Rólegt hlaup á páskadagsmorgun

Ólafur Þorsteinsson var mættur á ný til hlaupa þennan páskadagsmorgun eftir fjarveru á Túndru. Hann var seinn fyrir og þurfti sem vonlegt er að ræða við nánast alla sem staddir voru í Brottfararsal, Pétur, Bjarna Fel., Atla þjálfara, og aðallega um horfurnar í dag þegar margir leikir voru á dagskrá í enska boltanum. Brottför tafðist og einhverjum varð á orði að nú kæmumst við ekkert áfram. Urðu þessi ummæli að áhrínsorðum.

Mættir Þorvaldur, og þeir frændur, Þorsteinsson og Kristjánsson. Hlaupinn hefðbundinn sunnudagur og farið afar hægt, stoppað óvenjuoft, og hvílt óvenjulengi, enda frá mörgu að segja þegar menn hafa dvalið í fjarlægum sóknum. Svo rammt kvað að þessum hvíldum að þessi hlaupari veigrar sér við að kalla þetta hlaup, manni hafði vart sprottið sviti er komið var aftur til Laugar. En svo brýn voru krufin málefnin að ekki tjóaði að vera skemur að "hlaupi" - tíminn hefði einfaldlega ekki dugað til. Þetta sýndi sig enn frekar er komið var í pott, þar var valmenni, m.a. Skerjafjarðarskáldið, og varð að sitja vel fram yfir Lýðveldisfréttirnar til þess að ná að kryfja það sem fyrir lá. Blómasalinn bættist fljótlega við og hafði þá aldrei farið norður á skíði.

Menn eru sammála um að hlaupa af nýju á morgun, annan í páskum. Laugin er sem fyrr opin frá 10-18 og er því lagt til að mæting verði 10:10 - og ef gvuð lofar, sprett úr spori á Nesið. Nema menn séu svo gjörsamlega forfallnir í að gera alltaf allt eins að við blasi enn einn helgidagahringurinn.

Föstudagurinn langi - hlaupið í fögru veðri

Andskotinn illskuflár,
enn hefir snöru snúna,
snarlega þeim til búna,
sem fara með fals og dár.

Í tilefni dagsins fóru menn með styrkjandi línur úr Passíusálmum Halla P. og trúi ég að þeir hafi orðið betri menn á eftir. En þessir voru mættir: Vilhjálmur, Þorvaldur, Bjarni, Eiríkur, Una og ritari. Enginn í hópi vorum hefur verið jafnhættulega nærri því að láta krossfesta sig og Þorvaldur, eins og dæmin sanna, og er gvuðsþakkarvert að menn hafi lagt þennan ósið af - eða aldrei tekið hann upp ef maður á að vera fyllilega og sagnfræðilega nákvæmur. Una þá þegar búin að skokka 11 km - en lét það ekki stöðva sig í að tölta með okkur. Aðrir hlauparar flestir hverjir einhvers staðar á Norðurlandi, frá Hrútafirði og norðurúr.

Það var hreint yndislegt veður, hiti um 5 stig, hægur andvari og albjartur himinn. Laug opnaði kl. 10 og var múgur og margmenni mætt til að laugast. En við lögðum í hann og fórum rólega. Það hófust fljótlega orðahnippingar með álitsgjafa og Kaupþingsmanni og greinilegt að þeir sáu hlutina ekki sömu augum. Una flaut einhvern veginn ofan á jörðunni og skildi okkur eftir á okkar brokki. Í Nauthólsvík var gerður stanz og sagðar sögur, misfagrar. Nú var Unu alveg lokið - skildi ekki að við værum strax orðnir þreyttir, sagði skilið við okkur og hélt áfram. Við gengum alllengi. Svo í Kirkjugarð, tröppurnar upp á Veðurstofuhálendi, um Hlíðar, Klambratún, Hlemm og niður á Sæbraut, með hefðbundnum stoppum á réttum stöðum og allmikilli persónufræði. V. Bjarnason upplýsti að hann skildi ekki Ó. Þorsteinsson.

Á leiðinni um Hafnarsvæðið voru þeir fjármálamenn aftur komnir í hár saman út af einhverjum lánamálum sem ég skil ekki. En skeiðað upp Ægisgötu á hröðu tölti og þannig tilbaka. Fjölmennt var í Laug og í pottum og var maður heppinn að fá pláss. Þar var dr. B. Símonarson og þangað kom einnig Skerjafjarðarskáld og flutti kveðskap, m.a. skemmtileg sléttubönd um Bubba, sem ég trúi menn geti nálgast á blogginu hans.

Næst hlaupið á sunnudag kl. 10:10 - vel mætt! Ritari.

