Bloggfærslur mánaðarins, júní 2008

Afmæli

Ritari Hlaupasamtakanna fyllti fimmta tuginn í gær, 28. júní 2008. Af því tilefni var haldin mikil afmælisveizla að heimili ritara og mætti margmenni að samfagna. Við það tækifæri voru flutt mörg ávörp og eru tvö þeirra birt hér á eftir, bæði flutt af ritara sjálfum.

Ávarp I.

Ágætu afmælisgestir!

 

Ég hef stundum tekið saman líf mitt á þann hátt að helstu afrek mín heiti Hildur og Gunnar og að ég sé umborinn af Írisi.

 

Þrátt fyrir að ég geti skreytt mig með álíka mörgum háskólagráðum og Georg Bjarnfreðarson – þá er það þetta sem skiptir máli þegar upp er staðið. Fjölskyldan.

Faðir minn segir mér að þegar ég var fæddur hafi sólin risið upp yfir Esjuna. Séð frá Mosgerði 17 í Smáíbúðahverfinu.

 

Ég bjó um sinn í Svíþjóð, sem er gott land að búa í. En á úrslitastundu komst ég að þeirri niðurstöðu að það væru lífsgæði að búa á Íslandi. Þessi hugmynd hefur verið tekin saman í ljóðlínunum: Land, þjóð og tunga – þrenning sönn og ein. Þetta má einnig orða þannig að maður líti á það sem forréttindi að búa í þessu fallega landi, tala þetta fallega tungumál og búa innan um þetta brjálaða fólk sem kallar sig Íslendinga.

Hvergi eru þó lífsgæðin meiri en hér í Vesturbænum, þar sem Húnahópur Vesturbæjarlaugar á heimkynni sín og Hlaupasamtök Lýðveldisins safnast saman til hlaupa, til glens og galskapar og til sjóbaða öðru hverju.

Ykkur hef ég ásamt fjölskyldu minni boðið til fimmtugsafmælis míns vegna þess að maður vill gleðjast með góðum.

 

Ég býð ykkur öll innilega velkomin í þessa hógværu veizlu og vona að þið njótið stundarinnar og félagsskaparins og þeirra veitinga sem kunna að vera bornar fram.

Ávarp II.

Ágætu afmælisgestir!

 

Það er ekki tekið út með sældinni að eiga afmæli um mitt sumar. Nú þegar liðin eru 50 ár frá fæðingu minni er við hæfi að horfa um öxl og grennslast fyrir um aðstæður um miðja síðustu öld.

Ég fæddist á laugardegi, og er áttunda barn foreldra minna. Fæðingarstaður var Mosgerði 17, í námunda við Háagerðisskóla, Breiðagerðisskóla og nálægt Víkingsvellinum, sem er mörgum okkar mjög kær, og þar sem háðir voru miklir bardagar við illþýði úr Hólmgarði. Faðir minn hefur sagt mér að þegar ég var fæddur hafi sól stigið upp yfir Esjuna. Því geta menn staðsett sig í Mosgerðinu upp úr miðnætti hinn 28. júní ár hvert og beðið þess að sól rísi – þá vita þeir fæðingarstund mína.

Á uppvaxtarárum mínum var það siður að senda börn í sveit á sumrin, jafnskjótt og skóla lauk. Flest systkini mín voru send í sveit, en ekki tókst alltaf að finna pláss fyrir okkur minni börnin. Af þeim sökum kom fyrir að maður var í bænum sumarlangt, meðan félagarnir voru í sveit. Það var einmanalegt. En það þýddi líka að ekki þótti taka því að halda upp á afmæli manns. Ég man ekki til þess að nokkurn tíma hafi verið haldið upp á afmæli mitt í æsku því engum var að bjóða.

Á hinn bóginn var jafnan slegið upp veizlu þegar bræður mínir áttu afmæli og ekkert til sparað. Varð þetta til þess að ég vissi vart hvað afmæli var fyrr en ég var orðinn stálpaður. Fyrir kom að manni var boðið í afmæli félaganna – en þegar það frestaðist að ég byði þeim á móti var tekið fyrir slík heimboð. Stundum ráfaði ég einmana um Mosgerðið meðan afmælisgleði stóð yfir að Mosgerði 23 eða Mosgerði 19 og krakkafjöld fyllti hús – en ég einn utan dyra og skildi ekki hvað ég hafði til saka unnið.

 

Ef þetta er ekki einmanaleiki – ja, þá skil ég ekki hugtakið.

Því urðu straumhvörf í lífi mínu er ég uppgötvaði hóp vinalausra aumingja sem alltaf gerðu allt eins og leið greinilega bezt illa. Hópur þessi hljóp frá Vesturbæjarlaug og virtist vera nákvæmlega sú tegund félagsskapar sem hæfði mér sem vinalausum einstaklingi. Þetta voru Hlaupasamtök Lýðveldisins, hópur hávaðasamra einstaklinga sem níðist hver á öðrum, segir sögur, fer með persónufræði, setur af ríkisstjórnir, myndar nýjar, skiptir um flokksformenn eins og handklæði, og annað eftir því.

 

Þeir sem hér eru saman komnir í dag skiptast í nokkra hópa: Húnahópurinn undir forystu Örlygs Hálfdánarsonar, Hlaupasamtökin undir forystu Ó. Þorsteinssonar, og svo einstaka villuráfandi sauðir, félagar mínir úr Hinu Íslenzka Eimfélagi, Aðalsteinn og Stefán, og ekki má gleyma fjölskyldunni, föður mínum, systur sem komin er alla leið frá Svíþjóð. Það fylgir sögu að ég ber mismunandi nöfn eftir því hvert samhengið er: Ólafur, Grétar, ritari, kansellisti, Pabló.  Ég veit eiginlega ekki hver ég er lengur.

