Hvað gengur mönnum til?

Ritari var seinn fyrir í dag sökum brýnna embættisverka í Lýðveldinu og missti því af hlaupi með félögum sínum í Hlaupasamtökum Lýðveldisins. En trúr venju sinni mætti hann til Laugar kl. 18:15, og brá mjög við að sjá í Móttökusal þau Helmut og dr. Jóhönnu, Magnús Júlíus og próf. Fróða. Öll teygjandi skanka í allar áttir. Fátt varð um svör þegar spurt var hvar ég hefði verið, en um  þetta leyti sá ég hvar frændi minn og vinur, Ó. Þorsteinsson, hljóp tindilfættur framhjá glugga laugarinnar á leið í pott. Ég vakti athygli viðstaddra á þessu, og þá sagði Magnús íbygginn: fór ekki Ólafur Þorsteinsson í sjó í dag? Mér brá skiljanlega illilega við þetta - og hrópaði: Fóruð þið í sjó, skammirnar ykkar? Já, já, meira að segja dr. Jóhanna fór í sjó, var sagt. En svo sá ég á skelmislegum svip Magnúsar að verið var að hrekkja mig.

Ég hraðaði mér í pott til skrafs og ráðagerða. Fann fljótlega Ó. Þorsteinsson, en jafnskjótt og við höfðum komið okkur fyrir í potti Samtakanna, fylltist hann af erlendum konum og körlum sem virtust ekki átta sig á að þau væru að þrengja að menningar- og persónufræðilegri starfsemi Samtakanna. Ég innti menn eftir mætingu og hlaupaleiðum. Ólafur og dr. Friðrik fóru upp Hofsvallagötu, niður Túngötu, Aðalstræti, Hafnarstræti, Pósthússtræti, Tryggvagötu og vesturúr. Seljaveg, Framnesveg, og líklega Hringbraut, Kaplaskjólsveg og tilbaka til Laugar, eina 6 km. Geislaði frændi minn af ánægju yfir þessu velheppnaða hlaupi, sem allt var farið á lensinu. Aðrir fóru aumingja, hugsanlega eitthvað lengra. Þjálfari mættur, en ekki var upplýst hver fyrirmæli hans um hlaup voru þennan daginn.

Það fékkst upplýst að auk framangreindra hefði mætt til hlaups Þorvaldur, en ekki Einar óheiðarlegi. Ég fræddi viðstadda á því að Einar hefði nýlega keypt sér sjampóbrúsa fyrir 99 krónur - og að hann hefði samt þegið ókeypis sjampó hjá pensjóneruðum lækni í morgunlaugu á þessum degi. Það eru svona menn sem pluma sig! Próf. Fróði kvaðst vera hættur að borða, enda hefði ummálsaukning hans verið slík að hann rúmaðist ekki innan ramma spegilsins á heimilinu.

Lýst áhyggjum yfir fram komnum hugmyndum á Alþingi um að þrengja kost embættismanna á ferðum þeirra erlendis, fækka skemmtunum þeirra, auka leiðindi þeirra, og annað eftir því. Voru þessar hugmyndir taldar lítt til þess fallnar að efla hag Lýðveldisins.

Næstkomandi föstudag er Fyrsti Föstudagur desembermánaðar og er þá boðið til samdrykkju að Mímis. Eru hlutaðeigandi vinsamlega beðnir að gera viðeigandi ráðstafanir svo að gleðskapurinn megi fara löglega fram. Í gvuðs friði, ritari.

Sensitive Plant

Mér varð hugsað til þess hvort einhverjir Íslendingar hefðu náð í miða á tónleikana - gaman að Óli Palli komst inn. Hann verðskuldaði það.

Ég hafði efasemdir um að þetta gengi upp hjá þeim, virtist á Un-Ledded konsertinum að Page réði ekki lengur við rafmagnsgítarinn - það voru greinilega óþarfa áhyggjur ef marka má myndbrotin frá tónleikunum sem birt hafa verið.

Ég keypti miða á tónleika Plants í Laugardalshöllinni í apríl 2005, fyrir mig og 13 ára son minn og 17 ára dóttur mína. Þau hafa ótilneydd tileinkað sér ást á tónlist Led Zeppelin. Daginn sem tónleikarnir fóru fram gengum við í bæinn og hvað sáum við þar: sjálfastan Plant á rölti um Laugaveginn. Við vorum ekkert að ónáða goðið, en snerum við og römbuðum svo á hann í verzluninni Dogma, þar sem hann var hálfgert í felum fyrir menntaskólakrökkum sem höfðu uppgötvað hann. Hann skoðaði boli og við leituðum í paník að bréfmiða og penna til þess að biðja um eiginhandaráritun. Sonurinn var sendur fram til hans - og Robert brást vel við, spurði hann að nafni: Gunnar - ég get skrifað það, er það með einu eða tveimur n-um?

Á leiðinni heim sagði drengurinn: Þetta er einhver bezti dagur í lífi mínu! Um kvöldið var svo farið á konsertinn. Pabbinn var með þrettán ára klumpinn á öxlunum allt kvöldið svo að hann sæi það sem fram fór á sviðinu. En tók að sama skapi fullan þátt i gleðinni með öskrum og hoppum. Drengurinn fór lítillega hjá sér og sagði: pabbi, er ekki ástæða til að róa sig? En ég sagði: Gunnar, þetta eru rokktónleikar sem þú átt aldrei eftir að upplifa aðra eins aftur! Hér gildir að vera með!

