Ágúst og ég, ég og Ágúst - við Ágúst

Jú, þannig var mál með vexti að í dag var úrvalshópur mættur til Hlaupa í Hlaupasamtökum Lýðveldisins, og voru þó hvörgi nærri ýmsir afbragðshlauparar svo sem Benedikt, Eiríkur, Magnús, Birgir, Vilhjálmur eða Ó. Þorsteinsson, að maður nefni ekki úrvalsmenn eins og S. Ingvarsson, Sjúl og Kalla. Nei, hér voru á ferð eingöngu glaðbeittir gleðimenn og -konur. Já! Konur! Í dag hlupu konur með Samtökunum. Að vísu skal þess getið að Nesið á tvær þeirra, en hinar tvær eigum við: dr. Jóhönnu og frú Ó. Þorsteinsdóttur úr Lækjarhjalla. Hinar voru vitanlega Brynja og Rúna af Nesi. Auk þess hlupu með okkur þeir Denni, sem loks fékk sinn Föstudag, og Friðbjörn, formaður TKS. Ýmislegar umræður urðu í Brottfararsal og skiptust menn á sjúkdómasögum. M.a. lýsti ritari yfir því að hann væri svo illa haldinn af hnémeiðslum að hann hefði verið dæmdur til að missa annan fótinn við hné. "Betra að taka þá báða samtímis," sagði dr. Friðrik, "og kaupa svo góða fætur hjá Össuri, þú verður léttari á eftir og slærð öll fyrri met." Mér var lítil huggun í þessum orðum.

Við upplifðum okkur einkennilega frjáls á Brottfararplani, engir öskrandi þjálfarar að leggja línur um hlaup, nei - fólk var eiginlega feimið þegar kom að því að taka af skarið og leggja í hann. Gengið var á Ágúst um að drífa mannskapinn af stað, en hann færðist undan því. Loks kom hreyfing á Gísla og hópurinn lagði í hann. Veður lofaði góðu, svo góðu að ritari felldi niður þann sið sinn að hlaupa í flíspeysu og með balaklövu; lét nægja að fara í síðermapeysu og þunnum jakka, fullur bjartsýni sem sé. Sá eftir því síðar.

Hátt á annan tuginn lagði af stað frá VBL og ríkti gleðin ein, ofar hverri kröfu. Það var föstudagur, Fyrsti Föstudagur til að vera nákvæmur, sumir töldu að mætingu mætti að hluta til skýra með þeirri staðreynd. Farið rólega af stað til þess að hlífa Ágústi, sem er að stíga upp úr meiðslum og hefur ekki hlaupið í 3 mánuði. Hann var hægur af þeim sökum og rólegur framan af. Smám saman fór hópurinn að skiptast upp í deildir: fremstir fórum við Ágúst, Ágúst og ég, og einhverjir með okkur, við fórum hratt yfir. Á eftir kom fólkið af Nesi. Kári var í millideild, en aftastir voru Einar blómasali og dr. Friðrik. Frú Ólöf snöri við í Skerjafirði.

Nú gerðist undrið. Spurt var hvert skyldi halda. "Þið ráðið," sagði Ágúst á sinn hógværa og lýðræðislega hátt - þar með opnandi á möguleikann á að fara Hlíðarfót eða eitthvað annað. Þegar til kom var fólk svo innblásið að ákveðið var að fara Hi-Lux, og þannig áfram hefðbundið framhjá kirkjugarði, Veðurstofu og svo framvegis. Hér héldu hópinn Ágúst og ég, Helmut og dr. Jóhanna, Hjörleifur og Þorvaldur. Tempó var hratt, fórum á hröðu skeiði upp brekkur og hvíldum hvergi. Höfðum austanstæðan mótvind nánast alla Ægisíðuna, kaldan og ömurlegan, og hér saknaði ég þess að hafa skilið balaklövuna eftir í klefa. En þegar komið var í Öskjuhlíðina lagaðíst ástandið og maður  fann lítið fyrir vindi eftir það. 

Þegar við komum niður í Hlíðar römbuðum við á hóp sem við könnuðumst við: fjórir Nesverjar hlupu saman í grúppu á undan okkur og kunnu ekki að skammast sín. Höfðu stytt einhvers staðar á leiðinni og voru allt í einu komin á undan okkur helztu hlaupurum. Við jusum svívirðingum yfir þau og höfðum gaman af. Áfram um Klambra og svo stefnan tekin niður á Sæbraut. Þar rann upp fagurt skilningsljós um hlaup dagsins. Við vorum loksins búin að endurheimta okkar gamla þjálfara, Ágúst, og hann hafði með ótrúlega fjarverandi hætti laumað inn þeirri hugmynd að við ættum að hætta þessu Hlíðarfótarfokki og taka í staðinn alvöruvegalengdir. Hugur okkar var bjartur og skýr er hér var komið og við skynjuðum hina kynngimögnuðu nærvist félaga Ágústs og þau góðu áhrif sem hún hefur á hlaupara. Við vorum staddir á Sæbraut, ég og Ágúst, Helmut og Hjörleifur, höfðum náð grænu ljósi, hin urðu efitr, nema Þorvaldur, sem kom æðandi yfir gervalla Sæbrautina, trúr sínum uppruna, og lét hvorki æðandi bíla né rauð ljós stöðva för sína.

