Limra um hetju

Ágúst Axelsson Kvaran
áður fyrr kallaður var'ann.
Það var sko þá
en það er nú frá.
Nú er hann nefndur Saharan.

höf. Þórarinn Eldjárn

Er ekki lífið yndislegt?

Nokkrir úrvalshlauparar voru saman komnir til hlaups frá Vesturbæjarlaug í dag, laugardaginn fyrir páska. Þar á meðal voru báðir þjálfarar, Rúnar og Margrét, Flosi, Þorvaldur, Ólafur ritari, Þorbjörg, kona Rúnars, Eiríkur (búinn þá þegar með 5 km) - og svo ungliðahreyfing Samtaka Vorra: Elínborg Ingunn Ólafsdóttir, dósent HÍ, stærðfræðingur, Pawel Bartosiak, Stefán Ingi Valdemarsson líka stærðfræðingur.

Mæting 10, einhver orð um að fara af stað 10.10 - en ákveðið að breyta til og leggja í hann 10:05. Hafi einhver mætt 10:08 og misst af okkur, þá er þetta skýringin: við vorum farin. Það er hlaupið langt á laugardögum og stefndi ritari á 69. Eiríkur ætlaði að taka hálfmaraþon, annað eftir því.

Að öllu samanteknu verður ekki annað sagt en hlaupið hafi gengið eins og bezt verður á kosið og merkilegt hvað maður kemur vel undan vetri. Hafði Powerade meðferðis og það bjargaði mér, enda eitthvað um vökvamissi hjá hlaupara eins og mér á svo langri leið. Það var bara vellíðan og kraftur alla leiðina, hlaupið samfellt, stanzað til að drekka, en svo haldið áfram. 

Er komið var á Hofsvallagötu varð manni hugsað: er ekki lífið yndislegt?! Formið er komið og nú bíða nýir áfangar: Goldfinger, Stíbbla, Sundlaug.

Næst hlaupið annan dag páska kl. 10:10.

Hlaup á páskum 2009

Nú eru páskar í aðsigi. Menn eru komnir í frí. Sumir komnir norður á Agureyri, sem er þorp við Eyjafjörð. Aðrir enn á mölinni og stefna á hlaup. Ritari lá uppi í sófa og svaf megnið úr degi, enda kominn í frí eins og aðrir og getur andað léttar eftir erfitt streð í þágu lands og lýðs í Lýðveldinu. Það breytti ekki því að það skyldi hlaupið í dag.

Nokkru færri mættir á miðvikudegi fyrir páska en alla jafna á venjulegum miðvikudegi. Þetta voru Flosi, Þorvaldur, Bjarni, Eiríkur, Ólafur ritari, Una, Sirrý, Kalli kokkur, báðir þjálfarar og svo longintes sem ég man ekki nafnið á, en mun geysiefnilegur hlaupari. Magnús sást skjótast eins og mús út úr húsi um það bil sem hann hefði átt að vera að mæta til hlaups og fékkst fátt skýringa á framferði hans.

Það var einkennilega létt yfir mannskapnum í kvöld, einhver óútskýranlegur léttleiki, sem sló jafnvel út í kæruleysi, og smitaði út frá sér. Þjálfarar kvörtuðu yfir því að þegar þeir beindu þeim tilmælum til hlaupara í fyrra að fara varlega í að lengja, þá fór enginn eftir þeim tilmælum. Nú væru þeir eilíft að hvetja menn til að fara að lengja - og hvað gerist? Enginn hlustar á þá! Hvað er að gerast?? Er aldrei hlustað á þjálfarana?

Fara hægt út að "Dælustöð".  Það var farið hægt af stað út að Dælu. Menn og konur voru róleg. Enginn hraðafantar, þó var Þorvaldur eitthvað að derra sig. Við Dælu var gefin út lína um aukinn hraða. Þessi tilmæli áttu einna helzt við um þjálfarana tvo og Eirík, Bjarni, Una og Flosi voru næst í röð, þar á eftir komu hlauparar eins og ritari sem er orðinn vanur því að vera aftastur og vera einn. Það er allt í lagi, svo lengi sem hann heyrir ekki tiplið í blómasalanum eða Jörundi á eftir sér. Það er vond tilfinning og veldur streitu. Streita er ekki góð tilfinning fyrir hlaupara sem er á millilöngu hlaupi eins og farið var í dag. Ég gleymdi að nefna að það var planið að fara Þriggjabrúahlaup.