Sígildum blómasala haldið uppi á snakki - Þorvaldur gleymdist

Þetta var sögulegt. Báðir þjálfarar mættir og lögðu línur. Þeir virtust hafa sætt sig við að hlaupurum Hlaupasamtakanna yrði ekki snúið frá þeirri villu sinni og öfgum að fara langt án þess að hafa nægilegan undirbúning. Rúnar fórnaði höndum og sagði: OK, úr því þið viljið endilega fara langt skuluð þið alla vega byrja hægt fyrstu tvo kílómetrana, finna svo tempó sem þið teljið ykkur geta haldið og reyna að halda því, hægja svo á ykkur þegar líður nær lokum hlaups. Hér setti prófessor Fróði upp hissusvipinn sinn og sagði: Nú, á ekki að fara síðasta spölinn á spretti? Það gerum við alltaf.

Mættir: Þorvaldur, Ágúst, Magnús, Bjarni, Bjössi, Una, Margrét, Rúnar, Ólafur ritari, Helmut, dr. Jóhanna og loks kom Einar blómasali og var í hávaðasamningaviðræðum í símann þegar hann kom inn. Þorvaldur lá sofandi úti í glugga þegar ég kom - fór í útiklefa og fann þar fyrir Söngvara Lýðveldisins, Egil Ólafsson.

Nú safnaðist fólk fyrir í Brottfararsal og var gott hljóð í mönnum. Þorvaldur svaf. Aðrir ræddu horfur, stilltu Garmin tæki, skiptust á upplýsingum. Svo var lagt í hann.

Það var þéttur og samhentur hópur sem hélt út á Sólrúnarbraut - og sjá! Það var búið að sópa stígana alveg út í Fossvog. Við héldum hópinn býsna lengi og fórum hægt yfir. Þar var m.a. fundið nýtt viðurnefni á blómasalann, hann var kallaður sígildur. Sígildur er sá maður sem á erfitt með að grennast.

Hópurinn byrjaði ekki að sundrast fyrr en í Skerjafirði, og við flugvöllinn varð séð í hvað stefndi. Þá sat ég uppi með blómasalann og varð að fylgja honum eitthvað áleiðis. Ég spurði hvað hann hefði fengið í hádegisverð. Banana var svarið. Prins póló, sagði hann eftir stutta umhugsun. Jæja, það var alla vega ekki nautasteik, hugsaði ég. Þetta gæti gengið. Mættum Laugahlaupurum sem fóru geysihratt yfir, og furðuðum okkur á þessum hraða. Það var svo mikill asi á mönnum að þeir gleymdu að heilsa, hins vegar heilsuðu konurnar okkur yfirleitt, eða svo sagði blómasalinn. Fórum yfir brúna yfir Kringlumýrarbraut og stungum okkur niður í Fossvoginn. Það var talað um lítið annað en mat og rauðvín.

Hlaupið var efnilegra en síðastliðinn miðvikudag, það var bara haldið áfram. Við fórum hjá Víkingsvelli og undir Breiðholtsbraut, yfir Elliðaárnar og þannig tilbaka aftur, og áleiðis í Laugardalinn. Við höfðum nægan vökva með okkur og drukkum ótæpilega. Í Borgartúni fann ég að blómasalinn var farinn að slappast og tók ég því upp á því að byrja að blaðra, bullaði út í eitt, baktalaði fólk út og suður, og blómasalinn naut svo umfjöllunarinnar að hann gleymdi stað og stund, gleymdi því að hann væri úti að hlaupa og rankaði ekki við sér fyrr en við vorum staddir í Ægisgötu. Þá miskunnaði ég mig yfir hann og lagði til að við myndum ganga stuttan spöl. Hann var þakklátur þessari tillögu og við gengum um stund. Svo var farið á tempói til loka.

Er við komum tilbaka var Helmut utandyra að teygja. Við sáum bílinn hans Þorvaldar á stæðinu. Þá sló það mig að ég mundi ekki eftir að hafa séð Þorvald í hlaupinu. Inni var Bjössi með rjúkandi ferskar fréttir: Pétur baðvörður hafði bannað mönnum að vekja Þorvald þar sem hann svaf sínum prinsessusvefni. Því missti hann af upphafi hlaups, en hefur líklega skrönglast af stað seint og um síðir. Hann var að koma úr Laugu er við komum tilbaka og var svekktur yfir að hafa ekki verið vakinn. En svona gengur þetta fyrir sig, VBL er ekkert hótel.

Þegar upp var staðið kom í ljós að flestir höfðu hlaupið 69, nema þjálfararnir og Una, þau hafa líklega farið þriggjabrúahlaup. Bjarni fór styttra. Maggi var bara frískur á eftir og ekki að sjá að hann stæði neitt að baki öðrum hlaupurum, þótt hann legði ekki í vana sinn að taka þessi löngu hlaup. Ágúst fór, að eigin sögn, lengra, upp að Stíbblu. 22 km. En um  það er enginn til frásagnar nema hann.

