Þetta var erfitt!

Miðvikudagur: langt. Engir þjálfarar, algert frelsi. Við eins og kálfar á vori, mæting sæmileg, þó vantaði ofurhlaupara eins og Benna og Björn, en mættir þessir:  Ágúst, Þorvaldur, dr. Friðrik, dr. Sjúl, dr. Jóhanna, dr. Flúss, Kári, Una, Helmut, og loks Ólafur annálaritari. Spurt út í Fyrsta Föstudag - "verður bjór og pizza - með maka?" "Nei, með pepperoni." Planið var að fara langt, jafnvel lengja upp að Árbæjarlaug, 24 km.

Þetta leit vel út í byrjun, farið mjög rólega af stað, menn í góðum gír, flestir skynsamir í hádegismat, nema Sjúl sem lenti í kínverskum réttum, og svo kollegi hans dr. Guðbrandsson sem missti sig í kökum og tertum um fjögurleytið. Tíðindalítið inn í Nauthólsvík, þar fór hópurinn að tvístrast, einhverjir styttu, en við Sjúl, Ágúst, Jóhanna og Helmut héldum áfram, og Una spottakorn. Helmut fór 69 - við hin upp brekkuna yndislegu inn í Kópavog og hjá Goldfinger. Þetta var eilítið erfitt og ég fór að finna að æfingin á mánudag sat enn í mér. Strákurinn á Hjólinu (Magic) fylgdi okkur eftir og var bara duglegur.

Garmintæki eru merkileg fyrir þær sakir að hvert tæki um sig sýnir sjálfstæða mælingu. Í hlaupinu í kvöld voru Jóhanna, Ágúst og Sjúl með hvert sitt tækið, og ekkert þeirra sýndi sömu mælingu. Tæki Ágústs tók upp á því að hætta að mæla í miðju hlaupi, svo að hann varð að ræsa það á ný, og mæling kvöldsins með öllu ómarktæk.

Við áfram undir Breiðholtsbraut og upp í hverfið, inn í Elliðaárdal og upp að Stíbblu. Þar yfirgaf Jóhanna okkur, Ágúst og Sjúl héldu áfram. Ég gerði mig líklegan til þess að fylgja Jóhönnu, en mætti hrópum og köllum félaga minna, sem kölluðu mig aumingja og lyddu ef ég ætlaði að stytta. Þrátt fyrir mikla þreytu í fótum, og litla kallinn í höfðinu sem var á fullu að öskra: "Hvíldu þig! Hvíld er góð!" - yfirvann ég mótstöðuna með ofurmannlegu, andlegu átaki, og hélt í humátt á eftir þeim félögum. Hugsaði með mér: er þetta skynsamlegt?

Þetta er í sjálfu sér ekki mikil lenging og við fórum létt með þetta. Stöldruðum við í Lauginni, bættum á vatnsforðann, og Ágúst létti á sér. Við vorum ánægðir með það. Áfram niðurúr, vorum í góðum gír. Niðri á Miklubraut fór þreytan að segja til sín og ég fann fyrir þörf til þess að ganga smáspeli, fyrst við brú á Miklubraut, þar næst í Laugardalnum og svo í Borgartúni. En hér kom í ljós hve hinn andlegi styrkur er mikilvægur, því að þótt mér virtist ég vera að ganga fram af sjálfum mér líkamlega, neitaði andinn að gefast upp og við héldum áfram um Skúlagötu, Mýrargötu, upp Ægisgötu og svo á hægu tölti niður Hofsvallagötu og vorum nokkuð ánægðir að ljúka hlaupi um áttaleytið.

Sonur minn, sundkappinn, útskýrði fyrir mér eftir hlaup að sá vandi sem ég hefði upplifað í hlaupinu væri klassískur vandi afreksmanna í íþróttum, að kveða niður litla, neikvæða kallinn sem ávallt hljómaði í eyranum. Gegn þessu væru til margar, þekktar aðferðir og munum vér á næstu vikum kynna hlaupurum í Hlaupasamtökum Lýðveldisins aðferðir til þess að kveða kallinn í kútinn.

Það var tómlegt í Móttökusal, við Sjúl einir að teygja. Dr. Flúss að fara og próf. Fróði einn í potti. En framundan eru bjartir tímar: Fyrsti Föstudagur að Kaplaskjólsvegi 31 með tilheyrandi flatbökuáti og bjórdrykkju.

Meinlegur misskilningur

Þessi hlaupari var ekki að nenna að fara að hlaupa í kvöld. Í fyrsta lagi varð honum ekki svefnsamt. Í öðru lagi flaug hann norður á Akureyri með morgunvélinni og ók að Laugum í Reykjadal þar sem ráðuneytismenn áttu ánægjulegan fund með Norðanmönnum. Hápunkti var náð er matreiðslumaður staðarins galdraði fram kótiléttur í raspi, lostæti sem ávallt hefur slökkt sól skynseminnar í hug ritara og eru til frægar sögur af því frá því hann var þriggja ára að jólaborðhaldi og kunni sér ekki hóf. Kótiléttur vekja með ritara kenndir sem liggja djúpt og laða fram hegðun sem þekkist fremur með úlfum sléttunnar en siðmenntuðum forsvarsmönnum mennta og menningar í Lýðveldinu. Ég missi, m.ö.o., stjórn á mér og sökkvi tönnunum í þennan gómsæta mat. Eina sekúndu flögraði að mér að það væri e.t.v. ekki skynsamlegt á hlaupadegi að eta tvöfaldan skammt af kótiléttum - en ég sló þær vangaveltur frá mér er ég gaumgæfði góðgætið á disk mínum.