Það var ekki þurr þráður á kroppi þessa hlaupara þegar út var komið.

Mér verður stundum hugsað til þess hvort Íslendingar hafi endurgoldið vináttuna sem þeim var sýnd þegar þessi mesta rokkhljómsveit sögunnar samdi lag um veruna á Íslandi: Come from the land of the ice and snow, from the midnight sun, where the hot springs blow, o.s.frv. Það hefur satt að segja stundum hvarflað að mér hvort ekki hafi verið ástæða til þess að sýna þakklæti okkar í verki með viðurkenningu af einhverju tagi, t.d. á Bessastöðum. En kannski er þetta bara ofstæki í brjáluðum og óforbetranlegum Zeppelinmanni.

Flottasti söngvari rokksögunnar

"Ég hef alltaf rétt fyrir mér!" - af Berlínarhlaupi

Það hvarflaði að ritara að hlaup væri ekki góð hugmynd er hann sté út af vinnustað sínum í dag og fékk í fangið austanstrenginn og fann kuldann nísta merg og bein. En hlauparar eru haldnir einhverri sjálfskvalafýsn, mér lék forvitni á að vita hvaða vitleysingar myndu mæta í kvöld til hlaupa, og hverjir ekki. Það hefur nefnilega verið regla í Samtökum Vorum að þeim mun verra sem veðrið er - þeim mun fleiri mæta til hlaupa. Mér var það ofarlega í huga hvort þessi regla væri enn í almennu gildi.

Mæting olli ekki vonbrigðum, á annan tug hlaupara mættu,  of margir til þess maður nenni að telja þá alla upp, en þessir mættu ekki: próf. Fróði, Flosi (ja, hann er eiginlega afsakaður, nýskorinn maðurinn), Magnús, Sjúl, Vilhjálmur og Ó. Þorsteinsson. Vart þarf að taka fram að dr. Baldur Símonarson er undanþeginn hlaupaskyldu og nærveru hans aðeins krafist á sunnudögum. Á mánudögum er hlaupið með þjálfara og dáist ég í hvert sinn er þjálfarinn dúkkar upp að fórnfýsi og trú á breyska mannskepnuna, óvíða sér maður slíka ódrepandi trú á jafn vonlausu samsafni metnaðarlausra, miðaldra karlmanna sem nota hvert tækifæri til þess að hlífa sér, stytta, fara hægar, sleppa þéttingum, og þannig mætti áfram telja. Nei, þeir gefast ekki upp. Hlaupa fram og tilbaka blindgötuna, elta uppi lúsera sem fara hægt, hvetja þá áfram og láta finna að fylgst er með öllum.

Svo sem menn hafa væntanlega tekið eftir var vitlaust veður í dag, spáð 25 m/sek og kalt. Var því ákveðið að fara öfugan, hefðbundinn föstudag: oní bæ, upp Bankastræti, Laugaveg, inn á Rauðarárstíg og svo um Klambra og þannig tilbaka með vindinn í bakið. Eins og menn vita erum við blómasalinn að koma úr langferð um framandi lönd, óhlaupnir með öllu s.l. viku, illa þungir og slappir sökum ólifnaðar. Af þeim sökum fórum við okkur hægt í þetta skiptið, héldum okkur við hlaupafélaga sem töldu sig sæmda af því að fara með okkur, þar í hópi voru Kalli, Jörundur og dr. Friðrik. En þrátt fyrir að hægt væri farið kom þjálfarinn alltaf öðru hverju að athuga með okkur og passa að við værum ekki að svindla. Þannig fylgdum við hópnum nokkurn veginn, en við Hringbraut splundraðist hópurinn, þau fremstu komust yfir, en við sem forðumst óðagotið, biðum eftir grænu ljósi. Sáum þau hverfa.

Af þessum sökum varð uppi nokkur óvissa um framhaldið, enda hafði ræða þjálfarans að mestu týnst í hávaðarokinu á Brottfararplani Vesturbæjarlaugar. Og þar með leiðarlýsing. En við djöfluðumst upp Bankastrætið og Laugaveginn, inn á Snorrabraut, snerum þar í suður og hlupum út að Hringbraut. Hér fullyrti Jörundur að hann hefði alltaf á réttu að standa: vitnaði þar til lúpínustofnsins, virkjanamála, veru Bandaríkjahers hér á landi, og loks vaxtar kanínustofns í Vestmannaeyjum sem æti pysjuna. Blómasalinn var alveg til í að véfengja þessa fullyrðingu og heimtaði skýringar, en um það leyti vorum við týndir, lentum í undirgöngum sem hefðu skilað okkur austur á Hellisheiði hefði Kalli ekki verið í hópnum og leiðbeint okkur um hvert bæri að fara til þess að komast á Hlíðarfót.