Nú munu flestir taka strikið á Norðurlandið. Einhverjir ætla að skíða, einhverjir að hlaupa, en aðallega á víst að eta og drekka. Við hinir agaðri og ábyrgari ætlum að hlaupa á Föstudaginn langa, mæting í VBL kl. 10:10 - vel mætt! Ritari.

Súpa og brauð, tveir diskar af plokkara, mikið af rúgbrauði

Í nýlegri afmælisveizlu Ó. Þorsteinssonar var það fullyrt að afmælisbarnið væri eitt fárra Reykvíkinga sem hefðu sloppið við að láta Stefán Ólafsson, háls-, nef- og eyrnalækni og föðurbróður Ólafs, rífa úr sér kirtlana. Var þar tilnefndur einn ákveðinn maður sem ávallt kallaði þessa spurningu til Ó. Þorsteinssonar þegar þeir hittust: hvernig í ósköpunum fórstu að því að sleppa við að láta hann föðurbróður þinn rífa úr þér kirtlana. Það sló mig um daginn að ég er annar Reykvíkingur sem get státað af þessu sama, og gengur þó mín saga þeim mun lengra, að ég beinlínis settist í stólinn hjá Stefáni og BAÐ hann um að rífa kirtlana úr mér. Hann fór með tangirnar upp í ginið á mér og komst að þeirri niðurstöðu að það væri ekkert að þeim og þeir mættu alveg dingla uppi í mér áfram.

Því datt mér þetta í hug að er ég mætti í Brottfararsal sá ég þar fyrstan dr. Friðrik Guðbrandsson, kollega Stefáns, nýkominn af skíðum, og sagði lítt af iðkun íþróttarinnar, en þeim mun meira af ýmsum öðrum gæðum sem lífið hefur upp á að bjóða. Einnig sást til Þorvalds gera ægilegar teygjuæfingar og leist mönnum ekki á hvernig hann reyndi á þanþol síns aldrandi líkama. Aðrir mættir: Magnús, Benedikt, Vilhjálmur, Ágúst, Kári, Una, Helga, Bjössi kokkur, Einar blómasali og Bjarni.  Og Margrét þjálfari. Gefnir upp tveir valkostir: hefðbundið út í Skerjafjörð og þaðan með sprettum tilbaka, og svo sprettir í Skjólunum, eða út á Nes, annað hvort um Eiðistorg eða lengra ef menn vildu. 

Þar sem við Kári fórum fyrir hópnum á Suðurgötu heyrðist mælt að baki okkar: hverir fara þar fremstir, breiðleitir og mikilúðlegir, illmannlegir og ógæfulegir, og hefur mér aldregi áður virst Hlaupasamtökin hafa státað af svo breiðri brjóstvörn. Svo rækilega fylltum við út í hlaupastíginn að það vogaði sér enginn að troðast framhjá okkur og gekk á því allt þar til stígurinn breikkaði við Hjarðarhaga. Og hvur stóð við Simmasjoppu, við bíl sinn og reyndi ekki að fela sig? Helmut, kunni ekki að skammast sín. En hér misstum við Kári hlaupara fram úr okkur og segir ekki frekar af þeim, fóru þar venjubundnir Roadrunners: Ágúst, Benedikt, Bjössi (mjög að sækja í sig veðrið), Una og þjálfarinn. Svo komum við lakari hlauparar á eftir.

Það var sosum auðvitað að blómasalinn færi að derra sig, gamalkunnugt tipl heyrðist í Skerjafirðinum og hann kom skeiðandi fram úr mér, en sló af og ákvað að slást í för með mér. Við ræddum matseðilinn, ég spurði hvað hann hefði borðað í hádeginu: jú, honum var boðið á Laugaás, það var súpa og brauð í forrétt, tveir diskar af plokkara og mikið af rúgbrauði með. Ertu ekkert þungur á þér, spurði ég. Jú, ég er þungur. Ég er sprunginn. Svo gekk á þessu á Ægisíðunni, Einar greyið var að spenna sig upp og reyna að skilja mig eftir, en ég dró hann uppi og gaf jafnvel í til þess að leyfa honum að spreyta sig. Á endanum skilaði það þeim árangri að Einar gafst upp við Hofsvallagötu, en ég hélt áfram á Nes. En við hnusuðum báðir út í loftið og hrópuðum: Vorið er komið! Mér skilst Ágúst hafi farið út á Lindarbraut, en tók spretti frá Skerjafirði og nánast samfellt út að Neslaug. Aðrir hraðafantar fóru 500 m hringinn um Nesveg og Sörlaskjól, frá 4 upp í 6 hringi.

