Fyrsti snjórinn

Veður fer kólnandi, hráslagalegt var um að litast er mætt var til hlaups í dag. Ekki langaði mann til að hlaupa, en lét sig hafa það, hefði ella verið kallaður "sólskinshlaupari" eins og þessi fáu skipti sem maður missir af hlaupi af óviðráðanlegum ástæðum. En það er eins og veður hafi engin áhrif á þátttöku, aldrei fleiri sem hlaupa en þegar veður er hvað leiðinlegast. Nú voru þessir hefðbundnu 30 sem mættu, meðal þeirra mátti þekkja dr. Friðrik, Melabúðar-Friðrik, próf. Fróða, Magga, Bjarna Benz sem er að rísa af beði eftir langvarandi meiðsl - og þannig mætti áfram telja. Það var Clint Eastwood-keppni í útiklefa, Flosi, ritari og blómasali komu hver á eftir öðrum og slógu upp tjaldinu svo að þeir sem fyrir voru hrukku í kút. Það var líka ætlunin. Hins vegar kom Bjössi aldrei svo að aðalnaglinn tók ekki þátt í keppninni. Bjössi er hættur í útiklefa sökum kulda.

Þjálfari var leyndardómsfullur þegar hann sagði að það ætti að taka brekkuspretti í Öskjuhlíðinni, en greinilegt var að eitthvað annarlegt bjó undir. Lagt í hann. Það átti að fara rólega. Enginn tók mark á því, það var farið á 5 mín. tempói inn í Nauthólsvík, blómasalinn í forystu og hefur ekki hlaupið af þvílíkum krafti lengi, hann minnti einna helzt á fjögurra vetra vakran fola. Frikki Meló mátti hafa sig allan við að hanga í honum. Við hinir, helztu drengirnir á eftir, ritari, Flosi, próf. Fróði, próf. dr. Keldensis og Bjössi. Bjössi og Fróði voru á stuttbuxum og virtist heldur kalt.

Á daginn kom að Rúnar var greinilega búinn að lesa einhvern undarlegan hlaupalitteratúr, miðað við æfingarnar sem við vorum látin gera austan við HR-bygginguna, sem betur fer var þetta í vari og ekki margir sem hafa séð herlegheitin. Ekki verður hér gerð nánari grein fyrir þeim af virðingu fyrir viðstöddum og orðspori þeirra. Nú var farið upp í brekku og teknir 5-8 sprettir allt eftir því hver taldi. Þarna hlunkaðist maður upp og niður eins og meðalbúttuð húsmóðir og blés vart úr nös. Prófessor Fróði neitaði að fara fleiri en fimm spretti og varð það niðurstaðan að halda áfram hefðbundinn föstudag, með í för Bjössi, Einar og Guðmundur sterki.

Fátt markvert á heimleiðinni annað en að það byrjaði að snjóa. Við Einar töldum laus búðarpláss á Laugaveginum og kom í ljós að þau eru aðeins 15, hefur fækkað um helming síðan síðast var talið. Gríðarlegur sprettur niður Bankastrætið. "Sástu þetta?" spurði Einar. "Sástu kraftinn?" Ég sagðist telja að þetta hafi verið þyngdarkrafturinn að verki, enginn annar kraftur. Farið á hægu tölti til Laugar.

Geysilega vel mannaður pottur og margt rætt af djúpri speki. Nú fór að snjóa fyrir alvöru og um leið fór vatnið í pottinum að hitna verulega svo að sauð upp úr. Rætt um eins árs "afmæli" kreppunnar. Langt á miðvikudag, ekki styttra en 26 km.

Hátíðlegt á sunnudegi

Á sunnudögum mæta prúðbúnir menn til hlaupa í Brottfararsal. hátíðlegir í fasi og prúðir. Sunnudagar eru óneitanlega sérstakir og var þessi engin undantekning á því. Ritari mætti snemma til þess að skella sér í pott og mýkja upp stirða vöðva eftir 22 km hlaup gærdagsins. En það skyldi sprett úr spori aftur í dag. Er ég kom til búningsklefa var þar mættur frændi minn, Ó. Þorsteinsson, einnig mættur snemma og gat vart hamið hlaupagleðina. Einnig mættur Þorvaldur Gunnlaugsson. Við tökum til við að undirbúa brottför og vildum gefa eftirlegukindum tækifæri til það sameinast okkur og bjuggumst við mönnum eins og Magga eða Jörundi. En hver kemur á síðustu stundu, þegar klukkuna vantar 2 mínútur í hlaup, nema Einar blómasali? Það er merkilegt hvað menn eru reiðubúnir að afsaka þann mann og óstundvísi hans lengi, ég hef margoft sagt að hann muni ekki læra á klukku fyrr en hann sér á eftir okkur leggja af stað í hlaup án hans. Nei, nei, það má ekki, þetta er nú einu sinni blómasalinn!