Fló suður með vélinni 14:25 og þótti mikið til koma hvað þetta er þægilegur ferðamáti,  maður röltir út í vél 10 mín. fyrir flugtak og er lentur 40 mín. síðar- kominn heim 5 mín þar á eftir. Þurfti að halla mér um stund sakir svefnleysis og til þess að geta hlaupið - en varð enn hugsað til hádegisverðarins. Jæja, ég hugsaði sem svo að það yrðu nóg af briggskipum til þess að þvælast með ef heilsan leyfði ekki átakahlaup sem jafnan eru í boði í mánudögum.

Fjölmargir hlauparar mættir á þessum mánudegi: Ágúst, Friðrik, Björn, Benedikt. Una, Elín Soffía, Kári, Birgir, Ólafur ritari, Sigurður Ingvarsson, og svo þjálfarar tveir: Margrét og Rúnar. Það vakti þegar ugg að Rúnar skyldi mæta á mánudegi - hvað var í gangi? Athygli vakti að hvorki dr. Jóhanna né Helmut voru mætt til hlaupa.

Úti á stétt urðu tíðindi sem virkuðu eins og sprengja: nú ætlum við að gera nokkuð frábrugðið, við ætlum að breyta til. Þekktir forsvarsmenn reglu og stöðugleika í Samtökum Vorum voru gripnir kvíða og sögðu: Breyta? Á að breyta til? Það var ekki sagt mér að það ætti að breyta til...! Angistarsvipur færðist yfir andlit sumra viðstaddra, en þjálfarinn hélt áfram ótrauður: Við ætlum að fara í Fartleik. Hér spruttu fram taugaveiklaðar hláturgusur hjá sumum sem kunna ekki sænsku, og halda að þetta sé amerískur leikur. Prógrammið var sumsé að taka þétttinga eins og við höfum tekið á umliðnum árum og eru ekkert nýtt fyrir okkur og hvíla á milli. Breytingin er fólgin í því að fartleikur er hraðari en tempó. Eða svo sagði þjálfari.

Það var lagt í hann, og menn voru kvíðnir, því að hér lágu breytingar í loftinu sem voru ekki til þess fallnar að stuðla að andlegri heilbrigði félagsmanna. Farið að vísu hægt af stað, og ég fór mjög hægt, sá fyrir mér að vera með allra öftustu mönnum, fara afar hægt og afar stutt. Fann fyrir kótiléttunum í belgnum, en taldi mikilvægt engu að síður að taka þátt í hlaupi. Hópurinn var hægur framan af og engar gloríur í gangi. Ég endaði með Birgi og Kára sem tóku því rólega og ætluðu sér engin stórvirki á þessum degi. Við Dælustöð var hins vegar ekki vikist undan verkum, þar beið hópurinn og þjálfararnir og það var bara að gefa í. Farið á hröðu brokki út í Nauthólsvík. Það var erfitt, en það kom mér á óvart að ég réð við þokkalegan hraða. 

Hópurinn beið út við  Kringlumýrarbraut eftir hraðaaukningu númer tvö og svo var tekinn þriðji þéttingurinn upp Suðurhlíðar. Upp að Plani, þaðan niður að Flugvallarvegi, þaðan suðurúr og þétt út í Nauthólsvík. Þetta var mönnum erfitt, og sumir hinna eldri hlaupara kvörtuðu yfir hraðanum. Hér varð vart misskilnings um fartleikinn, og varð það til þess að sumir hertu hlaupin til þess að forðast gufur sem ekki áttu neitt skylt við náttúrulegan ilm Öskjuhlíðar.

Hægt tilbaka, nema hvað sumir gátu ekki á sér setið að herða hlaupin á ný og stofna heilsu okkar í hættu. Teygt mikið og lengi í Móttökusal. Þjálfarinn spurði hver þessi Magic væri sem hefði verið með í för s.l. miðvikudag - var það Strákurinn á Hjólinu? Heitir hann Magic? Eða voruð þið að drekka Magic, þann ógeðslega drykk, fullan af kolsýru, koffíni, þrúgusykri og öðrum óþverra sem hentar ekki hlaupurum? Hér urðum við stúm - vissum ekki hvað við ættum að segja. Og sögðum  eitthvað í þá veruna að þetta hafi bara verið strákur á hjóli sem dúkkaði upp með orkudrykk. Já, forðist hann, sagði þjálfarinn.

Framundan eru bara spennandi tímar. Á miðvikudag er stefnt á Árbæjarlaug, 25 km - með nóg af orkudrykkjum í beltum. Blómasalinn horfinn úr landi. Tilboð í Byko á borvélum.

