Þjálfari herðir tökin

Það blés ekki byrlega til hlaupa í dag, mánudag, hvöss sunnanátt, rigning og almennt niðurdrepandi veður utandyra. Mann langaði einna helzt til að halda sig innandyra, draga fiður yfir haus og gleyma hlaupum. En þannig hugsa náttúrlega ekki alvöru hlauparar. Menn draga saman gírið í tösku og halda til Laugar. Ég var með nýja tösku í dag, sú gamla var búin að gera sitt gagn, heimilisfólkið var farið að kvarta yfir henni, dugði ekki einu sinni að hafa hana úti á svölum, alls staðar olli hún angri. Svo að hún lenti í öskutunnunni í gær og ég fékk gömlu sundtösku sonarins. Hann hefur forframast svo í sundíþróttinni að hann ber sundtösku merkta Lýðveldinu dags daglega. Nema hvað, til hlaupa mættir margir af máttarstólpum Hlaupasamtakanna: Vilhjálmur, Ólafur Þorsteinsson, Ágúst, dr. Friðrik, Guðmundur, Magnús, Þorvaldur, Björn, Helmut, Una, Haukur, óþekkt kona, Ólafur ritari, og Margrét þjálfari. Í Brottfararsal gerði fnykur vart við sig og ljóst að einhver hafði ekki þvegið gallann sinn nokkrar undangengnar vikur. Af vináttu og virðingu fyrir hlaupurum, ástvinum þeirra og fjölskyldum, verður ekki farið nánar út í þessa sálma né nöfn nefnd - en brýnt sem fyrr fyrir hlutaðeigandi að sýna félögum sínum þá nærgætni og tillitssemi að mæta til hlaupa í hreinum hlaupafatnaði. Una hafði lagt frá sér Garmin-tækið sitt úti á tröppum svo að það næði tungli meðan hún blandaði geði við hlaupara inni. Er út var komið aftur var búið að stela tækinu hennar og er ótrúlegt til þess að hugsa að ekki megi líta af svona grip í fáeinar mínútur en búið er að nema það á brott. Hvers konar fólk gerir svonalagað eiginlega?

Það mátti skilja á þjálfaranum að nú væri hveitibrauðsdögunum lokið og nú tæki alvaran við. Birni og Helmut var svo brugðið við þessar fréttir að þeir lögðu af stað án þess að hlýða á fyrirmæli dagsins og fóru Aumingja. Aðrir hlýddu eins og þæg skólabörn á þjálfarann lýsa plani dagsins: fara hratt út á Hofsvallagötu, upp á Hringbraut, vestur úr og út að JL-húsi, þaðan út á Nes og að Hagkaupum, tilbaka Nesveg og að Faxaskjóli. Þar voru farnir sprettir þennan hálfhring sem Faxaskjólið er, 400 m, og svo hægt tilbaka. Þrisvar sinnum. Þetta tók á, enda hafði maður storminn í fangið á þessari leið. Samt voru menn furðu sprækir að fara þetta, m.a.s. próf. Fróði, sem er nú eiginlega orðinn spítalamatur, svo lasburða er hann orðinn, gengur milli lækna og sjúkraþjálfara þessi missirin og fær bara misvísandi upplýsingar um hvað að honum gangi og hvernig bezt sé að bregðast við kvillunum. Þrátt fyrir að hann hafi ströng fyrirmæli um að hvíla næstu þrjár vikurnar, hleypur hann ákafliga og tekur þéttinga - en ekki þéttinga eins og hann tæki væri hann heill heilsu. Við mættum Neshópi á Ægisíðu við sjoppuna og var þeim mjög brugðið, ekki vön því að mæta okkur á þessum slóðum á mánudögum.

Þegar við Ágúst vorum búnir að fara þrjú Faxaskjól - stöldruðum við um stund á mótum Ægisíðu, Faxaskjóls og Hofsvallagötu - Ólafur Þorsteinsson kom utanúr sortanum íklæddur Iðnaðarbankahúfunni og saman lögðum við í Ægisíðuna. Ekki var árennilegt að fara þarna um í sunnanrokinu, en við létum okkur hafa það. Einhverra hluta vegna sneri frændi minn við á miðri Ægisíðu, en við félagar skeiðuðum áfram inn í Skerjafjörð á töluvert hröðu tempói, sennilega undir 5 mín. Fórum öfugan mánudagshring og vorum bæði hissa og stoltir yfir því að heilar okkur byggju yfir hæfileika og sveigjanleika til þess að breyta áratugahefð um Mánudagshlaup og bara yfirleitt að rata þessa leið ... öf..., nei, öfugt. Það kom Ágústi á óvart að ritari, þessi feiti maður, skyldi geta haldið í við hann alla leiðina á þessu hraða tempói. Hafði hann orð á því að ritari hlyti að hafa verið að æfa í laumi undanfarnar vikur.

Teygt á stétt, mættum Magnúsi og Vilhjálmi, þeir voru á útleið, búnir með prógramm dagsins. Einar blómasali kom til þess að blanda geði við félagana, farinn á sál og líkam sökum bakverkja. Í potti var m.a. rætt um lögregluaðgerðir helgarinnar og gerður góður rómur að framgöngu Lögreglustjóra Lýðveldisins, sem virðist loksins vera farinn að taka á því óþolandi ástandi sem ríkt hefur í Miðborginni undanfarin ár. Rætt um bátinn blómasalans, Færeyinginn, og spurt hvenær Hlaupasamtökunum yrði boðið í túr. Jújú, það gæti sosum orðið af því. Og hvað tekur báturinn marga? 20? Njaaei, það geta kannski 5 fengið pláss þar...

Nú eru tímamót framundan: miðvikudagur 12. september. Þá segir sagan að Karl muni mæta til hlaupa að nýju eftir langt hlé. Ekki væri verra ef Sjúl léti svo lítið að sýna sig í kátra sveina hópi. Í gvuðs friði, ritari. 

Er hlaupið dagana sem ritari hleypur ekki...?

Þessi existensíalíska spurning dúkkaði upp í huga ritara er hann kom á Brottfararplan í dag. Hún er í ætt við viðhorf þeirra sem telja að sá heimur sé ekki til sem þeir upplifa ekki sjálfir af eigin raun. Pæling. Nema hvað, hér kemur Lýðveldisins þjón og erfiðismaður, slitinn af amstri, áhyggjum og streitu dagsins, búinn að standa vaktina fyrir Fósturjörðina og fórnaði hlaupi að auki - hvað mætir honum annað en aðkast og móðganir? Á stétt úti stóðu hlaupararnir dr. Jóhanna, próf.dr. Fróði, Einar blómasali, Jói, Birgir og Kári, öndvegisfólk í alla staði. Þar fyrir utan var stödd á stétt ungfrú Maja, norskrar ættar og dóttir kollega ritara. Hafði hún fylgt hlaupurum eftir og myndað þá í bak og fyrir - þ.e.a.s. þá sem hlupu með henni. Ágúst kvartaði yfir að hún hefði aðallega smellt myndum af "þeim"  - með fyrirlitingu og benti á Einar, Birgi og Kára. 