Lagt af stað og var minn maður stirður. Á sunnudögum ræður frásagnargleðin ríkjum, bannað er að ræða um peninga og hrun, en minnt var á að við erum nú búin að hlusta á barlóminn í eitt ár og er mál að linni. Þess í stað var rætt um persónur, ættfræði, viðburði og ýmislegt sögulegt. Sunnudagar eru sérstakir í starfsemi Samtaka vorra, það er nánast eins og að fara í kirkju og mönnum líður eins og hreinsuðum hundum á eftir. Eðlilega var um margt að ræða, ekki sízt áskriftahrun Dödens avis sem sumum finnst vera meira feimnismál en kynhneigð eða innkaup í Bónus.

Fyrsta stopp í Nauthólsvík eins og hefðin býður. Ég var feginn stoppinu því það gaf kærkomið hlé fyrir stirðan skrokk. Svo áfram í kirkjugarð. Ég upplýsti félaga mína um það að Brynleifur Tobíasson menntaskólakennari sem þar hvílir hafi verið í hópi þeirra sem tóku á móti Stephani G. Stephanssyni þegar hann kom til Akureyrar 1917.

Á Klambratúni rauk kona upp um hálsinn á blómasalanum og sáum við hann ekki aftur fyrr en á Hofsvallagötu. Áfram niður á Sæbraut og tilbaka, en stoppað nokkuð oft á leiðinni, um margt var að ræða. Á Mýrargötu rákumst við á Gunnar Gunnarsson útvarpsmann, það kallaði á stutt spjall.

Í pott mættu þeir Baldur Símonarson, Jörundur og Einar Gunnar Pétursson, auk Helgu Jónsdóttur Zoega Gröndal og St. Sigurðssonar verkfræðings. Umræðuefni morgunsins fóru í endurvinnslu og gerð enn betri skil en um morguninn. Einar Gunnar upplýsti að hann ráðgerði að fara að lesa ævisögu Jóns Sigurðssonar eftir Pál Eggert - var honum ráðið frá því og þótti vinarbragð.  

Næsta hlaup mánudag kl. 17:30 - sprettir.

Hlaupið í hauststillum

Í gær var Fyrsti Föstudagur í Hlaujpasamtökum Lýðveldisins, þá var hitzt á Dauða Ljóninu og drukknir nokkrir bjórar í tilefni dagsins. Bjössi sagði Berlínarsögur af þeim Bigga og nýjum hlaupara sem mun vilja hlaupa með okkur, Erni. Mikið handapat.

En í dag tók við alvara lífsins. Hópur hlaupara fór frá Vesturbæjarlaug kl. 9:30, en áður voru Rúna og Jóhanna farnar í langhlaup, toppað fyrir New York, 30 km. En hér voru mætt: Rúnar, Margrét, Þorbjörg K., tveir Finnar og Ólafur ritari. Svo bættust tvær sprækar dömur í hópinn, mér skilst þær heiti Jóhanna og Gerða. Veður gerist ekki betra á haustum, 4 stiga hiti, sól og stillt. Lagt upp á hægu tölti.

Ritari fór fyrir hópnum með reistan makka. Það var góð tilfinning að vera á stígum úti á þessum fagra, svala morgni og eiga náttúruupplifun í vændum. Nú gerist það að um það bil sem hópurinn er að ná mér í Nauthólsvík verður á vegi okkar stórfrændi minn og vinur, Ól. Þorsteinsson Víkingur. Var hann á sinni hefðbundnu laugardagsrúndu og tók marga tali á leiðinni. Hann stöðvaði mig og ég leyfði þeim hinum að fara fram úr. Við þurftum að ræða marga hluti, þennan helztan: 96 ára samfelldri áskriftarsögu þriggja kynslóða í beinan karllegg að Dödens avis lauk fyrir skemmstu. Viðbrögð tíðindablaðsins voru þau að senda örvæntingarfullt hótunarbréf til áskrifanda, sem verður svarað af festu á næstu dögum.