Líklega venst maður hávaðanum

Maður vorkennir sumum. Meira um það seinna.

Veðurblíðan var einstök í Vesturbæ Lýðveldisins þennan sunnudagsmorgun, sól skein í heiði og hitinn skreið bara upp á við, ekki bærðist hár á höfði manna og er hér einkum átt við þá sem hafa hár að það megi bærast, en ekki ónefndra manna sem hafa svo lítið hár að maður spandérar ekki einu sinni sjampói á þá, hvað þá hárnæringu. Mættir sjö vaskir hlauparar til hlaups: Magnús, Bjarni, dr. Friðrik, Einar blómasali, Kári, Birgir og ritari. Menn furðuðu sig á því að einhverjum sæmilega innréttuðum hlaupara skyldi detta í hug að sleppa hlaupi á svona degi, nema vitað var að Jörundur og Gísli eru meiddir, sem að vísu er ekki afsökun í hópi vorum, en skýring. Aðrar fjarvistar óútskýrðar, utan hvað það spurðist út er leið á hlaup að Ó. Þorsteinsson Víkingur væri að undirbúa mikla afmælisveizlu í Austurbæ Lýðveldisins og hefði af þeim sökum neyðst til að sleppa hlaupi.

Það voru miklir gleðimenn sem sprettu úr spori frá Vesturbæjarlaug stundvíslega kl. 10:10 í morgun og tóku strikið niður á Ægisíðu. Þar var hafflöturinn spegilsléttur, bleikir akrar, slegin tún, tíbrá yfir Bláfjöllum í fjarska, Öskjuhlíðin svalaði björtu höfði í himinblámans blátæru lind. Það var létt yfir mönnum, margir brandarar fuku og má segja að menn hafi hlegið óslitið frá Hofsvallagötu og inn í kirkjugarð, en þar hlæja menn ekki, þar eru menn hátíðlegir og virða helgi staðarins.

Við fórum fetið á þessu hlaupi svo sem jafnan er gert á sunnudögum.  En með því að hinir meiri sagnamenn og gáfumenn voru fjarverandi þennan dag urðum við að láta okkur nægja að rifja upp gamlar sögur og vaselínbrandara, en það er alltaf einhver sem er ekki búinn að heyra sumar sögur og því ómaksins vert að láta þær flakka enn einu sinni. Þetta var í einu orði sagt yndislegt hlaup (þetta voru að vísu tvö orð, en maður tekur nú bara svona til orða). Maður hreinlega skildi ekki menn sem slepptu hlaupi á svona degi, maður vorkenndi þeim, slíkur var léttleikinn og gleðin yfir að eiga kost á að vera úti í náttúrunni þegar hún skartar sínu fegursta, á léttu tölti, í kátra sveina hópi.
Það var enginn derringur í mönnum, við héldum hópinn og tókum því rólega, slepptum að vísu nokkrum göngustoppum sem hefð er um á sunnudögum, en það skýrist af því að okkar beztu menn voru fjarverandi og lítið um persónufræði eða vísbendingar. Ekki er ég frá því að hraði hafi verið farinn að aukast undir það síðasta, en það hefur bara verið vegna þess að menn voru farnir að gleyma sér. Skiluðu sér allir nokkuð jafnsnemma til Laugar og áttu góða stund í potti með þeim dr. Einari Gunnari og dr. Baldri - aðallega rætt um þá keppni sem framundan er hjá VB og horfur þar. Jörundur mættur í pott, er frá hlaupi næstu þrjár vikur vegna meiðsla.

Einar blómasali tilkynnti fjarvistir - hann verður í Danaveldi næstu daga, og fylgdu þeim upplýsingum matseðillinn næstu vikuna. Hann missir því af hlaupi á morgun og miðvikudag - en kveðst vera skráður í hlaup n.k. fimmtudag. Svona er þetta bara.

Hávaðamengunin var nær óbærileg

Þrátt fyrir að Birgir hafi margoft fært það í tal við Sjúl að fá afnot af haugsugunni og láta smúla innan eyrun og sjúga út allan óhroðann sem þar hefur safnast fyrir á langri ævi hefur hann enn ekki látið verða af því. Var þó Sjúl meir en tilbúinn að veita liðsinni endurgjaldslaust, enda hefur hann hagsmuni Hlaupasamtakanna í fyrirrúmi og hyggur ævinlega að velferð hlaupara. Það er nefnilega með endemum hversu hljóð nær lítt að penetrera þykkan massann sem hefur hlaðist innan í hlustina á félaga okkar og veldur því að hann meðtekur alls ekkert af því sem sagt er við hann, og telur sig knúinn til þess að tala mjög hátt svo að fólk heyri örugglega tíðendin sem hann hefur að flytja.