Í útiklefa ræddu Birgir og Einar af ákefð um Lego-kubba, ég áttaði mig ekki fyllilega á því hvert þetta stefndi, nema áður en ég vissi orðið af var Birgir búinn að lofa sér í þegnskylduvinnu hjá Einari. Stundum nær maður ekki samhengi hlutanna. Í potti var rætt um fimmtudagshlaupið - einhver taldi sig hafa séð fimm hlaupara mætta - "voru það ekki bara fremstu hlauparar?" spurði annar hlaupari. "Jú, það hlýtur að vera svo." Fróðlegt verður að heyra frásagnir þátttakenda, en ritari hefur boðið mönnum að senda sér línu og láta vita af afrekum.

Það var Fyrsti Föstudagur. Farið á Mimmann. Þar mættu: Ágúst, Denni, Magnús, Kári, Jói, Ólöf og ritari. Drukkið við sleitur. En svona lifnaður dugir ekki hlaupandi fólki, á morgun er nýr hlaupadagur, mæting kl. 10:00, farið hægt og hljótt með þjálfara. Vel mætt! Ritari. 

Bert hold á eyðiey

Í dag var farið í sjóinn og það sást bert hold, bæði hérna megin vogsins, flóans eða fjarðarins, allt eftir því hvernig menn vilja skilgreina hlutina, og hinum megin. Meira um það seinna. Sem fyrr voru of margir mættir til þess að hægt sé að fara með nafnaþuluna, 22-24 eftir því hver taldi eða hvernig var talið, kannski slæddust með einhverjir sundlaugargestir sem áttu bara leið um. Þó verður ekki hjá því komist að nefna þann einstakan mann er mætti og var sögulegt: Ólaf Þorsteinsson Víking af Víkingslækjarætt. Er þetta í fyrsta skipti í áratugi að hann mætir til hefðbundins hlaups á virkum degi -  en þar með uppfyllandi loforð er hann gaf s.l. sunnudag í Nauthólsvík. Nærvera hans sætti tíðindum, enda tíðum kallaður Formaður Vor til Lífstíðar, og var ekki laust við að maður fylltist stolti yfir að njóta félagsskapar svo ágæts foringja og leiðtoga - og synd að þjálfarinn skyldi strax taka orðið frá honum, sem ella hefði verið trúandi til að flytja snjalla tölu af tröppum VBL. En sumir hlauparar töldu sig sjá andlit og hnúa hvítna, svita, og jafnvel blóð, spretta undan hársrótum ónefndra aðila, en við því var ekki að gera, svona er að lifa í Samtökum þar sem hátt er til lofts og vítt til veggja.

Þjálfarinn, Rúnar Reynisson, lagði línurnar, fara hægt og ekki reyna um of á sig, taka teygjur á Ægisíðunni, jóga. Svo fengu menn að velja vegalengdir, hraða o.s.frv. Keyrt af stað. Skeiðað inn í Nauthólsvík, farið í sjóinn, þessir: dr. Friðrik, Flosi, Birgir, Sig. Ingvarsson, próf. Fróði og annálaritari. Á ströndum Kópavogs var bert hold að gera sig klárt fyrir sjósund - einn selshaus sást í víkinni hafandi svamlað yfir Voginn. Sjávarhiti 11,3 gráður, fremur heitt fyrir þennan hóp. Síðar greindum við ekki færri en fimm manneskjur sem syntu án fylgdar yfir Voginn - virtist ekki góð hugmynd. Flosi illa skorinn af sundi, blóð lagaði úr fæti, en hann lét sem hann sæi það ekki, brá sér hvorki við sár né bana.

Áfram í dalinn, þeir feðgar Sigurður og sonur reyndu að trekkja próf. Ágúst upp í hraðara tempó, en ég, Birgir og dr. Jóhanna héldum aftur af honum, hann er meiddur og hefur ströng tilmæli læknis um að hvíla. Að fara á tempóinu 5:20 er að hvíla skv. kokkabókum Nagamura. Ekkert slegið af - margvísleg málefni krufin, ég náði að halda Ágústi svo uppi á snakki að hann gleymdi Kópavogslykkjunni, sem þeir Keldnafeðgar tóku.

Sem endranær var maður teygður út að Elliðaám, og þar skildu félagar mínir mig eftir, ég náði að hanga í þeim upp Stokkinn, en við Réttarholtsveg var ég orðinn hinn klassíski, einmana hlaupari, vinalaus og yfirgefinn! Það breytti hins vegar ekki ásetningi mínum um að ljúka miðvikudagshlaupi með fullri reisn - það var líka reyndin, var rétt á eftir hinum, en dálítið óheppinn með öll rauðu ljósin á leiðinni sem hin losnuðu við.

Hold var berað í hlaupinu. Að hlaupi loknu sagði ég Birgi þessa sögu og hann heimtaði hana inn á Eter: sem ungur maður fór ég gjarnan í Borgarbókasafnið á Hofsvallagötu 16, 3. hæð. Þar sat (þá) gömul (að mér fannst), gráhærð kona (látin fyrir fáeinum árum) og stimplaði bókakort fyrir þær bækur sem maður tók. Maður mátti taka eina bók fyrir hvert kort, ég var með fimm kort, þrjú fyrir mig, tvö fyrir Pétur bróður minn. Í einni ferðinni fann ég bók með brúnum kili og gyllingu, á kilinum var titill bókarinnar: Bert hold á eyðiey. Við þessa uppgötvun varð ég allur fír og flamme, byrjaði að titra og skjálfa yfir tilhugsuninni um að sleppa með þetta kontraband framhjá gráhærðu konunni sem stimplaði. Frávita af spennu tók ég þessa bók og laumaði henni sakleysislega í bunkann með hinum bókunum, en bjóst alveg eins við að konan myndi lyfta henni upp í fullkomnum viðbjóði, úthrópa mig sem óvenju ungan pornodog og neita að leyfa mér að fara heim með ritið. En áætlunin gekk fullkomlega upp, konan tók ekki eftir neinu og ég gekk sigri hrósandi út með mitt fyrsta klámrit, og það af bókasafni í eigu almennings. En þegar heim kom fór nú glansinn af ævintýrinu, gyllingin hafði greinilega ekki tekist sem bezt, bókin sem ég hafði tekið hét Berthold á eyðiey, og fjallaði um einhvern leiðinlegan, þýzkan (fyrirgefðu Helmut) vandræðaungling sem hét Berthold og lenti á eyðiey líkt og Róbinson forðum og glímu hans við óblítt umhverfið. Hér með er auglýst eftir fleiri unglingum sem lentu í þessari sömu klemmu.