Á undan mér fóru Bjarni og Þorvaldur á Nesið, en létu nægja að fara á Eiðistorg, ég lengdi á Nesið, um Bakkavör, Kallabrekku, Lindarbraut og þannig tilbaka. Ég var einn. Hlauparinn er alltaf einn. Mér fannst yndislegt að endurvekja kynnin við Nesið og er eiginlega kominn á þá skoðun að það sé hvorki lítið né lágt, þar er búið að skrúfa frá vatnsfontum og bunar myndarlega úr þeim sem er á Norðurströndinni. Ég fann að pastað sem ég snæddi í hádeginu gaf mér aukakraft og varð aldrei þreyttur, en efldist við hvert skref. En ég var einn og það var dapurlegt, hvar eru allir félagar mínir, hugsaði ég. Hvað er fólk að hugsa? Það á að vera heill hópur hlaupara að skokka á þessum slóðum á mánudagskvöldum. Og talandi um hópa: hvar var Neshópurinn? Það sást aldrei til þessara góðu félaga sem við mættum alltaf á mánudögum. Hvað er að gerast?

Á Norðurströndinni sá ég Bjössa skokka tilbaka hinum megin við götuna, búinn að taka 4 spretti í Skjólum og var nú á leið til Laugar. Ég náði honum við Grandaveg, en þar veittist vinnufélagi minn að mér með bílflauti og öskrum. Svo var farið á rólegu tölti tilbaka. Pottur bauð upp á hressilega umræðu um mataræði, veizluhald, og hlaup næstkomandi miðvikudag, sem verður langt. Rætt um Stíbblu. Vel mætt! Ritari.

                                                               

Falleg saga

Veður er áfram fallegt í höfuðstaðnum, sól og hiti líklega um fimm stig, vindur hægur. Þrír kappar komnir saman við Vesturbæjarlaug til hlaupa á þessum sunnudagsmorgni: Magnús, Þorvaldur og Ólafur ritari, mjög samhentur og knár hópur. Það var ekki vandræðagangur á okkur félögunum, enginn með Garminúr sem þurftu tungl eða stillingu. Við lögðum bara af stað á hröðu tempói og steðjuðum út í  vorið. E-m varð á orði: Þetta verður yndislegt!

Á stígnum e-s staðar í Skerjafirði mættum við kunnuglegum hlaupara, Formanni vorum til Lífstíðar, Ólafi Þorsteinssyni, sem kom á móti okkur á hlaupabrautinni. Skýringin á þessum afbrigðum var sú að Ólafur er námsmaður og hefur skyldum að gegna gagnvart meðstúdentum er lýtur að verkefnavinnu og slíku. Þurfti að vera mættur á ákveðnum stað á ákveðnum tíma og gat því ekki verið með okkur í dag. Upplýst um brunahringingu morgunsins, Ólafur sætti  blóðugum skömmum fyrir það að mynd af Vilhjálmi Bjarnasyni lenti inni í 24 stundum í laugardagsblaðinu, en ekki á forsíðu, þar sem hún átti heima. Þess í stað mátti sjá mynd af þingmanni Samtryggingarinnar af Engeyjarætt á forsíðu blaðsins. Því var bætt við að VB gæti ekki hlaupið í dag þar eð hans væri von í púðurrúmið í Ríkissjónvarpinu og svo í sætið í Silfrinu. Hlaupasamtökin eru vel sett með slíka representasjón á Ríkisfjölmiðlinum.

Við félagarnir héldum áfram í vorblíðunni og fórum hratt yfir. Pissustopp í Nauthólsvík, en engin saga, farið geyst um kirkjugarðinn og svo hefðbundinn sunnudag eftir það á töluverðu stími, þ.m.t. Sæbrautina, þar var fallegt veður og blítt. Tókum vel á því á bakaleiðinni og tókum engin stopp, komum því óvenjusnemma til Laugar. Teygt og togað - farið í pott. Afbrigði, nú var setið í nuddpottinum, Ólafur Þ. sagði að það væri vegna þess að þar færu saman gáfur og víðsýni. Hefðbundin mönnun og umræður snjallar. Enn ein falleg sagan fær farsælan endi.

Á morgun er mánudagur. Áhugi er á að endurvekja Neshlaupin sem stunduð voru á mánudögum, höfðu menn á orði s.l. föstudag að langt væri síðan við hefðum mætt Neshópi og nauðsynlegt væri að endurvekja kynnin. Haldi veðurblíðan áfram verður líka fallegt að hlaupa á Nesinu. Vel mætt!

Vor í lofti

Það var vor í lofti er ritari kom á Brottfararplan Vesturbæjarlaugar í kvöld, blankalogn og kjörveður til hlaupa. Eftirvænting ríkti í Brottfararsal því búið var að gefa út skipun um langt hlaup - 69 að minnsta kosti. Sumir töldu sig hafa heyrt orð eins og Goldfinger og Stíbblu, en það gæti hafa verið misheyrn. Óvæntur gestahlaupari birtist neðan úr kjallara, Sjúl mættur á ný eftir fjarveru allan veturinn, hann virtist vel á sig kominn, enda búinn að hlaupa á bretti upp á síðkastið. Aðrir mættir: Ágúst, Bjarni, Björn kokkur, Friðrik læknir, Kári, Helmut og dr. Jóhanna, ritari og þjálfari. Í afgreiðslunni beið enn viðurkenningin fyrir Hlaupara febrúar ósótt - greinilegt að ekki er mikill áhugi á henni hjá viðkomandi.