Þetta er eiginlega orðið vandræðalegt því að hlauparar hafa aðeins tvo kosti í stöðunni: hlaupa á undan Birgi eða láta sig síga aftur úr. Birgir er jafnan feitur og þungur er hann kemur undan vetri, svo er og nú. En hann er mikill og kappsfullur hlaupari og fljótur að ná sér á strik. Því er það ekki kostur í stöðunni að detta aftur úr - en það er áskorun að vera á undan honum því helvítið er svo snöggur, þótt feitur sé. En þetta var sumsé málið í dag, hvernig hleypur maður Birgi af sér. Við vorum nokkrir saman í baráttunni félagarnir: Benni og Bjössi fremstir, þeir sluppu við vandann, Benni hljóp fram og tilbaka og lék sér að því að auka hraðann og hægja ferðina, trúlega mest til þess að gera lítið úr okkur eldri og hægari mönnum. Bjössi hélt áfram eins og eimreið og leit hvorki til hægri né vinstri. Ég náði að hanga í próf. dr. Fróða og var nokkuð sáttur við það, í grennd voru Helmut og Jóhanna, aðrir þar fyrir aftan.

Þetta var þungt framan af, tempó 5:25. Svo smá-jukum við hraðann og vorum komnir á stím við flugvöll. Út í Nauthólsvík og upp Hi-Lux, þéttingur upp brekkuna eins og venja er á föstudögum. Hvílt lítillega, haldið áfram í selskap við Helmut og dr. Jóhönnu hjá kirkjugarði, og þá heyrðum við í Birgi og jukum aftur hraðann. Farið sem leið lá upp hjá Veðurstofu, niður hjá MH og svo niður á Miklubraut. Fengum frítt færi yfir hjá ljósunum og engin þörf að hætta lífinu. Sprettur eftir bekkinn á Klambratúni og hvílt á Othar´s Platz. Hér bryddaði prófessorinn upp á einkennilegum umræðum um hvað menn gera á kvöldin, hann sæti við Garmin-tæki sitt og skoðaði leiðir, hraða, vegalengdir, púls, hæð yfir sjávarmáli og fleira í þeim dúr. Við hinir nefndum alternatíva iðju, svo sem lestur góðra bóka, fara á leikrit, eiga uppbyggileg samskipti við maka sína - hér þaggaði prófessorinn niður í okkur eins og við værum argasta klámpakk og krafðist þess að áfram yrði hlaupið: "Erum við komnir hingað til að blaðra eða til að hlaupa?"

Niðri við Sæbraut dundu ósköpin yfir: Birgir náði okkur og byrjaði með sinn orðavaðal, eða líklega hefur hann aldrei hætt honum. Þá var okkur Ágústi alveg lokið og við gáfum í á Sæbraut og létum okkur hverfa. Hin sátu eftir í reykskýi, alveg gáttuð á þessum hraða sem þarna var demonstreraður. Við vorum svo ánægðir með stöðu mála að við ákváðum að lengja - slepptum Ægisgötu og fórum út í Ánanaust og svo í átt að Nesi og tilbaka um Grandaveg. Samtals 12,35 á meðaltempói í kringum 5 mín. km. - hraðast 3.20. Ágúst las upp alla romsuna á plani, meðalpúls, minnsta púls, mesta púls, og fannst þetta ægilega mikil vísindi. Svo var farið inn að teygja og Birgir stóð yfir öllum og leiðbeindi, en líklega hefur hann átt betra með að nema mælt mál hér því að hann var hættur að kalla, og var tiltölulega sæmilegur.

Svo var pottur og þar mættu Kári og Sif Jónsdóttir, langhlaupari. En ég gleymdi að nefna ýmsa hlaupara sem mættir voru, og skulu helztir nefndir dr. Friðrik, Kalli kokkur og sonur, próf. dr. Anna Birna, og Strákurinn á Hjólinu með fyrninga af Magic. Hann er voða duglegur. Svo var Einar blómasali og var bara ánægður með sína frammistöðu í dag. Kannski má hann vera það. Ekki má heldur gleyma félögum úr Neshópi: Rúnu, Brynju og Denna. Setið lengi í potti og lífsgátan krufin.

Ævintýrin gerast á hlaupum í Hlaupasamtökum Lýðveldisins

Stundum hefur það verið sagt að við séum öðruvísi. Víst er að félagar í Hlaupasamtökum Lýðveldisins eru sumir hverjir kynlegir kvistir og binda bagga sína ekki sömu hnútum og aðrir þegnar Lýðveldisins. Það sannaðist enn á ný í hlaupi dagsins hvílík flóra safnast saman á planinu fyrir framan Vesturbæjarlaug þegar hlaup stendur fyrir dyrum, hvílíkt mannval! Hvílíkur mannauður! Hver sérvitringurinn upp af öðrum. En sagan hefst í búningsklefa karla í kjallara Laugarinnar. Þar voru mættir Magnús, Þorvaldur, Ágúst og Pétur baðvörður. Það fóru meldingar á milli þeirra í hálfkæringi. Einn sagði eitthvað í þá veruna að nú væri liðið ár frá brunanum í Austurstræti og enn væru húsin jafnljót, ekkert hefði gerst. Já, enn eitt árið liðið, við verðum bara eldri og kyngetunni fer bara hrakandi. En Ágúst, sem er alltaf á jákvæðu nótunum, léttur og kátur eins og honum er einum lagið, alltaf til í að sjá og vekja athygli á björtu hliðunum, segir: Já, en strákar, við verðum bara þroskaðri og þroskaðri með hverju árinu! Já, segir einhver, ég myndi sætta mig við töluvert mikinn vanþroska og fá tilbaka eitthvað af kyngetu fyrri ára!

