Einvalalið á sunnudegi

Það verður að segja hverja sögu eins og hún er. Menn voru náttúrlega ekki að skilja þetta hrikalega niðurlag sem Garðabær leið fyrir e-u utanbæjarfólki sl. föstudag. "Og það fyrir Keflavík, af öllum stöðum!" sagði frændi minn Ólafur Þorsteinsson, Formaður Hlaupasamtaka Lýðveldisins. "Þetta er under sygekassegrænsen, það er bara ekki hægt að segja annað." Svofelld orð féllu í Brottfararsal Laugar Vorrar á sunnudagsmorgni, þegar saman söfnuðust fyrrn. Ólafur, frændi hans og nafni, skrifari sömu samtaka, Þorvaldur Gunnlaugsson, orðvar maður og hæverskur, Bjarni Benz, stóryrtur og hávaðasamur, Rúna Hvannberg, Irma Erlingsdóttir, Ósk Vilhjálmsdóttir og Jörundur prentari. Einvalalið. 

Veður var gott, stillt, hiti yfir frostmarki og bjart. Lagt upp frá Plani á rólegum nótum, skrifari óhlaupinn í þrjár vikur - og Jörundur með svipaðar syndir. Sem fyrr segir var hugur manna hjá vinum okkar í Garðabæ, en að sama skapi gátu menn ekki annað en dáðst að frammistöðu og kímni þeirra Keflvíkinga, sem virðist vera rísandi byggðarlag eftir að hafa losnað undan andlegri áþján erlends herflugvallar.

Dólum þetta í rólegheitunum og nú fer að blása móti okkur af austri og það andar köldu. Bjarni var með hund með sér sem hann hefur í pössun. Hann sótti hundinn um miðja laugardagsnóttina og þurfti að byrja á að setja hann í bað og var ekki kominn í bælið fyrr en undir morgun. Mætti þó alhress til hlaups kl. 10. Það var ákveðinn kostur að Bjarni skyldi vera upptekinn af hundinum, þá hafði hann minni tíma til að djöflast í okkur. En verst var að hundkvikyndið var að þvælast fyrir okkur þegar hann var í bandi og hefði hæglega getað drepið okkur.

Í Nauthólsvík sagði Rúna skilið við okkur og fór Hlíðarfót. Stuttu síðar yfirgaf Ósk hópinn og fór í Fossvoginn. En við hin héldum áfram í Kirkjugarðinn. Í ljósi þess að nýr hlaupari var í hópnum, Irma, var gerður stanz við leiði Brynleifs Tobíassonar og Guðrúnar konu hans og fluttur stuttur pistill. Pistilinn flutti Ólafur frændi minn og var í öllum meginatriðum farið rangt með staðreyndir eins og löng hefð er komin á. Irma var hins vegar mjög impóneruð af þekkingu frænda míns á sögu og lögfræði.

Svo var dólað áfram yfir Hálendið og framhjá æskuheimili Vilhjálms Bjarnasonar í Grænuhlíðinni, yfir Miklubraut, yfir Klambratún og þá leið áfram. Við stoppuðum næsta lítið á þessari leið, og altént stutt í hvert skipti, enda kólnaði maður hratt niður ef stoppað var of lengi. Á Hlemmi beitti Þorvaldur brögðum, sneri inn á Laugaveginn og gabbaði Irmu til þess að fylgja sér eins og þetta væri eðlilegasti hlutur. Hún hefur sjálfsagt haldið að það ætti að beygja þarna. En við frændur og Bjarni og hundurinn héldum áfram niður á Sæbraut og hlupum þá leið tilbaka. Við vorum ósáttir við þetta óþverrabragð hans Þorvaldar og hugsuðum honum þegjandi þörfina.

Farið um Miðbæ og heilsað upp á fólk í Austurstræti og á Austurvelli, en mjög margir Reykvíkingar virðast eiga erindi við frænda og vilja leita ráða hjá honum í ýmsum brýnum málum. Gengum upp Túngötuna, skrifari tók ofan húfu við Kristskirkju, hneigði höfuð og signdi sig. Bjarni heimtaði að Ó. Þorsteinsson gerði slíkt hið sama. "Nei, aldrei. Ég er einnarmessumaður." Svo var haldið áfram niður Hofsvallagötu og hlaupi lokið. Teygt í móttökusal og stuttu síðar kom Jörundur og hafði farið sömu leið og við.

Þar sem skrifari býst til að skola af sér í Útiklefa dúkkar ekki Einar blómasali upp og þykist vera veikur. Hann hlaut fyrir eyrnafíkjur frá Bjarna og skrifara og var sagt að skammast sín fyrir að vera með svona málatilbúnað. Baldur var mættur í pott er skrifari kom þangað, auk Mímis og Ólafs Þorsteinssonar. Áður en yfir lauk höfðu þeir feðgar dr. Einar Gunnar og Ólafur Jóhannes heiðrað okkur með nærveru sinni, og svo hjónin Stefán og Helga. Rætt var um morðið á Kennedy og samsæri almennt út frá því. Bjarni æsti sig einhver ósköp yfir því hversu alríkisstjórnin hefði reynt að hylma yfir morðið og komið í veg fyrir að það yrði rannsakað almennilega. Hann hefði lesið grein um málið í Tíme sem segði frá e-m 361. ramma í Zapruder myndinni sem hefði verið haldið leyndum árum saman, en sýndi Kennedy á því augnabliki er seinni kúlan hæfði hann. Mönnum var ekki skemmt.