Spurt er: Var hlaupið?

Ritari er þjóðhollur einstaklingur sem gerir sér far um að umgangast eldri kynslóðir af virðingu fyrir þjóðararfinum og af hreinræktaðri fróðleiksþrá. Af þeirri ástæðu tókst hann á hendur ferð til Viðeyjar í gærkvöldi í boði Viðeyjarjarls, Örlygs Hálfdanarsonar. en ætlunin var að snæða svið og drekka með valdar veigar. Hópur góðra félaga úr Vesturbæjarlaug átti ánægjulega kvöldstund saman við ræðuflutning, vísnakveðskap og söng og endaði ævintýralega. Af þeirri ástæðu hljóp ekki þessi hlaupari í dag, sunnudag. En mætti í pott til að hitta félaga sína og samkvæmt þeirra frásögn hlupu: Magnús Júlíus, Einar blómasali, Flosi barnakennari, Þorvaldur og Jörundur prentari. Þeir munu hafa farið hratt yfir og ekki gert nein stopp. Kemur það ekki á óvart þar sem Ó. Þorsteinsson, eigandi kampavínslitrar koníaksstofu á hjólum, frændi minn og vinur, var fjarri góðu gamni sökum mikilla hlaupa að undanförnu og því tæplega sagt orð af viti í hlaupi. Í potti voru mættir dr. Baldur Símonarson, dr. Einar Gunnar og dr. Mímir. Þar var ekki töluð vitleysan. Þar vantaði ekki andlega spektina. Hvað næst? Jólahlaðborð? Meira um það seinna.

Tekin upp sjóböð á ný - Réttstaða í Nauthólsvík

Maður skynjaði vængjaslátt sögunnar þegar á bílaplani Vesturbæjarlaugar. Ritari heyrði hróp og köll, hvað er í gangi? Hann sá Magnús Júlíus út undan sér, baðandi út öllum öngum og kallandi, en nær stóð Gísli Ragnarsson, rektor Ármúlaakademíunnar, mættur galvaskur til hlaupa á ný og kjaftaði á honum hver tuska. Maður skynjaði strax að hér voru breytingar í vændum. Það urðu fagnaðarfundir í Brottfararsal þegar Gísli rak inn höfuðið, enn muna allmargir eftir þessum gamla hlaupara og báru kennsl á hann, sumir áttu þó í erfiðleikum með að finna nafn til þess að máta við andlitið. Enn á ný var mæting slík að það væri að æra óstöðugan að nefna alla. Hlauparar sátu í Brottfarasal fyrir hlaup og reyndu að skemmta sér. Þar var m.a. að finna Vesturbæjarblaðið alræmda, og við sáum strax við nánari skoðun að fréttin um Berlínarhlaupið hafði eitthvað ruglast saman við frétt sem er við hliðina: Jólabazar á Grund, og gott ef þetta var ekki Ágúst á myndinni sem fylgdi með fréttinni.

Það var kalt í veðri í kvöld, komið frost. Heiðskírt og einhver vindur, tilvalið fyrir sjóböð, enda hiti orðinn þolanlegur. Gísli hafði strax orð á þessu og margir af helztu Nöglum Samtakanna tóku undir, Flosi, Bjössi o.fl. Þjálfari hafði einhver orð um að það væri orðið kalt og menn ættu að nota smokka. Frekari fyrirmæli komu ekki og menn lögðu í hann af varkárni. Aldrei þessu vant voru Eiríkur og Benedikt til friðs, héldu sig fyrir aftan fremstu hlaupara og fylgdu hópnum að mestu inn í Nauthólsvík. Mættur ónefndur blómasali og ónefndur jógakennari var einnig með í hlaupi kvöldsins. Mikið rætt um sjóböð á leiðinni inn eftir - ritari hugsaði: Er þeim alvara? Það var komið fjögurra stiga frost.

Þegar komið var inn í Nauthólsvík og reyndi á karlmennskuna voru aðeins þrír hlauparar sem skiluðu sér til sjóbaða, bæði Flosi og Bjössi virtust hafa mikilvægari erindum að sinna annars staðar: Gísli, Helmut og ritari. Það var farið niður að sjó, en þar var vart þverfótað fyrir baðfólki, flest af því af erlendu bergi brotið, margt af því ungar konur. Við afklæddumst í snatri og skelltum okkur í svala Atlanzhafsölduna og endurnýjuðum kynnin við gamlan vin. Þetta var afar hressandi og er mælt með þessari heilsubót við hvern þann sem á við einhverja vanheilsu að stríða. Á hinn bóginn er til vanza hversu margar ungar og fallegar konur voru á ströndinni í dag og urðum við því að bíða um stund niðri í vatninu áður en við gátum komið upp úr. Það hafðist þó á endanum og við gátum farið að tína á okkur spjarirnar. Það tókst nú ekki betur en svo að ritari þurfti aðstoð við að reima á sig skóna og renna upp úlpunni. Aðrir hlauparar voru löngu horfnir svo að við tygjuðum okkur til heimfarar um Hlíðarfót.

Um tíma hélt ég að fingurnir myndu losna af mér - en ekki varð af því. Við vorum daufir af kulda, en hörkuðum af okkur og héldum áfram hlaupi. Við Flugvallarveg hvarf Gísli, Helmut sagði að hann ætlaði að stytta sér leið. Við áfram hjá Gvuðsmönnum og urðum kristilegir til hjartans. Væntum Gísla þá og þegar, hægðum á okkur og fórum að skyggnast um eftir honum yfir sléttuna. Engin merki um Gísla. Helmut varð áhyggjufullur. Ég reyndi að hressa hann við. Líklega hefði Gísli bara dottið ofan í skurð og lægi þar fótbrotinn og biði þess sem verða vildi. Helmut varð enn niðurdregnari. Þá sagði ég: en sjáðu sóknarfærin í stöðunni, þú getur alltaf sótt um starfið hans Gísla! Hér tók Helmut aftur gleði sína og færðist allur í aukana.