Setið í potti um stund og skrafað um ketti, árshátíð, illa meðferð á börnum - og fleira uppbyggilegt.
Nú er að sjá hversu mæting verður næstu daga, annálaritari er upptekinn af verkum í þágu Lýðveldisins, og getur í fyrsta lagi mætt n.k. laugardag - en altént sunnudag. Brýnt er fyrir fólki að iðka hreinlæti og kurteisi. Í gvuðs friði, annálaritari.  

Frábær fyrsta hlaupaæfing

Ekki færri en 22 hlauparar mættu til fyrstu hlaupaæfingar Hlaupasamtaka Lýðveldisins haustið 2007. Þegar slíkur fjöldi mætir til hlaups nær náttúrlega engri átt að reyna að telja alla upp sem voru viðstaddir - nær væri að telja þá upp sem ekki mættu. Beinast liggur við að harma fjarveru frænda míns, Ó. Þorsteinssonar, sem þó var búinn að lýsa yfir ásetningi um beinskeytta stjórnarandstöðu, en málefnalega. Einnig söknuðu menn Sjúls, sem ekki hefur mætt um skeið. Nánast allir aðrir félagar Hlaupasamtakanna sem vettlingi geta valdið voru mættir, nema kannski Flosi, sem er þekktur fyrir að valda hvítum vettlingum. Ekki færri en fimm konur voru mættar og hefur slíkur fjöldi ekki sézt í manna minnum. Það hellirigndi utandyra, og upp komu hugmyndir um að slaufa æfingu og halda skemmtun innanhúss. En þjálfarinn, Margrét, tók það ekki í mál. Hún skipti hópnum gróflega upp í tvennt, þá sem eru vanir að fara langt og hratt, og hina sem eru ekki búnir að hlaupa mikið. Hún spurði: Hverjir eru í lítilli æfingu? Ég ætla að fara með þeim. Hér voru ótal hendur á lofti og ólíklegustu menn töldu sig vera í slæmu formi, m.a. Magnús, sem fór hálft maraþon fyrir skemmstu á 1:46:26. "Ég fer bara með henni" sagði Magnús lítillátur. Línur voru lagðar fyrir hlaupið, farið skyldi inn að kirkjugarði á rólegum takti, snúið við og teknar hraðaæfingar.

Hraðafantar fundu hjá sér þörf fyrir að spenna upp hraðann og hurfu okkur skynsamari hlaupurum, þar á meðal voru Ágúst, Sigurður Ingv., Magnús, dr. Jóhanna og sjálfsagt fleiri, gott ef menntaskólaneminn Tumi var ekki þar á meðal. Þegar menn eru komnir með þjálfara verða þeir að tileinka sér fullkomna einbeitingu, fylgjast vel með leiðbeiningum og fylgja þeim. Gat þetta fólk það? Nei. Það var auðvitað til of mikils ætlast að það sneri við hjá kirkjugarðinum, það var tekin einhver gömul Kirkjugarðslykkja sem rifjaðist upp fyrir þeim þegar kom að hinum helga hvíldarreit. Þegar við hinir skynsamari menn, ég og blómasalinn komum inn að Garði mættum við Benedikt og dönskum ofurhlaupara, svo Eiríki, og var asi á þeim. Við fundum fyrir Gísla, Guðmund og Hauk og urðum þeim samferða tilbaka. Margrét þjálfari mætti okkur og lagði línurnar fyrir þéttingana sem urðu einir fjórir, hálfrar mínútu þéttingar, hvílt í tvær mínútur á milli og virkaði vel á okkur. Fyrst skildum við Gísla og Guðmund eftir, og svo dróst blómasalinn aftur úr, en við Haukur skeiðuðum með Margréti eins og ... (mér datt í hug "stóðhestar" - en líklega passar það ekki í virðulegum hlaupasamtökum) .. herforingjar. Við veltum fyrir okkur hvort blómasalinn væri ein eða tvær persónur. Svo miklar áhyggjur hefur hann af hollningunni, segir í einu orðinu að hann sé í átaki; í næsta orði segir hann: "Það verða fish and chips hjá mér í kvöld."

Eftir á að hyggja vorum við gizka ánægðir með æfinguna, hún tók svolítið á, en ekki kom blóðbragðið upp í munni okkar. Teygt vel á stétt á eftir og svo var farið í pott. Þar lýsti Vilhjálmur yfir því að við værum allir vitleysingar. Hann sagði að menn hlypu sér til skemmtunar og geðbótar, en ekki til þess að setja met - ef menn vildu stunda keppnisundirbúning og keppnistal gætu þeir hlaupið annars staðar: Hlaupasamtökin myndu halda sínu striki og halda í sínar hefðir!

Næst er hlaupið á miðvikudag, þá kemur hinn þjálfarinn, Rúnar. Bjartsýni ríkir í hópnum um að hægt verði að koma mönnum til nokkurs hlaupaþroska undir handleiðslu þeirra Margrétar og Rúnars. Í gvuðs friði. Ritari.

PS - var að horfa á stórkostlegan kappleik milli Fjölnis og Fylkis í bikarkeppninni, ég dáðist að knattleikni fyrrnefnda liðsins, sem mun vera úr Grafarvogi, ódrepandi baráttuþreki og baráttuvilja. Þetta eru Vormenn Íslands, það er tilhlökkunarefni að fá íþróttamenn af þessum kalíber inn í Landsbankadeildina - þá verður kannski leikin knattspyrna á Íslandi!

Miðaldra, hvítir karlmenn hlaupa á sunnudagsmorgni

Nokkrir af helztu máttarstólpum Hlaupasamtaka Lýðveldisins voru mættir til hlaupa þennan sólskinsfagra sunnudagsmorgun og skulu þessir nefndir: Vilhjálmur, Ólafur Þorsteinsson, Þorvaldur, Magnús, Birgir, Ólafur annálaritari og Guðmundur. Veður eins og þau gerast bezt á haustin, heiðskírt og fremur hlýtt. Magnús tilkynnti strax að hann hefði merkilega sögu að segja okkur, en vildi bíða með hana þar til allir væru komnir. Við urðum mjög spenntir enda ekki á hverjum degi sem Magnús kemur með slíkar tilkynningar. Ólafur gaf lýsingu á afmælisveizlu sem hann sótti í gærkvöldi, afmælisbarnið var Einar Baldvin Stefánsson, Ólafssonar, Þorsteinssonar járnsmiðs Tómassonar í Reykjavík, sem kvæntur var Valgerði Ólafsdóttur, f. 1. jan. 1858 í Viðey, og sögð "að upplagi blíðlynd, hæglát og hógvær" (Víkingslækjarætt I). Kannast menn við lýsinguna? En meginástæðan fyrir minni nærveru þennan morgun var eftirvæntingin að heyra greiningu Ó. Þorsteinssonar á ástandinu.