Á móti okkur kom Jörundur stórhlaupari sem þreytir Amsterdam-maraþon eftir 2 vikur og fara á fullri ferð, eftir ekki færri en 20 km að því er virtist. Hann tók stóran sveig framhjá okkur og yggldi sig ægilega framan í okkur, gvuð má vita hvers vegna.

Ég fór áfram í Fossvoginn með Þorbjörgu, þau hin voru löngu horfin. Við héldum kompaní inn að Breiðholtsbraut, þá sneri hún við en ég hélt áfram upp að Stíbblu. Það var einstök tilfinning að fara þennan hluta leiðarinnar, áin, hólminn, gróðurinn, fossinn - engu líkt! Hvílík forréttindi að eiga þess kost að hlaupa á laugardagsmorgni á þessari leið! Mér varð hugsað til allra vina minna sem lágu heima undir fiðri og misstu af herlegheitunum.

Nóg af orkudrykk með í för og ég staldraði við á stíflunni og horfði yfir sköpunarverkið. Áfram niður úr. Að þessu sinni var ritari í góðu formi og vel upplagður fyrir langhlaup. Það var farið niður hjá Rafveituheimili, yfir árnar, og stefnan sett á Laugardalinn. Svo hefðbundið niður á Sæbraut, þar sem ég mætti Krumma, bekkjarfélaga úr Reykjavíkur Lærða Skóla, á reiðhjóli. Hann er orðinn hjólreiðafantur á gamals aldri, en við vorum báðir í samtökum á menntaskólaárunum sem helguðu sig baráttunni GEGN íþróttabölinu!

Hlaupið gekk vel fyrir sig og var líðan góð að því loknu. Setið í potti og svo kom dr. Jóhanna hafandi hlaupið 30 km með Rúnu. Enn og aftur fylltist maður vorkunn í garð félaga sinna, sem misstu af þessu góða hlaupi á frábærum degi í hauststillu.

Nýtt hlaup að morgni, 10:10. Vel mætt!

Hlaupasamtökin - þar sem mannúðin ríkir ofar hverri kröfu

Hlaupasamtökin eru góðgerðasamtök. Þau eru kærleiksrík mannúðarsamtök. Þar ríkir vinátta, þar ríkir gleði. Þar þekkjast ekki þær systur, Öfund og Afbrýðisemi. Meira um það seinna.

Mætt til hlaups á Brottfararplani: dr. Friðrik, Þorvaldur, Magnús, Flosi, Kári, Margrét, dr. Jóhanna, Helmut, Ólafur ritari, Sirrý, Birgir, Hjálmar og Ósk, S. Ingvarsson og Friðrik kaupmaður bættust við síðar. Svo voru fleiri hlauparar, tvær ungar konur og einn karlmaður, sem mig vantar nöfnin á. Mér finnst að hlauparar þurfi að sanna sig áður en þeir eru nafngreindir í pistlum nema þeir geri sig seka um áreitni við ritara, eins og t.d. Sirrý, þá rata nöfn þeirra í frásagnir, illu heilli. Rúnar var á svæðinu, en stefndi ekki á hlaup sökum ómegðar.

Eftir því var tekið að ákveðinn hlaupara vantaði, sem þó hafði gefið út stórbrotnar yfirlýsingar um langhlaup um Goldfinger og Laug, ekki styttra en 26 km. Þá vantaði líka ónefndan blómasala. Munu þeir hafa haft keimlíkar "afsakanir" fyrir fjarvist sinni.

Miðvikudagar þýðir bara eitt: langt. Sumir telja að Þriggjabrúahlaup sé langt. Við vorum nokkrir sem stefndum á aðeins lengra, Flosi, Kári, Ólafur ritari og Friðrik. Úr því Ágúst var ekki á svæðinu var óþarfi að vera að djöfla sér út í alltof löngu, svo að við ákváðum að fara Stokk. Veður var gott, þótt kalt væri, nánast logn og þurrt. Við langhlauparar fórum á tempói sem hentaði Kára, í kringum 6 mín. Aðrir hurfu þegar á Ægisíðunni og við sáum þá ekki meira, fyrr en í Laug.