Þar mættum við þjálfara vorum, og sáum hina hlauparana koma skeiðandi, þeir héldu áfram, og við á eftir, en fórum áfram hægt. Á þessum slóðum var veður skaplegra, vindur ekki jafn ágengur. Á þessum kafla upphófust miklar umræður um þau hlaup sem framundan eru í Hlaupasamtökum Vorum: aðalhlaupið næsta ár er Berlínarmaraþon. Einar blómasali er þegar farinn að undirbúa pöntun gistingar fyrir 40 hlaupara+áhangendur, flug, boð í sendiráðið o.fl. sem nauðsynlegt verður að teljast. Búið er að skipa fararstjórn: Helmut er fararstjóri í krafti sérþekkingar sinnar, faglegur ráðgjafi er Jörundur (eini félagi Hlaupasamtakanna sem hefur hlaupið Berlínarmaraþon), leitað verður eftir að geðlæknir Lýðveldisins verði sérlegur ráðgjafi hlaupsins sökum þekkingar sinnar á staðháttum, blómasalinn verður sérfræðingur aðfanga, ritari annast öll diplómatísk tengsl, og þannig áfram. Reynt verður að nýta þá miklu þekkingu og reynslu er Samtök Vor geta státað af.

Stífur vindur í bakið vestur Ægisíðu, mættum hópi ungra Valsara sem hrópuðu hvatningarorð til okkar og fannst greinilega mikið til koma að sjá svo gamla menn hreyfa sig. Á Móttökuplani voru nokkrir góðir hlauparar og þar var teygt. Spurt hefur verið hvort Fyrsti Föstudagur sé næsta föstudag. Um það þarf að leita úrskurðar próf. Fróða, sem er helzti varðveizlumaður regluhaldsreglna Hlaupasamtakanna og getur einn úrskurðað í erfiðum túlkunarmálum er varða hefðir og reglur, og búið til nýjar þegar svo ber undir og nauðsyn krefur. Er þessu erfiða álitamáli hér með skotið til hans óskeikula vísdóms. Einnig rætt um Flórídaferð þeirra Helmuts og dr. Jóhönnu, en þau fara í næstu viku og verða yfir jól. Um sama leyti munum vér endurheimtan hafa úr Franz Kára hinn margvísa og verður það mikill hvalreki fyrir Samtök Vor (enn og aftur tek ég fram að hér er á engan hátt sneitt að fýsískri birtingarmynd félaga vors og frábið mér athugasemdir þar að lútandi!). En jól sækja óneitanlega að og víst að margir eru uppteknir af jólaboðum og annarri óreglu. Í Móttökusal lá Björn kokkur og viðhafði aðdáunarverða viðleitni til þess að byggja upp skrokk sinn: tók m.a. magaæfingar þær sem próf. Fróði mælti með að ritari tæki hafandi horft á belginn á honum eftir e-a utanlandsferðina. Hér hentu sér niður blómasali og ritari og hófu að byggja líkami sína með magaæfingum. Þá varð einhverjum á orði (ég ætla ekki að segja hver, það gæti eyðilagt Flórídaferðina): "Já, Ágúst er nú sjálfur orðinn svoldið feitur, héld hann mætti aðeins bæta við magaæfingarnar."

Legið vana samkvæmt í potti, rætt um byggingaframkvæmdir á Neshaga og Kvisthaga, framkvæmdaaðili var spurður hvort Ó. Þorsteinsson hefði ekki haft samband. "Já, heitir hann Ó. Þorsteinsson, jú, hann hafði samband." Um bruna í Vogum, og annað uppbyggilegt. Það var eiginlegt of kalt til þess að vera í barnapotti, og mann hryllti við að fara upp úr og í útiklefa til þess að klæðast. En allt hafðist það og á endanum var steðjað til móts við verkefni kvöldsins: tengja vask í nýju eldhúsi ritara.

Næst er æfing á miðvikudag kl. 17:30 - þá er þjálfari Rúnar Reynisson, sem er einn harður nagli, en umburðarlyndur og sér í gegnum fingur sér með veikleika hlaupara eins og ritara og blómasala. Vel mætt, í gvuðs friði. Ritari.

Velheppnað jólahlaðborð að Loftleiðum

Jú, sá óheiðarlegi blómasali hafði pantað hjá frú Marentzu Poulsen að Hlíðarfæti, sunnudaginn 2. desember. Þrjátíu góðar sálir mættu til áts og drykkju og var það vel heppnað og mæltist vel fyrir, eins og sjá má af myndum af heimasíðu vorri. Trúlega mun það slá viðstadda að ritari lýsir með fjarveru sinni, og skrifast það á reikning prófessors Fróða, sem á í samfelldri baráttu gegn ritara vegna einlægrar sjóbaðsnáttúru og -tilhneigingar. Af þeim sökum var beðið með að ljósmynda viðstadda þar til ritari var horfinn til mikilvægra embættisstarfa í Brussel, eftir það var brennt af í allar áttir og miklu meira en ástæða var til..

Á staðnum voru útnefndir nýir níðingar Samtakanna: Einar blómasali útnefndur hinn óheiðarlegi, Ólafur ritari hlaut hið hæðilega viðurnefni "baktalari"., sbr búktalari. Vilhjálmur Bjarnason lét ekki sjá sig í veizlunni, sagði að próvíanturinn væri of "óhollur"  - menn horfðu hver á annan og spurðu: var það ekki svoldið meiningin?

Þegar hér er komið er ritari mættur á sléttur Uppsalaauðs, vel haldinn að mat og drykk, búinn að heyra í blómasala sem staddur er í Sönderborg og drekkur þar jólaöl, en lítið er um hlaup, ja svei, bumban vex. Í gvuðs friði, ritari.

