Hlaupið inn í kirkjugarð

Gullkorn frá varariturum í fjarveru Aðalritara. Birgir jógi hefur orðið:

"Það var misglaðbeittur hópur fólks sem kom saman fyrir framan laug nú  
á miðvikudaginn klukkan seytján þrjátíu. Engum blöðum þurfti um það  
að fletta að sumum var heitt í hamsi eftir að hafa misst allt sitt  
sparifé, á meðan greina mátti glott á vörum annarra sem túlka mátti  
sem: Saggði ég ekki að þetta myndi fara svona?
Prófessor Fróði (Á. Kvaran) var himinlifandi yfir að hafa skráð sig  
og borgað með Evrum í Sahara maraþonið, því ef hann hætti við fengi  
hann endurgreitt í Evrum sem í dag kostar eitt stykki c.a. 300 kall.  
Þegar Fróði greiddi fyrir hlaupið var Evran i 120.
Magga þjálfari benti lýðnum á að þeir sem hlupu Berlín ættu enn um  
sinn að slæpast þetta örfáa kílómetra á lullandi tempói og mælti með  
Hlíðarfæti. Af stað löggðu síðan um það bil þessir: Flosi, Ágúst  
Kvaran, Magga, Þorvaldur, Einar blómasali, Helmut og Jóhanna, Rúna,  
Magnús og Una. Ég gleymi örugglega einhverjum og biðst forláts á því.  
Það bar síðan fátt til tíðinda þar til hópurinn kom að  
Fossvigskirkjugarði að bjartsýnismennirnir Flosi & Co fóru niður  
brekkuna en Birgir, Þorvaldur, Helmut, Jóhanna o.fl. fóru inn í  
kirkjugarðinn. Fannst það vel við hæfi í þessu ástandi öllu saman þar  
sem allt virðist á vonarvöl.

Síðan var þetta blanda af föstudegi og sunnudegi þar sem farið var  
til vinstri við Veðurstofuna og síðan gegnum Klambratúnið.  
Laugavegurinn var hlaupinn til að sjá ástand landans í kreppunni.  
Nokkrir rónar gerðu aðsúg að okkur og við vorum ekki rónni fyrr en  
við vorum komin í Grjótaþorpið. Rakleitt síðan til laugar með  
örstuttu stoppi í Melabúðinni þar sem ég kastaði vatni, nei ég meina  
kveðju, á Friðrik sem stóð gleiður við innganginn og horfði á  
sjónvarpið. Melabúðin var í danska sjónvarpinu nú í vikunni og því  
orðin heimsfræg. Mættum blómasalanum á hlaupum út úr lauginni og  
beint inn í bíl við konunnar. Sást grilla í matvörupoka í bílnum svo  
líklega hefur hungrið verið farið að sverfa að.

Síðan var haldið í pott en þeir voru allir fullir af útlendingum sem  
eru strax mættir til að drekka ódýrasta bjór í heimi. Já nú er hún  
Snorrabúð stekkur og spurning hvort ekki eigi að endurreisa Sambandið  
og Miklagarð með slagorðið „mikið fyrir litið“?"

Próf. dr. Fróða segist svo frá sama hlaupi:
"Jú það var hlaupið. Allgóð mæting: Margret, kona að nafni Sirrý
(fornleifafræðingur), Birgir símalandi, Sigurður Ingvarsson forhlaupinn og
bætti við hlaupi með okkur, Flosi, Una, Þjóðverjinn, sem enginn þekkir,
Magnús tannlæknir, Bjarni, Blómasalinn, Rúna, Helmut, Jóhanna, Þorvaldur,
undirritaður og hugsanlega einhverjir fleiri. Við Nauthól skildu leiðir.
Ég,  Siggi og Flosi héldum áfram inn Fossvogsdal. Nálægt Víkingsheimili
stytti Flosi, en við Siggi héldum áfram Goldfinger og upp að  stíbblu og
niður dalinn norðanmegin. Þar yfirgaf Siggi mig og hélt heim á leið. Ég
hélt áfram til baka Fossvogsdalinn og lagði samtals 21.89 km að baki
(verkjalaus). Þetta var 5. hlaupið í röð á 4 dögum (sjá:
http://www.hi.is/~agust/hlaup/ak/hlak07.xls): Í gær hljóp ég tvö hlaup: í
og úr vinnu, með bakpoka heimleiðina. Stefnir í um 100 km þessa viku! Nú
er alvaran hafin.

Annars er fátt að frétta héðan nema hvað allt er í kaldakolum og við erum á
góðri leið að sökkva Breska heimsveldinu með okkur!

Farðu svo að koma þér heim: Bjórinn er ódýrari hér!"

Til þess að klykkja út kemur ein ágæt vísa eftir ónefndan organista:

Menn sér fara vildu að voða
í vitleysu af fyrstu gráðu,
því útrásin var eintóm froða
eins og vinstri grænir spáðu.

Í gvuðs friði, ritari.

 

Lofræða

Ritara er bæði ljúft og skylt að birta meðfylgjandi lofræðu frá félaga Bigga um ... hann sjálfan ... og raunar fleiri:

Ritari vitrari?