Hér kemur mannúðin inn. Mér varð hugsað til þess hvað við Flosi værum nú góðir menn að snúast svona kringum Kára og lá við að ég tárfelldi yfir eigin manngæzku. Þorvaldur og einhverjir fóru Hlíðarfót, Magnús og dr. Friðrik voru langt að baki og er ekki vitað um afdrif þeirra, en sumir telja að þeir hafi farið Aumingja. En við Flosi héldum áfram með Kára og Friðrik Meló var á sveimi eins og býfluga í kringum okkur, fór fram og tilbaka. Við mættum Þorvaldi bróður eftir brúna yfir Kringlumýrarbraut, hann var í hópi Laugaskokkara.

Haldið áfram í Fossvoginn og enn á sama hæga tempói. Sigurður löngu horfinn. Við yfir á Hólmann í Elliðaánum og tilbaka undir Breiðholtsbraut. Hér skildu leiðir, við Kári fórum Stokkinn, Flosi og Frikki stefndu á Laugardalinn. Stokkurinn tekur skemmtilega á móti manni og reynir á að fara upp á Réttarholtið, sem einu sinni voru yztu mörk tilverunnar hjá þessum hlaupara. Það voru drykkir með í för og gott að svala sér á ísköldum orkudrykk.

Við bættum í á bakaleiðinni og tókum jafnvel spretti á köflum. Þetta var meiriháttar hlaup, uppfullt af náungakærleika og mannúð. Þetta varð mér ekki ljóst fyrr en ég sat í potti og Sirrý hafði orð á því hvað ég væri góður maður að fylgja Kára heila 16 km. Ég bað hana þess lengstra bæna að segja engum frá þessu og eyðileggja ekki mitt vonda rykti í Hlaupasamtökunum. Í pott mætt sjálfur dr. Einar Gunnar og spurði hvað væri títt. Ég kvaðst vera einkar illa informeraður þar sem ég hefði ekki mætt í sunnudagshlaup í margar vikur og því ekki notið góðs af Reuter og persónufræðum. Sagði hann sömu sögu af sjálfum sér. Er ég fór upp úr var Flosi að koma tilbaka eftir 24 km hlaup - Frikki úti á Plani eftir 29 km. Þetta eru naglar.

Upplýst að næsti föstudagur er Fyrsti Föstudagur. Dauða Ljónið.

Hauströkkrið yfir mér

 

Á þriðja tug hlaupara var mættur á Brottfararplan Hlaupasamtaka Lýðveldisins í dag í björtu veðri, sól og 6 stiga hita. Þarna mátti þekkja nokkra valinkunna hlaupara, svo sem dr. Friðrik, Helmut, Flosa, próf. Fróða, S. Ingvarsson, en fáar konur til að byrja með. Þeim fjölgaði þó hratt og voru á endanum líklega ekki færri en karlarnir.

Það átti að spretta úr spori, Ágúst hvíslaði "Öskjuhlíð" í þeirri von að einhver nappaði. Þjálfarar hrópuðu skipanir, hægt út að Skítastöð og eftir það sprettir. Við gerðum okkur vonir um að fá að sjá haustlitina í Öskjuhlíðinni. Hersingin af stað og olli umferðarteppu á Hofsvallagötu. Farið á nokkuð jöfnum hraða um Víðimel, Suðurgötu og þannig hefðbundið.

Stoppað við Skítastöð og lagt á ráðin. Niðurstaðan varð sprettir af tegundinni 1 mín., 2 mín., 3 mín. o.s.frv. upp að fjórum og svo niður aftur, smáhvíld á milli. Ágúst varð fyrir vonbrigðum og leyndi því ekki. Svo var lagt í hann. Þetta gekk vel, nokkrir hlauparar byrjuðu vel, t.d. Kári og Einar blómasali, hvað er í gangi hugsaði ég. Einar hljóp m.a.s. fram úr Ágústi og sagði "fögur er fjallasýniin" sem er hefðbundin móðgun við þessar aðstæður.

En svo var það ekki mikið meira. Þeir Kári og Einar blómasali sprungu báðir stuttu síðar og gáfust upp, fóru Hlíðarfót eða eitthvað álíka. Ritari hélt hins vegar áfram óbugaður og gekk allvel að halda í við frambærilega hlaupara. Þó er rannsóknarefni af hverju maður endar alltaf með sömu hlaupafélögunum.