Við hittum Ósk í Laug - hún hafði farið Suðurhlíðar. Blómasalinn var í útiklefa og lá einhver ósköp á. Þar var og Hjálmar íþróttakennari og jós athugasemdum um vaxtarlag viðstaddra yfir þá. Svo var farið í pott, það var ljúft eftir kælingu í sjó. Þorvaldur enn með puttann innbundinn. Magnús Júlíus kominn tilbaka. Svo skilaði sér hver hetjan á fætur annarri í pott. Þar var setið um nokkurt skeið. Nú er brýnt að fara að ákveða hefðbundnar skemmtanir, Fyrsti Föstudagur er 5. desember n.k. - fyrir liggur hugmynd um hvernig kristilegt væri að halda upp á þann ágæta dag í potti, með jólasöng og gleði, og heitt kakó á brúsa.

Nú hverfur ritari til starfa í þágu Lýðveldisins á erlendri grund um stund - en snýr tilbaka á ný fljótlega. Í gvuðs friði.

Sannleikurinn kemur í ljós

Jörundur var saklaus. Jörundur var sárreiður. Ekki nóg með að honum væri að ósekju kennt um að breiða út orðróm um háan aldur Ágústs. Heldur var reynt að hirða af honum titilinn "Aldursforseti". Pistill sem fjallaði um Berlínarmaraþon í Vesturbæjarblaði nefndi hann ekki einu nafni - en snerist að mestu um hlaupara sem var fjarri góðu gamni í Berlín. Jörundur var ósáttur við að bera fulla sök á því að hafa flæmt Vilhjálm Bjarnason frá hlaupum, þegar Ólafur ketilsmiður bæri fulla sök á því, étandi upp alla vitleysu sem sögð væri og margfalda hana í frásögnum sínum. Jörundur geisaði í Brottfararsal og var reiður. Það átti eftir að versna.

Mánudaginn 24. nóvember var fjöldi góðra hlaupara mættur til hlaups hjá Hlaupasamtökum Lýðveldisins. Þjálfararnir Margrét og Rúnar. Flosi, Bjarni Benz, Bjössi, Helmut, Jóhanna, júngkærinn Tumi, Una, Ósk, Friðrik kaupmaður, Eiríkur, Benedikt, Jörundur, ritari, Magnús tannlæknir, Þorvaldur og ég veit ekki hvað og hvað. Ekki má gleyma próf. Fróða, eða Ólöfu.

Þetta var sannast sagna vandræðalegt. Jörundur geisaði. Rúnar roðnaði. Ágúst beygður. Menn reyndu að bera sig vel og bera klæði á vopnin, fremstur í þeirri viðleitni var ritari Hlaupasamtakanna, þekkt góðmenni í Vesturbæ, líkt og frændi hans, Ó. Þorsteinsson, Formaður Vor til Lífstíðar, sem leggur sig fram um að leggja inn gott orð hvar sem hann kemur. Á endanum varð stillt til friðar og leit út fyrir að hlaup gæti hafist. Fara út að Skítastöð og svo út á Nes. Einhver nefndi Bakkavör.

Ritari hefur verið í hvíld sökum meiðsla og vildi fara varlega. Það fólst aðallega í því að fara hratt með fremstu mönnum og farið á 4:50 út í Skerjafjörð. Ekki var stoppað þar heldur haldið á Nes á sama hraða. Ég með Bjössa, dr. Jóhönnu, Helmut - Björn uppfullur af sögum sem vöktu kátínu og gleði. Hlaupið í myrkri. Mættum Neshópi en þekktum fáa sökum myrkurs. Það var hrópað "Hæ!" í myrkrinu - við vonuðum að þar færu vinir á ferð. Geysilega hratt tempó hér.

Verður farinn aumingi? Verður farið lengra? Nú vildi svo til að enginn blómasali var í hlaupi og því ekki mikið um úrtölufólk, þannig að það var ekki undan því vikist að fara á Nesið um Flosaskjól. Áfram hratt. Nú dró í sundur með ritara og fremstu hlaupurum - þar var alvörufólk á ferð. Sama hraða tempóið út að Eiðistorgi, ritari illa haldinn af innvortis meiðslum, en beitti sjálfan sig aga og hélt áfram, fór bara hraðar, og náði fremsta fólki við Bakkavör. Þar var ákveðið að fara sex spretti, ég gaf lítið fyrir það, lullaði upp einu sinni og svo áfram tilbaka,  hinir munu eitthvað hafa gutlað í brekkunni. En fyrsta lögmál hlauparans er að fara vel með sig. Prófessorinn mun hafa haldið áfram út í myrkrið á Nes þar sem hann hvarf. Þarna mætti Jörundur ásamt með Bjarna Benz seint og um síðir, stöðvaði hlaupara í miðri brekku og hélt mikinn reiðilestur yfir þeim: í fyrsta lagi fyrir að hlaupa alltof hratt og skilja hann alltaf eftir einan; í öðru lagi fyrir andróður og andstyggilegheit gegn Vilhjálmi Bjarnasyni, sem væri sérstakur vinur hans. Kvaðst hann vera þess fullur hugar að hætta að hlaupa með Hlaupasamtökunum.

Um afdrif og vegalengdir var fátt rætt í potti, aðallega sagðar sögur. Þar sagði m.a. Ágúst söguna af hlaupinu fræknlega kringum Sveifluháls. Sagan hermir að Helmut, hirðirinn góði, hafi mætt á svæðið á fjallajeppanum aldna og treysti sér ekki til að stíga út úr bílnum sakir veðurs, en óveður geisaði á þessum útkjálka. Þess í stað ók hann af stað í leit að Ágústi. Fljótlega sá hann spor eftir smávaxna veru sem hann taldi víst að væri prófessorinn. Hann fylgdi slóðinni í hálftíma áður en hann kom að snjóskafli. Þar enduðu sporin. Honum þótti þetta grunsamlegt. Hér var "aðeins meira logn" eins og menn segja á Íslandi, í stað þess að segja "aðeins minna rok". Helmut fór út úr jeppanum og hóf að grafa í skaflinn. Ekki hafði hann grafið lengi er hann fann prófessorinn skjálfandi og titrandi af kulda. "Ég fauk, elskan mín! Ég fauk, elskan mín!" Helmut dustaði snjóinn af prófessornum og hvatti hann til þess að halda áfram hlaupinu og ljúka því. Sem hann og gerði með glæsibrag. Að 42,8 km hlaupi loknu þáði hann góðgerðir, heitt kaffi og kökur hjá hirðinum góða. Síðan hvíldi hann á sunnudeginum með því að hlaupa litla 34 km í Heiðmörk.