Hlaupið með stuðningi vindsins

Nesverjar gera oss skömm til, nema það sé orðinn hlutur, sem sumir hafa sagt fyrir, að búið sé að eyðileggja Hlaupasamtök Lýðveldisins með andstyggðar árásum á einfaldar sálir. Altént voru mættir þrír til hlaupa í kveld, tveir af Nesi, einn úr Lýðveldinu: Magnús, Denni og Rúna. Dapurlegra gat það vart orðið. Þessi hlaupari, ritari Samtakanna, stóð í útréttingum fram eftir degi og missti því af hlaupi, en mætti samvizkusamlega til potts. Hitti þar Magnús og Denna, og voru þeir í góðri sveiflu. Lýstu för sinni um Hlíðarfót þar sem þeir höfðu meðvind alla leið, þótt aðrir Íslendingar hefðu almennt fengið mjög slæmt ferðaveður þennan dag. Við lágum góða stund í potti og ræddum ýmislegar uppskriftir, og m.a.  þörfina fyrir það að ónefndir félagsmenn fengju sér háreyðingu um skrokkinn, menn sem líta út eins og apar. Ekki meira um það. Sunnudagshlaup 10:10. kv. ritari.

Kærleiksheimilið

Freud sagði það að fyrstu fimm ár mannsævinnar væru mikilvægustu mótunarárin, þá væru sett þau mörk á mannssálina sem upp frá því væru ekki burtu máð. Allt sem gerðist eftir það væri endurspeglun hinnar fyrstu meitlunar atgervisins og skaphafnarinnar.

Allir sem mig þekkja og umgangast vita að ég er beygður og bugaður maður. Brotinn, vesæll, vinafár, ef ekki beinlínis vinalaus. Það var ekki alltaf þannig. Ég átti sólskinsríka æsku, var glatt barn, eðlilegt, átti fjöld vina og yfir endurminningunni hljómar söngrödd söngdrottningar Íslands um alla tíð, Ellýjar Vilhjálms. Þegar ég var fimm ára eignaðist ég fallegt þríhjól, þetta var fallegasta þríhjólið í götunni, með marglitum plastböndum út úr handföngunum. Ég var mjög stoltur af þríhjólinu, það var mjög drifmikið, eins og það var kallað í þá daga. Það fór hikstalaust í gegnum alla drullupolla, allar brekkur og allar ójöfnur.

Nú bjó ég við þær aðstæður, sem víða þekktust, að ég var umkringdur ættingjum, umfram allt bræðrum. Að mörgu leyti var ég stoltur af bræðrum mínum, þeir voru allir stærri og sterkari en ég, en dugðu illa til götubardaga sem gjarnan brutust út í Mosgerðinu, kannski meira um það seinna. Þó sættu þeir lagi, á einn eða annan hátt, að níðast á yngsta bróðurnum: mér.

Ein helzta aðförin að mér fimm ára gömlum var að grípa þríhjólið mitt fína og renna sér á því inn eftir steyptri stétt heim að húsi okkar sem faðir okkar hafði byggt. Gerðu menn þetta til þess að auka sér leti og létta sér ferð heim í hús að næla sér í næringu. Með tímanum hafði þetta þau áhrif að þríhjólið fallega var ekki svipur hjá sjón, plastböndin slitin, hjól og legur að slitna svo að hjólið fór allt að jagast til og endaði sem óttalegur garmur; eitt sinn gómaði faðir minn einn skemmdarvarginn, síðar ónefndan aðstoðarskólameistara ungdómsakademíu við Hagatorg, hellti sér yfir hann og spurði: Og ertu svo borgunarmaður fyrir skemmdunum sem þú hefur valdið á þessu ágæta þríhjóli? Fátt varð um svör, sem von er, enda er téður skólamaður að því leyti ólíkur okkur frændum Ó. Þorsteinssyni og Ó. Kristjánssyni að honum svipar meira til sveitamanna, meðan við frændur erum synir borgarinnar og fáum heimþrá ef leið okkar liggur fyrir einhverja slysni austur fyrir Snorrabraut.

Nú á efri árum verður mér æ sem oftast hugsað til þessara ára og þeirra varanlegu menzla sem mér voru ásömkuð af illri meðferð á því tæki sem mér þótti vænst um á þessum árum. Mér finnst mikilvægt að eiga þess kost að fá útrás fyrir því sem hefur þjakað mig öll þessi ár og getur útskýrt hvers vegna ég er það ólíkindatól sem góðir menn hafa bent á að ég er. (Finnst ykkur eins og mér að inntak eða merking orðsins "útrás" hafi breytzt?)

Meðan ég man: maður nokkur drykkfelldur var stöðvaður í þriðja skipti ölvaður á bíl sínum. Löggi gerði honum ljóst að nú væri komið að stórum ákvörðunum: hætta að drekka eða hætta að keyra, hann fengi tveggja daga umþóttunartíma. Maðurinn orti:

Eilítið ég á mér finn,
ekki er það meira.
Ekki á morgun heldur hinn
hætti ég að keyra.

Til samanburðar, hin vísan, um manninn sem var stöðugt drukkinn, kom heim til konu sinnar á laugardagskvöldi drukkinn, og hún setti honum úrslitakosti: nú verður þú hættur að drekka á mánudagskvöld, annars fer ég.

Eilítið ég á mér finn,
að mér setur kvíða,
ekki á morgun, heldur hinn,
hætti ég að drekka.