Hálfur hópurinn stóð úti á stétt að ná tungli. Þjálfarinn hafði á orði að miðað við hlaupahóp sem tæki hvorki tíma né púls væri merkilegt að annar hver maður væri með mælitæki á handleggnum sem væri tíu sinnum dýrara en Hagkaupsúrið sem hann á. Ég sagðist mundu aldrei nenna að eiga Garmin, ég nennti ekki að lesa leiðbeiningar, gæti ekki lært á það og myndi aldrei nota það. Áfram rætt um kosti þess að eiga Garmin, Björn er búinn að setja sitt í hleðslu, sem er fyrsta skref.

Hver skilar sér þá á Brottfararplan í rauðum jakka ef ekki þögli hlauparinn sem bara hleypur og segir ekkert. Mönnum var brugðið, en létu þó ekki á neinu bera. Bækur bornar saman og lagðar línur. Lagt í hann rólega enda löng leið framundan. Það teygðist fljótlega á hópnum, en ekki kom til þess að neinn setti í hraðagírinn, Benni var bara rólegur í sínum rauða jakka.

Ég hélt mig við Sjúl, dr. Jóhönnu og Helmut framan af, á tempóinu 5:40 - en svo var það orðið of erfitt og við Helmut vorum skildir eftir. Þau hin héldu áfram fjaðurmögnuð í hreyfingum og höfðu ekkert fyrir að halda þessu tempói. Ég var þungur á mér og verkjaði í skrokkinnn svo að ég var að hugsa um að stytta og fara upp á Stokk við Bústaðakirkju, en lét Helmut telja mér hughvarf og það var haldið áfram um Fossvoginn og yfir Elliðaárnar, aftur undir Breiðholtsbraut og upp hjá Fáksheimilinu gamla. Við fórum hefðbundið eftir þetta þar til við komum gegnum Laugardalinn og að Kringlumýrarbraut - þá snerum við í norður og fórum yfir Sæbraut og á stíginn þar meðfram sjónum, þetta var lenging upp á allnokkra metra. Það skal þó viðurkennt að hlaupið reyndist mér slík raun að ég varð að ganga öðru hverju og Helmut gekk þá líka mér til samlætis.

Það tók ofurmannlegan viljastyrk og kraft að fara um Hafnarsvæðið og út á Ægisgötu, þar gekk ég upp en hljóp svo síðasta spölinn niður Hofsvallagötu. 18 km á að gizka. Ágúst kom stuttu á eftir mér og hafði farið bæði Goldfinger og upp að Stíbblu - yfir 20 km, hann ætlar að senda okkur leiðarlýsingu í powerpoint. Bjössi fór 69 og það hratt, en Benni bara stutt - ekki víst að það mælist. Teygt í Móttökusal og rætt um hlaup dagsins. Menn voru sammála um að hlaupið var yndislegt, og finna mátti á leiðinni að vorið er á leiðinni.  

Með blóðbragð í munni...

Mánudagar eru dagar hlaupa. Alvöruhlaupa. Þá mætir þjálfarinn og les okkur pistilinn, skammar okkur fyrir ólifnað helgarinnar og leti, en hvetur jafnframt til átaka, segir að aldrei megi gefa menn upp á bátinn, sama hversu vonlaust verkefnið virðist. Það var hnípinn hópur í vanda sem lét umvandanir þjálfara yfir sig ganga - en einnig voru nokkrar Helgur sem sjást öðru hverju. Þarna voru kunnugleg andlit: próf. Fróði, dr. Jóhanna, Villi, Magnús, Bjössi, Bjarni, Eiríkur, Una, Þorbjörg, og ritari. Einar blómasali kom eins og venjulega um það leyti sem við ætluðum að leggja í hann - nú þarf einhver góð manneskja að fara að kenna þessum manni á klukku. Þetta er ekki fyndið lengur!

Það voru lagðar línur og gefin fyrirmæli, sem mig minnir að hafi hljómað upp á sama ofstopann og venjulega, nema hvað það átti að láta staðar numið í Öskjuhlíð. Að þessu sinni var þessi hlaupari í góðum gír, búinn að byggja upp fótinn um helgina, og gat nú fylgt fremstu hlaupurum fyrstu þrjá kílómetrana á vitlausu  tempói, mig minnir Ágúst hafi talað um 4:45. Hann talaði líka um hlaupara sem ekki skilja hlaup eða vita hvað þau ganga út á. Menn sem hlaupa þegjandi, fara hratt yfir, en fara ekki langt, fara stutt og hratt og sprengja sig, og segja ekkert af viti á meðan, þó stutt sé farið. Svona menn vita ekki hvað gæði hlaupa eru, góð hlaup eru hlaup þegar menn fara langt, 30 km, hægt, í kvöldsólinni og andvarinn leikur um andlit manns, og við hlið manns hleypur annar gáfaður prófessor og samkjaftar ekki alla leiðina, heldur ræðir um mólikúl og efnafræðijöfnur. Það eru gæði, sagði prófessorinn.