Það var lagt í hann og farið hægt, eins gott því að ritari var stirður eftir gærdaginn og að hlaupa þriðja daginn í röð, maður nýstiginn upp úr veikindum. Ég hélt mig í námunda við Ólaf frænda minn og beið eftir greiningu, reyndi m.a.s. að ýta við honum með því að draga upp sögulegan samanburð af yfirtöku ónefnds aðila á stjórnmálaflokki og ríki. En ekki fékkst hann til að hefja greininguna. Svo það var kjagað áfram Ægisíðuna og inn í Nauthólsvík. Á leiðinni sló það okkur að hér væru á ferð hvítir, miðaldra karlmenn - blanda sem ekki væri líkleg til að uppfylla kröfur pólitískrar rétthugsunar. Og ekki kom frásögn Magnúsar.

Í Nauthólsvík var staldrað við. Sögustund. Hér féll loks sprengjan. Ó. Þorsteinsson upplýsti viðstadda um að hann væri kominn í námsleyfi og hygðist leggja stund á nám í gæðastjórnun við Háskóla Íslands. Samfara þessari breytingu yrði sú breyting að hann hygðist mæta til almennra hlaupa þá daga sem hlaupið verður. Þar mun hann halda uppi virkri, hvassri en jafnframt málefnalegri stjórnarandstöðu með frammíköllum og háðsglósum þegar svo ber undir. Var tilkynningu hans tekið fagnandi og er það fagnaðarefni að fá svo ágæta viðbót við hópinn. En ekki kom sagan Magnúsar.

Það var skeiðað áfram á hægu tempói, við mættum spúsu Ólafs og skildum við hann þar, héldum áfram í Garðinn. Í stað þess að stöðva héldu Þorvaldur og Magnús áfram hlaupandi upp úr Garðinum en við Vilhjálmur, Birgir og Guðmundur tókum lögákveðið stopp og ræddum ýmsar greinar persónufræðinnar. Biðum nokkra stund eftir því að Ólafur næði okkur, en vorum svo orðnir úrkula vonar og héldum áfram. Það var farið hefðbundið og Vilhjálmur sagði okkur merkilega sögu með kristilegum undirtóni sem kannski verður endurtekin í hlaupi morgundagsins. Við sáum ekki meira til Magnusar og Þorvalds og lukum hlaupi á gamalkunnum nótum. Ég mætti Magnúsi þar sem hann var að drífa sig til verka í Lýðveldinu og innti hann eftir sögunni: "Ég segi ykkur hana síðar, hún er svo GÓÐ!"

Fyrir í potti voru Jörundur og Gísli, lúnir eftir 17 km hlaup umhverfis Elliðavatn með Öl-hópi. Einnig voru Mímir og dr. Baldur - loks dúkkaði Einar blómasali upp og var bæði með raksápu í eyrum og kinnina blóðuga, viðstaddir bentu á þetta og lét Einar sig síga undir vatnsborðið svo að valdabrölt hans væri ekki jafn augljóst. Svo sem venja er var ræða úr Nauthólsvík endurflutt viðstöddum til upplýsingar og skemmtunar. Margt virðingarfólks var að laugu þennan fagra sunnudag og þekkti það allt Ólaf Þorsteinsson, enda er hann reykvízkt valmenni í kynslóðir.

Á morgun, mánudag, er fyrsti raunverulegi hlaupadagur með þjálfara og verður fróðlegt að sjá hver mæting verður -  en þó aðallega hvernig æfingin gengur fyrir sig. Vel mætt, annálaritari.  

Fyrsta hlaupahátíð Vesturbæjarins vel heppnuð

Í dag var í fyrsta skipti haldin hlaupahátíð Vesturbæjarins í samstarfi Vesturgarðs (ÍTR), Melabúðarinnar og Hlaupasamtaka Lýðveldisins. Þátttakendur söfnuðust saman á Brottfararplani Vesturbæjarlaugar kl. 14, þar sem Guðrún Arna, forstöðukona laugarinnar, ávarpaði viðstadda og setti hátíðina. Prófessor Ágúst Kvaran, helzti og mesti hlaupari Hlaupasamtakanna, stolt þeirra, sverð, sómi og skjöldur, tók til máls og kynnti tilhögun hlaupa. Hlaupi var skipt í þrennt: 10 km, unglingahlaup og barnahlaup (400 m) - kynntir voru hlaupaþjálfarar, Margrét Elíasdóttir og Rúnar Reynisson, sem munu veita hlaupurum aðhald á mánudögum, fimmtudögum og laugardögum, sbr. auglýsta dagskrá hér á eftir. Nú brast á með rigningu - og þá var brugðið á það ráð að hefja 10 km hlaup. Um 30 hlauparar voru mættir til þess að hlaupa þennan sprett og Margrét í forystu. Raunar fór það svo að hún spretti úr spori og sást varla meira það er eftir lifði hlaups. Við Jörundur og Sigurður Ingvarsson fórum rólega af stað og vorum með öftustu mönnum - enda meiningin að reyna að halda utan um hópinn. Svo fór okkur að leiðast og fórum úr 5:45 upp í 5:00 og keyrðum stíft. Fórum að grilla fremstu hlaupara. Þá fór Sigurður að velta fyrir sér hvað þjálfarinn væri að hugsa og vildi kynna sér þessa strategíu, setti á fullan blast og hvarf, Jörundur þar á eftir og ég einn - eins og venjulega.

Það var hlaupið að bekkjunum áður en komið er að göngubrúnni yfir Kringlumýrarbrautina, snúið við og sömu leið til baka. Pissustopp fyrir þennan hlaupara, keyrt áfram, en nú var kominn leiðindaþræsingur, stíf vestanátt og ekki gaman að berjast gegn þessu í hátíðarhlaupi. Ég mætti Birgi, Einari blómasala og Friðriki verzlunarmanni - þeir komu eins og Skt. Bernharðshundar að bjarga villuráfandi hlaupurum - nema hvað það vantaði eitthvað á hálsinn á þeim. Seinna mætti ég Flosa bróður sem vildi líka hjálpa til - og þar á eftir mætti ég prófessor Fróða og Gísla barnakarli - þeir börðu í mig kjark til að klára hlaupið - "eru einhverjir eftir?"spurðu þeir - mér fannst þetta lítilsvirðing, voru þeir að spyrja hvort ég væri síðastur? Ég laug því til að það væru alla vega tíu manns á eftir mér. Barðist svo áfram gegnum rokið og rigninguna og kláraði hlaup.