Hún er eiginlega betri þessi.

En að atburðum kvöldsins, ég komst ekki í hlaup vegna embættisverka í Lýðveldinu, og veit að svipað var ástatt með blómasalann, en mættir voru Helmut, dr. Jóhanna, Eiríkur, Björn, bifreiðarstjórinn og einhverjir fleiri. Ég mætti í pott, þangað mættu framangreindir, auk blómasala og aðstoðarmeistara ungdómsakademíunnar nýskorinn og á batavegi, og svo dr. Einar Gunnar, velunnari Hlaupasamtakanna. Var þar legið í góða stund og rætt um þá atburði sem framundan eru, einkum þó jólahlaðborðið að frú Marentzu n.k. sunnudag. Ritari getur staldrað við í 15 mín. - er á leið utan til mikilvægra starfa í þágu Lýðveldisins. Útlit er fyrir góða þátttöku, viðstaddir hugðust taka með sér fjölskyldumeðlimi, enda kvað vera útbreiddur áhugi fyrir því að berja augum ýmsa kynlega kvisti Hlaupasamtakanna, svo sem blómasalann, ritarann, Kalla kokk, Bjössa kokk, Magnús, Þorvald, og þannig má lengi áfram telja. Svo sem kunnugt er tilkynnti Einar að verðið væri 3.700 kr. ÁN AFSLÁTTS, gengið var á hann um það hvort afsláttur væri inni í myndinni - hér færðist blómasalinn undan að svara og virtist ekki hafa mikinn áhuga á að auka velferð Hlaupasamtakanna með því að berjast fyrir afslætti hjá frú Marentzu.

Jæja, við hittumst vonandi að hlaupi á föstudag, og svo aftur á sunnudagsmorgun, stutt hlaup í aðdraganda jólagleði á hinu hamingjuríka kærleiksheimili sem rekið er að Vesturbæjarlaug. Ritari. 

Glaðværð á laugardegi

Í gær, föstudag, átti ritari þess ekki kost að hlaupa með félögum sínum sökum anna, var að útrétta ýmislegt í aðdraganda jólaboðs að Holti, ekki meira um það. En mér var tjáð að sjö hefðu hlaupið: Kalli, Einar blómasali, Magnús, Þorvaldur, dr. Jóhanna, Rúna og Denni. Einnig var upplýst að rætt hefði verið um mat, en ekki gefnar neinar uppskriftir, hins vegar var lofað að send yrði út uppskrift að humarrétti. Hún er ókomin. Áhyggjur af því að hlaup yrði ekki fært í annála - þær voru óþarfar.

Ritari var hins vegar mættur í pott og átti þar góðar stundir ásamt með nokkrum félögum, vöngum velt yfir dagsetningu jólahlaðborðs að Hlíðarfæti - blómasalinn hefur pantað salinn hinn 2. desember þegar ritari hverfur af landi brott. Ekki vil ég verða til vandræða og heimta aðra dagsetningu, það er nánast sama hvaða dagur er nefndur, þeir eru allir erfiðir í desember sökum annarra boða og ferða.
Denni spurði hvort ekki væri öruggleg Fyrsti Föstudagur. "Tuttugasti og þriðji?" spurðu menn. "Tæplega." Nú hefur komið í ljós að kona sem frændi minn, Ó. Þorsteinsson, kallaði Merete, heitir í reynd Marentza, en rétt er að hún er færeysk. Ég velti fyrir mér hvort þessi ónákvæmni frænda sé vísvitandi, hann að prófa mannskapinn, hvort skilaboðin séu lesin eður ei. Maður veit það ekki.

Laugardagspottur var langur og letilegur. Ég tók eftir hlaupurum í öðrum potti, voru þar á ferð þær Ernstsdætur og systur, Martha og Bryndís, ásamt fleiri hlaupurum. Hún sló mig glaðværðin sem hvíldi yfir þessum hópi, einlæg gleði ríkti og brosið fór ekki af andlitum, eindrægni, samstaða, vinátta og innileg gleði yfir velheppnuðu hlaupi. Ég viðurkenni það að ég öfundaði þau eilítið yfir þeim þéttleika sem einkennir þennan hóp og mættum við margt af þeim læra, þessir einmana, vinalausu aumingjar sem eigum ekkert til annað en vinfengið við þær systur, öfund og afbrýðisemi, stöðugt baktal og einelti.

Sól - en enginn sjór

Þá veit ég próf. Fróði tekur gleði sína á ný, alla vega getur hann andað léttar, það var sumsé ekki farið í sjóbað í kvöld. Einhvern veginn var alltof kalt, það var fallegt veður, heiðskírt, en blés af austri (segir maður "blés af..."?), og einhvern veginn var ekki stemmning þótt dr. Friðrik væri mættur, en hann er helztur hvatamaður sjóbaða í hópi vorum, þ.e.a.s. eftir að próf. Fróði og Gísli rektor hættu að láta sjá sig að hlaupum. Það var vel mætt til hlaupa, Vilhjálmur, Þorvaldur í nýjum skóm, dr. Friðrik, Helmut, dr. Jóhanna, Einar blómasali, Rúnar þjálfari og svo kom Una á síðustu stundu. Einnig var stödd dr. Anna Birna og saman ræddum við áhyggjur okkar af mataræði ónefnds manns í Franz, sem hefur uppi áform um mikið matarsukk um jólin, en átak í framhaldi af því. Rúnar var beðinn að stytta mál sitt á stétt því öllum var kalt, það var gefin skipun um hlaup út í Nauthólsvík og spretti þar og út að Kringlumýrarbraut.