Mér finnst rétt að ritari vor fái aðeins aðhald hér á blogginu okkar 
og einoki ekki einn þennan ágæta vettvang vorn fyrir hlaupatengda lífsspeki í bland 
við annað.

Mér féll í fyrstu ekkert sérlega vel við þennan mann sem virtist ekki 
víla það fyrir sér að nefna mann ýmsum nöfnum fjölskyldu minni, aldraðri móður og 
fjarskyldum frænda til mikillar undrunar. En þetta átti eftir að breytast.

Ég hafði heldur ekki mikið álit á honum sem hlaupara. Taldi raunar að 
hlaupin væru aðeins yfirskin til að geta fengið útrás á okkur eymingjunum.

Þegar ég svo sé manninn (Ólaf riddara, nei ég meina ritara) hlaupa 
heilt maraþon í fyrra án þess að blása úr nös og ausa úr brunni visku og kærleika yfir 
okkur minni hlaupara, fór ég að sjá hið stóra samhengi hlutanna.

Ólafur er einfaldlega hinn fullkomni leiðbeinandi sem leiðir oss á 
hina þrengri og vandrataðri stigu hlauparans. Hann hefur í rólegheitum bent okkur á 
með góðu fordæmi að þær stundir koma að við þurfum að slaka aðeins á, taka 
langt með smá tempói þegar þjálfarinn segir brekkusprettir, vegna þess að líkami 
vor segir okkur það.

Samt sem áður hefur Ólafur af sinn meðfæddu diplómasíu náð að fylgja 
þjálfurum að mestu og er af sanngirni farinn að mæla með því að við hlýðum þeirra 
fyrirmælum. Þó aldrei svo að við lokum eyrunum fyrir því sem líkami vor hefur að 
mæla.

Ferfalt húrra fyrir Ólafi, Rúnari, Möggu, Hauki (sem kom þjálfurunum af atvinnuleysisbótunum) og okkur öllum hinum sem erum að fara til Berlínar nú í lok september 
2008!

Biggi jógi

Tímar í Reykjavíkurmaraþoni

Hér er hægt að skoða tíma hlaupara Hlaupasamtakanna í Reykjavíkurmaraþoni 23. ágúst 2008. Sjá skrá.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• Tímar í Rvík.

Þar sem þögnin ein ræður ríkjum

Það fór þá aldrei svo að maður fyndi ekki hina fullkomnu hlaupaleið. Hún liggur frá Hótel Djúpavík, inn víkina og fram eftir, í átt til Norðurfjarðar, hvar bæði er hægt að komast í banka og kaupfélag. Reyndar er kaupfélagið lokað í hádeginu, en það breytir nú fáu, því afstæði tímans er einn af fjölmörgum kostum þessa staðar. Þá er ég hljóp frá Hótel Djúpavík á dúnmjúkum, rökum, leirbornum malarveginum, fannst mér eins og asfaltið borgarinnar væri snökktum síðra undirlag. Og þótt náttúrufegurð Vesturbæjar sé viðbrugðið, jafnast hún ekki á við Djúpuvík. Og það sem kannski var stærsta upplifunin; það var ekki kjaftur á ferðinni. Og þá meina ég það bæði í eiginlegri og óeiginlegri merkingu. Ég tel til dæmis alveg víst að Big Joke þyrfti í umhverfismat ef hann ætlaði að trufla náttúruna á Ströndum í hlaupagírnum! Hlaupnir 10 kílómetrar í miklum vindi, sem jók enn á ánægjuna, og "...kætti hjartað í vöskum hal".

Var síðan haldið til Agureyris, með viðkomu í Vestur-Hún. á Gauksmýri, þar sem áð var. Einhverskonar hátíð var á Hvammstanga, miðvikudagskvöldið; gefin fiskisúpa og rabbabarapæ og hægt var að kaupa gamla, notaða hluti fyrir lítið fé. Svolítið torræð hátíð sem ég skildi ekki hvar byrjaði og hvar endaði.

Á Agureyris var farið í hlaupagírinn og haldið inn fjörð. Að sjálfsögðu mætti ég þar eina manninum sem alltaf er með "dótið" í bílnum. Svo var einnig nú. Það vantaði ekki að hann var skrafhreifinn en með öllu óhlaupinn. Til að deyfa samvizkubitið kjaftaði á honum hver tuska og komst ég hvergi í brekkusprettina mína í Kjarnaskógi, þaðan sem hann var að koma. Sjálfsagt búinn að hnoða í sig ómældu af grillkjeti. Spurður hvort hann kæmi ekki til hlaupa, sagðist hann vera á heimleið. Nema hvað; alltaf að koma eða fara; alltaf með gírinn óþveginn í aftursætinu. Saga sumra er endurtekning. Nú verður enn hlaupið nyrðra, fram í næstu viku og ég ekki væntanlegur til Laugu fyrr en á föstudaginn. Það eru góðir tímar framundan, hlaupin löng, í þögn. 

Því miður hafa engar fregnir, hvorki góðar né slæmar borist frá Lýðveldinu syðra.

Í fjarveru Aðalritara, en í hans náðuga umboði;  

Benedikt Sigurðsson  

vararitari