Á Aðkomuplani var búið að slá upp veizlu, þar voru grillaðar pylsur og bornir fram vatnsdrykkir í boði Melabúðarinnar, Toppur með bragði. Mér var tjáð að hlaup hefðu tekizt vonum framar: Gísli hljóp með smottingunum 400 m og það tók hann 10 mín. Svo var farið með unglingana og tókst ekki síður vel til. Allt í allt telst oss að um 100 manns hafi tekið þátt í þessari fyrstu Vesturbæjarhátíð og var hún öllum aðstandendum til mikils sóma. Á engan er hallað þótt hlutur forsprakkans og eldhugans, Hauks Arnþórssonar, sé sérstaklega dreginn fram í þessu samhengi. Samstarf við Vesturbæjarlaug og við ÍTR lofar góðu og hlakka allir til hlaupadagskrár vetrarins. Hátíð lauk með fyrirlestri Sigurðar P. Sigmundssonar, þjóðsagnapersónu íslenzkra hlaupa og Íslandsmethafa í maraþoni, og var gerður góður rómur að máli hans.

Farið í barnapott og legið þar í klukkustund - margt fróðlegt bar á góma sem ekki verður tilgreint hér. Upplýst að um 10 nýir hlaupafélagar hafa skráð sig til þátttöku í hlaupum Hlaupasamtakanna og var lögð áherzla á að hlaupahópnum verði skipt upp, þannig að nýir, óreyndir hlauparar geti farið styttri vegalengdir, 3-5 km, til að byrja með, þar til þeir venjast hinum löngu og alræmdu hlaupum Hlaupasamtakanna, Goldfinger,  69, Árbæjarlaug, o.s.frv. Í barnapotti voru þessir mættir: Einar blómasali, Birgir, Gísli, Ágúst, Flosi, annálaritari, frú Ólöf, dr. Jóhanna, Helmut, Jörundur, Sigurður Ingvarsson, Haukur og svo fólk sem tengdist Birgi. Áður en menn vissu orðið af var Jörundur búinn að stofna til slíkra illinda að til vandræða horfði, hann var svo afundinn og erfiður að hann minnti einna helzt á Vilhjálm Bjarnason - menn bentu honum á þetta og báðu hann að stilla sig. Dr. Friðrik sást á svæðinu eftir frækilega framgöngu í Brúarhlaupi á Selfossi, þar sem Rúna mun einnig hafa gert garðinn frægan og lent í þriðja sæti í sínum flokki í hálfu maraþoni. Lagðar línur um skemmtanahöld haustsins og minnt á að margir Fyrstu Föstudagar væru eftir óútteknir.

Ljóst er að Hlaupasamtökin eru í miklum vexti og boðið upp á nýja hlaupamöguleika - engu að síður eru fastir liðir á dagskrá sem fyrr: mannfræði, þjóðfræði, mannbetrun, persónufræði og slúður í sunnudagshlaupi, kirkjugarður og klukka í fyrramálið kl. 10:10, miðaldra sagnamenn munu hlaupa og ganga og láta skeika að sköpuðu, við munum láta gamminn geisa, móðan mása, pennann rápa, hugann reika, við munum ekki láta deigan síga eða linan lafa, NEI! Verum hvassir. Í gvuðs friði. Annálaritari.

Maðurinn með hattinn - mafíuhattinn

Rigningin hrundi niður úr himninum er ritari gekk hægum skrefum frá bílastæðunum við VBL og yfir á brottfararplan. Um daginn hafði umræðan geisað svo við lá hallarbyltingu, upplýst að von væri á þjálfurum og búið að ákveða breytta hlaupatíma. Þessum fastheldna hlaupara, aðdáanda fastra, óbreytanlegra gilda og viðmiðana, var þungt í sinni. "Á nú að fara að breyta tilveru minni, þegar ég er loksins búinn að ná fótfestu?" Út í útiklefa - og sat þar einn um stund. Klæddist loks hlaupagíri og mætti í Brottfararsal. Þar mættu smásaman nokkrir hlauparar sem verða ekki nefndir á nafn. Furðulegast þótti mér að sjá tvo hlaupara, þ. á m. Ágúst þjálfara, skjótast út úr kompu forstöðukonu VBL, stuttu fyrir hlaup, og var engu líkara en hann hefði verið að gera eitthvað af sér. Hið sanna kom loks í ljós er hann kom upp aftur klæddur til hlaupa: "Það er búið að setja mig af sem þjálfara" sagði hann, og brast í röddinni svo við lá gráti. Hann reyndi að sjá það jákvæða í stöðunni og sagði með fölsuðu brosi: "Nú get ég einbeitt mér að því að hlaupa." Þetta var einum of gegnsætt. Hlauparar Samtakanna kenndu Ágústi um slakan árangur í seinasta Reykjavíkurmaraþoni, þar sem tímar flestallra voru lélegri en fyrr. Nú notuðu menn tækifærið og skiptu honum út í þeim tilgangi að bæta tíma hlaupara sem láta sig tíma í hlaupum engu varða! Kemur maður svona fram við vini sína? Ég bara spyr. Þetta gera bara KR-ingar.

Denni var mættur af Nesi og lýsti yfir því að nærveru hans bæri að skilja sem stuðning við Fyrsta Föstudag - þeirri góðu hefð mætti ekki breyta. Svo man ég að segja frá Birgi og Kára. Nú fer Kári að yfirgefa hópinn, ganga í klaustur í Franz og ígrunda ritgerð sína hina meiri, verður fjarri góðu gamni í þrjá mánuði. Ekki skil ég hvernig hann hyggst þreyja Þorra og Góu syðra og vera fjarri góðra drengja hópi, en menn gera svo marga vitleysuna nú um stundir...

Nema hvað, allmargir hlauparar mættir  í rigningunni, en aðeins ein kona: dr. Jóhanna. Lagt í hann. Aldrei áður hef ég upplifað jafn eindregna uppskiptingu hópsins í tvær fylkingar: hina fljótari og hina lakari. Mér er ljúft og skylt að viðurkenna að ég tilheyrði seinni hópnum, enda rétt að byrja að hreyfa mig aftur eftir maraþon. Í mínum hópi voru nokkrir góðir menn sem hölluðust að því að ræða klassísk fræði, mikið spjallað um Njálu og þann fróðleik sem þar væri að hafa: Eru köld kvenna ráð, Ung var ég gefin Njáli, Snemma gengur faðir vor til hvílu, Með lögum skal land byggja o.s.frv. Svona erum við þjóðhollir og klassískir í okkur. Maður vorkenndi hinum hraðari hlaupurum, en lakari andans mönnum, að hafa misst af þessum mikla fróðleik. Minn hópur fór afar hægt yfir, enda nutum við hvers fótspors eins og það væri ljúffengur biti af humar - vildum ekki spilla máltíðinni með því að kokgleypa allt í einhverjum æsingi. Við kunnum að njóta hlaups, hlaup færa okkur unað, við hugsum um mat á hlaupum og á andlit vor er ekki meitlaður harðlífissvipur, sem svo oft má greina á andlitum sumra hlaupara í Borgarlandinu.