Í dag fór það svo að ég hélt mig með öftustu hlaupurum, Einari, Friðriki og Helmut, rætt var um flugvélar, en Einar er sérfræðíngur í flugvélum, hann var spurður um Fokkerinn og vélarnar sem flogið er með núna. Hann veit hvaða vélar öll flugfélög á Íslandi fljúga með, Friðrik kvaðst hafa farið til Bandaríkjanna 1978 og spurði hvaða vélar voru í umferð þá: Einar kom með svarið strax, DC 6, fjórir hreyflar. Fjórir til þess að taka hana í loftið, tveir til að fljúga henni. Slökkt á tveimur á meðan. Hvílíkur hvalreki og fróðleiksnáma blómasalinn er, með "hvalreka" er ég á engan hátt að vísa til líkamsbyggingar blómasalans og frábið mér fyrirfram hvers kyns athugasemdir hér að lútandi. En talandi um hvali: lásuð þið bloggið hans Kára í dag, það er skondin mynd þar?

Við dáðumst að veðrinu á leiðinni inn eftir Sólrúnarbraut, himinninn var fagur og ekki var enn orðið alveg dimmt, súlan hennar Jófríðar í Viðey sást nokkurn veginn. Inni í Nauthólsvík urðum við að afsaka okkur þar eð sum okkar voru tímabundin og urðu að svíkja, fórum Hlíðarfót, en lofuðum á móti að taka spretti, og stóðum við það, vorum m.a.s. byrjuð á sprettum á Flugvallarvegi. Framhjá Loftleiðahóteli þar sem frú Merete Poulsen býður upp á ljúffengt jólahlaðborð. Rákumst þar á Vilhjálm og Þorvald og fylgdum þeim smáspöl. Þeir fóru nokkuð hratt yfir og hurfu svo undir Bústaðaveg, en við fórum hjá höll Gvuðsmanna, ég, dr. Jóhanna og Helmut, ræddum veikindi próf. Fróða, en dr. Jóhanna umgengst hann daglega og fylgist með honuml, en kvaðst forðast að ræða við hann um heilsufarið. Líklega verður einhver góður maður að fara að hringja í hann og athuga hvað stendur í vegi hlaupa.

Hlaupið var að öllu leyti hagstætt og fór vel með okkur, þótt kalt væri í veðri. Við töltum tilbaka til Laugar þar sem við hittum Magnús, sem var of heilsulaus í dag til að hlaupa. Teygt, farið í pott og svo fór ritari að telja dósir með sunddeild KR.

Nú líður senn að því að yfir okkur hrynja boð af öllum stærðum og gerðum, en reynum samt að halda haus og mæta til hlaupa. Í gvuðs friði, ritari.

Ljúft eins og dans

Sumir dagar eru góðir dagar. Þannig var dagurinn í dag. Þoka lagðist yfir höfuðborg Norðursins, súld, úði, hiti um 8 gráður meðan snjór hylur Evrópu og Skandinavíuskaga, stilla. Það var einhver anti-klimax í loftinu eftir ákaflega vel heppnað sunnudagshlaup þar sem helztu öðlingar Hlaupasamtakanna voru saman komnir og þreyttu eftirminnilegt hlaup saman og áttu góðar samræður á meðan. Sá er hér ritar var svartsýnn á þátttöku - sem var óþarfi, því þegar komið var í Brottfararsal úr útiklefa sátu þar dr. Friðrik og Vilhjálmur Bjarnason, báðir í góðu skapi og tóku aðkomumönnum vel. Hefðbundnar kýtur hófust og ásakanir um að ritari færi með rangt mál og álygar um vandaða menn.

Hlaupið hefðbundið mánudagshlaup út í Skerjafjörð, ánægjulegt að sjá Önnu Birnu og aðra konu með henni sem fylgdu okkur eftir, Björn kokkur og maður sem mig minnir hafi verið kallaður Bjarni bifreiðastjóri, sá var klæddur stuttbuxum og stuttermabol - sem er lýsandi fyrir veðráttuna og ekkert fráleitt! Sjálfur kaus ég að fylgja dr. Friðriki og má segja að samfylgd okkar hafi verið ein samfelld matar- og drykkjarveizla. Það var rætt um julebryg á Kastrup, rostbiff, aðrar blandaðar brauðsneiðar, hreindýrasteikur af ýmsum tegundum, Mannerheim-snapsa, rússneskan veitingastað í Helsinki sem mælt er með, Saslik á Neitsytpolku 12 í Helsinki. Frábær matur þar. Sögur því til staðfestingar.

Rætt áfram um ýmsa danska matsölustaði og danska rétti, Hviids Vinstue, pariserböf, o.fl. o.fl. Ætla mætti að Einar blómasali hafi hér verið viðstaddur og ráðið ferðinni, en svo var ekki. Hann hljóp ekki í kvöld. Við fórum sannkallaðan aumingja, líklega bara 6 km, og sést hvílík þörf er fyrir alvöruhlaupara eins og próf. Fróða til þess að rífa starfsemina upp, allt er að lognast niður og hætt að spenna glyrnur austur fyrir Kringlumýrarbraut - þetta er dapurlegt!