Endað austan við brúna yfir Kringlumýrarbraut, snúið við og teknir sprettir tilbaka. Tekið vel á því. Það er gaman að spretta hressilega úr spori og finna að maður ræður vel við þetta. Betra að eyða orkunni í sprettina og lulla svo á hægu tempói tilbaka. Við flugvöll ákvað Margrét að lengja síðasta sprettinn út að Skítastöð þótt síðasta mínútan væri komin. Þetta kom skrokknum á óvart.

Yndislegur haustdagur. Teygt á Plani og spjallað við nýja hlaupara. Einhver kvartaði yfir að ritari væri orðinn of alúðlegur í pistlum sínum. Í potti var hæðst að einstökum hlaupurum og hlaupastíl þeirra. Deilt um hvort Fyrsti Föstudagur í október hafi verið sl. laugardag. Ágúst kvað svo ekki hafa verið, óumdeilt væri að næsti föstudagur væri Fyrsti Föstudagur í október og að honum bæri að eyða á Rauða Ljóninu. (Merkilegt að jafnvel á mánudögum er áfengi mönnum efst í huga.)

Næsta miðvikudag verður farið langt, rætt um 24 km, um Goldfinger og upp að Laug. Aðspurður sagðist Ágúst ekki vita hvers vegna þetta væri planið. 

Djarfhuga flokkur, Ljóma slær

Mánudagar eru erfiðir. Þá er ekki mikil löngun til að fara út að hlaupa. Engu að síður er það staðreynd að aldrei koma fleiri til hlaupa hjá Hlaupasamtökum Lýðveldisins en einmitt á mánudögum. Þetta er líklega einhver katólska sem blundar í hnakkanum á fólki, verið að endurheimta heilagleikann eftir sukk helgarinnar. Af þessari ástæðu verða engir nefndir á nafn sem mættu, nema eftir því sem lögmál frásagnarinnar kalla á slíkt.

Magga þjálfari var mætt. Þarna stóðu menn eins og barðir þrælar á Plani og þorðu sig hvergi að hræra, búið að temja þá svo vel að allt frumkvæði og frjálsræði vantaði. Það var beðið eftir að þjálfarinn tæki af skarið. Þjálfari tók til máls og mæltist sköruglega, það skyldi farið út á Nes og í brekkuhlaup, Bakkavarir. „Það er langt síðan við höfum verið í Bakkavörinni.“

Upp á Hringbraut og svo vesturúr, nema hvað Helmut og Jóhanna fóru 69. Það var farið á góðu stími og ritari varð áheyrzla að harla fáfengilegu hjali kvenna að baki sér, þar sem þær hældust um á hæl og hnakka yfir eigin þroska og ágæti. Afar fátítt er að heyra konur tala svona og hafði ég orð á þessu við Þorvald. Hann eyddi talinu og gaf í.

Í Bakkavör var tekið á því, farnir 8 sprettir. Þar skaut upp kollinum fjallaleiðsögumaðurinn Jón Gauti, en hann fór aðeins fáeina spretti, svo var hann horfinn jafnfljótt og hann birtist. Þarna mátti sjá Jörund fara upp og niður brekkuna eins og ekkert væri, og þannig mætti áfram telja. Ung og spræk fljóð voru inn á milli. En þegar upp var staðið voru aðeins þrír karlar eftir uppistandandi: S. Ingvarsson, Flosi og ritari. En við vorum umvafðir heilu stóði af kvenfólki. Upp úr þessu varð til frasi sem ekki verður hafður eftir.

Hér hófst ævintýrið. Fólk var óvenjusprækt eftir brekkusprettina og einhver gaf tóninn fyrir hlaupið tilbaka. Áður en nokkur vissi af var hersingin komin á fulla ferð eftir Norðurströnd og heyrðist talan 4:40 nefnd. Fremstir fóru þeir Flosi og prófessorinn, ég hljóp með stelpunum.

Hreint óviðjafnanleg tilfinning að koma tilbaka á Plan að loknu hlaupi og var teygt og spjallað samkvæmt hefð. Magnús var mættur og hafði farið ótilgreinda vegalengd. Persónufræði í potti.

