuna í Öskjuhlíð, yfir Veðurstofuhálendið og í Hlíðar, yfir Klambratún, Hlemm, yfir á Sæbraut og svo tilbaka gegnum Miðbæinn og upp Ægisgötu, niður Hofsvallagötu og til laugar, samtals 11,3 km. Þessi leið var farin á hröðu tempói sem Benedikt ákvað. Ágúst var eitthvað slappur, og taldi sjálfur það sennilega eftir sjóbaðið sem Friðrik læknir hvatti hann til að taka á miðvikudaginn var. Benedikt átti gullkorn dagsins þegar Kári kvartaði yfir að ekkert gengi að grennast: Kári minn, mér sýnist þú hafa lagt eilítið af! Eftir hlaupið var svo Fyrsti Föstudagur - en aðeins tveir af helstu drengjunum mættu á Mimmann, títtnefndur Ágúst og ritari með eiginkonu.

En aftur að Neshlaupi dagsins. Á sunnudögum tíðkast að stanza hér og hvar, segja sögur af einkennilegu fólki (aldrei nafnlausar sögur!), varpa fram vísbendingaspurningum eða skoða leiði í kirkjugarðinum og ræða ættir þeirra sem þar liggja. Ekkert slíkt reyndist gerlegt í dag, og raunar alger óþarfi. Hlaupið var því óslitið og samfellt, aðeins stoppað til að súpa á vatni. Sama vinaleysið hrjáði í potti þegar komið var tilbaka, utan hvað dr. Baldur hafði þá sómataug í sér að mæta og eiga spjall við ritara. Ekki var lakari félagsskapurinn í knattspyrnuhetjunni Dóru Stefánsdóttur, sem slakaði á í potti með foreldrum sínum, eftir frækilega framgöngu í landsleiknum gegn Frökkum í gær.

Já, ég geri orð frænda míns og vinar, Ó. Þorsteinssonar Víkings, að mínum: ég er einmana og vinalaus aumingi! En eins og Einar blómasali segir gjarnan vongóður og fullur af góðum ásetningi: á morgun er nýr dagur og þá verður hlaupið. Vel mætt!
Ritari