Nema hvað, við týnum fremstu hlaupurum og sáum ekkert meira til þeirra það er eftir lifði hlaups. En það var allt í lagi. Í Nauthólsvík misstum við tvo hlaupara, sem styttu um Hlíðarfót, en aðrir fóru hefðbundið um Öskjuhlíð (með pissustoppi) - enginn datt um keðjuna. Áfram upp Hi-Lux, kirkjugarð, Veðurstofuhálendið og þannig áfram. Ég náði að koma Kára í ham yfir verðlagi og slökum gæðum á matvöru sem í boði er og allir sætta sig við - en eru ekki boðleg. Hér hvíldi einhver ró yfir okkur, rigningarúðinn buldi á okkur, enginn vindur, hiti sjálfsagt kringum 12 gráður - bestu skilyrði til hlaupa sem hægt er að hugsa sér. Við héldum áfram um Klambratún, Hlemm og út á Sæbraut.

Það var samdóma álit þeirra er með mér hlupu að þetta hefði verið yndislegt hlaup, jafnvel þótt við hefðum verið nokkru á eftir þeim sem fremstir fóru, enda er það ekki sérstakt kappsmál hlaupara í Hlaupasamtökum Lýðveldisins að vera fyrstir eða hlaupa á ákveðnum tíma eða einu sinni að bæta tíma: bara að hlaupa og finna til einsemdar, eða eins og einhver sagði á eternum í dag: "Ég hleyp ekki til þess að ná árangri eða til þess að hlaupa (enn) hraðar - ég hleyp af því ég er einmana og líður illa - þannig á það líka að vera. Þannig líður mér bezt."

Einhverra hluta vegna var ónefndur álitsgjafi og skoðanahafi og samvizka Þjóðarinnar mættur á Brottfararplani er við komum tilbaka - ekki vissi ég erindi hans, því ekki hljóp hann í dag. Hann var sem fyrr klæddur ljósum rykfrakka og með svartan Borsolino-hatt úr flanneli. Er hann kom auga á annálaritara rifjaðist upp fyrir honum að hann átti sitthvað vantalað við hann og vildi taka upp töluna frá því á miðvikudag og halda áfram að fjandskapast. En einhvern veginn var allt loft rokið úr honum og fjandskapurinn varð hálfmáttlaus - nánast vinsamlegur. Hér var upplýst að kúarektorar í henni Ameríku hefðu borið Stetson-hatta, en mafíósar á Ítalíu, og síðar New York, Borsolino-hatta. Þetta gat Kári staðfest, móðir hans starfaði í íslenzku diplómasíunni í Nýju Jórvík upp úr 1944 og man vel eftir velklæddu mafíósunum og höttunum þeirra. Hvers vegna mikilsvirtur álitsgjafi vill líkjast mönnum með vafasama fortíð og vafasamt siðferði - er oss hulið. En hins vegar skiljum vér nú hvers vegna álitsgjafinn brást svo illa við spurningu ritara s.l. miðvikudag, sem hann varpaði fram í fullkominni fáfræði, og spurði: Er þetta Stetson-hattur sem þú ert með. Okkar maður vill frekar vera mafíós en kúreki.

Sif Jónsdóttir, langhlaupari, var mætt til Laugar er hlauparar komu tilbaka. Sést þar bezt helzta einkenni Hlaupasamtakanna: fólk dregst að gáfum og kímni félagsmanna, þótt það telji betur fallið til að ná árangri í hlaupum að hlaupa með öðrum hlaupahópum. Allmargir hlauparar mættir í barnapott og þar var setið um stund. Prófessor Fróði kom skokkandi og mændu allir á hann úr pottinum í þeirri von að hann myndi misstíga sig og taka flugið - en því miður náði hann potti heill á húfi, og við misstum af góðri skemmtun.  Rætt um hlaupahátíðina sem fram undan er og hlutverk einstakra hlaupara.

Svo hurfu menn til skyldna sinna, matarlögunar og næringar. Í gvuðs friði, annálaritari.

Eygðu góðan dag...

Í morgunpotti hitti ritari fyrir þau heiðurshjón frú Línu og Magnús. Hann rifjaði upp tíma Magnúsar í hálfu maraþoni 18. ágúst s.l., 1:46:26. Magnús var alveg hissa, hélt hann hefði farið þetta á rúmum tveimur tímum. Lína var ánægð með sinn mann og sá að það var alveg þess virði að reka hann út að hlaupa öðru hverju. Svo hurfu þau á braut og Lína kvaddi með orðunum: Eigðu góðan dag! Þótt vel væri meint kveðjan sat hún nokkuð í ritara og honum varð bæði hugsað til ættjarðarinnar og fjallkonunnar. En þegar hann kom í hinn margfróða morgunpott, lærðan og lýrískan, var þessi kveðja útskýrð fyrir honum: hún sagði ekki "eigðu góðan dag" - heldu "eygðu góðan dag" í merkingunni: vonandi sérðu ljósið í dag. Ekki fannst mér þetta verra en hvað annað og gekk glaður í bragði til starfa minna í Lýðveldinu í dag.

Miðvikudagur, langt hlaup, mikil þátttaka. Búið að boða fund í barnapotti. Svo virðist sem fundarboð hafi fælt frá og fáir mættir: dr. Friðrik, Gísli, Ólafur ritari, Haukur, Þorvaldur og Benedikt. Guðmundur úti á stétt. Við sáum Pétur guðfræðiprófessor standa úti á plani og ræða þar við mann klæddan í ljósan rykfrakka með svartan, barðamikinn flónelhatt á höfði. Höfðu þeir staðið þar drykklanga stund í djúpum samræðum um æðri efni þegar e-r uppgötvaði að hattprýddi maðurinn var sjálfur Vilhjálmur Bjarnason. Loks kom að því að er honum þóknaðist að færa persónu sína nær brottfararsal VBL kom í ljós að VB var án hlaupafatnaðar. Inntur eftir þessari anómalíu kvaðst hann hafa ruglast á dögum, hefði átt að vera á fundi í HÍ - og því ekki tekið hlaupafatnað með til höfuðborgarinnar. Nú gerðist ritari forvitinn um hattinn og spurði: Er þetta Stetson-hattur? Hér skipti Vilhjálmur litum og jós óbótaskömmum yfir ritara, þótt ekki hefði hann gengið svo langt að kalla hann Framsóknarmann - en líkast til öll önnur skammaryrði þjóðtungunnar voru notuð til þess að útmála ritara sem argasta aumingja, drullusokk og fávita. Svo sagði VB: "Þetta er Borsolino-hattur." Þegar ritari vildi vita úr hvaða forlátaefni svo ágætur hattur væri gerður, varð fátt um svör og Vilhjálmi datt ekki einu sinni í hug nafnið á skepnunni sem framleiddi hráefnið í hattinn - en úti á stétt kom einhver tilgáta um flónel eða flannel-ullarefni eða eitthvað í þá veru - en flottur var hatturinn, því er ekki að neita.