Hlaupasamtök Lýðveldisins - þar sem einelti er listgrein

Það var fámennt í dag í roki. Dr. Jóhanna með meiningar um hlaupaleið og fleira aktívitet. Er komið var í Brottfararsal blasti við dapurleg sjón: Gústi gamli búinn að stífla móttökuna með endalausu veseni og fólk farið að tvístíga að baki honum. Það liðu einar tuttugu mínútur áður en hann vék frá og hleypti öðrum að. Þá hringdi síminn hjá honum og við tóku aðrar tuttugu mínútur af kjaftagangi. Á meðan stóðum við félagar hans og biðum. Þetta voru Flosi, ritari, Denni skransali, dr. Jóhanna, Brynja, Kári og Einar blómasali. Spurt var hvar Helmut væri, en ekki vitað um afdrif hans.

Loks þegar við vorum búin að bíða lengi og langt var liðið á dag þóknaðist Ágústi að hafa sig upp úr kjallaranum og sameinast okkur. Jóhanna tók af skarið og lagði í hann, við á eftir. Strikið tekið upp á Víðimel og þaðan út á Nes. Við vorum bara róleg, enda ekki að neinu að stefna lengur, nema einna helzt hjá Jóhönnu. Flosi og Ágúst á undan öðrum. Þeir drifu sig niður á strönd við Seltjörn. Þar var farið af fötum, við Kári og Jóhanna á eftir. Það var brim, þari og mikill öldugangur.

Þarna gerðust ævintýrin. Þarinn þvældist um okkur öll og gerði okkur erfitt um vik í sjónum, svo skullu öldurnar á okkur og felldu okkur svo erfitt var að synda. Raunar voru öldur svo háar að þær hentu okkur niður og Jóhanna skoppaði eins og korktappi í fjöruborðinu og snerist hring í fjöruborðinu, var leiksoppur í höndum náttúruaflanna. Hvarflaði að okkur að við þyrftum að fara að synda á eftir henni. Allt fór þetta þó vel á endanum og allir skiluðu sér heilu og höldnu í land.

Einar blómasali stóð á landi uppi og var stoltur á svip er hann ígrundaði að helztu vinir hans væru hetjur og karlmenni. Denni var gáttaður. Þótt hann búi á Nesi hefur hann aldrei áður séð viðlíka framgöngu í miðju hlaupi. Það dreif að múg og margmenni að fylgjast með hetjuskapnum. Við vorum hins vegar hógværðin uppmáluð og klæddumst að nýju. Sumir héldu áfram um golfvöll, en við Kári og blómasalinn fórum stytztu leið tilbaka.

Jörundur mætti í pott, fór 18 km í morgun og var í veizlu. Einnig mætti Anna Birna. Einelti var mönnum ofarlega í huga og var leitast við að skilgreina fyrirbærið. Einelti mun vera útbreitt í hlaupahópum og Hlaupasamtökin engin undantekning þar á. Munurinn er hins vegar sá að í Hlaupasamtökunum, eins og Jörundur benti á, er eineltið listgrein. Þetta sagði hann af djúpri  speki og andakt. Hér viðhafði Denni, þessi aðkomumaður í hópi vorum, óviðurkvæmileg ummæli um ritara, eitthvað um skósíða ístru. Þá hló Ágúst og bað um meira af hinu sama. Hann spurðí hvort það væri einelti að tala ekki við ákveðna hlaupara út af leiðindum. Jú, það er einelti að hunza.

Framundan eru tímar hóglífis, hæversku og hægferðar. Viðbúið að sumir hlaupi í spik og verði hægir á sér. Það er allt í lagi, enda vetur framundan.

Einelti snúið við

Ágúst er væn sál inn við beinið. Það sást í hlaupi kvöldsins. Svo var mál með vexti að nokkrir hlauparar í Hlaupasamtökum Lýðveldisins komu saman til þess að hlaupa saman eina þingmannaleið eða svo. Einhverjir í hvíldarprógrammi fyrir Berlínarmaraþon. Aðrir að trappa upp fyrir New York. Svo þessir sem eru búnir með prógramm ársins og vita eiginlega ekki af hverju þeir eru að mæta til hlaups, hafa ekki að neinu að stefna.

Ritari tók Sigurð Ingvarsson tali og mærði hann fyrir góða frammistöðu í Brúarhlaupi, en Sigurður vann sinn aldursflokk. Prófessorinn gerði sem  minnst úr afreki sínu og sagði tímann ekki neitt til að hreykja sér af. Hér kom ég auga á Ágúst og fór að ræða um vatnsbrúsa við hann, af hverju hann væri með stóran vatnsbrúsa, er verið að fara í eyðimerkurhlaup? Nei, það á að venja brúsann við hlaup.