Eins og ævinlega var stundin í potti dýrmæt, staldrað við um stund, sagðar sögur og planlagt fyrir jólahátíð Samtakanna, sem allt eins gæti verið haldin hátíðleg í heimahúsi - meira um það seinna. Í gvuðs friði, ritari.

Ólafur ketilsmiður gerist umboðsmaður

Hortuga stúlkan var mætt aftur í dag, frú Ólöf spurði mig hvort þetta væri hortuga stúlkan með skoðanir. Já, þetta var hún. Einhver sagði að hún væri fornleifafræðingur. Sama er mér, hún er samt hortug eins og Guðjón og með meiningar. Dr. Friðrik var mættur, sem og Þorvaldur og Magnús Júlíus tannlæknir. Við helztu strákarnir vorum í útiklefa, ég, Flosi, Bjarni Benz, Helmut, og einhverjir fleiri. Svo situr maður í Brottfararsal og bíður þess spenntur að geta byrjað að atyrða innkomandi hlaupara, hver dúkkar ekki upp úr neðra nema Björn Nagli... Ég gapti af undrun. Hvað er í gangi? Björn sagði: "Ég var farinn að sakna stundanna sem ég átti með honum Ágústi, samtalanna..." Kjálkinn á mér nálgaðist hnéð óðfluga. Ég lét Björn vita að svona létu karlmenn ekki út úr sér og að ég óttaðist að hann væri að láta konuna í sér ná yfirhöndinni. Honum virtist standa á sama. "Nagli eins og þú" sagði ég. "Veiztu hverju þú ert að fórna? Orðspori sem hefur tekið þig mörg ár að byggja upp, sögum, ímyndarbyggingu, mataræði..." Þetta hafði engin áhrif. Maðurinn virtist einfaldlega sakna Gústa. Téður Augustus kom seint og missti af þessum merkilegu samtölum í neðra, en hann virtist algjörlega grunlaus og virtist sakna einskis. Þvert á móti var hann uppblásinn, meðvitaður um sjálfan sig og laus við allt sem heitið getur auðmýkt.

Aðrir mættir: Birgir, Margrét, Una, Rúnar, dr. Jóhanna, Friðrik kom, og Eiríkur, en ekki er ég viss um að Benedikt hafi verið mættur, þó gæti það verið misminni, hann hleypur hvort eð er svo lítið með okkur, hann hleypur bara á undan okkur. Eitt er víst, engan blómasala var að sjá í hlaupinu. Hann kvartar stundum yfir því að ekki sé minnst á hann í pistlum. Ef ekki er minnst á hann er það vegna þess að hann mætti ekki í hlaup og verðskuldar ekki að á hann sé minnst. Hann mætti ekki í hlaup dagsins og því er ekkert um hann fjallað hér. Punktum. 

Þjálfararnir eru orðnir mjög frjálsir af sér, sem er hreinn bónus með góðu skapi meðhjálparans í Neskirkju, sem er búinn að að geisla af gleði tvo hlaupadaga í röð. Þeir leyfðu mönnum að hlaupa frjálst, þ.e.a.s. gáfu ekki út leiðbeiningar, það var ekkert sagt, bara hlaupið af stað. Menn æddu af stað út í myrkrið. Það var nú svolítið óþægilegt að æða bara svona af stað án þess að vita hvert ætti að fara, hversu hratt eða hvort manns biðu sprettir á leiðinni. Nú er orðið ljóst að nýi stígurinn er hjólastígur eingöngu, og ekki fyrir fótgangandi eða -hlaupandi. En það vantar lýsingu á Ægisíðu, þetta gengur ekki lengur, maður getur hlaupið niður aðra fótgangandi eða -hlaupandi í myrkrinu. Ef það er flugvöllurinn sem er málið á bara að flytja hann: við getum ekki unað við þessi skilyrði lengur að vera að paufast þetta áfram í myrkri.

Ágúst var með hlutina á hreinu. Ólafur ketilsmiður var búinn að upplýsa á innraneti Samtakanna að blaðakona á Fréttablaðinu hefði haft samband til þess að forvitnast um hlaupara sem ætlaði að þreyta hlaup í Sahara, hvort það gæti verið rétt. Ólafur ketilsmiður svaraði: "Þetta er rétt. Ég er að þjálfa hann." Á eftir kom frekari upplýsingagjöf um þurra sanda, lítið af vatni, vegvillur, bedúínatjöld og leðurblökur. Blaðakonan varð svo impóneruð að hún ákvað að hafa viðtal við þennan hlaupara. "Hvernig næ ég sambandi við hann?" "Já, bara róleg", sagði ketilsmiðurinn. "Öll sambönd við hann fara í gegnum mig." Varð þetta til þess að Ágúst ákvað að gera Ólaf að umboðsmanni. "Þú sérð um að bóka flugferðir, hótel, þú þekkir þetta svo vel. Svo sérðu um almannatengsl, birgja, sponsora, auglýsingar og þess háttar." "Já," sagði ég, "hvað með kommissjón? Greiðslur?" Ágúst varð hugsi um stund, en svo blasti svarið við og virtist augljóst: "Það tekurðu upp við gjaldkerann, hana Ólöfu. Þú gerir það bara eftir á."