 

Ég býð ykkur öll innilega velkomin og bið ykkur að njóta þeirra veitinga sem kunna að vera bornar fram, eins og tengdafaðir minn orðaði það í brúðkaupi okkar Írisar fyrir hartnær 20 árum síðan. Ræðuhöld eru nú heimil.


Hárgreiðslustaði hér má kalla...

Fyrirsögnin er úr kvæði eftir Eggert Ólafsson og felur í sér fordæmingu á því athæfi vinnumanna að standa og greiða hár sitt þegar þeir áttu að vera að vinna. Fordæming á hégómlegu framferði. Nú er öldin önnur og heil stétt manna sem hefur framfæri sitt af því að greiða og klippa hár manna, meira um það seinna.

Mönnum varð á orði að það væri einkennilega samsettur hópur hlaupara í dag. Það voru Birgir, Eiríkur, ritari, Þorvaldur, Denni, Rúna, Anna Birna og Elín Soffía skorarformaður - þrír lyfjafræðingar. Vindur blés á vestan, en veður annars gott. Fréttir bárust af því að ónefndir blómasalar hefðu undirbúið brottför úr Borginni upp úr miðjum degi og tekið stefnuna á túndruna þar sem spáð er snjókomu og frosti - en allar spár mæla með því að fólk haldi sig við höfuðborgarsvæðið. Svona skilur maður ekki.

Við vorum þung á okkur eftir langt miðvikudagshlaup, maður hlunkaðist áfram og var ekki viss um að 10 km væru góð hugmynd. En ekki kom til greina að hætta við, það var bara að halda áfram. Eiríkur sprækur og fór á undan okkur. Heitt í veðri og sjóbað æskilegt. Birgir í óþveginni skyrtu svo að menn höfðu tvöfalda ástæðu til að reyna að hlaupa frá honum. Aðrir spakir, en þungir á sér.

Farið hefðbundið um Nauthólsvík og Flanir, lúpínan í blóma, upp Hi-Lux, en engir þéttingar í brekkunni. Farið á rólegum dampi um kirkjugarð, Veðurstofuhálendi og Hlíðar. Rætt um störf unglinga í ýmsum þjónustustofnunum þar sem þeir þurfa að sæta afar dónalegri framkomu eldri borgara.

Ákveðið að fara Laugaveg til þess að gefa vegfarendum kost á að að njóta fagurra fótleggja og íturvaxinna hlaupara. Sprett niður verzlunargötuna á útopnuðu og farið um Austurvöll þar sem var mannmergð að njóta veitinga og hlusta á tónlist. Upp Túngötu - hún var erfið.

Í potti hélt Birgir mikla reiðitölu um hárgreiðslufólk, um hárskurð, hárgreiðslu, hárþvottaefni og hármykingarefni. Sá enga ástæðu fyrir þessu, hefði kliptt hár sitt frá tvítugsaldri og það bara gengið vel.

Ritari rís úr öskustónni

Það þurfti ofurmannlegt átak að ákveða að mæta af nýju til hlaupa eftir niðurlægingu og háðung mánudagskvöldsins þegar ritari fór 10 km á 50:03 - en ekki 49:11 eins og hann hélt. Erfiðast yrði að mæta glotti félaganna og háðsglósum þeirra. Engu að síður var ákveðið að láta slag standa og mæta. Illu er bezt aflokið. Þegar á hólminn var komið var það bara Rúnar sem hafði orð á "óheppninni" - aðrir virtust hafa gleymt óförunum. Mættir: Flosi, Þorvaldur, Vilhjálmur, Jörundur, dr. Jóhanna, Rúna, Birgir, Elín Soffía, Kári, Anna Birna, Rúnar, Magga, ritari og Sigurður Ingvarsson. Einar blómasali kom síðastur - en ekki var beðið eftir honum, hann forgangsraðar vitlaust og lætur félaga sína sitja á hakanaum. Af þeirri ástæðu var lagt í hann þó svo blómasalinn væri ekki tilbúinn.  Raunar var það tillaga Birgis og meiningin að kenna blómasalanum lexíu.

Flosi hafði á orði að það væri mikill malandi sem streymdi frá Birgi og þetta væri í fyrsta skipti sem hann tæki eftir því. Jörundur sagðist hafa látið bóna bílinn sinn í dag. Það fannst Birgi óþarfi, hann myndi aldrei bóna sína bíla. Nei, þú og Magnús eigið ljótustu bílana í Vesturbænum. Það dytti engum í hug að bóna svona bíla.

Lagt í hann án leiðarlýsingar, þjálfarar voru ekki með neinar tillögur á reiðum höndum, það var bara ætt af stað og það kæmi bara í ljós hvert yrði farið. En miðvikudagar eru dagar hinna löngu hlaupa. Smásaman kokkaði dr. Jóhanna upp áætlun um Kársneshlaup, 22 km. Við vorum fimm sem fórum á Kársnesið, dr. Jóhanna, Rúna, ritari, Jörundur og Birgir, og þá leið í Breiðholtið og svo í Laugardalinn, samtals 24 km. Sigurður Ingvarss. var á randi í kringum okkur, en fór fram úr, tók lengingar, kom tilbaka og hvarf svo aftur, rúma 27 km. Rúna fór að rukka dr. Jóhönnu um hlaupaáætlun, var ekki meiningin að fara 22? Jújú, en nú skulum við fara hérna - bætti svo við vegalengdina. Þegar upp var staðið fórum við 24 km en ekki 22.

Hlaupið var erfitt og tók á okkur, en við kláruðum okkur vel frá þessu.

 Í gvuðs friði, ritari. 


Miðnæturhlaup í miðnætursól - með eftirmála

Góð mæting af hálfu Hlaupasamtakanna í Miðnæturhlaupið 2008. Þar mátti þekkja andlit Helmuts, dr. Jóhönnu, ungherrans Teits, Flosa, Rúnars, Einars blómasala, Sigurðar Ingvarss, Birgis, ritara - auk þess sem Rúna og Friðrik voru mætt og teljast til periferíunnar. Vel má vera að fleiri hafi verið - en fjöldinn var slíkur að auðvelt var að missa af fólki. Ekki man ég til þess að hafa séð svo marga þátttakendur í þessu hlaupi - og engin furða, veður einstakt til útiveru og hlaupa.