Markmið ritara var að ná að fara Three Bridges Run með sóma án þess að springa eða togna á leiðinni. Með "springa" er átt við að gefast upp. Þess vegna var málið að fara hægt fyrstu fimm kílómetrana. Áður en maður vissi af var komið inn að Borgarspítala og brekkan þar upp var erfið eins og ávallt. Ég sá enn hlaupara á undan mér, Flosa, Unu og Bjarna. Í þetta skiptið þurfti ég ekki að stanza til að hvíla míg, hélt áfram yfir Útvarpsstöðvarhálendið og yfir hjá Kringlu. Yfir Brúna hjá ónefndu íþróttafélagi og þannig yfir á Kringlumýrarbraut.

Eftir þetta var hlaup eiginlega hefðbundið, með stoppum við ljós, og við brunn á Sæbraut. Ekki sá ég eða heyrði neinn að baki mér á stígnum, grennslaðist þó fyrir um þetta öðru hverju, enda vont að vita af einhverjum sem er hugsanlega að ná manni.

Komið til Laugar á forsvaranlegum tíma, þótt ég væri á eftir öðrum. Teygt í Móttökusal. Lítið um pottsamveru - líklega vegna þess að menn eru að detta í páskafrí. Nú er orðið albjart á kvöldin eftir hlaup og tilhlökkunarefni að fara að lengja hvað úr hverju.

Hvað gerðist í hlaupi kvöldsins?

Það var byrjað að rigna þegar ritari kom á hjólfáki sínum á Plan Vesturbæjarlaugar. Ritari Hlaupasamtakanna er umhverfisverndarsinnaður og nýtir því hið umhverfisvæna farartæki hjólfákinn til þess að flytja sig milli staða. Sama gerir bróðir hans, Flosi. Þeir eru Flóamenn. Flóamenn eru upp til hópa geðþekk góðmenni og annt um allt sem lífsanda dregur. Báðir lögðu hjólfákum sínum utan við Laug og gengu prúðmannlega í Salinn og þaðan þráðbeint í útiklefa.

Í Útiklefa er jafnan glatt á hjalla. Þar voru mættir og voru kátir, auk fyrrnefndra Flóamanna, Þorvaldur, Björn, Bjarni Benz og Eiríkur. Gamanyrði flugu, glensyrði um litaval manna þegar bolir eru annars vegar, Björn á grænni treyju, enginn á bleikri í þetta sinn, en allflestir í hefðbundnum svörtum lit Hlaupasamtakanna.

Í Brottfararsal voru allmargir hlauparar mættir, fjölmargir nýir eða nýlegir, ekki man ég nöfnin. Líklega hafa í allt verið um 20 mættir. Báðir þjálfarar mættir og voru kátir og frískir. Þá er að nefna Magnús, S. Ingvarsson, Jón Gauta, Þorbjörgu, Unu, og einhverja fleiri. Samþykkt að fara út að Dælustöð og ákveða í framhaldinu hvað yrði. Við vorum létt á okkur þegar við lögðum af stað í úrinu. Upp á Víðimel og þannig út í Skerjafjörð. Þar fór Margrét með heilmikla þulu sem var ofar skilningi okkar Máladeildarstúdenta, þetta var talnaruna svo margslungin og margræð að ekki var fyrir hvítan mann að skilja þetta. Menn horfðu hver á annan og spurðu: Hvað var atarna? Margrét horfði vorkunnfull á okkur og sagði: Æ, það er ekki eins og þið hafið ekki gert þetta áður!

Svo var lagt í hann. Menn fóru á spretti, en ritari fór með Bjarna og Þorbjörgu á hægri ferð. Upphaflega hafði hann hugsað sér að fara stuttan eymingja, svo lengri eymingja, loks Hlíðarfót. En með malandann úr Bjarna í eyranu er ómögulegt annað en gleyma vanlíðan sinni og halda áfram og út að Kringlumýrarbraut. Þar var ákveðið  að fara upp Suðurhlíðar í stað þess að mæta hinum spretthörðu. Við tókum brekkuna með látum og linntum ekki fyrr en upp við Perlu. Hér rigndi duglega, en það skipti engu máli, þetta var yndislegt! Nú var bara að fara niðurúr og klára hlaup með glans. Ritari var farinn að finna fyrir tognun í læri og ágerðist hún eftir því sem leið á hlaup.