Hér var hersingin stödd á Ægisíðu og var farin að slitna ærið mikið sundur, enda óljóst hvað ætti að gera í hlaupi dagsins. Ágúst var að reyna að rekrútera fólk í langt en varð ekki ágengt með það, nema hvað honum tókst að teygja Flosa inn í Fossvogsdal. Aðrir fóru ýmist Blóðbanka, Suðurhlíðar að Þriggjabrúahlaup. Það var farið á fáránlegu tempói inn að Borgó - 4:50 - maður skilur ekki svona. Margrét: Jæja, við hægjum á okkur á eftir. "Á eftir" kom aldrei - það var ekkert hægt á. Ég fór upp brekkuna hjá Borgarspítala með nokkrum góðum, hún er erfið, svolítið áþekk Suðurhliðarbrekku. Maður er alveg búinn þegar upp er komið. Þar tók fólk upp á því að svindla, stytta sér leið, það er ekki gaman að horfa upp á þjálfara svindla, það er svolítið slæmt fyrir móralinn. Fólk þarf að hugsa um svona hluti! Vera fyrirmynd!

Fram-heimilið er náttúrlega alltaf svoldið krítískt, maður heldur niðri í sér andanum eins og verið sé að fara hjá Vogastapa, en þetta fer að lagast, fljótlega verður víst búið að sameina Fram einhverju íþróttafélagi í útkjálkabyggðum höfuðborgarinnar og þá verður jarðýta sett á ósköpin og maður verður laus við þetta. Hér var hópurinn farinn að þéttast nokkuð og þeir sem höfðu verið á eftir okkur en ætlað sömu leið náðu okkur. Hér fór ritari að síga aftur úr. Ég er slæmur í mjöðmum og á erfitt með að beita mér af fullum krafti, hér er á ferðinni eitthvert sambland af grindargliðnun og föðurlífsbólgum. Við þessu er ekkert að gera annað en halda áfram að hlaupa og kveljast.

Farið niður Kringlumýrarbraut og niður á Sæbraut. Þar er hlaupið í myrkri og alltaf hætta á að hlaupa niður fólk, eða reiðhjólafólk sem hjólar á ljóslausum fákum. Varð samferða Rúnari á þessum kafla og til loka hlaups, hann hafði orð á því að þetta væri helvíti rennilegur hópur (ekki 100% viss um að hann notaði h-orðið, en það hljómaði þannig). Á Sæbraut dróst þessi hlaupari aftur úr vegna meiðsla sinna, en það var allt í lagi, rætt um horfur í málefnum launamanna hjá ríkinu og um húsbyggingar við Skúlagötu - sem brátt verða orðin draugahús.

Ekkert óvænt eftir þetta. Teygt vel og lengi í Aðkomusal Laugar Vorrar og rætt um lyftingar og hnefaleikakeppnir. Björn sagði ýkjusögur. Birgir spurði hvað ég ætti í bekkpressu, ég hafði ekki svar við því, enda sá ég ekki hvaða máli það skipti.

Upp er komin hugmynd um jólahlaðborð í Turninum, sem mun vera framlag Kópavogsbúa í typpasamkeppni tveggja sveitarstjórnarmanna íhaldsins á höfuðborgarsvæðinu. Hitt framlagið gefur að sjá í Höfðatúni, ófullgerður turn sem stendur höfundi sínum til ævarandi skammar og háðungar. Hugsa sér að mönnum skuli leyfast að leika sér svona með peninga okkar skattborgara og alltaf skulum við vera nógu vitlaus til þess að kjósa þetta lið aftur og aftur. Ja svei því. En við vorum víst að tala um jólahlaðborð... Dagsetning kemur síðar.

Ágúst fer í viðtalið í fyrramálið. Ólafur ketilsmiður er búinn að preppa hann og undirbúa svör. Svo er bara að sjá hvort hann kemur þessu rétt frá sér. Þar verður sagt í þaula frá Hlaupasamtökunum, frá Aðalritara, blogginu, Einari blómasala, Villa, Ó. Þorsteinssyni, og ef prófessorinn fer bara ekki á taugum þá á þetta allt að skila sér á síðum Baugsmiðla, sem eru eitt framfarasinnað slekti. Ég er mjög spenntur. Eftir þetta liggur veröldin flöt fyrir okkur. Í gvuðs friði, ritari.

Minningaleiftur úr mánudagshlaupi

Mæting góð. Pottþéttur hópur í útiklefa þótt kominn væri vetur. Þorvaldur enn með bundið um putta. Mættur dr. Friðrik og kvartaði yfir heilsuleysi sem líklega væri að kenna því að menn væru hættir að fara í sjóinn, líklega tvisvar á árinu. Er ekki orðið tímabært að fara að endurnýja gamla siði og hefja sjóböð til vegs og virðingar á ný, þegar kvenfólk af Alþingi er farið að fara í sjóinn og synda. Mæting almennt góð - hátt í tuttugu manns.

Þetta var dagurinn þegar Guðni Ágústsson sagði af sér formennsku í Framsóknarflokki og jafnframt þingmennsku. Farinn til útlanda og talar ekki við fjölmiðla. Ríkisstjórn kynnir samkomulag við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn, en lýsir jafnframt yfir fullum stuðningi við ráðuneytisstjóra fjármálaráðuneytis. 

Það var hefðbundið út að Skítastöð þjálfari virtist í góðu skapi. Próf. Fróði með hausband sem hann virtist hafa stolið af leikskólabarni. Veður gott og kallaði ekki á sérstakan útbúnað. Það var Víðimelur og Suðurgata. Ritari þungur. Hádegisverður: tvær pylsur með öllu. Ekki góð undirstaða fyrir hlaup. Maður var bara skilinn eftir í myrkrinu. Hafði félagsskap af Magnúsi og saman fórum við aumingja. Aðrir skilst mér hafi farið út að Hagkaupum, en helztu hlaupanördar farið austurúr, Suðurhlíðar, eða jafnvel inn á Grensásveg og Stokk.