Það voru tveir þjálfarar mættir og reyndu eins og venjulega að telja kjarkinn úr hlaupurum, spurðu hvað ætti að fara langt, hvort það væri skynsamlegt, og þannig fram eftir götunum. Spurðu hvort enginn ætlaði í ÍR-hlaupið á morgun, 5 km, við sögðum að það tæki því ekki að fara í hlaupadressið fyrir svona spottakorn. Nei, heldur skyldi farið langt, enda miðvikudagur, lágmark 22 km upp að Stíbblu, sumir jafnvel lengra, 25 km upp að Árbæjarlaug. Aðrir styttra. Vel mætt, helztu hlauparar, valinkunn góðmenni. Aftur mættur strákurinn úr Hagaskóla á hjólinu.

Það var lagt í hann, veður frekar dumbungslegt, 7 stiga hiti, einhver vindur, sólarlaust og von á rigningu. Fara hægt af stað og vera rólegur. Öllum til mikillar furðu tókst að halda tempói niðri alla Ægisíðuna, en þá þegar hófst nokkur umræða um mat, og olli það gremju ónefndra hlaupara sem vilja banna öll samtöl á hlaupum. Ekki nóg með að menn séu að tala, það er verið að tala um mat!

Síðan gerist það að hinn ævintýragjarni Þorvaldur rekur augun í plastkerald í Skerjafirðinum og ákveður að láta þá ögrun ekki fram hjá sér fara: vill sparka í keraldið, en mætir þá ofjarli sínum, keraldið reynist þyngra og stærra en virtist í fyrstu, þvælist millum fóta Þorvaldar og er við það að fella hann, en hinn fótvissi og fótfrái hlaupari kemur niður standandi og reyndist vaxinn þeirri raun að takast á við keraldið. Uppákoman olli titringi í hópnum og vorum við nokkra stund að ná áttum á ný - en hún hafði ekki varanlegar afleiðingar á frammistöðu hlaupara.

Áfram haldið í Fossvoginn, þar fundum við fyrir austanstæðum vindinum, en létum hann ekki trufla okkur, þjálfararnir yfirgáfu okkur, Magnús og Þorvaldur fóru Suðurhlíðar, en helztu hlauparar héldu áfram á vit ævintýranna á Goldfinger og í Elliðaárdal. Farið upp brekkuna úr Fossvogsdal, sem er alltaf jafn indæl, inn í Smiðjuhverfi, Ágúst fór inn á Goldfinger - en sagði að stelpurnar hefðu fúlsað við honum svona sveittum. Strákurinn úr Hagaskóla var kominn og bar í okkur orkudrykki - voru þeir vel þegnir og nýttust vel. Undir Breiðholtsbraut og upp í hverfi. Þetta voru Benni, Ágúst, Sjúl, Helmut, Björn, dr. Jóhanna og Ólafur ritari (og strákurinn á hjólinu).

Þegar komið var upp að Stíbblu var ljóst að Ágúst og Benni ætluðu lengra, stefndu á Laugina uppi í hæðunum, en við hin létum okkur nægja að fara yfir Stíbblu. Þar fengum við meiri orkuvökva og hérna leið okkur vel. Nú var bara leiðin heim framundan og það var ágæt tilfinning. Niður hjá Rafstöð og svo hefðbundið, ekkert óvænt og haldið góðum hraða. Komum tilbaka á tímanum 2:03 - alla vega við Sjúl, sem vorum bara í góðum málum. Þau hin eitthvað á undan. Teygt í Sal - svo komu þeir Ágúst og Benni, stjarfir af áreynslu, slefandi og komu vart upp orði. Nema hvað Benni hafði gert uppgötvun: í 25 km löngu hlaupi er gott að fá orkudrykk. Ágúst hafði meira að segja gert sér vonir um að orkudrykkurinn sem strákurinn á hjólinu bar í þá yrði til þess að Benni færi að tala, en varð ekki kápan úr því klæðinu, sem fyrr er það prinsipp hjá þessum þögla að segja ekki orð í hlaupi. Var um það rætt að þetta minnti á Finnann sem sagði þegar einhver sagði Skál! - har vi kommit hit för att prata eller för att dricka? 

Er komið var tilbaka var þar staddur Einar óheiðarlegi og reyndi að telja okkur trú um að hann hefði farið 69 - menn brugðust misvel við þeirri frétt og töldu vafa leika á sannleiksgildi þessara upplýsinga, en kusu að gera ekki mikið mál úr því. Verið í potti um sinn og rædd málin framundan, Fyrsti Föstudagur 2. maí n.k. og tilhögun öll. Næst hlaupið á föstudag, vonandi með þéttingum.