Ég fór að ráðum Rúnars og hitaði upp í 15 mín. fyrir hlaup til þess að eyða ekki orku í upphitun í byrjun hlaups. Ekki er ég frá því að upphituninn hafi ráðið úrslitum er upp var staðið. Einhvern veginn æxlaðist það svo að ég lenti sem oftar með Einari blómasala þegar ræst var, en svo virðist sem við höfum svipað tempó, og höfum auk þess verið kallaðir bræður og feitabollur að hlaupum. Tempóið var allhratt þegar í byrjun, en við réðum vel við það. Tókum fram úr hverjum hlauparanum á fætur öðrum og notuðum hvert tækifæri til þess að komast á auð svæði og sleppa úr þrönginni, sem var frekar mikil í byrjun hlaups.

Þegar kom að 5 km markinu skildi ég blómasalann eftir og varð ekki var við hann aftur fyrr en að hlaupi loknu. Fann að krafturinn var enn til staðar, svo og úthaldið. Tók vel á því og svitnaði mikið og hélt tempói. Fór að hugleiða hvort raunhæft væri að vera undir 50 mín. - hafði sosum ekki sett mér nein markmið í upphafi, en fann að e.t.v. væri það ekki alveg vonlaust. Aðeins fór að draga af mér eftir 7 km- en ég náði engu að síður að halda hraðanum nokkurn veginn uppi. Það sem knýr mann áfram við þessar aðstæður er tilhugsunin um að heyra hratt tiplið í blómasalanum að baki sér þegar hann nær mér og fer fram úr. Ég hugsaði með mér að það mætti alls ekki gerast. Gaf þess vegna í niður Reykjaveginn og fór fram úr nokkrum hlaupurum.

Mér var mikil ánægja í því að sjá tímann í markinu um það er ég kom: 49:11 - í fyrsta skipti er ég að fara 10 km undir 50 mín. Furða mín var enn meiri að sjá blómasalann dúkka upp stuttu á eftir mér. Hann var móður og másandi og stundi hvað eftir annað: Ég hefði náð þér! Ég hefði náð þér... - en botnaði ekki setninguna, og ég varð að gera það fyrir hann: ... ef ég hefði ekki farið svona hratt? Stuttu síðar kom Þorvaldur bróðir minn, sem jafnan hefur skilið mig eftir á hlaupum og sagði: Þú tókst ekki eftir mér þegar þú tókst fram úr mér á öðrum hring? Hér varð mér ljóst að sigur minn var margfaldur í kvöld. Ég var í fyrsta sinn að fara 10 km undir 50 mín; ég dró blómasalann með mér í fyrsta skipti undir 50 mín. - því það sem hélt honum í gangi allan seinni hringinn var vonin um að ná þessum hraðskreiða hlaupara sem var rétt fyrir framan hann; og ég er farinn að hlaupa hraðar en bróðir minn (hann að vísu 9 árum eldri en ég).

Ég gumaði af afrekum mínum í potti og bætti við að ég ætti annað afrek: að koma blómasalanum í fyrsta skipti í gegnum heilt maraþon. "Já," sagði dr. Jóhanna, "mikið er blómasalinn heppinnn að eiga svona góða vini!". Jóhanna og Helmut á góðum tíma - Helmut hefði náð miklu betri tíma ef hann hefði ekki glapist á að fara að tala við Birgi á leiðinni og hlusta á hann flytja lög eftir Schubert. Ekki setið mjög lengi í potti, hann fylltist fljótlega af mannakjöti og við töldum ekki ástæðu til að bíða eftir verðlaunaafhendingunni - okkur leið öllum eins og sigurvegurum og töldum víst að sprettirnir þeirra Möggu og Rúnars væru að skila sér í betri tímum.

Næst langt á miðvikudag, engir sprettir, Stíbbla, Árbæjarlaug, eða hvað. Í gvuðs friði á Jónsmessu. Ritari.

Eftirmáli
Það var sosum auðvitað að eitthvað hefði brugðist. Mér er sagt að markklukkan hafi verið vitlaus sem nam 55 sekúndum og því hafi tími minn verið 50:03 - fjórum sekúndum frá hinu langþreyða marki þótt það hafi ekki verið sérstakt markmið. Björgunin kom hins vegar frá Sigurði Ingvarssyni, sem með sínu óskeikula Garmin mælitæki komst að því að Miðnæturhlaupið hefði í raun verið 127 m lengra en 10 km - og því hafi ég hlaupið 10 km á innan við 50 mín. Meira að segja blómasalinn hafi verið á innan við 50 mín. Engu að síður stendur tíminn 50:03 sem vitnisburður um ókomna framtíð um algjöran aumingjaskap undirritaðs - og ekki að vita nema maður fari bara inn í skáp og dragi eitthvað gamalt yfir sig. Í gvuðs friði - á morgun er langt og sjóbað ef gvuð lofar. Ritari.


Hugtakaruglingur

Samverustund í útiklefa hófst með orðskýringum eða hugtakaskýringum. Ó. Þorsteinsson í ham þegar hann ræddi hjónabönd samkynhneigðra og kvennaknattspyrnu. "Sko, þetta er náttúrlega ekki knattspyrna. Það verður að finna þessu annað nafn. Sama með "hjónavígslu" tveggja homma - þetta er náttúrlega ekkert hjónaband, þetta er eiknfaldlega hugtakaruglingur." Um þetta var rætt og velt vöngum, ég veit ekki hvort menn voru sammála honum, en þessum skoðunum var altént komið á framfæri. Aðrir mættir: Flosi, Bjarni, Ólafur, Þorvaldur og Einar blómasali. Veður eins og það gerist best í Vesturbænum: sól, hlýtt og kyrrt.