Samþykkt var í potti að halda árshátíð Hlaupasamtakanna snemma í janúar og stefna á Skólabæ. Dr. Jóhanna mun senda út póst og auglýsa eftir þátttöku. Dr. Baldur minntur á að fara að leggja í. Kostnaði haldið í lágmarki, hver leggur til einn rétt og drykki með, svo og skemmtiatriði.

Frændur á ferð

Það var ráðstefna á tröppu Vesturbæjarlaugar þegar ég kom. Þar stóðu blómasalinn og Ó. Þorsteinsson, þekkt góðmenni úr 107 og einnarmessumaður, og voru í djúpum samræðum, svo djúpum að þeir misstu ekki niður þráðinn þótt mig bæri að. Seinna bættist Flosi í hópinn og enn héldu þeir áfram. "Á ekki að hlaupa?" spyr ritari. "Nei, það er allt í rusli heima hjá mér," sagði blómasalinn, "eldhúsið á hvolfi, ég finn ekki neitt." Hann ætlaði að sleppa hlaupi í dag til þess að geta helgað sig endurreisnarstarfi á heimilinu. Aðrir ákveðnir í að láta ekki svo ágætan dag úr greipum renna, veður fagurt, stillt og svalt. Hálka á jörðu. Við vorum sumsé þrír, bræður og frændur: Flosi, Ó. Þorsteinsson og Ó. Kristjánsson.

Fyrst var að segja frá hátíðarfundi í tilefni af 70 ára kennslu viðskiptafræði sem Ólafur sótti. Hann kunni að segja frá frábærri frammistöðu vinar okkar V. Bjarnasonar, sem þar flutti ræðu og brilljeraði, afsannaði útbreidda kenningu að viðskiptafræðingar væru nördar og viðundur. Viðskiptafræðingar geta verið bæði skemmtilegir og víðsýnir, flutt erindi af kunnáttu og lærdómi, vísað í aðrar fræðigreinar, tekið dæmi úr bókmenntunum svo eitthvað sé nefnt. Taldi Ólafur að við í Hlaupasamtökunum mættum vera stoltir af þessum félaga okkar.

Dagurinn var frábær - er til eitthvað betra en fara út að hlaupa á kyrrlátum sunnudagsmorgni? Þótt ekki sé farið hratt. Fórum nýju brautina, sem ég veit ekki enn hvort verður eingöngu hjólastígur, eða hvort hann verður einnig ætlaður fótgangandi. Margt var að ræða og margs að minnast, sögur að segja. Í dag er 16. nóvember og ungar stúlkur í Garðabæ eiga afmæli, þeim eru færðar árnaðaróskir. Þá gat ÓÞ upplýst okkur um sextugsafmæli fyrrv. hlaupara - "og hver er hann?" var spurt. Það var á fjórðu vísbendingu sem Flosi gat upplýst hver þetta var og gegnir í dag háu embætti.

Það var rætt um fjölmiðla, m.a. um fróðlegan þátt Egils Helgasonar s.l. miðvikudag, sem fjallaði um Sverri Kristjánsson í tilefni af endurútgáfu Kommúnistaávarpsins, sem ætti að vera orðið skyldulesning í hópi vorum.

Krísan var rædd í þaula og var ekki verra að hitta Gunnar Gunnarsson fréttamann við Svörtuloft og eiga þess kost að skiptast á skoðunum við þann mæta útvarpsmann um stöðu og horfur mála. Fréttamenn eru oft öðrum betur tengdir og hafa innsýn og þekkingu úr ýmsum áttum sem þeir geta tengt saman. Enn og aftur dró frændi minn frásögnina af frammistöðu VB á þingi viðskiptafræðinga
og vakti hún aðdáun viðstaddra - menn voru sammála um að VB væri afbragð annarra manna.

Ekki get ég sagt að "hlaup" dagsins hafi laðað út svita á mér, sem annars er manna sveittastur að loknum góðum átökum. En engu að síður var ég sannfærður um að það var betra að hafa farið út en hanga heima og slæpast. Hefðbundin viðvera í potti og aftur flutt vísbendingaspurning - en nú hafði nýjum vísbendingum verið bætt við. Einhver hafði orð á því að það gæti ekki staðist að ekki væru sagðar nafnlausar sögur í hópi vorum - stundum virtist eins og eingöngu væru sagðar nafnlausar sögur, en þá gleyma menn að það er ekki heiglum hent að eiga í vitsmunalegum samskiptum við frænda minn, það krefst íhygli og gáfna og er ekki öllum gefið. Einkum geta útúrdúrar innan í útúrdúrum inni í löngum og flóknum frásögnum vafist fyrir mönnum. Einna helzt er það bókmenntafræðingum hent að fylgja frænda þegar hann fer á flug.

Menning á föstudegi

Félagar í Hlaupasamtökum Lýðveldisins sakna þeirra sælu tíma þegar þeir nutu leiðsagnar bróður þeirra og vinar, Vilhjálms Bjarnasonar, um völundarhús nútímalistar á föstudagshlaupum, þegar staldrað var við í listhúsum og listin drukkin í sig og útskýrð af fágun, næmni og innsæi. Og horft framhjá því þegar okkar minnstu bræður spurðu: "Ætlar málarinn ekki að klára myndina?" eða: "Þetta er eins og ljósmynd..." Nei, nú eru þeir tímar liðnir og við megum hlaupa hnípnir um velli og grundir án þess að eiga minnsta möguleika á því að njóta listar á föstudögum.

Í útiklefa var lýst vonbrigðum með blaðamannafund ríkisstjórnar síðdegis, menn bjuggust við hreinsun í Seðlabanka, brottrekstri ráðherra og umsókn um aðild að ESB. Nei, það var bara rætt um barnabætur og annað þess háttar sem nýtist ekki miðaldra háskólafólki á hlaupum. Það bar til tíðinda að Hjörleifur var mættur eftir langa fjarvist, en það sást ekki á honum að hann hefði sleppt einum degi úr. Aðrir: Ágúst, Bjarni, Flosi, dr. Jóhanna, Einar blómasali, Magnús, Þorvaldur, Benedikt, Eiríkur og ritari.