Við ákváðum að fara rólega á þessum kafla, og sjá til hvort eftirkomendur hefðu metnað til þess að ná okkur. En lögðum jafnframt á ráðin um að ef þau nálguðust, myndum við gefa allt í botn og skilja þau eftir í reyk. En metnaðurinn var ekki til staðar, svo að við fórum einir um Miðbæ. Ágúst furðaði sig á þeim hinu miklu framkvæmdum sem standa yfir við höfnina. Var hann upplýstur um að þarna risi senn Tónlistarhús, og ljóst að hann hefði verið svo lengi fjarri hlaupum að hann hefði misst af uppbyggingarsögu Reykjavíkur síðustu tvö árin. Á Mýrargötu sagði Ágúst að sér liði eins og hann hefði verið á einum, löngum spretti allt hlaupið - þetta hefði verið erfitt eins og síðustu 10 km í 100 km hlaupinu. Við hinir kímdum, og sögðum að þetta hlyti að vera skynvilla. "Já, líklega er það rétt," sagði Ágúst hnugginn. En hið rétta í málinu er að við vorum á einni, samfelldri flengreið alla leið frá Skerjafirði og til loka hlaups. Óþarfi að vera að ýta undir egóið hjá fólki og vera jákvæður.

Að hlaupi loknu var tekinn góður tími í að teygja á stétt, sagðar sögur, og fleira í þeim dúr. Menn voru afar sælir með hlaupið þótt erfitt hefði verið. Heyrðust menn ítrekað dæsa og segja orðið "dásamlegt!". Svo var farið í pott, en bara stutt - því Mimminn beið. Samþykkt að nota janúarmánuð í að taka út þá Fyrstu Föstudaga sem farist hafa fyrir síðustu fjögur árin eða svo.

Góð mæting á Fyrsta Föstudegi, lagðar línur um skráningu í Berlínarmaraþon og mun eitthvað bitastætt þar að lútandi fljótlega birtast á póstlista. Góðar kveðjur, ritari.

 

Hressandi sjóbað - og ekki seinna vænna...!

Það var við hæfi að á fyrsta hlaupadegi í Hlaupasamtökum Lýðveldisins hinn annan janúar 2008 væru mættir ekki færri en seytján - já segi og skrifa: seytján - vaskir hlauparar, átján ef eftirlegukindur úr stétt blómasala eru taldar með, sem liggur alls ekki í augum uppi að eigi að gera. Ekki er rúm hér til þess að telja alla viðstadda upp, en nefna má að báðir þjálfarar voru mættir, ein ný kona, en ég náði ekki nafninu (spurði að vísu ekki að nafni heldur). Ritari var með eintak af heimsfrægu norsku hlaupatímariti, Kondis, jólaheftinu, sem greinir frá ógleymanlegri dvöl norskra kollega hér í sumar. Er þar m.a. greint frá sunnudagshlaupi hefðbundna leið, með viðkomu í Nauthólsvík, þar sem þeir Birgir, ritari og Kári, skelltu sér í svala síðsumarölduna, hinum norsku frænkum til ánægjuauka. Orðspor Republikkens löpergruppe er þannig farið að berast út fyrir landsteinana, ágætur undirbúningur fyrir Berlín í haust.

Geysilega góð stemmning var í Brottfararsal fyrir hlaup, enda mættir margir af Nestorum Samtakanna sem ekki hafa sézt lengi að hlaupum, svo sem próf. Fróði og Gísli. Einnig dr. Friðrik, nýkominn af skíðum í Þýzkalandi. Nú brá svo við að þjálfarar lögðu mönnum einfaldar línur um hlaup, fara hefðbundið, Hlíðarfót eða Suðurhlíðar, 3-4 þéttinga, en taka því annars rólega. Einhverjir höfðu á orði að tímabært væri að fara í sjóinn, upp væri runninn annar dagur hins herlega árs Drottins 2008, og enn væri ekki búið að fara í sjóinn! Þetta gengi ekki. Prófessorinn byrjaði strax með úrtölur og kjökur um að þetta gæti nú ekki verið skynsamlegt, en menn hristu orð hans af sér og létu sér ekki segjast.