Mikið myrkur og þoka hvíldi yfir Skerjafiðri og Ægisíðu - maður bjóst við því að lenda í fanginu á e-i á hverri stundu, en þetta bjargaðist. Hlaupið var mátulegt, ég aumur með ónýta hnéskel, fleiri daprir í nánd, Magnús og Guðmundur fóru eitthvað svipað og við.

Ég lá í potti og vorkenndi sjálfum mér, þegar ég sá kunnuglegar útlínur lauma sér í heitasta pott. Fór yfir og sótti ónefndan blómasala sem kvaðst hafa verið upptekinn í viðskiptum og því misst af hlaupi, var á leiðinni út á lífið með viðskiptapartner. Ég gaf honum leiðbeiningar um hvert hann gæti farið til þess að fá ódýran, en jafnframt góðan og hollan mat.

Næst er hlaupið á miðvikudag undir stjórn Rúnars þjálfara, eins og segir í auglýsingunni: alla er farið að hlakka til (væri rétt svona: Allah er farið að hlakka til - nema... hélt Allah upp á jólin?). Nei, pæling. Í gvuðs friði, ritari.

Faðir minn - flugdólgurinn

Þessi missirin er í tízku að rita bækur um skyldmenni sín. Dæmi þar um er ný bók fréttaþularins Eddu Andrésdóttur um föður sinn sem veiktist af Alzheimer með þekktum afleiðingum. Dóttir mín tilkynnti mér að nú stæði til að hún ritaði um föður sinn - eini titillinn sem henni datt í hug var fyrirsögn þessa pistils, Faðir minn - flugdólgurinn. Hvaðan henni er kominn þessi titill er mér hulið, og virðist sem skæðar tungur og illar hafi villt um fyrir henni.

Mættir til hlaups á þessum fagra sunnudagsmorgni voru helztu og beztu hlauparar Hlaupasamtakanna, engir eymingjar þar: Magnús, Vilhjálmur, Ólafur Þorsteinsson, Jörundur, Einar blómasali og Ólafur ritari, og þykist ég vita að hrollur fari um lesendur þegar þeir renna yfir þessa upptalningu: hvílíkur hópur, hvílíkt mannval! En meira um það seinna. Veður var fagurt í morgun eftir storminn sem reið yfir landið í dag: stilla, frost, kyrrt, hægviðri, bjartviðri, sól - gerist ekki betra á þessum árstíma. Magnús var í nýjum jakka, eða þannig, ekki beinlínis nýjum, en allir hinir voru óhreinir og þessi einn eftir. Við hældum honum á hvert reipi fyrir jakkann, og töldum hann eiga heima í hvaða tízkutímariti sem er. Magnús var eðlilega uppveðraður af þessum viðtökum jakkans, en Ó. Þorsteinsson var fljótur að skjóta hann niður (sem mér fannst óþarfi): "Þetta er svona kaupfélagsjakki frá Bretlandi, frekar billegur." Svona segir maður náttúrlega ekki við félaga sína á sunnudagsmorgni.

Einhverra hluta vegna voru menn bæði seinir og orðmargir í Brottfararsal, um margt var að ræða, VB með Landsvirkjunarhúfu sem lagðist illa í viðstadda, einkum Jörund hlaupara og Jón Bjarnason þingmann, sem leið átti um á sama tíma. Nú vantaði aðeins Þorvald til þess að hlaup mætti kallast fullkomið, nema ef frá er talinn Birgir Jógi. 

Farið út rólega og rætt um byggingamál Formanns, en til stendur að hann hækki hús sitt og auki rými allt, en ekkert hefur gerst í þrjú ár. Honum var bent á að iðnaðarmenn væru hugsanlega tilkippilegri ef þeim væri borgað, eða altént lofað borgun, fyrir verk sín. Þetta hafði frændi minn ekki hugleitt, en lofaði að athuga þennan möguleika.

Verulega góður andi ríkti í hópnum framan af á Ægisíðu og eindrægnin í fyrirrúmi, rætt um gjallarhornssýki, hlutafélög og óskiljanleg viðtöl við menn í fjölmiðlum, en einkum kvartaði Jörundur yfir því að stundum þegar hann læsi viðtöl við menn, t.d. í viðskiptablaði Moggans, þá skildi hann æ minna hvað menn væru að meina eftir því sem hann læsi viðtalið oftar. Ég spurði Ó. Þorsteinsson hvort hann hefði lesið viðtalið. "Já, já", sagði frændi minn. Ekki meira um það, svona er frændi minn orðfár og varfærinn maður, ekki til í honum ómerkilegheit eða vilji til þess að tala ílt um aðra. Þannig hefur hann alltaf virst mér og skýrir hvers vegna hann hefur komist til þeirra metorða innan Samtaka vorra sem dæmin sanna. Jörundur fór á flug þegar hann sá fjöllin á Reykjanesi, og fór að tala um gufur og reykjastróka, álver og virkjanir, en Einar mælti gegn þessu og taldi lítinn skaða þótt álver og virkjanir risu syðra, það væri bara framfaramál. Einhvers staðar á leiðinni var rætt um baráttu fjárfesta fyrir því að fá aðgang að hluthafafundum - vesalingur minn misskildi þessa viðleitni á þann hátt að hér væri á ferðinni sókn í mat og drykk, menn vildu inn á fundina til þess að fá að borða og drekka. VB brást ókvæða við og óttaðist ég um stund að hann ætlaði að hætta hlaupi, en hann lét nægja snaggaralegar skammir og tók aftur upp hlaup.