Hlaup gerast alvarleg

Það er sannarlega gleðiefni að Hlaupasamtök Lýðveldisins geta státað af einhverjum frambærilegasta Formanni sem nokkur samtök hafa átt. Ekki einasta er hann stolt og sómi Samtakanna út á við, hann ber með sér og breiðir út hinn hógværa andblæ Samtaka Vorra hvar sem hann kemur. Nú síðast í Ríkisgufunni, í viðtali í tilefni af 100 ára afmæli knattspyrnufélagsins Víkings. Þar sem vér lúsiðnir erfiðismenn Lýðveldisins sátum að iðju vorri á þessum morgni og skrúfuðum frá Gufunni, barst ómþýð rödd Foringja vors á öldum ljósvakans, þar sem hann færði mikil tíðindi, og var sjálfum sér líkur. Deginum var borgið!

Nú er vorið komið og því fjölmenna hlauparar í útiklefa að klæðast hlaupafatnaði; algengt er að sjá berleggjaða karlmenn í stuttum buxum og léttklædda. Glaðværðin er við völd, spennan liggur í loftinu fyrir hlaup dagsins. Verður sprett úr spori, verður tekið á því, verða þéttingar, Nes og Bakkavarir? Hver veit? Bara þjálfarinn. Ekki höfum við mikið um það að segja.

Nú var slíkur fjöldi hlaupara mættur til hlaups, nálægt tuttugu manns, og verður því ekki nein upptalning hér á þeim sem hlupu, en allt var það afreksfólk á sinn hátt, og með í för var aftur hundurinn Tara. Þjálfarinn var hin meðfærilegasta í dag og eiginlega með bezta móti, virtist lesa hug okkarn um hlaupaleiðir dagsins. Það hafði nefnilega kvisast út að áhugi væri á Nesi og Bakkavörum. Það kom okkur því skemmtilega á óvart að ákveðið var að fara hefðbundið um Hagamel, Furumel, út á Suðurgötu, suður í Skerjafjörð og taka sprett frá Dælustöð. Menn heyrðu misvel hversu langt ætti að þétta, sumum heyrðist sagt út að Hofsvallagötu, öðrum að það ætti ekki að hægja ferðina fyrr en komið væri á Suðurströnd.

Það var kunnugleg uppstilling á Ægisíðu þegar sprett var úr spori og sömu leikendur í aðalhlutverkum sem sperrtu sig og létu dólgslega. Mættum Neshópi, þessum hógværa og lítilláta hópi sem ávallt mætir okkur með bros á vör og góðum óskum um gott hlaup. Þar ríkir jöfnuður og samstaða, en hjá okkur reyndi hver hlauparinn af öðrum að sprengja næsta mann. Haldið áfram eftir Hofsvallagötu og lengt á Nes. Ég hægði aðeins á mér, þar eð ég taldi að spretti væri lokið. Sá svo að það var misskilningur og neyddist til að gefa aftur í út Nesveginn. Náði hinum hlaupurunum á Suðurströnd þar sem þau voru alveg sprungin. Haldið áfram og teknar tvær Bakkavarir. Próf. Fróði mótmælti hástöfum og sagði að það hefði bara átt að taka eina Bakkavör - "þjálfarinn sagði það" sagði þessi margreyndi hlaupari. Við gerðum gys að honum og hann fór í fýlu, ákvað að stytta og fór aðra leið en við hin.

Við söknuðum vinar í stað þar sem áður stóð bíllinn hans Magnúsar - nú er þar ekkert. Áfram um hæðina og niður Kallabrekku, Lindarbraut og svo út á Norðurströnd. Hér var enn kraftur í mannskapnum og það var bara gefið í, nóg orka eftir - farið á þéttu tempói alla leið tilbaka að Lýsishúsi, engir millibekkjaþéttingar - þetta var einn samfelldur þéttingur. Tempóið undir 5 mín.

Teygt vel að loknu hlaupi. Ágúst lýsti yfir að aðeins einn hefði hlýtt þjálfaranum. "Nú? Hver var það?" spurðu menn. "Það var ég!" Menn voru sammála um að það væri mikil framför, og alla vega einum hlaupara fleira en almennt hlýða þjálfurum í hópi vorum.

Ljóst er að sumir hlauparar eru að vakna til lífsins og keppnin um apríllöberinn harðnar með hverju hlaupinu. E.t.v. hafa sumir sannfrétt að næsti apríllöber verður krýndur við hátíðlega athöfn hinn 2. maí næstkomandi. Það er Fyrsti Föstudagur. Nánar um þennan viðburð á póstlista Samtakanna, fylgist vel með næstu dægrin.

Slysalegur misskilningur...

Á sunnudagsmorgnum hittast nokkrir félagar í Hlaupasamtökum Lýðveldisins í Vesturbæjarlaug og gera sig klára fyrir hlaup. Menn voru í hátíðarskapi því að dagurinn var merkilegur: félagi vor Vilhjálmur Bjarnason kominn í úrslit í Útsvari - og átti auk þess afmæli. Voru honum færðar árnaðaróskir af því  tilefni. Viðstaddir auk VB: Ólafur Þorsteinsson, Þorvaldur, Bjarni, Birgir og Ólafur ritari.  Menn rifjuðu upp spurningarnar úr keppninni s.l. föstudag og dáðust að vísdómi þeirra Garðbæinga. Á sama tíma féllu ummæli sem misskildust með þeirri afleiðingu að misklíð kom upp í hópi vorum og greri ekki um heilt meðan á hlaupi stóð - var af þeirri ástæðu óþarflega þungt í mönnum.