Svo var tekið á því á Hringbrautinni hjá Flugvelli og ekkert gefið eftir. Mér skilst að aðrir hlauparar annars staðar hafi einnig tekið á því. Eiríkur var í sínu sóló prógrammi á Ægisíðu og má segja að prógrammið hans heiti Fram og aftur blindgötuna. 20 200 m sprettir. Þeim lauk nokkurn veginn á sama tíma og við Þorbjörg og Bjarni komum til Laugar. Mjög skemmtilegt hlaupaveður, rigning, en stilla.

Teygt lengi vel í Móttökusal. Í Potti fór fram umræða um persneska menningu og stjórnsýslu. Spurt hverjar atvinnuhorfur væru þar fyrir vel meinandi embættismenn af Íslandi. Einnig var rætt um afrek félaga okkar í Sahara, próf. dr. Ágústs Kvarans, og þann fagnað sem framundan er þegar hann snýr tilbaka úr Bjarmalandsför sinni.

Lærir maður aldrei?

Sahara-hetjan okkar var mönnum ofarlega í huga þegar safnast var saman til hlaups í dag í Brottfararsal Vesturbæjarlaugar, og mörg skeyti flogið og lærðir pistlar í kamelfræðum birtir á póstlista. Í dag var lengsta hlaupið þreytt, 91 km, en svo hvílt á morgun, nema þeir sem þurfa að ljúka langa hlaupinu. Hingað til hefur þetta gengið vel, og vonuðu menn að góða gengið héldi áfram.

Allnokkur fjöldi hlaupara mættir og voru vel stemmndir fyrir langt. Þar á meðal Nestor Samtakanna, Jörundur, nýorðinn 68 ára gamall og slær ekkert af. Aðrir Flosi, Bjössi, Biggi, Ósk, Una, Dagný, Sirrý, Margrét, dr. Jóhanna, Þorvaldur, Helmut og ritari. Við tíndum Sigurð Ingvarsson upp á leið okkar út Sólrúnarbraut, hann kom hlaupandi úr Grafarvogi, kominn með 14 km á mælinn og tók ekki eftir okkur. Svo var Eiríkur líka með í för, en var í sínu eigin prógrammi, tók spretti fram og aftur Ægisíðuna. Jú, Einar blómasali kom líka, seinn að vanda.

Það mátti velja um Þriggjabrúahlaup eða Stokk fyrir þá sem þurfa að fara að lengja. Það átti að fara hægt út að Skítastöð, eftir brúna yfir Kringlumýrarbraut átti að auka hraðann. Þrátt fyrir tal um rólegheit var allt gleymt við flugvöll og sett á hratt tempó. Liðskönnun við Borgarspítala og beðið eftir eftirlegukindum. Hópurinn fór nokkuð samtímis upp brekkuna. Hún var óvenjuerfið í þetta skiptið. Það fór að draga af þessum hlaupara eftir brekkuna, en svo lagaðist það við Kringlu og ég átti ágætan sprett út að Kringlumýrarbraut og niðureftir. Við ljósin við Suðurlandsbraut náðu Dagný og Sirrý mér - stuttu síðar kom Jörundur skeiðandi framúr og virtist ekki við okkur vilja tala.

Á mótum Borgartúns og Sundlaugavegar fékk ég krampa í læri, varð að stöðva og teygja. Maður nokkur sem ég kannast við úr Útiklefa VBL stöðvaði bíl sinn og bauð mér far tilbaka, en ég afþakkaði og kvaðst geta hlaupið þetta eftir smáhvíld. Áfram um Sæbraut og drukkið kalt vatn á réttum stað. Eftir þetta fór að draga verulega af mér og ég þurfti að fara að ganga smáspeli inn á milli, m.a. upp Ægisgötuna. Skeiðaði svo niður Hofsvallagötuna og tilbaka til Laugar. Þetta var erfitt hlaup, vafalítið vegna þess að ég fór allt of hratt fyrstu 5 km og var búinn eftir 9-10.

Bjarni var í Útiklefa og hafði farið eina 9 km á eigin vegum. En nú er vorið komið og við förum að lengja smásaman, fara í Elliðaárdalinn, Goldfinger, Stíbblu o.s.frv.