Lagt af stað í rigningarúða og samstaða um að fara í sjóinn - en stutt að öðru leyti. Menn fóru sér í engu óðslega, enda hlaupatímabilið búið og ekkert annað framundan en að hafa gaman af mislöngum hlaupum. Á leiðinni inneftir var rætt um margt fróðlegt er lýtur að þroska mannsins og því hvernig áhugamálin þróast eftir því sem líður á mannsævina. Hraut margt spaklegt af vörum þeirra dr. Friðriks og Gísla - enda menn margreyndir og fróðir.

Það gladdi okkur innilega að koma í Nauthólsvíkina og vita að Ágúst myndi ekki fara í sjóinn í dag. Þar var krani að hífa ýmis flotildi úr sjónum, en við gerðumst heimafrekir og heimtuðum okkar pláss í sjónum þennan dag: dr. Friðrik, Gísli og ritari skelltu sér í sjóinn og syntu rekspöl frá landi. Við ræddum það hver áhrif sjósund gætu haft á heilsu manns eins og ritara sem er nýstiginn upp úr flensu - sem fyrr fullvissaði doktorinn viðstadda um að sjósund væri bara til bóta fyrir veika menn. Ég er ekki frá því að hann hafi á réttu að standa. Hér komu fram hjá Gísla ýmsar framsæknar hugmyndir um tilbrigði við hlaup n.k. laugardag - og verður fróðlegt að sjá hversu til tekst.

Nú var snúið við - enda ástæðulaust að vera að sperra sig þegar hlaupatímabili er lokið. En viti menn - þar sem við skeiðum fyrir flugvallarendann mætum við tveimur syndaselum, þeim Magnúsi og Ágústi, engar skýringar fengust á seinkomu þeirra og mér var létt í geði er ég upplýsti Ágúst um að farið hefði verið í sjóinn og sjóbaði væri lokið þennan daginn. "Nei, nei - ég er á leið í sjóinn" æpti prófessorinn og vildi ekki hlýða á hverjir hefðu þegar farið í sjóinn. Benedikt snöri við með þeim Magnúsi og Ágústi (og á ég bágt með að trúa að hann hafi LÍKA beðið eftir að hann baðaðist) - Magnús fór Hliðarfót að ég tel - hinir fóru að sögn Stokkinn, um 16 km.

Við hinir fórum á góðu tölti tilbaka, tókum á leiðinni fram úr tveimur ungum konum sem hlupu á Ægisíðu - skyndilega vorum við komnir á blússandi fart og Gísli sagði: Hvað! voðalega erum við frískir í dag! Þá heyrðum við hlátrasköll að baki okkur - það var víst séð í gegnum þetta. Menn rifjuðu upp ýmis afrek eða áföll í maraþonhlaupum síðustu áratuga, var margt lærdómsríkt að hafa þar.

Aldrei þessu vant tóku menn sér góðan tíma í að teygja á stétt. Loks farið í pott - en þar var fámennt og varla stætt á því að taka stórar ákvarðanir um laugardaginn. Inni í brottfararsal birtist prófessor Fróði alblóðugur - hafði tekið enn eina flugferðina og skaðast stórlega, það er sannarlega skammt stórra högga milli í hópi vorum. Svo birtist Birgir ábúðar-, ábyrgðar- og ásetningsfullur - en laus við alla hlaupalöngun og vildi aðeins funda um laugardaginn. Honum var bent á barnapottinn, þar stæði enn fundur og þangað skyldi hann hraða sér. Ágúst sagður vera að undirbúa mikið ávarp - en áhyggjur af því að Ó. Þorsteinsson hygði á hefndir og jafnvel upphlaup á brottfararplani á hlaupadegi.

Næst: föstudagur, þá megu menn sjá fréttina úr Héraðsfréttablaði Vesturbæjarins um hlaupahátíðina Miklu. Vel mætt. Í gvuðs friði. Ritari.

Blóðug barátta um völdin

Blóðug valdabarátta geisar innan Hlaupasamtaka Lýðveldisins þessi missirin, ef marka má heimildarmann ritara, hinn viðkunnanlega og velkynnta geðprýðismann, frænda og vin ritara, Ó. Þorsteinsson Víking. Margir Vesturbæingar munu kannast við sýnina þegar þessi geðþekki reykvízki aðalsmaður í kynslóðir ekur um á kampavínslitri jeppabifreið sinni og lítur hvorki til hægri né vinstri, nema þegar landslög kveða skýrt á um það, númerið hefur fylgt ættinni frá því bílaöld hófst í Reykjavík, R-158. Aumingi minn hafði krækt sér í flensu í Finnlandi og ekki mætt til hlaupa um skeið, en tók þá djörfu ákvörðun að mæta til sunds í hádeginu í dag, hættandi á það að mæta Vilhjálmi Bjarnasyni, sem lætur óhlaupna hlaupara gjarnan heyra það óþvegið. Ekkert skammaryrði veit hann ljótara en "Framsóknarmaður". Ég beitti taktískri innkomu, fór fyrst inn og rakaði mig, kom svo út og fór í heitasta pottinn, þaðan í gufu; þegar ég sá silúhettu Vilhjálms ganga hjá baði, lammaði ég mér út í Örlygshöfnina þar sem félagar mínir sátu og ræddu málin, þessir helztir: Ó. Þorsteinsson, Ó. Gunnarsson, Jörundur, Mímir, dr. Einar Gunnar Pétursson og dr. Baldur Símonarson.

Það bar sumsé helzt á góma að Ólafur Þorsteinsson telur öll teikn vera um valdabaráttu sem kraumar undir sléttu yfirborði kurteisi og gagnkvæmrar virðingar sem hlauparar í Hlaupasamtökum Lýðveldisins alla jafna sýna hver öðrum. Um þetta hélt hann ekki færri en tvær þrumandi ræður á leið hópsins frá Vesturbæjarlaug, en aðal ræðustaður er í Nauthólsvík. Þar lét hann ónefndan viðskiptafræðing fá það óþvegið fyrir að trana sér fram í héraðsfréttablaði Vesturbæjarins, þar sem hann var ýmist titlaður heiðursforseti eða formaður Hlaupasamtakanna, meðan hið rétta er að Ó. Þorsteinsson er réttkjörinn formaður til lífstíðar, að svo miklu leyti sem kosningar eru viðhafðar um nokkurn hlut. Er fáheyrt að maður með fasta búsetu í öðru sveitarfélagi fái þann sess sem gerðist í þessu tilviki og verður ekki lagt út á annan veg en grímulaus gjallarhornssýki og sókn eftir mannvirðingum innan Hlaupasamtakanna og stól formanns til lífstíðar.