Lagt í hann í kjörveðri, stillu, 4 stiga lofthita, 3,9 stiga sjávarhita, þurru, en undirlag hált víða á leiðinni. Það er segin saga með suma menn, þeir hafa bara eina stillingu: hratt áfram. Benedikt og Ágúst horfnir snemma á Ægisíðu og einhverjir með þeim. Að þessu sinni höfðu þjálfarar litlar áhyggjur af öftustu mönnum: ritara, Magnúsi, dr. Friðriki og Bjarna. Einhverra hluta vegna dóluðum við okkur þetta í rólegheitunum og höfðum litlar áhyggjur af þeim sem fremstir fóru. Fréttum eftir á að e-r hefðu farið Suðurhlíðar eða því sem næst, aðrir Hlíðarfót - á leiðinni rákust menn á skömmustulegan syndasel (og þó ég noti orðið "selur" er ég á engan hátt að vísa til líkamsástands téðs hlaupara) úr stétt blómasala sem mætti seint til hlaups, líklega vegna viðskipta dagsins. Við helztu strákarnir vorum hins vegar með ráðagjörð á prjónunum: við hlupum sem leið liggur niður á ramp, ásamt með dr. Jóhönnu (vitni) og rifum okkur þar úr hverri spjör, eða því sem næst, skelltum okkur í sjóinn og syntum áleiðis til Bessastaða. Þetta voru Gísli, Helmut, dr. Friðrik og ritari. Vitni voru dr. Jóhanna og Bjarni. Sjóbaðið var hressandi, sem og sú vitneskja að enn saxast á forskot próf. Fróða. Hér var haft á orði að hagræði gæti verið af því að færa ábyrgð á skráningu sjóbaða yfir á ritara, hann væri hvort eð er sískrifandi, og oftar en ekki væri aðeins með eftirgangsmunum hægt að særa prófessorinn til þess að standa sig í sagnfræðinni.

Nema hvað, þarna hlupum við áfram, og vildi ég gjarnan halda um Suðurhlíðar, en hlaut engar undirtektir (sagði þetta að vísu svo lágt að ekki er öruggt að margir viðstaddra hafi heyrt það), svo að það var farið um stórhættulegan stíg vestan við Öskjuhlíðina, bara svellbunki á svellbunka ofan. Ekki urðum við vör við aðra hlaupara fyrr en komið var tilbaka, þá var hópur fólks að teygja í Móttökusal. Upplýst að búið er að opna á skráningu í Berlínarmaraþon í haust og tók blómasalinn að sér að skrá hópinn. Rúnar tilbúinn með æfingaprógramm sem hefst í marz (er það ekki óþarflega snemmt? - prófessorinn byrjaði bara mánuði fyrir hlaup). Teygt og togað og skrafað. Helmut og dr. Jóhanna komin heim frá Flórída, brún og sælleg, hlupu töluvert ytra, og höfðu frá mörgu að segja. Töldu dvölina þar ógleymanlega, þótt Bandaríkin hefðu átt í hlut.

Setið í fjörutíu mínútur í potti. Þar mætti gamall hlaupari sem ég kann ekki nafnið á, maður sem hljóp með Samtökunum á árum áður. Mikið rætt um mat og drykk sem vonlegt er og var stemmningin líkust því að saman væri kominn hópur templara, sem lýsti yfir að hann væri kominn í afeitrun: ekkert áfengi, ekkert reykt kjöt, ekkert... o.s.frv. Björn kynnti rauðvínið sem hann flytur inn, blómasalinn pantaði kassa á staðnum, en Björn virtist eitthvað vantrúaður á að þetta væru gróðavænleg viðskipti. Rætt um að hafa rauðvínskynningu með völdu fingrafæði - hér færðust viðstaddir í aukana og virtust hafa gleymt öllum fyrirætlunum um afeitrun: hvenær? Getum við ekki frestað afeitrun og tekið rauðvínskynningu fyrst? Strax! Strax! Strax! var hrópað. Ja, fólk er svei mér fljótt að gleyma heitstrengingum.

Á föstudaginn er kemur er Fyrsti Föstudagur. Og ef einhver í vorum hópi velkist enn í vafa um hvað Fyrsti Föstudagur er, þá skal upplýst að Fyrsti Föstudagur er Fyrsti Föstudagur í hverjum mánuði. Af því tilefni að steðjað að hlaupi loknu á Mímis Bar (Mimmann) og þar er drukkið límonaði í tilefni dagsins - en eins og menn vita er það ekki sæmandi hlaupurum að aka bifreið eftir að hafa innbyrt áfenga drykki - núll-tólerans er skipun dagsins! Einhverjir húmorslausir menn gætu spurt: af hverju Mímis Bar - af hverju ekki bara í Melabúðina, kaupa þar límonaði og standa svo úti á stétt og súpa á þar? Já, svona löguðu anzar maður ekki.

(Ritari vill taka það fram að í svo fjölmennu hlaupi sem farið var í kvöld er óhjákvæmilegt að óvandaðir menn og einkennilega þenkjandi reyni að gauka einu og öðru frásagnarverðu að ritara og fara fram á að það verði birt - en eins og pistillinn ber með sér er viðhöfð ströng sjálfsskoðun, sjálfsgagnrýni og sjálfsagi á þessum bæ - enginn sóðaskapur hafður eftir sem ekki er hafandi eftir.)

Í gvuðs friði - þangað til á föstudag. Ritari.