Veður var afar gott, hiti um 8 stig, nánast logn og bjart yfir. Hópurinn hélt glaðbeittur af stað, en fór hægt yfir eins og venja er á sunnudögum. Þeir hávaðamenn, Birgir og Bjarni, sáu að miklu leyti um spjallið og hefur það trúlega heyrst vítt og breitt um grundir. Aðrir voru rólegir og einbeittu sér að hlaupinu. Stöðvað á réttum stöðum, en eitthvert andleysi gerði vart við sig og lítið varð úr söguflutningi. Hins vegar voru ýmis þjóðþrifamál rædd ofan í kjölinn, m.a. ferjun bíla austur á land í upphafi áttunda áratugarins, en fyrir því stóðu þeir Bjarni og VB.

Hefðbundin hlaupaleið sem áður hefur verið lýst á spjöldum þessum og óþarfi að staldra um of við leiðarlýsingu. Á Rauðarárstíg sáum við hóp af heimilislausu fólki sem komið hafði sér fyrir á strætóbekk - en lét ekki ófriðlega. Áfram niður á Sæbraut og hafði Ó. Þorsteinsson þá dregist nokkuð aftur úr. Við hinir héldum áfram og gerðum ekki stanz eftir það, nema stuttlega á Ægisgötu.

Jörundur var að Laugu, óhlaupinn, enda meiddur. Úrval manna í potti, m.a. Bjarni Fel. með ádíens um beztu knattspyrnumenn allra tíma. Var margt fróðlegt í því efni.

Á morgun er nýtt hlaup: mánudagshlaup með tempói.

Bara bjart framundan

Hlaupasamtökin hafa ævinlega verið þess hvetjandi að menn leituðust við að bæta árangur sinn í hlaupum, ef hugur þeirra stefndi til þess. En við höfum jafnframt rýmt fyrir þeim sem gerðu það ekki að úrslitaatriði hver árangur væri af hlaupum - lögðu sumsé meiri áherslu á nærveru og samveru. Þetta sjónarmið var víðs fjarri á þessum hlaupadegi, föstudegi, sem er hlaupadagur án þjálfara, þegar mýsnar geta leikið sér. Góðir menn vöktu athygli á þessari staðreynd og frelsistilfinningin flaut um Brottfararsal. Mættir: dr Friðrik (sem heimtaði að það yrði skráð að hann var mættur í stuttum hlaupabuxum), prof.dr. Fróði, dr. Jóhanna, Bjössi, Einar blómasali, Rúna, ritari, Þorvaldur, Denni, Kári og.. dr. Jóhanna. Benni.

Þessi hópur fór rólega af stað, hægt og rólega. M.a.s. blómasalinn var fremstur um sinn, - en svo kom náttúrlega að því að hinir eiginlegu hlauparar tóku til sinna ráða. Meðaltempó var 5:18  á þeim sem fremstir fóru. Áfram haldið upp Hi-Lux, já nú man ég, það var strákur úr Hagaskóla með okkur, sá sami og Ágúst veitti athygli s.l. föstudag. Upp Hi-Lux á þéttingi, og þá voru nú eiginlega bara þessir helztu strákar og dr. Jóhanna með. Farið um Veðurstofuhálendi, Hlíðar, Klambra með þéttingi, og var ég stoltur að ná að hanga í fremstu hlaupurum. Á Sæbrautinni var Brautin breið og það var gefið í.

Í potti var gæðatími. Þar voru lagðar línur um skemmtanir næstu vikna - fá þeir einir upplýsingar sem hlaupa. Ég samdi við Kára um að leiðrétta villur í bremsum á reiðhjólafák mínum.  Það flækti málið að á sama tíma var félagi okkar, Vilhjálmur Bjarnason, að keppa fyrir sveitarfélag sitt í spurningakeppni og við höfðum einsett okkur að fylgjast með frammistöðunni. Niðurstaðan var sú að ég mætti til Kára og horfði með fjölskyldunni á VB gersigra fólk úr Mosó - svo fórum við út í bílskúr að laga reiðhjólið. Blómasalinn kom að fylgjast með framkvæmdum og gekk allt vel - þetta var gæðastund, eins og sagt er.  

Skrýtin tilfinning...

Það var sannarlega einkennileg tilfinning að ganga inn Brottfararplan á fimmtudegi í þeim tilgangi að þreyta hlaup. "Fimmtudagur? Hvers konar viðundur er maður eiginlega?" varð þessum hlaupara hugsað. Fór sem leið lá í útiklefa og klæddist þar í hlaupagallann í viðurvist Söngvara Lýðveldisins, sem tónar, ræskir sig og rymur eins og sannur tenór. Ég óttaðist að þetta yrði einmanalegt, en vanur því að hlaupa einn herti ég upp hugann og hvarf til Brottfararsalar í þeirri trú að þetta færi nú líklega einhvern veginn á endanum. Þar var þá Rúnar þjálfari að undirbúa hlaup. Smám saman birtust æ fleiri hlauparar: Þorbjörg, Kalli kokkur, dr. Friðrik, Margrét þjálfari, fjórir hlauparar sem ég hef ekki nöfnin á, og loks kom hlaupandi sjálfur Einar blómasali.