Á góma bar einnig Hlaupahátíð sú sem stendur fyrir dyrum næsta laugardag og það áberandi hlutverk sem sumum hlaupurum er fengið - meðan öðrum (les: Ó. Þorsteinssyni) er alfarið haldið utan við. Allt ber að sama brunni: baráttan kraumar undir yfirborðinu.

Nú er að segja frá því að Ólafur frændi minn og vinur átti leið í Melabúðina í gær til þess að sækja sér og fjölskyldunni eitthvað í svanginn. Nema þegar hann á leið þar um rekur hann augun í Audi Quattro, kolsvartan innan sem utan, og númerið VB-158. Nú þurfti ekki lengur vitnanna við - hér lyktaði allt af samsæri svo hörðu og ósvífnu að okkar manni rann kalt vatn milli skinns og hörunds.

Nú sátu menn sem lamaðir í potti er þeir ræddu þessa stefnu sem mál eru að taka viku eftir Reykjavíkurmaraþon. Hver dúkkar þá ekki upp í potti nema Einar blómasali, með raksápu í eyrum og blóðugur um kinnina svo jaðraði við heimsókn á Skadestuen: var mönnum nú alveg lokið, og einhver sagði: Et tu, Brute! Hér var þá kominn enn einn erfðaprinsinn sem gerði ósvífið tilkall til embættis formanns til lífstíðar. Viðbrögð hins viðkunnanlega blómasala voru þess eðlis að hér var greinilega eitthvað blandað saman við.

Áfram rætt um samsæri og valdabaráttu. Upplýst að blómasalinn er nýr flugmaður í hópi vorum eftir að hafa gleymt keðjunni góðu í Öskjuhlíð s.l. mánudag, þrátt fyrir að dr. Friðrik hefði hrópað upp: "Passið ykkur á keðjunni." Okkar maður tók flugið og skall með miklum dynk í jörðina, og bættist þar með í hóp Ágústs, Ólafs ritara og Þorvalds. Ekki munu þó hafa verið uppi hugmyndir um krossfestingu blómasalans.

Lýst yfir áhuga á að ganga á Fimmvörðuháls við tækifæri. Á morgun er væntanlega hefðbundið mánudagshlaup, ritari mun reyna að mæta ef heilsa leyfir og fara Aumingja. Í gvuðs friði, ritari.

Slakað á fyrir maraþon - úrval hlaupara í potti

Svo sem sagt var í seinasta pistli fór í dag fram hefðbundið hlaup þeirra hlaupara í Hlaupasamtökum Lýðveldisins sem ekki hyggjast taka þátt í Reykjavíkurmaraþoni, eða fara bara stutt, og voru mætt til hlaupa þau Gísli skólameistari og dr. Jóhanna. Þau ákváðu að fara bara stutt, hálfgerðan aumingja, út í Skerjafjörð og mátti skólameistarinn hafa sig allan við að halda í við dr. Jóhönnu. Er þau mættu til potts var þar fyrir nokkur fjöldi hlaupara sem slepptu hlaupi í dag en völdu að liggja í potti þess í stað. Þar lágum við í um eina og hálfa klukkustund og ræddum þau málefni er til framfara horfa í Lýðveldinu. Áhyggjum var lýst yfir stöðu góðs siðar og skikks í Hlaupasamtökunum, svo mjög hefur ágerst tilhneiging félagsmanna til þess að leggja í púkk með skemmtisögum eða vísum sem hafa vafasamt siðferðilegt inntak eða boðskap. Einnig var mikið rætt um lög og rétt, framferði lögreglunnar í Húnavatnssýslu sem hefur valdið félagsmönnum miklum útlátum undanfarin misseri fyrir sakir óbilgirni og ósveigjanlegrar túlkunar á lögum um hámarkshraða á vegum úti. Hér kom embættismaðurinn upp í okkar manni og hann reyndi að koma á framfæri því sjónarmiði að lög væru afar skýr um hámarkshraða á þjóðvegum og ef lögregla horfði í gegnum fingur sér með lögbrjóta væri hún að fremja embættisglöp. Þetta var ekki vinsælt sjónarmið, enda mikið af mannúðarsjónarmiðum á floti í pottinum.

Við Jörundur fórum í Laugardalinn í dag og sóttum gögnin okkar, verzluðum svolítið við Torfa í hlaupaverzluninni og melduðum Kommúnistana til þátttöku. Röltum um svæðið og þótti lítið koma til þess sem í boði var, aðeins hlaupaverzlunin og Asics, svo að vísu borð fyrir viðskiptavini Glitnis. Þeir sem ekki voru viðskiptavinir voru reknir í burtu og látnir skilja að þeir væru minniháttarfólk. Við fórum út og veltum fyrir okkur þeirri stöðu sem yrði uppi um kvöldið, þegar tónleikar Kaupþings hæfust. Við vorum þarna um eittleytið, hvernig yrði þetta þegar þúsundirnar færu að streyma í dalinn. Ég sagði við Jörund: "Var þetta ekki svolítið vanhugsað af Kaupþingi að planta tónleikum hérna í Dalnum akkúrat á sama tíma og Glitnir er að registrera í hlaup?" Jörundur horfði vantrúaður á mig og ég sá að hann hugsaði: "Er maðurinn virkilega svona vitlaus?" - en sagði svo: "Ég held þetta kunni að vera mótleikur Kaupþings til þess að skáka Glitni." Svo einfalt var það. Á laugardagskvöld fer síðan fram tónleikur á Klömbrum í boði þriðja bankaauðvaldsins, Landsbanka. Í potti var það staðfest að þátttaka Kommúnistanna í maraþoni væri í hæsta máta tímabær: hér færu fram lágvær og áberandi mótmæli til þess bærra aðila gegn yfirgangi Kapítalsins, sem hefur sölsað undir sig íþróttir og menningu í Lýðveldinu, varla er hægt að fara á Kamarinn án þess að það sé í boði Kaupþings, Glitnis eða Landsbanka. Má segja að menn séu með þátttöku sinni að segja: leyfið okkur, alþýðunni, að njóta fóbbolta og hlaupa í friði fyrir ykkar gráðugu fingrum! Á þann hátt leggja Hlaupasamtök Lýðveldisins baráttunni fyrir bjartari og malbiks- og lúpínulausri framtíð lið sitt.

En nú er komið að því: á morgun er Dagurinn. Mæting í útiklefa VBL kl. 8:00. Klæðning, smurning, pepping. Sjö hlauparar fara heila porsjón, þrír eru kandídatar fyrir hálfa. Fleiri kunna að bætast við styttri vegalengdir. Megi allir þátttakendur Hlaupasamtakanna verða þeim til sóma og ganga vel!

Í gvuðs friði, ritari.