Hlaup dagsins var hefðbundið, bæði leið, hraði og umræðuefni. Menning og upplýsing í fyrirrúmi. Hlaupið af list. Sjóbað ekki talin góð hugmynd af þorra hlaupara.

Skipt var um formann í Framsóknarflokki á Plani. Þar var Valgerður Sverrisdóttir og var henni óðara snarað í embættið af Ó. Þosteinssyni með hálf réttindi. Við Flóamenn stóðum hjá gneypir og þögðum, en hugsuðum okkar.

Það var atgervisþurrð í potti, vantaði bæði dr. Baldur og dr. Einar Gunnar, að ekki sé minnst á Vilhjálm Bjarnason. Jörundur mættur eftir hlaup með Öl-hópi. Fregnir af Gísla Ragnarss. - sem er allur að koma til, fer vonandi að láta sjá sig fljótlega.






Víkingssögusýning - sögulegt hlaup og fallegt með sjóbaði

Hér reyndi á hverjir mega teljast sannir Vesturbæingar og sannir og traustir þegnar Formanns Vors til Lífstíðar, Ó. Þorsteinssonar Víkings. Búið var að gefa út greinargóða fyrirætlan um hlaup og menningu, yfirlit um sögu Víkings frá hendi einhvers persónufróðasta manns sem þekkist í Vesturbænum, og þekkir alla Víkinga með nafni af því einu að sjá þá á mynd. Mættir til þess að njóta veizluborðsins voru sannir Vesturbæingar og sannir Vinir Formanns: Flosi, Ólafur ritari, Birgir, Þorvaldur, Einar blómasali, Kári, Anna Birna og Margrét þjálfari. Veður ævintýri líkast, bara sól, vindur, sandur og haf. Hér var ekki verið að kýta eða hreyta ónotum í fólk, nei, hér ríkti eindrægnin ofar hverri kröfu.

Ekki var mikill vandræðagangur á Plani - heldur lagt í hann. Það skal viðurkennt að ritari var þungur, saltfiskur í hádeginu. En þetta gekk einhvern veginn. Hlaup tíðindalítið, nema hvað einhver forvitnaðist um afdrif V. Bjarnasonar álitsgjafa. Ó. Þorsteinsson vissi hið sanna, VB staddur í Slóveníu. Hafði misst af aðalfundi Eimskipa sem þurfa á kröftum hans að halda nú sem aldrei fyrr.

Haldið áfram, en gerð stopp á milli og hvílt. Rifin upp lúpína á Flönum. Tíðindalaust allt til Víkur. Þar leiddi Ó. Þorsteinsson okkur um sali eins og óðalsbóndi, bauð upp á kex, osta, sérvalið rauðvín frá Wolf Blass (Thunderbird Juice) og svalandi svaladrykki. Við vorum leiddir um sögusýninguna, fengum að sjá gamlar myndir af Melavelli, Valsvelli og Laugardalsvelli, myndir af gömlum hetjum og gömlum sigurvegurum.

Að veizlu lokinni var ákveðið að hlaupa tilbaka - en Ólafur Þ. tók leigubíl til Laugar. Við töltum af stað og vorum þungir á okkur. M.a.s. Flosi og Þorvaldur skildu okkur Birgi og blómasalann eftir. Er nær dró Nauthólsvík brast á þung umræða um sjóbað - blómasalinn var neikvæður, kvaðst hafa fjóra munna að metta sem myndu kvaka er hann kæmi heim. Við Birgir afslappaðri og ákváðum að skella okkur í svala ölduna eftir hálfs árs fjarveru. Það var yndislegt, manni leið eins og endurfæddum á eftir og sá eftir að hafa vanrækt þessa góðu iðju svona lengi.

Komin til Laugar stóð blómasalinn á Plani blaðskellandi við Rúnu. Þá lá honum ekki meira á en þetta, munnarnir máttu kvaka áfram. Farið í potta og chillað, blómasalinn á leið upp úr þegar ég fór ofan í. Þó var hann enn í útiklefa þegar ég fór upp úr - á snakki við Birgi. Ég vona bara að fjölskylda hans hafi ekki orðið hungurmorða á meðan.

Dagurinn var fagur og velheppnaður - einstakt tækifæri til þess að blanda saman hreyfingu, góðum félagsskap, næringu og menningu. Mættu fleiri taka sér þetta framtak Ó. Þorsteinssonar til fyrirmynda og standa fyrir uppbyggilegri starfsemi á vettvangi Hlaupasamtakanna.

Mr Fartmeister

Hér verður allt sagt eins og það var og ekkert dregið undan. Sannleikurinn nær fram að ganga. Meira um það seinna.

Það fyrsta sem ég sá er ég mætti í Brottfararsal var Björn kokkur glaðbeittur - gengið til útistufu og þar gerði dr. Flúss sig kláran til hlaups - kominn niður í hlauptæka þyngd. Við ræddum saman um líkamsþyngd og hversu erfiðlega gengur að ná henni niður. Þegar blómasalinn mætti þyngdist umræðan enn frekar og við bættist fall krónunnar, evran í 128 krónum í dag. Ég fór út. Mættur próf. Fróði, nýbúinn að skrá sig í Sahara-hlaupið á næsta ári, sem er sérstakt áhyggjuefni.

Aðrir mættir: Helmut, dr. Jóhanna, Ingi, Kalli, Kári, þjálfararnir Margrét og Rúnar, ritari, Þorvaldur og Birgir. 12 stiga hiti, sól og einhver vindur á norðan. Miðvikudagar eru dagar hinna löngu hlaupa - en í þetta skiptið var ekki alveg ljóst hverjar fyrirætlanir menn höfðu - engar vegalengdir fengust gefnar upp, svo að menn fóru af stað í fullkominni óvissu og með þá ógn hangandi yfir sér að þjálfararnir voru tveir í dag, sem er aldrei gott teikn.