Það sveif einhver minniháttarfíling yfir hópnum, eins og saman væri komið safn af lúserum, eða þannig upplifði ég stemmninguna. Reyndi þó að berja í brestina og vera uppbyggilegur, allir þyrftu að byrja einhvers staðar og svona, menn væru ekki heimsmeistarar í fyrstu tilraun og þannig áfram. En það var fremur dapurlegur hópur sem lagði í hann og ljóst að engin afrek yrðu unnin á þessum degi, frekar spurning um að panta sjúkrabíl til að fylgja okkur, og leigja ýmis hjálpartæki hjá Hjálpartækjamiðstöð, sjúkrarúm, hjólastóla, göngugrindur, hækjur  og hvaðeina.

Nema hvað, Rúnar ákveður að fara með okkur að húsabaki um Haga og út á Suðurgötu, allt gengur það vel. Rætt lítillega um Berlínarmaraþon og skráningar þar. Fljótlega er blómasalinn farinn að blanda sér í umræðu fremstu manna og þá kemur einn vaselínbrandari. Svo fer hann að rifja upp mataræðið í Köben - hamborgarar, sósur, franskar, steikur, bjór - hér spurði Margrét: hefurðu enga stjórn á þér? Nei, ég hef enga stjórn...

Nú var mannskapurinn kominn út á Suðurgötu og stefnan tekin á dælustöð/skítastöð. Mistur í lofti af háfjöllum eftir því sem Þorbjörg sagði. Nú voru hinir þyngri menn farnir að dragast aftur úr og mynduðu breiðfylking. Fremstur hljóp sá er hér ritar og er þó engi afreksmaður í hlaupum, fannst þetta furðu einkennilega tilfinning að vera fremstur, eins og að vera að hlaupa með leikskólabörnum. Nema hvað, öðru hverju dúkkuðu þjálfararnir upp til að sýna samstöðu með þessum einmana hlaupara, sem þó hafði fylgd af Þorbjörgu út í Nauthólsvík. Eftir það kom Margrét þjálfari í stuttan tíma og hljóp með út að Kringlumýrarbraut en hefur svo líklega snúið við eða farið Suðurhlíðar. Ég fór yfir brúna og setti strikið á Fossvoginn.

Nú tók við hlutskipti hins einmana langhlaupara, en það þekkjum við og þarf ekki að koma á óvart. Ég bölvaði sjálfum mér að hafa gleymt að taka með mér æpodinn sem ég erfði frá dótturinni þegar hún fékk æpodinn drengsins þegar hann fékk nýjasta æpodinn. Og þurfti því að láta mér nægja eigin hugrenningar alla leiðina í Fossvoginn, inn að Víkingsheimili og yfir Elliðaár. Aftur yfir og upp á Stokk. Þá leið tilbaka. Mig grunar að tempóið hafi verið 5:20 - en var sosum ekki með áreiðanlegt mælitæki, svona Garmin sem allir eru að tala um og skreyta sig með, en mér kæmi ekki á óvart að tempóið hafi verið allhratt. Hlaupið var hratt og fyrirhafnarlítið, fór 16 km án þess að blása úr nös eða fá hjartaáfall. Aðrir fóru eitthvað styttra, Þorbjörg og félagar fóru 11 km - Suðurhlíðar.

Það var góð tilfinning að koma tilbaka á Móttökuplan og teygja. Nú er ég farinn að taka teygju (eða beygju) sem Biggi kenndi mér og vill láta blómasalann taka: beygju allra beygja, fara niður á hækjur sér og beygja höfuðið milli hnjánna - þessi beygja kemur í veg fyrir bakverki.

Næst hlaupið á morgun, föstudag. Vel mætt. Í gvuðs friði, ritari.

"Vassily, you go first!"

Jörundur varð ævur er hann sté út á Brottfararplan á mínútunni 17:30 í dag, miðvikudag, íklæddur hlaupagalla og reiðubúinn að láta gamminn geisa. Ekki kjaft að sjá svo langt sem augað eygði, hlauparar í Hlaupasamtökum Lýðveldisins höfðu ekki sýnt það sólídaritet, sem Jörundur hefur reynt svo mjög að rækta með okkur, að bíða eftir því að allir væru komnir út. Nei, það var bara rásað í veg eins og hópur af rollum þegar fór að koma hreyfing á forystusauðina.

Hann lýsti því yfir í vitna viðurvist að hann væri hættur að hlaupa með Hlaupasamtökum Lýðveldisins, en kvartaði jafnframt yfir því að ritari væri ekki viðstaddur til þess að skjalfesta yfirlýsinguna. En ég segi eins og frændi minn og vinur, Ó. Þorsteinsson: Reuter er með fréttirnar, hann er alls staðar og sefur aldrei! Hér með er þessari frétt komið á framfæri og hlutaðeigandi bent á að hegða sér í samræmi.

Oss er lofað gullkornum af hlaupi dagsins og bíðum spennt.