Á föstudögum er farið hefðbundið. Ekki var brugðið út af þeirri venju í þetta skiptið. Nema hvað Þorvaldur kaus að leiða hópinn um bakgarða í 107 af einhverri einkennilegri ástæðu, því ekki kallaði veðrið á afbrigði. Það var fínt veður, hægur vindur, hiti um 2 stig, og slydda, eða hundslappadrífa, eins og dr. Jóhanna vildi meina.  Henni varð tíðrætt um Flanir, og jafnframt um mann sem brá mjög þegar hann heyrði að það ætti að heyja kappleik á gervigra svelli. Ritari, verandi uppfræðandi og sérhæfir sig í fullorðinsfræðslu, var með smá fullorðinsfræði á leiðinni út að flugvelli og ég veit að félagar mínir voru mér þakklátir fyrir fróðleik og skemmtan, að ekki sé talað um gáfur og lærdóm.

Einhver uppskipting var í hópnum, en ekkert til að hafa áhyggjur af. Dagsformið er mismunandi á mannskapnum, sumir eru þreyttir, illa sofnir, illa fyrirkallaðir - allt hefur þetta áhrif á frammistöðuna dag hvern. Þannig náði ritari að hanga lengi vel í frambærilegum hlaupurum, Þorvaldi, dr. Jóhönnu, Hjörleifi og fleiri, en endaði með Einari blómasala á Sæbraut. Það var allt í lagi. Við ræddum um matargerð og bjórtegundir. Nú er aðeins drukkin innlend framleiðsla.

Ritari gat aðeins gert stuttan stanz í potti, því að menning beið hans. Það var farið á Hart í bak - frábært leikstykki Jökuls Jakobssonar, þar sem öldungurinn Gunnar Eyjólfsson á eftirminnilega innkomu í hlutverki strandkapteinsins Jónatans. Frábær skemmtun og gefandi.

On a slowboat to China

Fæst orð hafa minnsta ábyrgð. Þetta eru vísindi sem við félagar í Hlaupasamtökum Lýðveldisins klikkum á aftur og afftur.  Aðgát skal höfð í nærveru sálar. Menn eru misjafnlega viðkvæmir fyrir því sem sagt er - virðast ganga fram af hörku og ryðja úr sér formælingum, en eru í raun viðkvæmar og meyrar sálir. Um þetta ræddum við félagarnir í útiklefa af innlifun og innsæi, að ekki sé talað um mannþekkingu. Í reynd eru Samtökin uppfull af velmeinandi góðmennum, sem stundum eru misskilin.

Venju samkvæmt var vel mætt í miðvikudagshlaup  enda er jafnan hlaupið langt á miðvikudögum, þessir: Flosi, Ágúst, dr. Jóhanna, Benedikt, Eiríkur, Birgir, Björn, Bjarni, báðir þjálfarar, Ósk, Þorvaldur, Magnús Júlíus, Ólöf og kona sem ég þekki ekki en hafði sig töluvert í frammi og hafði skoðanir á mörgum hlutum, hortug eins og Guðjón.

Dagsskipunin: hægt út að Dælu. Veður þolanlegt, 4 stiga hiti, vindur á austan, í fangið á Sólrúnarbraut. Það er nokkurn veginn hægt að afgreiða þá Eirík og Benna strax, þeir hurfu og segir ekki frekar af þeim. Það sætir furðu að þegar menn eiga þess kost að hlaupa með gáfuðu og skemmtilegu fólki sem er uppfullt af fróðleik og skemmtun þá kjósa þeir að æða áfram án þess að það þjóni nokkrum tilgangi og missa af allri skemmtuninni - því að hana vantaði svo sannarlega ekki í kvöld. Hver er tilgangurinn með svona vitleysu? Getur einhver frætt mig um það?

Fólk fór nokkurn veginn eftir fyrirmælum þjálfara, en mælst var til þess að farið yrði hægt. Það gekk nokkurn veginn og héldu menn aftur af sér. Nú er orðið svo dimmt á hlaupatíma að það er beinlínis til trafala og hættir manni við að rekast í næsta mann vegna skammsýni. Einhvers staðar á Ægisíðu sagðist Ósk vilja segja okkur hneykslanlega sögu - en að hún mætti alls ekki fara lengra. "Nei, sagan staðnæmist í þessum hópi - hér ríkir aaaalgjör trúnaður!" hrópaði ritari. "Nú, er Ólafur hér? Þá er vissara að þegja," sagði Ósk. Fólk var náttúrlega algjörlega stúmm yfir svona framkomu, vera að veifa safaríkri sögu framan í söguþyrstan hóp, og draga agnið svo tilbaka. Við þetta var ekki unað og urðu almenn hróp í hópnum, þar til Ósk lét undan og sagði okkur afar djúsí sögu sem ekki verður sögð hér - enda gengi það gegn markmiðum Hlaupasamtakanna - Þeir sem hlaupa, þeir frétta. Reuter sefur aldrei.  

Steðjað áfram í myrkrinu. Einhverjir fóru Hlíðarfót. Birgir fór stutt enda ætlar hann að fara í Poweradehlaupið á morgun. Aðrir ætluðu Þriggjabrúahlaup, en Flosi, Ágúst og ritari voru einbeittir í að fara langt, Goldfinger, jafnvel upp að Stíbblu, og helzt af öllu Heiðmiörk. Leiðir skildi á réttum stöðum. Við félagar mættum Laugahópi í nokkrum skömmtum í Fossvogi, en það var dimmt svo að við þekktum aðeins Ingólf geðlækni. Við ræddum ástand mála í Lýðveldinu og höfðum áhyggjur af geðheilsu og andlegu stabílíteti leiðtoga vorra og veltum fyrir okkur hvort ekki væri tímabært að fara að hvíla mannskapinn og leiða úthvílda leikmenn til hásætis, sem hefðu til að bera andlegt atgervi, auðmýkt, sýn og skilning á markmiðum og leiðum til þess að geta með árangursríkum hætti leitt okkur út úr þeim vanda sem þjóðin er stödd í. Ef við ætlum að halda áfram að tilheyra samfélagi þjóðanna verðum við að axla ábyrgð og sættast við nágranna okkar. Við getum ekki haldið áfram að koma fram af hroka, fyrirlitningu og yfirgangssemi. Bretar eru vinaþjóð sem við verðum að sættast við. Það er jafnvel mikilvægara en að sverma fyrir ESB. Bretar eru líka sanngjarnir heiðursmenn sem við getum treyst að munu ekki setja okkur skilyrði sem ekki er hægt að lifa með.