Einhverra hluta vegna hafði Rúnar falið Birgi að reyna að hafa vit fyrir hópnum og það lagðist nú svona alla vega í mannskapinn. Þegar jóginn flutti tölu sína af tröppum Laugar Vorrar stóð dr. Jóhanna fyrir aftan hann og gretti sig herfilega. Engu að síður náði Biggi að leggja einhvers konar leiðbeiningar fyrir hópinn og var að því búnu lagt í hann, í mildu veðri, einhver vindur og rigningarlegt.

Ég hljóp með fremstu mönnum framan af, m.a. með Ágústi. Áttum við vinsamlegt spjall lengi framan af, en þegar komið var í Skerjafjörðinn hafði fólið í hnakkanum á mér vaknað af sætum blundi og var byrjað að hæða prófessorinn. Hann fann að eitthvað var ekki eins og það átti að vera, fyrtist við og sagði með þjósti: Hva, var það ekki ég sem átti að vera með þig í einelti?

Allt var þetta í góðlátlegu gríni og ljóst að meint úlfúð risti grunnt og var eiginlega gleymd. Tempó allhratt hér, eða um 5:20 að sögn dr. Jóhönnu. Þannig út að Kringlumýrarbraut, þar sneru Biggi, Ósk og Hjálmar við, aðrir fóru yfir brúna. Ágúst og Flosi stefndu á 69, aðrir fóru Þriggjabrúahlaup. Það gerði vart við sig líffæraverkfall hjá okkar manni og fór hann því rólega í brekkuna og varð samferða Sirrý það er eftir lifði hlaups allt út að Ægisgötu. Við héldum góðu tempói, fórum niður í 5 mín. tempó á löngum kafla.

Það var þetta hefðbundna og stoppað við vatnshana á Sæbraut og drukkið. Þegar ritari kom að Ægisgötu var eins og gömul þreyta úr maraþoni gerði vart við sig og sama tilfinning og eftir 32 km í maraþoninu, eins og líkaminn myndi ekki bera mig lengra. Fór því rólega það sem eftir var. Svona getur þreytan setið lengi í manni eftir mikil átök.

Pottur þéttur og góður og sagðir margir tungumálabrandarar. Athyglisvert þegar við stóðum nokkrir andaktugir í útiklefa eftir hlaup, þögnin ríkti ein, en Kári segir upp úr eins manns hljóði: Það vantar svoldið mikið þegar Einar blómasala vantar! Hann var angurvær, tilfinningasamur og saknaðarfullur.

Fyrsta hlaup eftir Brú

Hlauparar óskuðu dr. Jóhönnu til hamingju með frábæran árangur í Brúarhlaupi, 1:34 í hálfu maraþoni. Venju samkvæmt var fjöldi hlaupara mættur á mánudegi og virtust vera jafnmargir karlar og konur. Eldri hlauparar stóðu á Brottfararplani og undruðust þessa þróun: hvað er að gerast, spurðu menn. Enn var rifjaður upp sá tími þegar Sif Jónsdóttir langhlaupari var ein kvenna í hópi vorum og tregðaðist við að láta karlrembusvín flæma sig í burtu. En nú eru breyttir tímar og karlrembusvín fjarri hópi vorum, nú hlaupa aðeins jafnréttissinnaðir nútímamenn og fagna þeim fjölda hlaupasystra sem sópast að okkur. Sem fyrr var fjöldinn slíkur að nöfn verða eigi nefnd, nema sérstakt tilefni gefist til.

Tilefni gafst til að rifja upp velheppnaðan Fyrsta Föstudag að Jörundar. Einhver mundi eftir að Bjarni hefði hirt ritara upp á Ingólfstorgi, hent honum og reiðskjóta hans aftur í Benzinn og ekið sem leið lá vestur í bæ og heim til Jörundar. Þar var mikil veizla, matur á borðum, fram reiddur af borgfirzkum myndarskap. Slík voru herlegheitin að ónefndur blómasali fékkst ekki til að líta upp úr matardisknum sínum, heldur grúfði sig yfir hann og gúffaði sleitulítíð upp í sig gómsætan matinn. Ritari stóð við hlið Helmuts, sem fyrir vikið lenti í áfengisþoku svo mikilli að hann gleymdi hjólatösku sinni í veizlunni.