Meira að segja blómasalinn var sprækur í dag, og mér leist eiginlega ekki á þetta, tempóið var hratt og ég ákveðinn í að fylgja fremstu hlaupurum, en vissi ekki hvort mér entist erindi. Þrátt fyrir allt hélt ég í við mannskapinn eina þrjá km - eða allt þar til kom að þessari stofnun í Skerjafirði sem menn kalla ýmist Dælustöðina eða Skítastöðina, en mér skilst að það gegni einu: stöðin dælir víst skít hvort sem mönnum líkar það betur eða verr. En hér sprakk blómasalinn, hann sem hafði hlaupið eins og hann ætti lífið að leysa og talað um gengishrun og fermingarveizlur - hann hætti allt í einu og grunaði mig strax að það væri í einhverju sambandi við hádegisverðinn - meira um það seinna. Við Maggi héldum kompaní um þessar slóðir, og stutt undan voru Bjarni og Þorbjörg. Það er upplifun að hlaupa með Magga, hann æjar og kvíar alla leiðina, eins og hann sé að gefast upp: Æ, æ, æ! En svo gefur hann bara í og skilur mann eftir. Ég þurfti að stoppa öðru hverju til að fjarlægja steina úr skúum mínum og tafðist af þeim sökum.

Þrátt fyrir að rætt hefði verið um Öskjuhlíð héldu allir áfram um Flanir og Lúpínuvelli og þaðan austurúr, alla leið út að Suðurhlíðum. Þar beið þjálfarinn eftir mannskapnum og sá til þess að menn svindluðu ekki, færu áfram upp úr og sú leið var erfið, en hlauparar tóku á því og það var ekkert gefið eftir. Enginn stoppaði eða gekk - það var bara haldið áfram, þótt mótdrægt væri. Mikill léttir að komast upp að Perlu og þaðan niður Stokkinn. Maggi og Bjarni á undan mér og hélt ég í við þá, þótt þeir væru um 100 m á undan. Við Njarðargötu var beygt til vinstri og farið hjá Náttúrufræðihúsi, Norræna húsinu og sunnan við Árnagarð, hjá Háskólabíói, Ungdómsakademíunni við Hagatorg, Melaskóla og um Melhaga til Laugar. Skilst mér að leiðin sé um 10,7 km - og fórum við Þorbjörg lengra en aðrir hlauparar í dag, aðrir styttu um Hringbraut, 10,3 km. Fólk var í teygjum í Móttökusal er okkur bar að garði.

Hér féll sprengjan. Einar blómasali hafði lokið hlaupi og var á heimleið að elda ofan í mannskapinn. Hann var spurður hvað hefði gerst. Hann horfði merkingarþrungnu tilliti yfir hópinn og sagði: ég gleymdi að borða í hádeginu. Boba, segi og skrifa: BOBA. Einar blómasali gleymdi að borða! Hvað er um að ske? Glöggir menn töldu þetta vera fyrstu merki um Alzheimir hjá vini vorum, og vandséð hvað til bragðs væri að taka.

Nú bar það til tíðenda að Vilhjálmur var óvenjulengi í potti og héld ádíens. Hann sagði alla vega þrjár sögur af kaþólskum, lúterskum og gyðingum, sem verða ekki hafðar eftir hér, enda eru þær of langar, og ein þeirra þegar til bókar færð á spjöldum þessum. Meginatriðið er að gæði þessarar kvöldstundar voru slík að menn áttu í basli með að rífa sig upp og halda heim. Rætt um 100 km hlaup sem stendur fyrir dyrum næsta sumar og er skipulagt af Ágústi og fleiri ofurhlaupurum, hlaupið "loop" um Fossvogsdal og yfir í Bryggjuhverfi með Miðstöð á Stokknum, þar verður fjör og stuð og bjór ef marka má skipuleggjandann. Síðan var rætt um miðvikudaginn, þá er stemmning fyrir löngu hlaupi, Goldfinger, upp að Stíbblu, og 69 á eftir. Með mikið af orkudrykkjum spenntum um belginn. Klassi.

Við vigtun kom í ljós að ritari var búinn að léttast um ein 3 kg frá s.l. fimmtudegi og á réttri leið. Ágúst er víst eitthvað að þyngjast, en það er sjálfsagt bara tímabundið. Vel mætt n.k. miðvikudag, og vonandi fer Febrúarlöberinn að láta sjá sig, hans bíður viðurkenningarskjal og dós með gæsalifur í Brottfararsal. Í gvuðs friði, ritari.