Jæja, hvað um það. Flosi, sem hafði ákafast heimtað að fá hlaup á dónalegar sveitarfélagaslóðir yfirgaf okkur Ágúst í Fossvoginum við Víkingsvöllinn og ákvað að fara hefðbundinn 69, sumsé sleppa brekkunni góðu. Við Ágúst urðum mjög hneykslaðir á þessu framferði og þusuðum um það upp alla brekkuna. En um það leyti leið okkur svo vel að við gleymdum allri hneykslan og héldum áfram. Ég minnti Gústa á að athuga með húninn og fylgdist með honum þegar hann hljóp upp að húsinu, en ég held hann hafi ekki tekið í húninn. Áfram yfir í Mjóddina undir Breiðholtsbrautina, framhjá Olísstöðinni og út Stekkjarbakkann og niður í Ellilðaárdalinn. Ég var án vökva og varð hugsað til hlaupa sumarsins þegar við stoppuðum við benzínstöðina og bættum á okkur, það var gjarnan eftir Kársnesshring. Maður varð nostalgískur og fór að hlakka til sumars.

Ef sannleikurinn þarf endilega fram að koma var maður þungur á sér og naut þess ekkert sérstaklega að hlaupa, Gústi virtist plumma sig vel og hafði aðeins áhyggjur af því að hlaupið yrði í styttra lagi. 19, sagði hann áhyggjufullur. Það þyrfti að vera nær 24. Viltu ekki fylgja mér upp í Heiðmörk? Nei, það kom ekki til greina, þar var allt í niðamyrkri og mikið af steinnibbum. Við héldum því áfram í Elliðaárdalinn og tilbaka undir Breiðholtsbraut og inn í Laugardalinn. Á leiðinni reyndi Ágúst að rifja upp brandara um fullan mann í mýri, en fórst það heldur óhöndulega úr hendi. Hann lét ekki deigan síga, reyndi að rifja upp annan brandara, og við vorum komnir niður á Sæbraut án þess að hann næði að laða fram eina einustu mynd úr þeirri frásögn. Hann kvartaði yfir minnisleysi, þetta væri mjög slæmt fyrir menn sem vildu vera skemmtilegir og segja brandara.

Við vorum bara flottir, fórum á þægilegu tempói, það var vatn að hafa á Sæbraut og við Ægisgötu skildi leiðir, Ágúst áfram á Nes til þess að ná lengra hlaupi, ég beint til Laugar. Var þungur á mér upp Ægisgötuna, en ekki þreyttur.

Ég var einn á Plani að teygja. Það byrjaði að snjóa. Ég hitti Flosa, Björn og Bjarna í Laug. Þeir voru í góðum gír. Björn fór á flug. Hann vildi meina að bylting væri í vændum, hann réri að því öllum árum að æsa upp til óeirða á Austurvelli næsta laugardag. Við spurðum hvort hann ætlaði að vera þar. Hann horfði hneykslaður á okkur og sagði: "Og missa af enska boltanum? Ertu vitlaus?"

Gott hlaup, en líklega heldur tilgangslaust þegar ekki er stefnt að neinu. Næst: föstudagur. Verður farið hratt? Í gvuðs friði, ritari.

Önugur þjálfari öðlast lækningu

Hann á það sammerkt með álitsgjafa vorum að vera jafnan önugur þegar hann mætir til hlaups og hreytir ónotum í okkur hlaupara. Meira um það seinna.

Ólafur Þorsteinsson frændi minn sagði mér í gær söguna af próf. dr. Psychopatis, sem eitt sinn hljóp með Samtökum Vorum, en hætti þegar hann uppgötvaði að með okkur hlypi bifvélavirki.

Veður hið bezta til hlaupa, hauststilla og andkalt. Gerist ekki betra. Mættir fjölmargir hlauparar: Magnús, Flosi, Ágúst, dr. Jóhanna, Björn, Einar Þór, Una, Benedikt, Friðrik, ritari, Rúnar þjálfari, Ósk, Hjálmar, og einhverjar fleiri sem mig vantar nöfnin á.

Skipun um að hlaupa út að Dælustöð í Skerjafirði og þar yrðu gefin út fyrirmæli um frekari aðgerðir. Björn bólginn um ökkla eftir að hafa dröslast með hjólfák sinn niður í kjallara. Ég sagði honum söguna af kollega mínum sem fór út með ruslið fyrir konuna sína og fótbrotnaði. Hann er lögfræðingur.

Menn voru frekar léttir á sér og til í að taka á því. Orðum verður ekki eytt að Benna sem hvarf með það sama. Óþreyja hlaupara var slík að ekki var beðið eftir Ágústi, þess vegna fengust engar frásagnir af Þingstaðahlaupi, sem mun hafa verið þreytt s.l. laugardag. Þess í stað var hlauipið upp á Víðimel og þaðan út á Suðurgötu og út í Skerjafjörð. Við Skítastöð var stoppað og ákveðið að taka fartlek. 1 mín., 2 mín. 3 mín. og svo trappa niður. Suðurhlíðar. Það var lagt í hann og tekið vel á því. Mig furðaði á því hve frískur blómasalinn var - fyrstu mínútuna. Eftir það var frammistaðan bara dapurleg - og fljótlega skildi ég hann eftir. Fylgdi hinum fremstu bara nokkuð vel eftir, þjálfarinn passaði upp á okkur og sá til þess að menn heltust ekki úr lestinni og tækju sína þéttinga.