Nema hvað, nú stóðu hlauparar á Plani og hugðust taka á því. Að vísu ætluðu sumir stutt og hægt, eins og ritari, dr. Friðrik og dr. Jóhanna, en aðrir vildu spretta úr spori, heimtuðu fartleik. Má þar nefna blómasalann, Flosa og fleiri hættulega menn. Þjálfarar lofuðu sprettum í Öskjuhlíð.

Hlaup var ungt þegar eineltið hófst. Blómasalinn byrjaði að hæða ritara fyrir það að vera meiddur, nánast einfættur. „Hvernig er að hlaupa á einum fæti?“ Síðan sneri hann sér að næsta hlaupara og fór að lofsyngja nýju fæturna frá Össuri. Hér upplýsti ritari að Önundur tréfótur hefði í Grettis sögu verið sagður fræknastur og fimastur einfættra manna á Íslandi. Blómasali gerðist fjarrænn í augntilliti, benti út á sjóinn, og sagði: „Sjáið! Þarna koma skipin, færandi varninginn heim!“ Búið að skipta um umræðuefni þegar það hentaði ekki lengur að halda áfram. Ritari vakti athygli manna á þessari ábendingu Grettlu og velti fyrir sér hvernig menn hefðu getað dregið þessa ályktun: Var þetta kannað sérstaklega?

Hlaupahópurinn lagskiptur venju samkvæmt, en nú virtist hann skiptast í konur og karla. Við Jörundur fórum rólega enda er ritari að ná sér eftir meiðsli. Einhverra hluta vegna vorum við þó komnir á 5 mínútna tempó í Skerjafirði. Drógum uppi blómasalann, sem ku vera í fantaformi þessi missirin, og fórum jafnvel fram úr honum. Í Nauthólsvík var yfirleitt farin neðri leið í Öskjuhlíð, sumir fóru Hlíðarfót, aðrir stefndu á hæðirnar í hraðaspretti. Ritari hélt í humátt á eftir Þorvaldi, Magnúsi og Jóhönnu – sem fóru Hlíðarfót. Lauk hlaupi þokkalega ánægður.

Björn á leið í Ermarsund og svo Berlínarmaraþon. Ljúf stund í potti, en stutt.

  

 

Tímamót

Þar sem ritari situr í potti og vorkennir sjálfum sér sakir ökklameiðsla flykkjast glaðir og reifir hlauparar í pott. Fyrstu fréttir eru að tímamót hafi orðið í samanlagðri sögu Samtaka Vorra í hlaupi dagsins: fleiri konur en karlar hlupu. Var rifjað upp þegar Sif Jónsdóttir var ein kvenna í Hlaupasamtökunum og þráaðist við að gefast upp. Vildu elztu menn meina að hér áður fyrr hafi kvennaflóra Samtakanna staðið í miklum blóma, en ónefndur ofbeldis- og kennslufræðingur hefði haft sig svo í frammi af karlmennskulund að konur hefðu hrunið af hópnum. Var það öllum félögum undrunarefni, einkum téðum uppeldisfræðingi, að konur hefðu gerzt svo fráhverfar jafnágætum söfnuði afbragðseinstaklinga. Þeirri kenningu var ýtt á flot að farið hafi að fjölga í hópi kvenna á ný eftir að framangreindur félagi hóf nýjan starfsferil í fjarlægu sveitarfélagi. Varpaði Skerjafjarðarskáld fram vísu af þessu tilefni:

Í ykkar hópi oft má sjá
yndislega skrokka,
því hann sem konur fældi frá
fæst ei til að skokka.

Samskipti milli ritara og próf. Fróða eru að nálgast frost. Þeir töluðu saman í gegnum þriðja aðila í potti dagsins. Upplýst var að búið væri að stofna félag til höfuðs ritara, og hann væri sjálfur boðinn velkominn í félagið! Lagt á ráðin um umfangsmikið einelti næstu mánuði og ár. Spurt hvort það gæti talist eðlilegt að félagi sem hefði verið árum saman í Samtökunum væri skyndilega tekinn fyrir. Virtist það ekki vefjast fyrir hlutaðeigandi, alltaf mætti búa til nýjar hefðir.