 

Ólafur Þorsteinsson sextugur - hlaupið á sunnudegi

Í veizlu haldinni til heiðurs Ólafi Þorsteinssyni sextugum var honum flutt þessi tala:

 "Við, þessir vinalausu aumingjar, sem alltaf gerum allt eins, og líður bezt illa

 

Hlaupasamtök Lýðveldisins, elsti og virðulegasti hlaupahópur landsins, en jafnframt sá hógværasti – hópur með yfir tuttugu ára sögu

 

Einhver glæsilegasti hópur íþróttamanna sem líður um götur Vesturbæjarins á sunnudagsmorgnum upp úr kl. 10

 

Þar sem aldrei eru sagðar nafnlausar sögur

 

Þar eru sagðar vísbendingaspurningar og þar fá fávitar ekki inngöngu, en menn dæmdir af frammistöðunni

 

Þar eru fréttirnar fyrst sagðar, enda sumir sem telja Ólaf Þorsteinsson sjálfan Reuter – og Reuter sefur aldrei. Ólafur er líka örlátur á fréttir og frásagnir, jafnvel þær sem honum eru sagðar í aaaaalgjörum trúnaði, eins og Vilhjálmur Bjarnason hefur stundum rekið sig á

 

Þar eru ríkisstjórnir settar af og nýjar myndaðar

 

Þar eru engir tímar teknir, menn hirða ekki um að reikna vegalengdir né athuga púls eða tempó – en hitt þó viðurkennt að hlaup eru að því marki nytsamleg að þau tefja fyrir innlögninni eða gera hana jafnvel óþarfa, og koma auk þess í veg fyrir alzheimer og gyllinæð

 

Svo miklar eru vinsældir hópsins að stofna hefur þurft auka-kategoríu, hlaupara án hlaupaskyldu, til þess að geta innlimað frambærilegt fólk í sunnudagsklúbbinn, menn eins og dr. Baldur Símonarson og dr. Einar Gunnar Pétursson.

 

Mér er það mikið gleðiefni að geta mært frænda minn og vin, Ólaf Þorsteinsson, Formann Vorn til Lífstíðar, sem nú stendur á sextugu. Það er heiður að geta talið til frændsemi við hann, en um ættir okkar er fjallað af mikilli innlifun og frásagnargleði í ritinu Víkingslækjarætt I, sem út kom 1939.

 

Ólafur er einhver persónufróðasti einstaklingur í hópnum og sögur hans af sérstæðum mönnum eða konum hefjast gjarnan á starfstitli og fæðingarári. Hann er eðal Reykvíkingur í húð og hár, Vesturbæingur, og veit fátt merkilegra en fólk með ættarnöfn, sérílagi konur með ættarnöfn, á þeim getur hann kjamsað eins og dýrustu veizlumáltíðum, (þ.e.a.s. ættarnöfnunum). En er þó séntílmaður fram í fingurgóma, háttprýðin uppmáluð þegar konur eru annars vegar.

 

Ekkert mannlegt er honum óviðkomandi, hvort sem það snertir þá sem enn eru hérna megin eða eru horfnir handan landamæra lífs og dauða. Mér er sagt að jarðarfarir séu honum sérstakar hátíðir, þar sem hátíðleikinn og gleðin er hvað mest ef kemur til kistuburðar – eða svo segir VB altént.Af þessum sökum er jafnan staldrað við í Fossvogskirkjugarði á leið okkar um bæinn á sunnudagsmorgnum, þar sem við göngum virðulegir í fasi um stíga og segjum sögur af fólkinu sem þar hvílir.

 

Á þessum tímamótum lyftum við glösum og skálum fyrir afmælisbarninu, þessari fyrrverandi vonarstjörnu íslenzkrar knattspyrnu, og afþakkaði sæti í Reykjavíkurúrvali sem lék í grænum íþróttatreyjum. Þrátt fyrir þessa sex áratugi finnst manni Ólafur frændi búa  yfir eilífri æsku, í honum blundar alltaf einhver tvítugur æringi.

 

Við í Hlaupasamtökunum þökkum farsæla leiðsögn hans um öll ár – og væntum liðveizlu hans og félagsskapar enn næstu áratugina.

 
Megir þú enn eiga mörg, góð ár framundan, njóta heilsu og gæfu um ókomna framtíð."

Svo mörg voru þau orð. Og þrátt fyrir mikil hátíðahöld voru eftirtaldir mættir til hlaups á þessum sunnudegi: Ólafur Þorsteinsson, Vilhjálmur Bjarnason, Þorvaldur, Einar blómasali og Ólafur ritari. Það lá vel á mönnum og virtust flestir í góðu skikki þrátt fyrir skrall gærkvöldsins. Þó virðist sódavatnið eitthvað hafa farið illa í tannlækninn, menn leiddu að því getum að hann lægi heima í timburmönnum. Veður hið bezta til hlaupa og afar ljúft að vera laus við þá kviku menn sem spenna upp hraða hlaupa, finna sjávarloftið á Ægisíðu leika um andlitið. Sagðar sögur af katólskum í Nauthólsvík, þar sem við gengum spottakorn. Áfram í kirkjugarðinn og þannig upp úr. Töluvert rætt um mat og launajafnrétti kynjanna, en einnig svolítið um Framsóknarmenn. Ekki neita ég því að þyngsli gerðu vart við sig, en fóturinn er að verða góður, svo að maður ætti að geta tekið vel á því á morgun, mánudag. kv. ritari.