Farið upp Suðurhlíðar á þéttingi, en þar sem þjálfarinn sagði að maður ætti að láta sér líða vel gætti ég þess að ofgera mér ekki. Taldi mig þó vera á þéttingi. Nú er farið að dimma svo að það fer að verða til vandræða. Þannig þorði maður ekki að fara alveg á fullum dampi í Öskjuhlíðinni og við Perluna, hafandi dæmin af Ágústi og þjálfara, sem eru duglegir að reka tærnar í í myrkrinu. Fórum okkur hægt niður Stokkinn hjá Perlu. Eftir það var tekinn síðasti þéttingurinn, eða það hélt þjálfarinn, sem var allur að lagast í skapinu.

Þegar ég kom að flugbrautarendanum gaf ég þó í vegna þess að mig grunaði að blómasalinn væri einhvers staðar stutt að baki mér og freistaði þess að ná mér til þess að niðurlægja mig. Ég beið þess að heyra tiplið margfræga. Það varð ekki - ég komst alla leið út að Hótel Sögu áður en hann náði mér og hafði hleypt í sig ofurmannlegum krafti til þess að geta halað inn þessa löngu vegalengd sem skildi okkur að. Á sama tíma kom Flosi skeiðandi og náði okkur líka. Það er gaman að sjá hvernig við drögum hver annan áfram.

Í potti var rætt hispurslaust um frammistöðu fjölmiðla í þeirri kreppu sem ríður yfir og voru menn sammála um að þeir stæðu ekki undir nafni. Blaðamenn væru strengjabrúður hagsmunaaðila og sinntu ekki samfélagslegu hlutverki sínu og skyldum við land og þjóð. Ítrekað væri verið að dubba menn upp sem sérfræðinga í málefnum kreppunnar, sem árum saman hefðu predikað blessun hins frjálsa framtaks, sem á endanum leiddi okkur í þrot.

Próf. Fróði kom móður og másandi í pott, búinn að fara 16 km - alltaf leitandi að okkur, en fór í öfuga átt, út á Nes, þegar við héldum í austur. Þetta er með endemum seinheppinn maður, að fara á mis við okkar gefandi félagsskap, hlaupa einn í myrkrinu hjá Gróttu. Prófessorinn er frumtýpa hins einmana hlaupara, hann einn  stefnir á Sahara og er einn í því prógrammi, meðan við hin vorum saman í undirbúningnum að Berlín allt árið, og það með frábæra leiðsögn þjálfara allan tímann. Hér er hann aleinn að þreifa sig áfram án leiðsagnar þjálfaðra aðila. Gerist það öllu einmanalegra? Ég spyr.

Séra Guðbjörn gengur um Herbertsstrasse - 222. þáttur

Valinkunn gáfu- og góðmenni mætt til hlaups á sunnudagsmorgni: Ó. Þorsteinsson, Magnús Júlíus, Einar blómasali og ritari. Flutt ræða á tröppu er laut að innihaldsríku símtali siðastliðinn miðvikudag og snertir okkar elskaða bróður, skoðanahafa og álitsgjafa sem enn er saknað. Magnús hafði ekki mikinn tíma til hlaupa í dag vegna kristilegra kærleiksverka í þágu kirkju og kristni í landinu; Kirkjuráðsfundur að morgni. Einar með eldhús í rúst og vantaði nýjar hugmyndir um mat sem hægt er að elda án eldhúss - ritari gaf honum nokkrar uppskriftir frá seinasta ári þegar hann var i sömu stöðu.

Við vígðum nýjan hlaupastíg á Ægisíðu sem liggur meðfram götunni og er beinn og breiður. Þar sagði frændi minn okkur sögur af fundi þeirra skólabræðra úr Reykjavíkur Lærða Skóla þar sem koma saman ljóðskáld og læknar. Sögurnar af fundinum þeim nægðu allt hlaupið. Af meðfæddri smekkvísi mun ritari ekki flytja þær sögur hér.

Rætt um byggingaframkvæmdir í miðborginni, þar sem turnar munu standa tómir, og einn þó sýnu frægastur, sá er skyggir á leiðarljós Sjómannaskólahússins fyrir innsiglingu í Reykjavíkurhöfn og er eitt snilldarbragð skipulagsyfirvalda. Höfðaborgarturn. Draumsýn þess framsýna snillings Villa Þ. Ja, ef við ættum ekki svona afbragð manna - hvar væri íslenzk þjóð  stödd?

Spáð kosningum fyrr en siðar og hreinsun í ríkisstjórn og Seðlabanka. Jafnvel grandvörustu menn og íhaldssamir höfðu gífuryrði um ástand mála í pólitíkinni.

Óvenjumargt var í umfjöllun dagsins og því þurfti að staldra við oftar en vanalega og hlaup gerði því ekki það gagn sem það stundum gerir þegar það er samfellt. Nú var það andlega hliðin sem naut forgangs. Þar sem við erum góðmenni stoppuðum við á Hlemmi og aðstoðuðum brezkan túrista við að finna staðsetningu sína samkvæmt korti. Viðkomandi var þakklátur - við sáum þetta sem innlegg í hina alþjóðlegu baráttu.

Þekktir snillingar í potti. Raunar varð umræðan svo yfirgripsmikil og djúptæk að menn stöldruðu óvenjulengi við. Hér flutti venju samkvæmt Ó. Þorsteinsson aftur sögur úr hlaupi með nánast óbreyttu orðalagi, þó greindu glöggir menn að stöku orði hafði verið hnikað til vegna lögmála munnlegrar geymdar. Baldur Símonarson sagði að fjöldi manna hefði komið að máli við sig og spurt hver þessi Ólafur Þorsteinsson væri og hvernig honum tækist að segja sögur þannig að ekki stæði steinn yfir steini og ekkert væri rétt eftir haft. Hvernig hann gæti verið fulltrúi Reuters... Ouch!

Sunnudagar eru engu líkir og fara langt með að hlaða "batteríin" hjá manni fyrir vikuna. Í gvuðs friði, ritari.