Farið furðu hægt af stað og rætt um möguleika þess að rekast á ísbirni á leiðinni, og þótti engum ósennilegt. Nú hófust umræður um fyrirætlanir próf. Fróða um eyðimerkurhlaup. Hann bókaði sig í dag og greiddi litlar 400 evrur fyrir - og það var bara staðfesting á því að hann ætlar að hlaupa. Hann á eftir að blæða hundruðum þúsunda og fær ekkert fyrir það annað en sársaukann - eins og Birgir sagði. Það er ekkert inni í þessum kostnaði annað en vatnið í Sahara, en vatnið þar er dýrara en benzín. Þetta er hins vegar ekki stærsta áhyggjuefnið, heldur hitt að Ágúst er svo smár fyrir mann að hann týnist auðveldlega í öllu þessu sandflæmi sem Sahara er. Fræg er sagan af ítalska hlauparanum sem var týndur í Sahara í níu daga og endaði með að leggja sér leðurblökur til munns. Eðlilegur undirbúningur fyrir slíkt hlaup er þá að menn venji sig við að borða leðurblökur. Góð byrjun væri að prófa krókódílaæluna hans Bjössa sem hann hefur bætt við matseðil blómasalans í þeirri von að það takist að lækka líkamsþyngd þessa vors matkæra bróður.

Hlaupið af léttleika áfram, en fullhratt þannig að m.a.s. þjálfararnir mæltu með að menn færu hægar. Það gekk erfiðlega að tempra hraðann, óðar en maður vissi af var búið að skrúfa hraðann upp. Hliðarvindur alla leið inn í Nauthólsvík, en svo tók Esjan af okkur það mesta. Mönnum varð tíðrætt um tölvupóst sem borist hafði fyrr um daginn, í klassískum, margslungnum anda Ó. Þorsteinssonar, svo snúinn og samsettur að James Joyce hefði gengið fyrir ætternisstapann hefði honum borist fregn af þessari snilld! Vér fávísir og illa innréttaðir áttum hins vegar erfitt með að átta okkur á boðskap Formanns Vors til Lífstíðar, en þráðum þeim mun meira að skilja hverjar fyrirætlanir hans voru. Staðfestir þetta enn og aftur það sem vér höfum fullyrt að okkur dauðlegum er ekki gefið að skilja það sem snillingarnir skrifa í skýin.

Er kom að Víkingsvelli helltist valkvíðinn yfir ritara, búið var að tala um að fara langt, andinn var reiðubúinn, en líkaminn mótmælti, afleiðingar af hinu bráðskemmtilega Reykjafellshlaupi sem þreytt var s.l. sunnudag. Ég sá mér leik á borði þegar Þorvaldur fetaði sig í áttina að Stokki, svo tók ég eftir blómasalanum í eiturgrænum hlaupabol og vissi að hann var veikur fyrir. Hann gerði sig líklegan til þess að fara upp í Kópavog, Goldfinger og allt það dæmi. Helmut, dr. Jóhanna, Ágúst, Bjössi tóku kúrsinn upp í Kópavog án þess að velta vöngum, blómasalinn hikaði. Ég gekk á lagið og sagði: Við erum aumingjar! Hann dokaði við og virtist ekki þurfa að velta vöngum lengi til þess að sannfærast að ég færi með rétt mál. Hann kom með okkur Þorvaldi og var stefnan sett á Stokk. Þegar nær dró Elliðaám hins vegar færðist kapp í blómasalann og hann sagði að heiður okkar væri í veði, við gætum ekki gerst þeir eymingjar að fara Stokk, lágmarkið væri 69. Við Þorvaldur keyptum þetta með semingi en létum okkur hafa það að steðja yfir árnar og svo aftur tilbaka og upp á Miklubraut.

Við Einar töldum að þessi leið væri Þorvaldi nýmæli, svo villugjarn var hann alla leiðina, rápaði út og suður og vildi alls ekki fylgja lögboðinni hlaupaleið, þurfti æ ofan í æ að leiðrétta kúrsinn hjá honum. "Nei, ekki þangað - hérna!" hrópuðum við aftur og aftur. Ég fann að Reykjafellshlaupið sat enn í mér og blómasalinn viðurkenndi að það sæti einnig í sér.  Strengir og verkir í skrokknum, eymsli í ökkla. Svo var keyrt áfram viðstöðulaust og aldrei slakað á. Þó skal viðurkennt að það var "lengt" um Laugaveginn og hann valinn fyrir þær sakir að þar ferðast gjarnan ungar snótir sem kunna að vilja berja augum unga og stælta líkami gamalla hlaupara. Var margt slíkra á Laugaveginum og mikið augnakonfekt að hafa í okkur félögum sem skeiðuðum vakurlega niður verzlunargötuna.

Komum til Laugar Vorrar hafandi lagt að baki 17 km - og verður að teljast allgott miðað við ástand mannskapsins. Í Laugu var mætt Sif Jónsdóttir langhlaupari nýhlaupin og var helzt erindi hennar að grennslast fyrir um boðskap Formanns Vors til Lífstíðar, hverjar fyrirætlanir væru. Ekki gátum við Einar leyst úr vandkvæðum hennar. Það var legið í potti og rætt um matargerð á landsbyggðinni og flugferðir. Um það er við yfirgáfum svæðið sást til annarra hlaupara, höfðu þau farið um 24-25 km - bilun!

Svo er bara að sjá til hvort mál skýrist fyrir föstudaginn. Í gvuðs friði, ritari.

Sundraður, splundraður hópur - hvað er gaman við það?