Í Nauthólsvík var staldrað við og þar mættum við konum sem voru nafngreindar, búsettar í Kópavogi og Árbæ og hlaupa frá Árbæjarlaug með nafngreindum þjálfara. Hér heimtaði Ó. Þorsteinsson strax ættartölu og curriculum vitae auk greinargerðar um helztu afrek á hlaupabrautinni. Þær brugðust fálega við - en VB greip inn í og fullyrti að næst myndi ÓÞ heimta upplýsingar um marital status og barneignir og hvatti þær til þagmælsku. Þær héldu að þetta væri gönguklúbbur, en við leiðréttum það og bentum á að hér færi fram mikil menningarumræða og upplýsing, persónufræði og greining á þróun hagstærða.

Það var kalt í Nauthólsvík í dag og því var haldið áfram í Kirkjugarð, varpað fram tilgátuspurningu þar sem svarið var Gísli Ragnarsson - en ég man ekki vísbendingarnar, þær voru vonandi góðar. Hér spurði Ó. Þorsteinsson hvort menn hefðu séð Spaugstofuna kveldinu áður. Nei, ekki almennt. Þá bað hann menn að skoða hana um kvöldið og athuga hvort þeir sæju það sama og hann - mann sem kom út úr skáp, talandi um álitsgjöf og heita Vilhjálmur.

Nú var rætt um fjandvini. Ritari hafði nefnilega tekið eftir einkennilegum samstæðum: ónefndum organista sem sækir VBL á morgnana og lækni nokkrum, þar sem köpuryrðin ganga á milli nánast linnulaust, og organistinn í hlutverki þess önuga, læknirinn í hlutverki hins glaðlynda, umburðarlynda og eilíft hneggjandi viðmælanda sem aldrei styggist. Þarna var fundin samsvörun við samskipti þeirra ÓÞ og VB, annar önugur og gagnrýninn, hinn geðprýðin uppmáluð, alltaf til í að hringja í vin sinn á sunnudagsmorgnum til þess að hlera ástand mála, alltaf til í að miðla málum og sættast.

Svo var haldið áfram, við kólnuðum hratt niður og því mikilvægt að halda á sér hita, ég lenti með Magga og Jörundi á Klömbrum, við vorum á undan þeim hinum, og við vildum ekki stoppa meira eftir þetta vegna þess að Jörundur var illa klæddur og þoldi illa göngustopp. Fórum samt út á Sæbraut þrátt fyrir norðangarra og fórum gegnum miðbæinn. Stöldruðum við hjá Hafnarhúsinu þar sem verið var að rífa niður viðbótarbyggingu vegna brúðhlaups Jóns Ásgeirs og Ingibjargar, þar urruðu verkamenn að okkur, en við létum það ekki hindra okkur í að reka inn nefið. Lítið að sjá þar, héldum áfram út á Ægisgötu og svo þá leið tilbaka.

Í Brottfararsal beið okkar Pétur hennar Unnar. Steinunn sagði að hann væri orðinn þunnhærður framan á höfði sökum eilífs vindbelgings í Vesturbæ, enda væri hann uppalinn í Vesturbænum. Við horfðum hver á annan og gátum ekki annað en staðfest að líklega væri rétt með farið, allir lítt hærðir framan til. Svo sagði Steinunn að Pétur væri skurmslaður í andliti vegna þess að þegar lægði, passaði hann sig ekki á því og félli fram fyrir sig og á andlitið.

Í pott vantaði helztu andleg máttarvöld Samtaka Vorra: dr. Baldur og dr. Einar Gunnar, sá fyrrnefndi mun vera í Washington, og sagði Ó. Þorsteinsson að ferðasögur dr. Baldurs væru tvennrar náttúru: fyrir ferð og eftir ferð, en báðar væru svo að segja samhljóða frá orði til orðs. VB staðfesti þessa fullyrðingu ÓÞ. Blómasalinn fór aðeins í heitasta pott og mætti ekki til helgra tíða í barnapotti eins og hefðin býður, af þeim sökum segir ekki meira af honum hér. Rætt um hreindýrskjötbollur sem ritari varð aðnjótandi kveldið áður - af því spunnust miklar ættfræðiumræður og enduðu með níðingslegum vísbendingaspurningum Vilhjálms Bjarnasonar og meðfylgjandi vandræðalegum þögnum frænda míns og tómeygð - þar til viðurkennt var að hugsanlega þyrfti Ó. Þorsteinsson að fara að lesa sér örlítið til um venzl manna og dýpri tengsl.

Staðfestur sáttmáli um að í Vesturbænum hlaupa glaðsinna galgopar, sem stefna ekki að árangri í hlaupum, heldur að framförum í mannlegum samskiptum, andlegum þroska, upplýsingu, þekkingu - en umfram allt að því að njóta hlaupa, útiveru, og félagsskapar. Á morgun er nýtt hlaup með þjálfara, þá verður gaman, alla hlakkar til, eins og segir í auglýsingunni. Í gvuðs friði. Ritari.