Hvaða Benni?

Eðlilegt var að menn spyrðu: hvar er Benni? Kemur hann. Menn skimuðu út í öll horn og skúmaskot, en Benni var hvergi sjáanlegur. Mættir: Magnús tannlæknir, próf. Fróði, Þorvaldur, Einar blómasali, ritari, dr. Jóhanna og Helmut. Fleiri voru ekki mættir, en miðað við fyrri afrek voru menn eftirvæntingarfullir fyrir hlaup dagsins. Í unnskiptingaklefa voru mættir Magnús, ritari og próf. Fróði. Við áttum langt samtal um Hlaupasamtökin, um eðli hlaupa, um karlmennsku, geðheilbrigði og skápa. Við vorum sammála um að hlaupin stuðluðu að krónólogískri hliðrun, frestun innlagnar m.ö.o.

Menn lögðu í hann, sífellt skimandi eftir Benna, verður þetta hratt hlaup, verður hlaupið af skynsemi? Þannig furðuðu menn sig á þessu merkilega hlaupi. Kona nokkur hafði samband við þáttinn og fullyrti að menn sem hlypu, og tilgreindi Ágúst Kvaran og Þórólf Matthíasson, væru einlægt með einhvern þjáningarsvip kringum munnvikin. Hún gat ekki skilið að menn hefðu gott af þessu.

Á Ægisíðu var enn skimað og hugað að hinum hraðfara hlaupara, en ekki bólaði á honum. Af þeirri ástæðu var hægt að fara rólega yfir og reyndist þetta því hið ánægjulegasta hlaup. Að vísu fór fljótlega að draga sundur með mönnum, enn og aftur kom það í hlut okkar Einars að hlaupa aftastir, en við létum okkur það vel líka. Rætt um stöðu efnahagsmála, gengisþróun og benzínverð. Ég fann fljótlega að síðasta utanlandsferð hafði slæm áhrif á hlauparann, 4 kíló höfðu bætzt við líkamsþyngdina og ökklinn tók það óstinnt upp, mér fannst sem ég heyrði hann segja: 4 kíló! Já, sæll! Kanntu annan? -- Við flugvöllinn var mig farið að verkja allnokkkuð í ökklann og varð að hvíla fótinn, fór að ganga. Blómasalinn áfram austur úr, fór á Flanir. Ég fór Hlíðarfót og gekk við fót, tölti inn á milli. Í lok hlaups var fóturinn hins vegar orðinn góður og ég gat hlaupið síðasta spölinn.

Mér skilst að þau hin hafi sprett úr spori, tekið fimm þéttinga og farið hratt. Við hittumst í potti og skröfuðum saman um stund. Hittum Kára óhlaupinn. Að því loknu var farið á Mimmann, enda Fyrsti Föstudagur. Þangað mætti dr. Jóhanna með Febrúarlöberinn, viðurkenningarskjal til handa hlaupara mánaðarins. Hann mætti hins vegar ekki á Mimmann og varð af verðlaununum - en mun geta nálgast þau í næstu hlaupum, sjái hann ástæðu til að mæta.

Í dag, laugardag, er hátíðisdagur. Ekki einasta er alþjóðlegur baráttudagur kvenna, heldur á Formaður Vor til Lífstíðar sextugsafmæli. Er því ástæða til að bera höfuðið hátt og gleðjast. kv. ritari

Ekki fyrir aumingja...

Ritari reis árla úr rekkju til þess að ná hlaupi áður en haldið verður úr landi eftir hádegið að gegna mikilvægum embættisverkum á erlendri grund. Farið frá Vesturbæjarlaug kl. 9:05 og haldið út á steppuna. Norðaustan blindöskubylur og skafrenningur á Sólrúnarvöllum, ökkladjúpur snjór framan af, en þegar kom að flugvelli sökk maður upp að knjám. Þetta var ekki fyrir aumingja, hérna komst maður vart áfram. Áfram var þó haldið, meira af þrjósku, en vilja eða getu. Fór um Hliðarfót og þá leið til baka. Hitti félaga mína, Ó. Þorsteinsson og Magnús, er þeir héldu til hlaupa á hefðbundnum tíma. Fleiri voru þeir nú ekki, hlaupararnir, þennan sunnudagsmorgininn.

Ég skráði hlaupið í Hlaupadagbókina og skaust upp fyrir Helmut, hvar endar þetta? Í gvuðs friði, ritari.