Hlaupasamtök Lýðveldisins stæra sig af miklum félagsþroska og samheldni félaga, sem varðveita gáska sinn og fjör, innbyrðis trúnað og traust, einlægni og réttsýni gegnum þykkt og þunnt. Í vorum hópi er hugað að smæstu og stærstu bræðrum og systrum - í eiginlegri sem óeiginlegri merkingu, andlegri sem líkamlegri. Ekkert mannlegt lætur oss ósnortin. Af þeirri ástæðu þótti sumum ástæða til að hafa orð á þeirri þróun sem orðin er í seinni tíð, að sundra hlaupahópnum með æfingum sem mismuna svo hlaupurum að sumir verða síðastir og aðrir aftastir. Meira um það seinna.

Reykjafellshlaup sat enn í þessum hlaupara er hann mætti til Laugar. Þar voru fyrir á Fleti Flosi, Bjarni, Benni, Eiríkur - og svo komu þeir hver af öðrum, próf. Fróði, Þorvaldur, Ingi, dr. Jóhanna, þjálfararnir Rúnar og Margrét, og loks kom Einar blómasali hlaupandi þegar klukkuna vantaði 3 mín. í hálfsex. Þótti það furðu mikil stundvísi af þessum óstundvísa einstaklingi. Enn á ný minntu Hlaupasamtökin á tilveru sína með háværri nærveru í Brottfararsal, mikilli fyrirferð og almennri truflun. Rætt af mikilli speki um ýmis þarfleg málefni, ísbirni, svæfingartækni, flutningatækni og fleira sem hvílir á landanum þessa dagana. Veður allgott, seytján stiga hiti, léttskýjað, en einhver vindur.

Margrét var full miskunnar og mannúðar eftir hið ágæta hlaup í gær og var alveg til í að leyfa mannskapnum að fara rólega. Ágúst fullvissaði sig um að enginn yrði stimplaður eymingi þótt hægt yrði farið. Allt þetta breyttist jafnskjótt og Rúnar mætti á svæðið og greinilegt að hann hafði ekki hugsað sér að gefa nein grið. Við vorum hins vegar svo klók að við kölluðum ekki eftir neinum leiðbeiningum um hlaup, og svo var bara lagt í hann. Þorvaldur í einkennilegri múnderíngu, stuttbuxum og bol sem almennt myndi flokkast sem hversdagsfatnaður. Þegar hann var spurður hverju þessi útrústning sætti sagðist hann ekki enn vera búinn að endurheimta tösku sína úr Amríkuflugi - líklega kemur hún ekki úr þessu, en hún innihélt allt hans hlaupasortíment. Kennir þar ýmissa grasa.

Ekki verður hjá því komist að óska hinum ýmsustu dimitöntum til lukku með áfangann, í aldursröð þessum: Ó. Þorsteinssyni Víkingi, útskrifuðum Sérlegum Meistara í gæðastjórnun úr Verkfræðideild; próf. Flúss Meistara í Viðskiptastjórnun; Birgiri Jóga Meistara í því sama og próf. Flúss. Þessum þremur, námfúsu félögum vorum færum vér einlægar heillaóskir á þessum tímamótum, Jafnframt sem við áréttum fyrri fyrirætlanir frænda vors og vinar, Ó. Þorsteinssonar um Víkingssöguhlaup föstudaginn er næst kemur, 20. júní.

Hvað um það hópurinn lagði í hann. Í upphafi hlaups braust út deila um hvort ónefndur blómasali hlypi í hreinum hlaupafatnaði eður ei - blómasalinn bað mig að þefa af sér - ég afþakkaði. Ágúst var með getgátur um að blómasalinn væri farinn að nota nýja tegund af þvottaefni, sem væri illaþefjandi frá framleiðendum, hann er alltaf til í að sjá ljósu hliðarnar.

Þrátt fyrir að það væri mánudagur var ekki farinn hefðbundinn mánudagshringur, um Hagamel, Birkimel, Suðurgötu og þanninn - nei, það var steðjað niður á Ægisíðu og farinn Öfuguggi. Hér er þörf á nýsköpun og nýbreytni, því að hlauparinn staðnar og verður þreyttur sem fer alltaf sömu leið. Vér þurfum á hugarorku og frumkvöðlahugsun manna eins og próf. Fróða til þess að finna nýjar og óvæntar leiðir svo að við getum endurnýjað gleðina af því að hlaupa. Ellegar rifja upp gamla takta af fyrri hlaupum, Neshlaup með Bakkavörum eða hlaupum upp um botnlanga á Nesi eins og tíðkast hafa.  Hvað um það, við létum okkur hafa það að að slampast áfram eins og verksmiðjuþrælar, sama ganginn enn einu sinni. Sem fyrr sagði sat stirðleiki í vöðvum eftir erfiðar brekkur gærdagsins og vorum við sum á því að fara bara rólega í dag. Benedikt er að æfa fyrir hálfmaraþon í Óshlíð þar sem hann ætlar að bæta sig og því voru teknir sprettir þegar enginn átti von á.

Svo var einhver millihópur á undan okkur, próf. Fróði, Bjössi, þjálfararnir og einhverjir fleiri sem ég formerkti ekki, og ég skildi ekki hvað voru að gera. Þessi hópur fór aðeins á undan, við hin skynsömu, ritari, dr. Jóhanna, Bjarni og Eiríkur héldum okkur á skynsamlegum nótum. Um örlög blómasala, Flosa og Inga veit ég ekki og kann engar sögur af afrekum þeirra þennan daginn.

Við fengum nokkuð stífan vindstreng í fangið á Sólrúnarbraut og á stundum svo mikinn að vart mátti nema mannsins mál. Þetta eru leiðinlegustu skilyrðin að hlaupa við, en bilbug var ekki á okkur að finna, við héldum áfram. Vissum sem var að þessu myndi linna og á heimleiðinni fengjum við vindinn í bakið. Ekki var teljanlega vizku að hafa á þessum kafla - en almennan fróðleik um afkomendur Einars ríka.

Við veltum töluvert fyrir okkur almennum umferðarreglum á hlaupastígum þar sem fólk mætist á ýmsum farartækjum: tveimur jafnfljótum, hjólum, línuskautum, með kerrur, börn á hlaupahjólum, menn með skíðastafi - vitleysan er margföld! Hvenær fáum við fyrsta slysið þar sem einhver hraðafanturinn á reiðhjóli, sem heldur að reinin "hans" tryggi honum að enginn verði á vegi hans, lendir á einhverjum óvita sem hleypur út undan sér? Oft hefur maður hugleitt í þessum dúr þegar þessi fífl bruna framhjá manni í einhverjum keppnisham. Hér er þörf á umferðarreglum. Ekki er síður þörf að taka á ökumönnum sem fara með bíla sína upp á gangstéttir og loka fyrir alla umferð gangandi og hlaupandi vegfarenda, slíka dóna sáum við í kvöld og fóru töluvert í taugarnar á okkur.  Líklega er best að hafa síma meðferðis á hlaupum framvegis og tilkynna þessi brot til lögreglu.

Nema hvað, það er farið um Suðurhlíðar á léttu tempói og gefið í síðasta spölinn. Svo niður frá Perlu og aftur út í Nauthólsvík. Hér spurði Þorvaldur: hvaða öfuguggaháttur er þetta? Svona höfum við aldrei hlaupið! Nú fór að taka verulega í vöðva hjá langþreyttum hlaupurum. Hér eftir var farið rólega tilbaka til Laugar.

Setið stutt í potti, en ég man að rætt var um loðfíla. Deilt um hversu langt menn hefðu farið, sumir virtust hafa tekið þéttinga, við tókum mjög virðulega vegalengd, próf. Fróði lengdi og kom langsíðastur til Laugar, gvuð má vita hvað honum gengur til! En í potti er jafnan ljúfust stund og var þar margt af mikilli speki rætt.

Nú er spurning með miðvikudaginn, er skynsamlegt að fara langt? Meiddum manni nýstignum upp úr veikindum, ofáti og drykkju? Auk þess er beðið eftir endanlegri staðfestingu frænda vors og vinar, Formanns Vors til Lífstíðar, á fyrirætlunum um Víkingssöguhlaup n.k. föstudag. Í gvuðs friði, ritari. 

Reykjafellshlaup hið fyrsta

Ný hefð hefur orðið til í Hlaupasamtökum Lýðveldisins, Reykjafellshlaup að sumri, og verður sagt frá því fyrsta á þessum blöðum.

Mættur við Vesturbæjarlaug kl. 9:30 vaskur hópur hlaupara sem hugði á langt hlaup, rúma tuttugu og tvo kílometra, alla leið upp að Varmárlaug í Mosfellssveit. Hér má fyrstan nefna dr. Ágúst Kvaran sem hugðist hlaupa með tvö barnabörn sín í kerru, ellefu mánaða gamla tvíbura sem við til einföldunar skulum kalla Ágúst og Ágústu. Þetta var fyrsta hlaup þessara nýju einstaklinga, en sannarlega ekki hið síðasta, ef marka má afann. Búið var um hina nýju félaga í sérútbúinni kerru með mörgum fínessum og skyldi nú reynt hversu tækist til með að hlaupa með þessa auknu byrði.

Aðrir mættir: Rúna, Brynja, Margrét, Rúnar, Birgir, Helmut, dr. Jóhanna, nýr hlaupari sem mun heita Ósk, Friðrik í Melabúðinni, - ekki man ég hvort fleiri voru mættir við Laug. Jörundur bættist við á Ægisíðu, Björn kokkur í Nauthólsvík og Magnús, Denni, Eiríkur og Ólafur ritari við Víkingsheimili. Veður þokkalegt til hlaupa, 12 stiga hiti, skýjað og rigningardropar, en lítill vindur. Við félagarnir biðum inni í Víkinni og langfyrst þangað voru Margrét, Rúnar og Friðrik, aðrir töluvert langt á eftir. Slógumst í för og héldum á vit ævintýranna. Farið sem leið liggur undir Breiðholtsbraut og yfir Elliðaárnar yfir hjá Rafstöð eða þar um bil og svo undir Miklubraut og út á Sævarhöfðann. Bryggjuhverfi, upp úr Grafarvogi brekkuna hræðilegu, stöðvað við benzínstöð og fyllt á brúsa, og haldið áfram. Þá tók við Listaverkabrekkan (niður á við) og svo hver brekkan á fætur annarri. Við fórum fyrir golfvöllinn hjá Korpúlfsstöðum, sem er býsna löng leið, og tók verulega á að fara allar þessar brekkur.

Menn voru misvel á sig komnir, sumir nýrisnir af öldrykkju - aðrir með löng hlaup að baki í vikunni. Það reyndist Ágústi erfið raun að ýta kerrunni á undan sér og varð Helmut að hjálpa honum í síðustu og erfiðustu brekkunum. Það var ófögur sjón sem mætti sómakærum borgurum sem voru úti á morgungöngu með ungviði sín: tveir karlmenn að ýta barnakerru á undan sér. Hvar endar þetta?

Leiðin var einkar falleg og gaman að sjá að hlaupið er nær eingöngu á göngustígum og sárasjaldan að þurfti að fara yfir götur og gatnamót. Maður fann á sér að hér var í uppsiglingu nýtt hlaup og ný hefð í Hlaupasamtökum Lýðveldisins. Á sama tíma vorkenndi maður þeim félögum sem tóku þá ákvörðun að halda sig heima og sofa á sitt græna í stað þess að fara út og spretta úr spori.

Við náðum í Varmárlaug á um tveimur tímum og skelltum okkur í pott. Eftir klukkutíma í potti var haldið á slóðir Helmuts í Mosfellssveit, Reykjafelli í nágrenni Reykja. Þar var slegið upp mikilli veizlu með brauði, ostum, hráskinku, salati af mörgum sortum, og tertum á eftir. Er hér var komið hafði bæst í hópinn og var sannkallaður fjölskyldudagur haldinn í fögru umhverfi og góðu veðri. Þarna var setið góða stund og notið góðs félagsskapar og góðra veitinga. Þökk Helmut og Jóhanna! Nýtt hlaup er orðið til!



Bjórinn og lýsið flaut

Varpað fram vísbendingarspurningu í Brottfararsal. Spurt var um Framsóknarmann. Sýndi merki um skapbræði þegar eitthvert eftirtalinna atriða voru gagnrýnd: a) sauðkindin; b) Jónas frá Hriflu; c) Framsóknarflokkurinn; d) bændur; e) landbúnaðurinn almennt. Þegar grandalausir menn veltu fyrir sér e-u því sem þeir töldu ámælisvert við framangreind málefni, brást umspurður aðili harkalega við, spratt upp í Morgunpotti og jós ókvæðisorðum yfir málshefjanda. Þegar viðkomandi brást aumlega við og spurði: má ekki hafa skoðun á hlutunum? Þá var svarað: Nei, svona "skoðanir" á að kveða niður í fæðingu!

Vilhjálmur Bjarnason, sem nálgast það að vera persónufræðingur af kalíber Ó. Þorsteinssonar, sá strax í hendi sér hver þetta var. Var hann fæddur á Ruslafelli í Þingeyjarsýslu? Rétt! Var hann þjónustumaður landbúnaðarins fram til æviloka? Rétt! Var hann alnafni fyrrnefnds Hriflu-Jónasar? Rétt! Spurt var um búmálastjóra, Jónas Jónsson. Ágúst spurði: er þetta vísbendingaspurning? Það er bara dapurlegt þegar mætast hinir tveir falangar Hlaupasamtakanna, gáfumennirnir og hlaupararnir, þá afhjúpast svona hyldjúp fáfræði - og manni blöskrar þegar heyrist spurt: Hver var Jónas Jónsson?

Mætt til hlaupa: próf. Fróði, Vilhjálmur, Björn kokkur, Birgir jógi, dr. Jóhanna, Brynja, Benedikt, Denni og Friðbjörn af Nesi, Ólafur ritari og Einar blómasali. Rætt um þörfina á því að vekja athygli á starfsemi Hlaupasamtakanna og samþykkt að efna til sameiginlegra hjólreiða nakinna hlaupara einhvern góðviðrisdaginn á næstunni til þess að vekja eftirtekt meðborgaranna á framsækinni starfsemi í Vesturbænum. Einnig rætt um Reykjafellshlaup og undirbúning þess. Denni tilkynnti að boðið yrði til bjóðs á veröndinni hjá honum eftir hlaup. Mikinn óþef lagði um allt plan og var lyktin rakin til ónefnds blómasala sem "gleymt" hafði að þvo hlaupafatnað sinn eftir seinasta hlaup. Voru það eindregin tilmæli Hlaupasamtakanna til frú Vilborgar að fylgjast vel með hlaupatösku ektamakans og tryggja að þar yrði eðlileg endurnýjun og hreinsun eftir því sem verkast vill.

Lagt í hann og var farið hægt. Sérstök ástæða er til að nefna hlaup dr. Jóhönnu þessa vikuna, hlaupið á mánudag, minningarhlaup á þriðjudag 13 km, miðvikudag 24 km, fimmtudag hlaup í Mosfellsbænum, og svo hlaup aftur í dag, rúmir 11 km. Ágúst fór áhugavert hlaup á miðvikudaginn eð var, 32 km, um Kársnes, milli Breiðholts og Kópavogar, að Elliðavatni, og þaðan niður úr. Um þetta gengu margar sögur þegar við lögðum upp í hlaup dagsins. Óþefurinn af ónefndum hlaupara ætlaði alla viðstadda að drepa og reyndu menn ýmist að hlaupa fyrir framan hann eða aftan til þess að bæta lífsgildi sín. Ekki má gleyma hávaðanum kringum Birgi sem enn á eftir að láta Sjúl smúla sér innan eyrun svo að hann nemi nokkurn veginn mælt mál.

Það var farið hægt, það verður bara að segja það eins og er. Ég var ánægður með það því ég hef ekki hlaupið í tvær vikur og er enn að ná mér eftir meiðsli. Þó var Benedikt eitthvað að sperra sig, en menn leiddu það hjá sér. Hann kvaðst hafa heyrt af hlaupi í Bolungarvík sem kallaði í hæfileika hans. Hlaupið er eftir fáeinar vikur og stendur undirbúningur yfir af fullu.

Það fór að draga sundur með fólki einhvers staðar við flugvöll - og fyrirsjáanlegir atburðir gerðust. Velt vöngum yfir hvar valdir hlauparar væru, svo sem Helmut og strákurinn úr Skjólinu á hjólinu. Hann er í klósettinu, sagði dr. Jóhanna. Ha, í klósettinu? spurðu menn forviða. Já það er verið að undirbúa fyrir sunnudaginn og allar mögulegar uppákomur, svo sem number two. Er hann ekki með mann í þessu, spurði einhver. Það mætti þá fara til nágrannans, eða nota kattasandinn eins og í Klovn. Menn bara brattir. Strákurinn á hjólinu líklega að horfa á fóbbolta.

Farið á þokkalegum hraða, rifnar upp lúpínur á Flönum til heiðurs Jörundi. Upp Hi-Lux og brekkan tekin rólega. Hérna byrjaði Birgir að svindla, tók hverja styttinguna á fætur annarri og náði þannig forskoti sem hann hélt til loka. Við hin vorum lögleg.

Þegar upp var staðið voru farnir rúmir ellefu kílómetrar, sem telst hefðbundið. Að hlaupi loknu var haldið til veizlu að Vallarbraut á Nesi að Denna og voru þar í boði veitingar. Góður dagur, gott hlaup að baki og framundan Reykjafellshlaup.  

Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband